Alleen Amo Bishop Roden en Zoetrope vind ik goed. Vooral bij Zoetrope stel ik me een landschap van ijspegels en vallende sterren voor of zo iets. Huiveringwekkend mooi.
Boards of Canada had nog ergens een fantastische ep liggen die ik nog niet kende en die bevestigd wat ik al wist; muziek om heerlijk bij weg te dromen. Lijkt me een ideale instapper voor mensen die hen nog niet kennen.
Nou, ik luister het album eens terug, en simpel gezegd werd ik er helemaal gestoord van. De eerste keer vond ik het al niet best maar tenminste nog wel wat sfeer hebben. I'm afraid the spell is broken. Laat ik het afronden naar 1 ster.
Ik luister al jaren naar de podcast My Favourite Murder: twee vriendinnen die interessante moordenaars en moordzaken bespreken. Laatst luisterde ik naar de aflevering over de Branch Davidians sekte en ineens werd er een hoop duidelijk wat betreft dit EP'tje. Het geeft een heel dubbele lading aan de titel, als een sekteleider jou een 'mooie plaats' voorhoudt, dan is dat natuurlijk niet echt mooi. De titel is dus op het eerste gehoor een mooie, positieve utopische titel maar in werkelijkheid is het een titel met een heel donker randje. En dat geldt ook voor hun muziek. Prachtige melodieën maar toch ook dat donkere, beklemmende randje.