menu

The Who - The Who by Numbers (1975)

mijn stem
3,56 (145)
145 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Polydor

  1. Slip Kid (4:31)
  2. However Much I Booze (5:01)
  3. Squeeze Box (2:43)
  4. Dreaming from the Waist (4:06)
  5. Imagine a Man (4:00)
  6. Succes Story (3:20)
  7. They Are All in Love (3:00)
  8. Blue, Red and Grey (2:46)
  9. How Many Friends (4:05)
  10. In a Hand Or a Face (3:24)
  11. Squeeze Box [Live] * (4:13)
  12. Behind Blue Eyes [Live] * (3:41)
  13. Dreaming from the Waist [Live] * (4:52)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 36:56 (49:42)
zoeken in:
avatar van lennert
2,5
Flinke tegenvaller na de afgelopen 3 meesterwerkjes! Het proggy aspect is ver te zoeken, de gitaarpartijen missen vuur en pit en ook qua zang heb ik de horen eerder toch echt beter gehoord. Sommige songs zijn best aardig (How Many Friends bijvoorbeeld), maar voor het gros is het ene oor in, andere oor uit. Erg jammer.

Tussenstand:
1. Who's Next
2. Quadrophonia
3. Tommy
4. A Quick One
5. My Generation
6. The Who Sell Out
7. The Who By Numbers

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
The Who by numbers is wel eens Townshends eerste soloplaat genoemd, en daar is veel voor te zeggen. Dit lijkt bijna een singer-songwriter-album, maar waar ik bij de Amerikaanse West Coast-genre-genoten eerder denk aan overpeinzingen vol melancholie en kwetsbaarheid gaat Townshend hier all out en schrijft hij onbeschaamd over zijn problemen met drankverslaving, de oppervlakkigheid van roem, de verleiding van pornoblaadjes, ijdelheid, leugenachtigheid, wantrouwen, het verleden, en het perspectief ingehaald te worden door de jongere generatie en de bijbehorende twijfel over hoe het nu verder moest. (Wat die drankverslaving betreft, volgens Moon-biograaf Tony Fletcher gaf Roger Daltrey de zang van However much I booze terug aan Townshend – vermoedelijk niet alleen omdat Daltrey het enige bandlid zonder alcoholprobleem was, maar ook omdat iemand die zichzelf in een songtekst zó fileert het recht heeft om dat nummer zelf te zingen.)
        Toch zou al die openheid en eerlijkheid niet voldoende zijn zonder de juiste muziek, en gelukkig heeft Townshend hierbij een reeks nummers verzameld die dankzij hun melodische rijkdom, gevarieerdheid en bereik de bitterheid en de zelfbeschuldigingen draaglijk houden, en de afwisselende arrangementen (de blazers op Blue red and grey, de banjo-solo van Squeeze box, het pianospel van Nicky Hopkins, de waanzinnige baspartijen van John Entwistle op Dreaming from the waist en In a hand or a face) geven de plaat extra kleur en maken hier eigenlijk een vrij uniek Who-produkt van. Nee, er staan geen anthems als My generation, Baba O'Riley en Won't get fooled again op (hoewel het slotnummer die status wel had verdiend), maar onder z'n eigen vlag en op eigen stoom is dit een dapper en rijk album dat een weg uit Townshends eigen doolhof lijkt (of leek) te wijzen en dat aangaf dat The Who nog wel degelijk levensvatbaar was en een toekomst had. En aan de drie bonusnummers van de CD-uitgave van 1996 valt te horen dat ze live ook nog altijd een aardig bandje waren – van met name de live-versie van Dreaming from the waist kun je toch niet met goed fatsoen beweren dat het hier een band betreft die over z'n hoogtepunt heen is.

avatar van bikkel2
4,0
Goed stuk BoyOnHeavenHill. Met alles eens.
Minder memorabel gebleken omdat het aan hits en echte klassiekers ontbreekt.
Maar het totaalplaatje en de insteek is dik in orde.
Een puur stabiel album en ongetwijfeld de meest persoonlijke die The Who uitbracht.

avatar van Deranged
Album altijd wat tam gevonden met zijn voornamelijk mijns inziens ietwat slappe ballads waar de harde ballen Daltrey zang met name plaatsmaakte voor zijn afgeknepen testikel stijl. Ook niet zo heel gek misschien dat na Quadrophenia het kruid even verschoten was. Hierna zouden ze zich heel redelijk revancheren met het sterke Who Are You waar ook nog wel een paar van dit soort songs op staan maar het harde rockgeluid gelukkig weer de overhand heeft.

avatar van bikkel2
4,0
Feitelijk een soort therapie album van Townsend. Had misschien als soloplaat beter gewerkt.
Pete zat met zichzelf in de knel deze periode. Keith Moon was uitdrukkelijker van het pad af, maar Pete had ook een alcohol probleem rond deze periode.

avatar van Deranged
However Much I Booze vond ik nog best sterk.

Wel is het inderdaad een stuk zelfbeklag waar de honden geen brood van lusten.

Slip Kid drijft op best wel een swagger riff.

Blue, Red and Grey altijd een uiterst charmant ukelele niemendalletje gevonden.

avatar van bikkel2
4,0
Deranged schreef:
However Much I Booze vond ik nog best sterk.

Wel is het inderdaad een stuk zelfbeklag waar de honden geen brood van lusten.

Slip Kid drijft op best wel een swagger riff.

Blue, Red and Grey altijd een uiterst charmant ukelele niemendalletje gevonden.


Eens. Dreaming From The Waist vind ik ook erg goed.

avatar van Reint
3,5
Na Tommy en Who's Next eens te hebben geprobeerd - op momenten pompeus, dan weer briljant - deze maar eens aangeslingerd. Behoorlijk introspectieve plaat, waarbij de windmills van Townshend grotendeels uitblijven. In plaats daarvan een paar hele goeie, maar soms wel erg uitbundig geproduceerde liedjes. Favorieten zijn Squeeze, Booze, Imagine, All in Love en Blue.

avatar van kaztor
4,0
Ik lees wat veel onbegrip in voorgaande reacties.
Live At Leeds, Quadrophenia, Who’s Next… allemaal fantastische albums met fantastische rockmuziek, zeker!
Maar dan is het ook mooi dat er zoiets als dit bestaat.
Pete schrijft ditmaal vanuit eerste persoon. Bij vlagen hoor je hoe Daltrey daar bij het interpreteren wat moeite bij heeft. Hier wordt namelijk behoorlijk de vuile was buiten gehangen en dat heeft geresulteerd in een album dat simpelweg anders benaderd moet worden dan de bewezen klassiekers die de vorige albums zijn.
Degenen die dit album een kans gunnen ontdekken dan wonderschone composities als How Many Friends (zeer toepasselijk in het Facebook/Twitter-tijdperk), Blue, Red And Grey en They Are All In Love. En heerlijke rockmuziek wordt zeker niet vergeten (Entwistle’s rake observatie Success Story, Slip Kid, Dreaming From The Waist, In A Hand Or A Face). Het is allemaal iets simpeler van opzet en ook een stuk persoonlijker van aard.
Wie dit zoet gezemel vind moet gewoon weer Leeds opzetten.
Wie hier voor openstaat ontdekt dat The Who tot veel meer in staat was dan het vroege ‘mod’-tijdperk en ‘classic rock’.

4,5
Helemaal mee eens, een zwaar onderschat album: 4,5 sterren van mij.

avatar van Queebus
4,5
Prachtplaat. Blue, Red and Grey is ontroerend mooi.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:46 uur

geplaatst: vandaag om 11:46 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.