menu

U2 - The Unforgettable Fire (1984)

mijn stem
4,01 (1291)
1291 stemmen

Ierland
Rock
Label: Island

  1. A Sort of Homecoming (5:28)
  2. Pride (In the Name of Love) (3:48)
  3. Wire (4:19)
  4. The Unforgettable Fire (4:55)
  5. Promenade (2:35)
  6. 4th of July (2:12)
  7. Bad (6:09)
  8. Indian Summer Sky (4:17)
  9. Elvis Presley and America (6:23)
  10. MLK (2:31)
  11. Disappearing Act * (4:35)
  12. A Sort of Homecoming [Live] * (4:07)
  13. Bad [Live] * (8:00)
  14. Love Comes Tumbling * (4:52)
  15. The Three Sunrises * (3:53)
  16. Yoshino Blossom * (3:39)
  17. Wire [Kervorkian Remix] * (5:12)
  18. Boomerang I * (2:48)
  19. Pride [In the Name of Love) (Extended Single Version] * (4:43)
  20. A Sort of Homecoming [Daniel Lanois Remix] * (3:18)
  21. 11 O'Clock Tick Tock [Long Version] * (4:11)
  22. Wire [Celtic Dub Mix] * (4:36)
  23. Bass Trap * (5:15)
  24. Boomerang II * (4:50)
  25. 4th of July [Long Version] * (2:26)
  26. Sixty Seconds in Kingdom Come * (3:15)
toon 16 bonustracks
totale tijdsduur: 42:37 (1:52:17)
zoeken in:
avatar van Marty McFly
5,0
Grappig, ik heb dit ook altijd een echte winterplaat gevonden.

avatar van vielip
5,0
Door bovenstaande berichten vanmiddag maar weer eens opgezet. Was lang geleden dat ik 'm van begin tot eind had geluisterd. Blijft een wereld album! Bedankt voor de tip derhalve

avatar van lennon
3,5
Da's het mooie van zo'n gemiddeld nieuw album van de band, het doet verlangen naar toen het nog echt spannend was, en dus ga je daardoor weer in de oude muziek duiken

avatar van Teunnis
3,5
Berichten verplaatst naar U2

avatar van Korreltje Zout
4,5
Even lachen, lieve mensen! Zo zou een cover van Pride klinken als Type O Negative het gecovered zou hebben.

avatar van Niek
5,0
Wat mij betreft steekt deze plaat met kop en schouders boven de rest van de U2-discografie uit. Volwassener (of beter: gerijpter) dan alles wat er aan vooraf ging en rauwer, primitiever en minder zakelijk/'bedacht' dan alles wat erna zou komen. Niet dat alles ervoor en erna niet de moeite waard zou zijn, maar meer dat The Unforgettable Fire gewoon uitzonderlijk goed is. Dat wordt - het zou ook eens niet - vooral gepersonifieerd door Bono, die op het absolute top van zijn kunnen en met de vrijheid van iemand die zingt voor zichzelf, binnenkomt zoals hij dat - in ieder geval bij mij - niet eerder gedaan had en ook niet meer zou doen (wel op enkele uitschieters op de overige platen maar niet meer een geheel album lang). De invloed van Eno en Lanois is duidelijk hoorbaar en die geeft naar mijn idee Bono de ruimte meer ambient liederen te schrijven/zingen waardoor hij dichter blijft wat hij wil bezingen, minder gestoord door melodielijnen of standaard songstructuren.
Ik snap het in mijn ogen overdreven enthousiasme rondom The Joshua Tree en Achtung Baby niet goed, maar dat hoeft ook niet. Ik zal mijn leven lang dankbaar zijn voor deze plaat (en zo nu en dan die andere platen weer een kans geven) en dat is meer dan genoeg .

avatar van dazzler
5,0
THE UNFORGETTABLE FIRE (1984) 2CD deluxe edition repair shop

Alle bonustracks staan al op de in 2009 verschenen deluxe edities.
Ik probeerde met de indertijd op vinyl verschenen extra's een schaduwalbum te maken.

avatar van LucM
4,5
The Unforgettable Fire bevat een aantal van de beste U2-songs zoals de titelsong, A Sort of Homecoming en Bad en de productie van Eno/Lanois is uitstekend maar Elvis Presley and America verhindert mij de maximale score te geven.
The Joshua Tree en Achtung Baby zijn consistenter en bevatten geen halve mindere song.

avatar van Chameleon Day
5,0
EPaA is nu juist het prijsnummer van het album...TJT is een prachtige plaat, maar te doordacht. TUF lijkt meer vanuit gevoel/improvisatie tot stand gekomen. 'Elvis Presley' is daar het voorbeeld van.

avatar van Mjuman
Chameleon Day schreef:
EPaA is nu juist het prijsnummer van het album...TJT is een prachtige plaat, maar te doordacht. TUF lijkt meer vanuit gevoel/improvisatie tot stand gekomen. 'Elvis Presley' is daar het voorbeeld van.


