menu

Bob Dylan - Together Through Life (2009)

mijn stem
3,57 (255)
255 stemmen

Verenigde Staten
Roots
Label: Columbia

  1. Beyond Here Lies Nothin' (3:51)
  2. Life Is Hard (3:39)
  3. My Wife's Home Town (4:15)
  4. If You Ever Go to Houston (5:49)
  5. Forgetful Heart (3:42)
  6. Jolene (3:51)
  7. This Dream of You (5:54)
  8. Shake Shake Mama (3:37)
  9. I Feel a Change Comin' On (5:52)
  10. It's All Good (5:28)
totale tijdsduur: 45:58
zoeken in:
avatar van Kaaasgaaf
4,5
Dit wordt geen recensie van de nieuwe Bob Dylan. Die heb ik immers nog maar drie keer gehoord en dat is natuurlijk te weinig om er een oordeel over te kunnen fellen. Wel kan ik zeggen dat het een plaat met een erg warm en ouderwets geluid is, met veel accordeon, mandoline en pedal steel. Dylan klinkt ook iets beter bij stem dan op zijn vorige twee albums, maar dat zegt natuurlijk ook weer niet al te veel. Hij klinkt vooral wat meer verbeten en dat vind ik hoe dan ook erg fijn. Er stonden de laatste tijd veel grote artikelen over Together Through Life in de kranten en bladen, maar die heb ik bewust genegeerd. Zijn vorige album Modern Times stelde mij namelijk nogal teleur, toen ik het reeds overal als meesterwerk uitgeroepen had zien worden voordat ik nog maar een noot gehoord had. Inmiddels vind ik dat overigens een zeer puike plaat, maar ik kan mijn teleurstelling goed begrijpen. Dylan's laatste echte meesterwerk, Time Out Of Mind uit '97, was een zeer duister en diepzinnig album. Het ging geestelijk en lichamelijk dan ook niet erg goed met Dylan in die tijd en hij dacht dat hij niet lang meer te leven had. Sinds die plaat lijkt hij echter een nieuwe energie gevonden te hebben en maakt hij muziek die opvallend luchtig klinkt en vooral heel erg ouderwets is, teruggrijpend naar allerhande typisch Amerikaanse tradities (blues, country, swing-jazz, tex-mex etc.). Ik heb altijd meer van de donkere dan van de zonnige kant van Dylan gehouden. Blood On The Tracks is dan ook mijn favoriete Dylan-album en een desolatere plaat is nauwelijks denkbaar. Inmiddels heb ik mij erbij neergelegd dat Dylan nu eenmaal niet meer zo'n soort plaat zal maken en geniet ik gewoon van de laatste bespiegelingen die hij met de wereld te delen heeft. Zo zingt hij op Together Through Life: 'I'm listening to Billy Joe Shaver / I'm reading James Joyce / Some people they tell me / I've got the blood of the land in my voice'. De muziek is aangenaam kabbelend, maar wat schuilt er onder de oppervlakte? Wat heeft Sir Bobness ons dit keer allemaal te vertellen? Een nieuwe plaat van hem is toch altijd weer een kubus waar je dagen mee kan spelen. Ik zal er de komende tijd ieder geval zoet mee zijn. En een echte recensie volgt natuurlijk nog.

