U2 - The Unforgettable Fire (1984)

Het typische geluid op deze plaat komt uiteraard door de invloed van Eno, maar ook door het gebruik van de Gretsch White Falcon door The Edge. Het is vergelijkbaar imo met de gitaarklanken op Sons and Fascination van Simple Minds, volgens mij gebruikte Burchill daarop ook een White Falcon.

Grappig genoeg moet ik - wanneer ik aan deze plaat denken - als eerste denken aan de ijle, waaiende gitaarklanken waarmee bijv A Sort of Homecoming of The Unforgettable Fire beginnen. Als créateur musical lijkt The Edge me zeker onderschat; het niveau van zijn werk buiten U2 (o.a. met Jah Wobble) getuigt daarvan en ook zijn tutorials - gitaartechnieken (op YouTube?) spreken voor zich.

Nooit geweten dat The Edge de Gretsch White Falcon op TUF heeft gebruikt (idem voor Burchill op SAF, hoewel hij op beeldopnamen idd met de White Falcon is te signaleren: Simple Minds - Celebrate/The American/Premonition (Live)). Ook het gitaargeluid op TUF link ik niet meteen aan de Gretsch (idem het gitaargeluid op SAF). De Gretsch White Falcon werd (ook) gebruikt door Billy Duffy op Love (en, naar ik meen, op Dreamtime). En dat is toch een heel ander geluid: The Cult - Love (live). Ik zag overigens in de plaatselijke gitaarshop een Gretsch in de aanbieding voor zacht prijsje (maar helaas geen White Falcon). Ik twijfel, maar wil wel Hebben!

A Sort of Homecoming en Indian Summer Sky vind ik typische Gretsch klanken met de bekende uitwaaierende stijl van The Edge. In de documentaire over de totstandkoming van TUF zie je The Edge voortdurend aan het werk met The White Falcon en ook op toernee was hij mee.
Op de video’s van TUF en Pride zie je ook de Gretsch.
De video’s van SM laten in 1981 (Sweat in Bullet) en 1982 (Promised You a Miracle) ook bij Burchill zien, net als de door Chameleon Day al genoemde live video’s.

Hmmm...misschien dat ik daarom die twee nummers bij uitstek echt helemaal niets aan vind hahaha.
Ik ben mijn U2-platen weer eens aan het terugluisteren en daarom (en vanwege werkontwijking) weer eens wat aan het lezen over U2 op deze site. Mij valt dan vooral het onderscheid tussen twee groeperingen op: de één vindt de vroege U2 tof, omdat het toen blijkbaar allemaal nog zo jong, ongerept en oprecht was en de ander haakt juist pas aan vanaf deze plaat, omdat de sound vanaf daar geperfectioneerd is. Ik schaar mijzelf onder de laatste groep. Boy vind ik vreselijk onsamenhangend, October vind ik saai, War heeft twee grandioze momenten, maar doet me verder helemaal niets, en deze is wat mij betreft de opmaak naar hun twee alom bekende meesterwerken; de singles zijn werkelijk geweldig en van absolute buitencategorie, maar de rest er omheen vind ik echt helemaal niks, met als absolute dieptepunt de nummers die in de posts hierboven worden aangehaald.... Na deze plaat werd het voor mij pas echt over de hele linie geweldig (Joshua Tree, Achtung Baby)!!
En dan nog het gedrag van Bono; hij had ook zijn mond kunnen houden... Maar ik vind het fantastisch dat hij zich voor zo veel goede zaken heeft ingezet en zich hard maakt voor een betere wereld. Ik vind het zo ontzettend Nederlands om daar dan van alles van te vinden en van alles bij te halen om hem onderuit te halen. Iets van kop en maaiveld....

Dat is vaak niet kop en maaiveld , maar gewoon hypocriet. On topic : vind dit een spannender plaat dan Joshua tree , meer experiment, meer durf . JT is natuurlijk een goede plaat , maar op af en toe , one tree Hill of red Hill mining toe na hoef ik hem niet meer te horen. Bij deze heb ik dat eigenlijk alleen met pride . De rest kan ik op gezette tijden nog prima hebben

In beide gevallen heb je een punt.
Punt 1: hypocrisie. Kan ik in mee. Maar ik kies er dan zelf voor om de balans positief te laten uitslaan bij Bono.
Punt 2: Dit is een spannender plaat dan Joshua Tree. Absoluut waar. Ik waardeer op deze plaat vooral de poging om te komen tot het geluid waar ze "naar op zoek zijn" en wat ze op de volgende platen glorieus uitbuiten. JT en AB waren nooit zo goed geweest als ze de platen er voor niet durfden experimenteren met hun geluid. Dat gezegd hebbende zijn de drie sterren voor deze plaat wellicht mager ....