Helemaal mee eens - ben geneigd om eenieder die die Joshua Tree prefereert toe te voegen: ga d'r maar eens in en zoek naar Gram Parsons, misschien vind je daar een partikel van zijn ziel.

Eno was spot on in en met het geluid van deze. Die boom werd als herhaling opgericht. En imho, echt - there is no second chance for a first impression - als je het vuur (het licht) pas in tweede instantie waarnam, na de boom - za'k maar zeggen. Denk dat de titelsong het nog het meest helder weergeeft: puur, zuiver, licht, emotie >>> voltreffer - ritmesectie staan volledig in dienst van etherische gitaar en stem.

avatar van Yield
Blijft na al die jaren het belangrijkste werk dat U2 heeft afgeleverd. Het (tweede) concert in Ahoy in 1984 stond volledig in het teken van dit album. En wat een opwinding en frisheid destijds in die zaal. Geweldig. Maar daarna flakkerde de vlam wat mij betreft nog maar een beetje. Met Achtung Baby en een geweldig concert in de Kuip beleefde ik een korte opleving, maar daarna haakte ik definitief af. Tegenwoordig erger ik me kapot aan Bono met zijn structurele Jezuscomplex. Bidden voor de armen, maar tegelijkertijd een postbusfirma in Nederland gebruiken, waar zijn miljoenen naar toevloeien. Verwerpelijk gedrag. Muzikaal is er ook niets meer aan. Maar mooi dat we nog kunnen genieten van we Boy, Oktober, Achtung Baby en deze.

avatar van Running On Empty
4,0
Yield schreef:
Blijft na al die jaren het belangrijkste werk dat U2 heeft afgeleverd. Het (tweede) concert in Ahoy in 1984 stond volledig in het teken van dit album. En wat een opwinding en frisheid destijds in die zaal. Geweldig. Maar daarna flakkerde de vlam wat mij betreft nog maar een beetje. Met Achtung Baby en een geweldig concert in de Kuip beleefde ik een korte opleving, maar daarna haakte ik definitief af. Tegenwoordig erger ik me kapot aan Bono met zijn structurele Jezuscomplex. Bidden voor de armen, maar tegelijkertijd een postbusfirma in Nederland gebruiken, waar zijn miljoenen naar toevloeien. Verwerpelijk gedrag. Muzikaal is er ook niets meer aan. Maar mooi dat we nog kunnen genieten van we Boy, Oktober, Achtung Baby en deze.

Prachtig concert in Ahoy in 1984 was het met The Alarm in het voorprogramma. The Unforgettable Fire markeerde voor mij juist het begin van hun meest creatieve periode tot en met Achtung Baby, met daarin The Joshua Tree als absoluut hoogtepunt. Al snel na Ahoy 1984 volgde het legendarische concert op Torhout 1985. The Unforgettable Fire was voor mij de opmaat naar de sublieme opvolger The Joshua Tree, beide platen met een prachtige hoeveelheid extra materiaal in de vorm van B-kantjes etc. Na de heerlijke reeks Rattle & Hum inhaalconcerten in Jan 1990 in Ahoy was het live ook wel klaar voor mij tijdens de Achtung Baby tournee, dankzij Bono’s vreselijke toneelacts. Als ik niet weet wat te draaien is het toch vaak deze plaat, The Unforgettable Fire, die uiteindelijk belandt op de draaitafel of in de CD speler. Mooi 3 disc boxje ook van uitgebracht met o.a. de genoemde B-kantjes en een Making Of Docu op Slane Castle.

4,5
Voor mij nog steeds één van hun sterkste albums!

avatar van vielip
5,0
Running On Empty schreef:

Prachtig concert in Ahoy in 1984 was het met The Alarm in het voorprogramma. Al snel na Ahoy 1984 volgde het legendarische concert op Torhout 1985. Na de heerlijke reeks Rattle & Hum inhaalconcerten in Jan 1990 in Ahoy was het live ook wel klaar voor mij


Moet je dit echt elke keer blijven herhalen?

avatar van Running On Empty
4,0
vielip schreef:
(quote)


Moet je dit echt elke keer blijven herhalen?


De insteek is steeds anders

avatar van vielip
5,0
Echt geweldig dat je die periode bewust hebt meegemaakt! Ik had er heel wat voor over om een concert uit die reeks mee te mogen maken. Helaas was ik destijds net wat te jong. Ik was helemaal gek van het album Rattle & hum (dag en nacht in de walkman) maar naar een concert gaan dat was (toen nog) geen vanzelfsprekendheid helaas...

avatar van Running On Empty
4,0
vielip schreef:
Echt geweldig dat je die periode bewust hebt meegemaakt! Ik had er heel wat voor over om een concert uit die reeks mee te mogen maken. Helaas was ik destijds net wat te jong. Ik was helemaal gek van het album Rattle & hum (dag en nacht in de walkman) maar naar een concert gaan dat was (toen nog) geen vanzelfsprekendheid helaas...