Bron: http://kasblog.punt.nl/

2,5
Collega Mjuman rept regelmatig over OLM (Ouwe Lullen-Muziek). Als er één recente plaat is, die aan die terminatie voldoet, is het Together Through Life wel. Maar de term Ouwe Lul doet één van de grootste artiesten van de afgelopen 50 jaar te weinig eer aan. Ik bedoel: jonge protestzanger, idool, stem van een generatie, gearriveerde vedette, oudere artiest op z'n retour, Dylan heeft alle stadia van een popartiest doorlopen. Inmiddels is hij aanbeland in het stadium van wijze oude man, en dat bevalt hem misschien zelf nog wel het best. In ieder geval klinkt deze plaat als eentje gemaakt door een oude man. Er wordt sterk teruggegrepen op de traditionele Amerikaanse stijlen (folk, blues, bluegrass, jazz en rockabilly) en van Dylan's veelbesproken stem is weinig meer over dan een onvast, monotoon gebrom. Toch heeft Dylan gewoon weer een behoorlijke plaat afgeleverd. Niks baanbrekends, maar gewoon 10 goede en redelijk gevarieerde composities. Zo is Life Is Hard een liefdesverklaring van een oude, door het leven getekende man aan zijn vrouw na 50 jaar huwelijk. My Wife's Home Town is een regelrechte blueskraker en tevens (voorlopig) het hoogtepunt van het album. In If You Ever Go to Houston doet Dylan een walsje, de heupen gaan los bij Shake Shake Mama en in de sterke afsluiter It's All Good wordt de wereld met ouderwets cynisme bekritiseerd: er gaat van alles fout, maar het is toch wel goed.
Al met al, zoals eerder gezegd, een behoorlijke plaat, die geen echte uitschieters kent en weinig vernieuwends brengt, maar wel gewoon weer lekker weg luistert. 3,5*

avatar van Lennonlover
4,0
Ik vind Antonio helemaal gelijk hebben. Deze Dylan-plaat is gewoon een succes dankzij de naam 'Dylan'. Maar dat feit interesseert me geen reet (sorry voor de uitdrukking). Ik vind dat, zoals ik al eerder zei, we moeten genieten dat een oude getrouwe ('Dinosaurus vind ik niet erg respectvol voor een man met zo'n staat van dienst) nog platen uitbrengt. Dit geldt ook voor een Neil Young. Bruce Springsteen en ACDC zijn nu niet zo oud (en maken wel degelijk goeie songs, hoewel The Boss niet bepaald mijn ding is.). Mijn hoge waardering heeft waarschijnlijk, deels te maken met het feit dat ik de glorietijd van de 'ouwe gouwen' niet heb mogen meemaken, tot mijn grote spijt.
Het doet me énorm veel plezier een Dylan-plaat op 1 te zien staan op de charts. Het geeft inderdaad hoop voor de mensheid en een teken van een betere smaak in de toekomst. Ik smacht naar goeie albums met goeie songs, niet-overgeproduceerd.
Antonio, je zei eerder dat deze plaat niet glad geproduceerd is. Hier ga ik toch niet helemaal mee akkoord. Het is toch allemaal wel netjes binnen de lijntjes en dit niet in de gewoonte van Bob Dylan. Dit is ook het geval voor zijn twee vorige platen.

Ik geef deze een 4 uit nostalgie en voor de goeie nummers op een album waar trouwens weinig zwakke noten vallen te ontdekken. It's All Good is btw een nummer waar ik Dylan hoor swingen als nooit tevoren. Er kan zelfs een 'oooohw'-kreetje af En de stem vind ik aanvaardbaarder dan op Modern Times.

avatar van Maartenn
2,5
Maartenn (crew)
Antonio schreef:
En weer dwaalt er een schaap van Dylan's kudde af en alleen Dylan's licht zal je het juiste pad kunnen wijzen

Uiteraard speelt de naam (of produkt, zoals je wilt) ''DYLAN" een zeer grote rol in het feit dat er erg veel media-aandacht voor het nieuwe album is.

Maar ja, die vlieger gaat ook op voor ouwe lullen zoals U2, Bruce Springsteen, Leonard Cohen, AC/DC en Neil Young.
Zulk soort dinosaurussen (en dan is Dylan misschien wel de opper-dino...) hoeven alleen maar een teken van leven te geven en het is vaak al meteen een meesterwerk, aldus de bladen en een hoop fans...

Wat betreft dat co-writer gedoe, het is niet voor het eerst dat Dylan er gebruik van maakt, alleen gaat het in dit geval om een compleet album ipv een aantal nummers.