Punt 1: onjuiste analyse - a. is het geen puur Nederlands verschijnsel - al is het gezegde wel duidelijk: hoge bomen vangen veel wind; en doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg; in sommige Engelstalige landen wordt het aangeduid met the tall poppy syndrome; b. komt neer op verwijten van gebrek aan bescheidenheid, of ook wel afgunst.

Punt 2: mee eens, alhoewel Achtung Baby een nette after-burner is.

Een Bono heeft nu eenmaal veel meer invloed in het maatschappelijk debat dan een gemiddelde boekhouder, vooral in de jaren 80 en 90 toen hij wereldleiders en bekende voorvechters bezocht, hij werd overal met egards ontvangen en men luisterde. Of hij het allemaal meent weet alleen Bono zelf natuurlijk, en tuurlijk is ook hij te betrappen op hypocriete en het grote graaien, belastingconstructie in Nederlandse BV’s om nog rijker te worden. Met zijn verbleekte charisma is ook zijn geloofwaardigheid met de jaren wel verbleekt.

Wauw, interessant zo op deze hete middag dat ik probeer te werken
Afgaande op de platen tot en met deze geloof ik graag dat Bono een mening heeft ontwikkeld over de wereld om hem heen die helemaal niet zo vervelend is. Hij zag veel onrecht en heeft dat verwerkt in de liederen. Vandaar dat ik zijn oprechtheid geloof. Ik denk dat het een lot is van mensen in zijn positie dat ze op een gegeven moment worden uitgekotst. Al heeft hij daar inderdaad ook aardig zelf aan bijgedragen... Een Beyonce staat nu op de barricaden, maar daar kun je ook al van voorspellen dat de beerputten open gaan en ze pootje zal worden gehaakt. Ik denk ook dat in dat soort gevallen afgunst van andere mensen inderdaad een bepalende factor is....
Maar goed, da's allemaal aardig offtopic, maar ook niet helemaal. Deze plaat lijkt me ook echt een kantelpunt. Niet alleen de muzikale koers werd bepaald, maar ook het persoonlijke pad van Bono...??

Ik denk zelf dat de omslag bij War is begonnen (en eigenlijk al bij de single A Celebration uit 1982). Daarvoor benoemde Bono met name het opgroeien (Boy) en het opgegroeid zijn (October), met War verschoof het zichtveld naar de wereld om hem heen.
Muzikaal is TUF anders, meer introspectief en veel minder Sturm und Drang.

A Sort of Homecoming blijft wat mij betreft een vreemde opener, het is zeker geen slecht nummer maar als je Pride hierna langs hoort komen dan verbleekt de eersteling bij zijn opvolger. Pride blijft een weergaloze track. Wire vormt ook een sterke compositie, het mist eigenlijk een standaard patroon van refrein en couplet maar er gebeurt genoeg om je geboeid te houden. De volgende prijspakker is het titelnummer, een klein epos dat nog steeds urgentie ademt. Promenade is stemmig van aard en vrij degelijk, een mooi rustpunt op de plaat. 4th of July is wat mij betreft een niemendalletje en voegt weinig toe. Het alom bekende Bad is dan weer een pareltje, dit blijft een wonderschone song. Indian Summer Sky is krachtig en kent een lekker ritme. Elvis Presley and America boeit mij ten dele, het laatste gedeelte van het nummer waarbij het geheel aanzwelt is fraai te noemen. De prediker Bono komt in MLK naar boven, het kerkelijk aandoende nummer draait om Hewson's vocale capaciteiten en het klinkt best aardig.
Zo vormt The Unforgettable Fire een voorlopig hoogtepunt in het oeuvre van de band.

Tussenstand:

1. The Unforgettable Fire
2. Boy
3. War
4. October

Nee joh! Juist andersom; na zo'n weergaloze opener steekt Pride, hoe goed ook, toch wel wat bleekjes af. Ik heb Pride altijd het enige nummer op dit album gevonden waarbij ik het gevoel had naar een standaard rock nummer te luisteren. In de zin van; couplet-refrein-couplet-refrein-solo/middenstuk- enz. enz. Een vrij standraard opbouw zeg maar. Niet dat ik het daarom een minder nummer vind hoor. De ideale single in ieder geval.

Je hebt gelijk dat Pride een stuk eenvoudiger van opzet is, maar voor mij heeft de song altijd zijn urgentie gehouden en het kamerbrede refrein pakt mij nog steeds bij de lurven. A Sort of Homecoming wil maar niet ontbranden bij mij en voor een opener blijf ik het een wat aparte keuze vinden.

Als er ooit een album opener is geweest dat de luisteraar direct onderdompelt in de vibes, flow, feel, ect, van wat er verder nog gaat komen dan is dat A Sort of Homecoming. Laat ik nog een stapje verder gaan: dit is een serieuze gooi naar de titel: “moeder aller album openers”.
Toegegeven: jeugdsentiment speelt een rol

Sterker nog, samen met het titelnummer is A Sort of Homecoming één van de beste nummers van U2 imo!

Zet van dit album ook 'Bad' maar in dat rijtje...