Ik vul net mijn 'top 10 van U2' in en het blijkt dat ik maar liefst 5 nummers van dit album heb uitverkozen! (Overigens een ondoenlijke opgave: tientallen fantastische songs niet kunnen opnemen in je lijstje...). We hebben het voor de goede orde over The Unforgettable Fire, Bad, Pride (In the Name of Love), A Sort Of Homecoming en Elvis Presley and America: stuk voor stuk pareltjes. Echter... het album als geheel prijkt toch écht pas op plaatsje 3 in mijn 'Eeuwige U2 album top 10'...
The Unforgettable Fire, vernoemd naar een tentoonstelling over de atoombom op Hirosjima, was mijn eerste plaat (LP!) van U2, als 11 jarig ventje verkregen. Ik was op dat moment nog geen echte fan en niet veel later in de puberteit heb ik U2 zelfs een aantal jaren verfoeid ('te commercieel'). Maar gelukkig komt zelfs bij mij verstand met de jaren...
Zoals gezegd, de meest briljante nummers van U2 blijken op dit album te staan. Waarom wordt het dan toch overklast door Achtung Baby en The Joshua Tree? Omdat we het hier hebben over een typisch gevalletje 'Pieken & Dalen'.
Het album, het eerste met het producersduo Eno/Lanois, begint gelijk ijzersterk met A Sort of Homecoming (indien op reis in een ver oord, naar buiten starend tijdens een lange busrit en je hoort dit op de discman... dan krijg je accuut last van 'heimwee'!). De opening krijgt een even zo sterk vervolg met Pride, de definitieve U2 single. Hierna volgt een dip; een aantal MuMeters roemt Wire, maar dat vind ik een duidelijk minder nummer. Overigens, alles is relatief natuurlijk; Wire is zeker niet slecht (net zoals de andere 'mindere' songs die ik hierna zal noemen), maar tussen de toppers valt deze behoorlijk nerveus klinkende song danig in het niet.
Vervolgens krijgen we het absolute hoogtepunt van de plaat en wellicht van U2: het titelnummer (mooie videoclip ook trouwens). Daarna twee vullertjes, Promenade en 4th of July, na het voorgaande werkelijk een zwaar dieptepunt; hadden deze er niet op gestaan maar in plaats daarvan nog 1 ander sterk nummer, dan hadden we het hier misschien gehad over 'The Unforgettable Fire, het beste album ooit'... Nu niet. Jammer.
Maar goed, hierna gaan we gelukkig weer knallen met Bad, één van U2's ultieme nummers voor 'voetbalstadion community singing'. Daarna het wat betreft sfeer verontrustend klinkende Indian Summer Sky, dat zeker niet mijn favoriet is. Het volgende en voorlaatste nummer van het album behoort daar juist weer wél toe. Zelden genoemd als topper van U2, maar Bono zingt hier zó emotioneel. De vervormde stem - die we later vaker gaan horen (Zoo Station bijvoorbeeld) - geeft dit nummer nog een extra aparte kippenvelsfeer. Enige minpunt is de rare tekst; mijns inziens een tenenkrommende poging van Bono om 'de dichter' uit te hangen.
Tenslotte wordt The Unforgettable Fire afgesloten met MLK, net zoals Pride geïnspireerd op de nagedachtenis aan Martin Luther King, een van Bono's voorgangers als 'Messias'... Misschien zoet & lief klinkend, maar is dit écht bedoeld als slaapliedje?? (´Sleep tonight'...) Helaas een nummer dat dit fantastische, maar wisselvallige album niet heeft verdiend als afsluiter. (Hoewel, als je het bekijkt vanuit het oogpunt van wisselvalligheid, dan juist weer wel
.)
Verbazingwekkend, maar de som der delen van dit album is uiteindelijk lager dan je op basis van de individuele songs zou verwachten. En dát is het grote verschil met twee latere broertjes van The Unforgettable Fire: The Joshua Tree en Achtung Baby zijn als gehéél juist veel sterker...
4,5* voor The Unforgettable Fire