Dank voor de update,
lennert. Ik heb al het materiaal van de band uit de jaren tachtig, maar ben na Fear of the Dark afgehaakt met het kopen van hun albums. De twee voorgangers van dit album, The X Factor en Virtual XI, vielen me nogal tegen, met name qua productie. Dance of death sprak me ook niet voldoende aan om aan te schaffen, maar mij was wel bijgebleven dat ze hun zaakjes op deze - een soort reünieplaat, al is Maiden natuurlijk nooit echt weggeweest - weer goed voor elkaar hadden.
Maar ik had 'm al lange tijd niet beluisterd, en het enige wat ik nodig had was een zetje om hem daadwerkelijk aan te schaffen. Je recensie gaf de doorslag en ik heb er dit weekend weer uitgebreid naar geluisterd. Ja, dit is ten opzichte van het materiaal dat ze (kort) hiervoor en hierna uitbrachten toch wel een openbaring. Hij springt er met kop en schouders bovenuit. Een paar stevige stampers van goede kwaliteit (Wicker man, The mercenary) maar vooral ook weer gedurfde langere nummers met soms bijna proggy arrangementen en een fraaie opbouw, zoals het indrukwekkende titelnummer, het werkelijk fenomenale Ghost of the navigator, The nomad en de afsluiter. In zulke gevallen is het niet erg dat sommige nummers bijna tien minuten duren; er zit ruim voldoende afwisseling in. Voeg daarbij dat Bruce Dickinson hier een van zijn beste vocale prestaties ooit op een Maiden-album aflevert en dat Steve Harris als bassist, maar vooral als componist eveneens indrukwekkende bijdragen levert.
Alleen Blood brothers en Dream of mirrors blijven iets achter bij de rest, maar ze zijn zeker niet storend aanwezig. Het geluid is ook goed: weliswaar leveren ze fors in op het dynamisch bereik, maar toch is er sprake van een open geluidsbeeld, waarin alle instrumenten de ruimte krijgen die ze toekomt. En dat is met name op de twee voorgaande albums wel anders. Daar erger ik me naast het middelmatige songmateriaal ook aan de matte, doffe productie. En ik ben niet de enige, lees ik hierboven. Met name in de recensie van
Jelle78.
Wat mij betreft is Brave New World een eenzaam hoogtepunt in hun latere output, een hoogtepunt dat kan wedijveren met hun jaren tachtig-materiaal. Meteen maar besteld dus.