Ten tijde van The Basement Tapes schreef meneer nummers samen met leden van The Band en ten tijde van Desire schreef hij een aantal songs (waaronder Hurricane en Joey) met Jaques Levy.
Zo zijn er nog wel wat voorbeelden op te noemen, volgens mij heeft hij ergens in de jaren 80 een compleet album opgenomen en geschreven samen met Michael Bromberg...wat nooit is uitgebracht.
En wat te denken van Slow Train Coming ?
Dat hele album is mede-geschreven door Onze Lieve Heer

Je bent een Judas, die Dylan 3 zoenen zou geven en daarna keihard zou liegen door te vertellen hoe geniaal jij zijn nieuwe album wel niet vindt, zelfs Warner krijgt jou de hemelpoort niet meer binnen


Waanzin! Pure waanzin! Maar daar hou ik dan ook wel weer van.

Even een stukje wedercommentaar; ik was er inderdaad van op de hoogte dat Dylan al eerder gebruik had gemaakt van een co-writer, maar als ik ook actief naar de teksten luisterd, dan mis ik zoveel diepgang wat in zijn oude teksten wél zat. Dylan is niet zo scherp meer als vroeger, een feit waar we ons bij neer moeten leggen.

En dan nog even een stukje commentaar op de recensie van Lennonlover. Ik vind het jammer dat je stem mede wordt gevormd door nostalgie. Hoezeer ik Dylan aanbid met al zijn fantastische muziek, ik vind dat er voor iedere artiest hoort te gelden dat je een album toch nog enigzins objectief beluisterd. In dit specifieke geval kom ik dan helaas tot de conclusie dat dit album niet eens een voldoende waard is. Zit er wel tegenaan, maar net niet.

avatar van AOVV
4,0
‘Together Through Life’ is een plaat die erg onverwacht kwam; zelfs toen de release werd aangekondigd op een blog, in januari 2009, en nadat de eerste voorbesprekingen op het wereldwijde web waren gepost, klonken velen sceptisch. Ik was toen nog niet de Dylan-fan die ik nu ben, maar wist toch al van de man z’n bestaan af. Volgens mij begon ik toen m’n eerste CD’s van Dylan aan te schaffen, waaronder ‘Highway 61 Revisited’.

De reden voor zoveel ongeloof was simpel; het lag niet binnen het verwachtingspatroon. Tussen ‘Time out of Mind’ en ‘’Love and Theft’’ lag dik 4 jaar, tussen deze laatste en ‘Modern Times’ nog eens 5 jaar. Dat Dylan nog wel ‘ns wat zou uitbrengen, geloofden de meesten wel, maar zo snel? Neen. Want; heeft de man, die ook al wat ouder wordt, daar met zijn drukbezet tourschema nog wel de tijd voor? Verbluffend genoeg wel, en met een mooi resultaat dan nog!

Dit album zal nooit op gelijke voet staan met zijn absolute monumenten, maar kent toch wel een hoog gemiddeld niveau, in ieder geval nog redelijk ver boven het maaiveld uit (dat is dan mijn mening). Het tweede nummer op het album was eigenlijk de aanzet voor deze plaat. ‘Life Is Hard’ schreef Dylan (samen met oude vriend Robert Hunter, waarmee hij in het verleden onder andere de hit ‘Silvio’ bedacht) voor de nieuwe film van de Franse regisseur Olivier Dahan. Dylan was klaarblijkelijk gecharmeerd door diens vorige film, ‘La Vie en Rose’, en stelde meteen voor om ook nog wat instrumentaaltjes te bedenken, om de soundtrack nog wat meer op te fleuren. Dahan maakte daar dankbaar gebruik van.

En van het één kwam het ander. Dylan vond in september en oktober 2008 twee maanden de tijd om een nieuwe plaat in te blikken, tussen twee tours in. Hij vond een geschikte ruimte in Santa Monica, Californië; Groove Masters, een studio van collega-muzikant Jackson Browne. Interessant detail: zoon Jakob nam daar met The Wallflowers zijn album ‘Bringing Down the Horse’ op.