Toevallig had ik het daar onlangs met mijn concertmaatje nog over. Wij hebben samen tussen 1980 en nu (maar de meeste tot 2000 of zo) echt honderden concerten gezien. Dan maak je veel mee, zie je bands opkomen en soms ook weer minder worden. The Unforgettable Fire zoals hier besproken was natuurlijk wel een plaat waar U2 ineens mee in Ahoy stond, al was dat ook wel duidelijk na de snel uitverkochte show in 1983 in Vredenburg. Een hitsingle betekende destijds een flinke LP verkoop (nu niet meer of veel minder) en ook volle zalen (net als nu). The Unforgettable Fire werd gelanceerd door de single Pride. Vlak na Torhout 1985 had je Live Aid waar de band ook veel indruk maakte met o.a. het nummer Bad van deze plaat. Mooie tijden, nu zie ik nog 2 a 3 concerten per jaar. Unforgettable Fire blijft gewoon een monumentale plaat.

avatar van DjFrankie
5,0
DjFrankie (moderator)
Gisteren in een popkwis viel me pas de gelijkenis op van Indian summer Sky en Seven into the Sea van In Tua Nua

avatar van deric raven
4,5
In Tua Nua heeft bij Seven Into the Sea toch veel van U2 geleend in het gitaarspel, Vaudeville heeft dit verder niet. Voor mij viel de plaat daarom wel wat tegen.

avatar van Premonition
4,0
deric raven schreef:
In Tua Nua heeft bij Seven Into the Sea toch veel van U2 geleend in het gitaarspel, Vaudeville heeft dit verder niet. Voor mij viel de plaat daarom wel wat tegen.


Niet verwondelijk, de bands zijn nauw met elkaar verweven. Vinny Kilduff, de uillean pipe speler van de groep speelde al voor het ontstaan van In Tua Nua mee op Tomorrow van October. Daarnaast speelde de groep verscheidende malen in het voorprogramma van U2.

avatar van deric raven
4,5
Dat laatste wist ik, dat eerste is mooie aanvullende informatie. Zijn rol is behoorlijk bepalend op Tomorrow.

avatar van Funky Bookie
4,0
Fijn album, vooral het eerste deel. Het tweede deel vind ik iets minder. Pride is uiteraard fantastisch en het nummer waardoor ik U2 in de gaten ging houden destijds.

avatar van Chameleon Day
5,0
Funky Bookie schreef:
Het tweede deel vind ik iets minder.


Het tweede deel (eigenlijk al vanaf Promenade) is wat TUF nu juist zo bijzonder maakt. Die op momenten ongrijpbare mystiek....

Wrathchild1
Funky Bookie schreef:
Fijn album, vooral het eerste deel. Het tweede deel vind ik iets minder..
Helemaal mee eens .?

avatar van rkdev
5,0
Chameleon Day schreef:
Het tweede deel (eigenlijk al vanaf Promenade) is wat TUF nu juist zo bijzonder maakt. Die op momenten ongrijpbare mystiek....
perfect beschreven

avatar van Running On Empty
4,0
Chameleon Day schreef:
Het tweede deel (eigenlijk al vanaf Promenade) is wat TUF nu juist zo bijzonder maakt. Die op momenten ongrijpbare mystiek....

Exact

Wrathchild1
Exact kan niet , perfect beschreven ook niet als zijnde een feit. Ongrijpbaar is voor de één een minpunt , voor de ander een pluspunt. Het is namelijk niet iets wat je kunt meten .....maar verder, prima album hoor., maar geen vijf sterren wat mij betreft.

avatar van Mjuman
Als "van alles luisteren" een pluspunt is, doe mij er dan ook maar 1, of misschien - in de hoedanigheid van gewäarschuwd mens - wel 2.

Feit is wel, dat die tweede kant iets experimenteler en meer ambientesque is, ongetwijfeld invloed van Eno die ook Bono qua zang meer de nadruk op klankkleur dan volume liet leggen.

Samen met een Unknown Pleasures, bijvoorbeeld, zijn bij het opzetten van de plaat de eerste maten al heel kenmerkend.

Wrathchild1
Mjuman schreef:
Als "van alles luisteren" een pluspunt is, doe mij er dan ook maar 1, of misschien - in de hoedanigheid van gewäarschuwd mens - wel 2..
Klopt , realiseerde ik me ook , vandaar?.

Verder ben ik het wel aardig met je eens.

avatar van Premonition
4,0
Het typische geluid op deze plaat komt uiteraard door de invloed van Eno, maar ook door het gebruik van de Gretsch White Falcon door The Edge. Het is vergelijkbaar imo met de gitaarklanken op Sons and Fascination van Simple Minds, volgens mij gebruikte Burchill daarop ook een White Falcon.

Gast
geplaatst: vandaag om 06:13 uur

geplaatst: vandaag om 06:13 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.