Een aantal dingen zaten natuurlijk mee, moesten onvermijdelijk meezitten, anders had de plaat er niet geweest. Dylan, bekend om zijn nukken en streken in de studio, was op wat meer gevorderde leeftijd blijkbaar toch wat milder geworden. Een producer duldde hij niet meer naast zich (dat is het misschien, dat voor wat meer innerlijke rust in de studio heeft gezorgd?), hij nam genoegen met zijn eigen werk onder het bekende pseudoniem Jack Frost. Zijn vaste technicus Chris Shaw had andere lopende projecten, dus wendde Dylan zich tot David Bianco, ook een gerenommeerde geluidsman. De basis nam Dylan uit z’n tourband (met Tony Garnier op bas en George Recile op drums). Ook Donny Herron speelde destijds mee op optredens, en met Mike Campbell (van Tom Petty & The Heartbreakers) en vooral de geweldigde David Hidalgo (van Los Lobos, die ooit in Mexico in de jaren ’90 in het voorprogramma van Dylan speelden) had Dylan nog twee extra klasbakken aan boord. Spektakel verzekerd, dus.

‘Together Through Life’ heeft een erg, hoe zal ik het zeggen, authentieke sound. Dat is absoluut geen verrassing, na de drie voorlopers; het verschil zit ‘m bij deze plaat echter in een wat moderner randje. In die twee maanden heeft Dylan veel oude Chess- & Sun-platen beluisterd, en die hebben voor een groot deel de sound van het album bepaald. De idee was, volgens Hidalgo, om te vertrekken vanuit een oude standaard, en zo gaandeweg een origineel nummer te verzinnen. Dat lukte bij het gros van de nummers, met ‘My Wife’s Home Town’ als uitzondering; deze song bleef zo dicht bij inspiratiebron ‘I Just Want to Make Love to You’ (van Muddy Waters) dat de tekstschrijver van die song, Willie Dixon, een speciale vermelding kreeg in het CD-boekje.

En zo hebben we middels een handig bruggetje de hoes van het album weten bereiken, want daar wilde ik toch wel even een lans voor breken. Het is een foto van Bruce Davidson (wiens foto’s ook de hoofdrol spelen in de clip van ‘Beyond Here Lies Nothin’’), uit zijn reeks ‘Brooklyn Gang’, en toont een half-slapend, half-knuffelend koppel in de openstaande koffer van een auto. Zwart-wit. Het beeld is misschien voor velen nietszeggend, maar bezit in mijn ogen de kracht van de romantiek. Niet romantiek in de trant van “een dinertje bij kaarslicht”, eerder de ideologie achter het begrip. Gebondenheid, een vertrouwd lichtje in een dreigende duisternis. Het meisje zou zomaar Jolene kunnen zijn, uit het gelijknamige nummer op het album. Als je dan de titel van het album boven die foto ziet prijken, klopt het als een bus.

De songs zelf dan. Het is een tiental geworden, hoewel Dylan & Hunter er samen iets meer dan een dozijn hadden geschreven. Er is met andere woorden dus weer wat materiaal op de plank blijven liggen. Het is een bonte mengeling van pittige americana, lome liefdesliedjes en geïnspireerde moerasblues geworden. Er gaat geen bepaalde urgentie van uit; het is, met andere woorden, geen plaat die je absoluut gehoord moet hebben. Dat werkt hier wel in het voordeel, omdat er ook helemaal geen druk is. Ik zie geen enkele reden waarom ik dit goed zou moéten vinden, maar vind het desondanks gewoon goed, omdat het dit in mijn beleving is. Jawel, Dylan heeft al betere teksten geschreven, hij heeft al feller geklonken en intensere composities gemaakt, maar dat doet er tijdens de drie kwartier die ‘Together Through Life’ in beslag neemt allemaal niet toe; ik krijg er (hoewel die platen toen nog moesten uitkomen) een beetje eenzelfde gevoel bij als bij de laatste twee albums van Leonard Cohen, nog zo’n oude held. Beiden artiesten die ooit beter hebben geklonken, ooit betere songs hebben geschreven, maar toch gewoon goede platen uitbrengen.

Een favoriet kiezen is bijna onmogelijk; het wisselt. Soms ga ik voor ‘Life Is Hard’, waarin Dylan zich op neuzelende (maar o zo onweerstaanbare!) wijze doorheen een mooie tekst over onthechting en eenzame bitterheid (“My dreams are locked and barred; admitting life is hard; without you near me”) worstelt. In een meer melancholische bui prefereer ik dan weer het machtige ‘I Feel a Change Comin’ On’, met zijn geweldige gitaarsolo (als we het zo al kunnen noemen?), enkele zeer sterke tekstflarden (waarvan de passage over James Joyce toch wel zeker van Dylan zal komen, neem ik aan) en de drijvende kracht van de accordeon, die sowieso een behoorlijk bepalende rol speelt (dankjewel, señor Hidalgo!).

En als het één van die twee niet is, zal de stoere opener wel boven de oppervlakte komen drijven, of het wat vreemde, soms sarcastisch klinkende, maar altijd even swingende ‘It’s All Good’. Onderstaande strofe is zelfs regelrecht cynisch, en wil ik u zeker niet onthouden:

“Cold-blooded killer, stalking the town;
Cop cars blinking, something bad going down;
Buildings are crumbling in the neighborhood;
But there’s nothing to worry about, ‘cause it’s all good.”

Gelukkig is er nog een extra, humoristische strofe achteraan geplakt, maar die mag u zelf ontdekken. Dat is dan ook de kern van mijn slotpleidooi voor dit album. Het leent zich perfect om gewoon naar te luisteren, te genieten en je voor de rest van weinig tot niets iets aan te trekken. En dat Dylan met deze worp meer harten wist te doorboren dan schenen te verbrijzelen, bewijzen de charts; zowel in de Verenigde Staten als het Verenigd Koninkrijk bereikte het album de eerste plaat. Dat in tegenstelling tot de film ‘My Own Love Song’ van de reeds eerder genoemde Fransman Olivier Dahan, die al een week na de première uit roulatie werd genomen. Een groot contrast, in het voordeel van de meester. Niet voor het eerst, en hopelijk ook niet voor het laatst.

4 sterren

avatar van Ducoz
3,5
Na 11 jaar -ik kocht de enorm dure LP pas 3 jaar geleden- weer eens 'echt' beluisterd.

In 2009 of 2010 toen deze net uit was lag hij ineens overal in de dump. Free Record Shop, V&D (De cd versie dan). Ik was toen net of nog niet met Dylan bezig (ik werd 17 in 2009) en zou het nog ruim een jaar duren voor ik een overzichtsbox zou kopen met hoogtepunten uit de 60s, en de periode er na. Daarna zou ik hopeloos verloren raken in het werk van Dylan.

Deze Dylan laat eigenlijk voor het eerste sinds lange tijd een 'gezellig' opgewekt geluid horen. 90s-10s van Dylan zijn doorspect met duistere passages en gebroken harten. Op 'Together Trough Life' schudt hij dat van zich af en is de toon een stuk lichter. Wellicht heeft het ook te maken met de gumbo/Texmex band die Dylan om zich heen heeft verzameld. Weinig Cajun/texmex/zydeco platen die donker klinken.

'I Feel A Change Coming On' is misschien wel Dylan op zijn poppiest. Niks mis mee, maar ergens misschien toch allemaal wat vrijblijvend en beklijft zo'n song een stuk minder dan het ongelofelijk myserieuze en dreigende 'Aint Talking' bijvoorbeeld.

avatar van BoyOnHeavenHill
3,5
Iets teveel songs die saai zijn of niet beklijven, iets te weinig spannende arrangementen om dat bezwaar op te vangen. Wanneer het raak is is het meteen ook héél erg raak (de broeierige opener, het loodzware Forgetful heart, de killer-riff van Jolene), en de tegelijk warme en rafelige sound houdt de plaat te allen tijde beluisterbaar, maar de "Hawaïaanse" steel-gitaar en de Tex-Mex-accordeon behoren niet tot mijn favoriete instrumenten, en Dylans evidente enthousiasme vertaalt zich voor mij persoonlijk niet naar constant luisterplezier. Zo is dit wat mij betreft na Love and theft en Modern times toch een stapje terug, maar verder is het niet nodig om te vergelijken: op zichzelf is Together through life een aardige maar niet geweldige plaat met een paar ijzersterke hoogtepunten.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:27 uur

geplaatst: vandaag om 14:27 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.