Iron Maiden - Brave New World (2000)

Een beetje de 'rebirth' van maiden. Na viirtual XI (wat ik niet zo'n slechte plaat vind) was het heilige vuur een beetje gedoofd. Met het terug halen van Bruce en Adriaan móésten ze wel met iets sterks op de proppen komen. Een gemiddelde plaat was geen optie, een gewoon leuk album zou de doodsteek voor maiden zijn.
Ik kan me die spanning voor de release nog wel herinneren (dat had je vroeger wel vaker omdat er nog geen torrentsites of nieuwsgroepen bestonden, en dus platen pas op de dag van release voor het eerst te horen waren). Ik kan me herineren dat veel fans toen erg bang waren dat de verwachtingen te hoog gespannen waren en dat we wellicht een Virtual XI deel twee kregen maar dan met Bruce achter de microfoon. Wat een zucht van verlichting toen ik 'the Wickerman' single kocht en opzette, "er staat in ieder geval één goed nummer op, wat zich kan meten met het oude werk". Toen ik een week of twee/drie later de plaat kocht en direct het openingsnummer oversloeg was ik pas echt opgelucht, ook nummer twee 'the Ghost of the Navigator' was een zeer sterke song. 'Blood Brothers' en het titelnummer heb ik altijd wat minder gevinden (met name Blood Brothers) maar alles wat daarna kwam 'the Mercenary', 'Dream of Mirrors', 'Out of the Silend Planet' zijn werkelijk geniale songs. Alleen het laatste nummer vond ik weer wat minder.
Het was wel een behoorlijke opluchting, na alle ophef rondom de terugkeer van Bruce en Adrian leverde ze ook nog eens een plaat op die niet misstaat tussen het werk van de jaren 80, en die zeker niet onder doet voor Fear of the Dark en 'No Prayer for the Dying'.
Alleen jammer dat het optreden op Dynamo, later dat jaar, volledig in het water viel (na eerst een uur Korn in de stromende regen en een uur ombouwen hadden wij het na een half uurtje maiden wel bekeken, altijd een beetje spijt van gehad dat ik toen weg ben gegaan, dat wel).

Dit is en blijft wat mij betreft de laatste acceptabele Maiden plaat. Met Bruce op zang welteverstaan. De albums met Blaze zijn muzikaal prima maar die zang....echt, wat bezielde Harris?!?! Enfin, dit album is van begin tot eind vrij consistent qua songs. Geen echte uitschieters zowel naar boven als beneden. De albums na deze werd dat euvel groter en groter vind ik.

Ach, vooruit, nog een halfje erbij. Brave New World was het eerste volledige album van de band die ik met mijn eigen zakcentjes kocht, en ik was compleet teleurgesteld bij de eerste luisterbeurt. Na Best of the Beast via de bieb destijds te hebben geleend, had ik gehoopt op een album vol met van die krakers als 'Aces High' of 'Fear of the Dark'. Wie dat wil zit hier natuurlijk compleet verkeerd, en een 15-jarig snotjong met weinig muzikaal besef zag dan ook met lede ogen aan hoe zijn broer albums als Piece of Mind, Somewhere in Time en Seventh Son voor zijn verjaardag kreeg.

Toch heb ik de CD nooit weggedaan. Tegenwoordig is dit voor mij misschien wel de beste Maiden met Bruce op zang, als niet de beste van alle albums. Eigenlijk gewoon een verlenging van de Blaze periode, muzikaal gezien dan. Lange nummers, zwaar uitgebouwd, en episch, met een verdwaalde kraker als 'The Wicker Man' of 'The Fallen Angel' om het tempo erin te houden. Nummers als 'Ghost of the Navigator' of 'Dream of Mirrors' nemen me mee op een epos zoals alleen Maiden die kan maken. De prachtige hoes en de reünie-vreugde maken het album af, evenals het feit dat Dickinson hier erg goed bij stem is. Geweldig album!

De magie leek morsdood maar iets ervan reïncarneert in Brave New World. Niet alleen Bruce Dickinson, ook Adrian Smith keerde terug. Een perfect album is het niet. Nummers duren soms onnodig lang, refreintjes worden te vaak herhaald. Maar het werkt. Voor je het weet zit je mee te blèren: We're Blood Brothers!

90/100

Ben je niet twee albums vergeten te luisteren?

Nee, want ik ben geen masochist.

Zonde zonde zonde. Dan mis je toch echt een heleboel moois. Het zijn liefde/haat platen dat zeker, maar X-factor heeft echt wel een hoop moois te bieden. Virtual XI is inderdaad andere koek en ontstijgt niet echt de grauwe middenmoot, maar ook die vind ik zeker niet slecht. Het mag niet in de schaduw staan van eerder of later werk, maar slecht is het allerminst.

Daar ben ik het mee eens. De albums missen wellicht iets, het mooie zangwerk van Bruce vooral maar echt slecht heb ik ze nooit gevonden, prima om naar te luisteren zelfs. 'The Clansman' van Virtual XI vond ik zelfs erg gaaf, en heb deze nog menig keren gedraaid hier thuis.

Dat vind ik niet. Ik heb de albums vaak genoeg beluisterd om te weten dat ik ze nooit meer hoef te horen. Ik heb de cd's hier nog ergens in huis liggen. Ze maken de collectie compleet maar ik vind ze zelfs niet de moeite om bij de rest van Iron Maiden te steken.

En nu weer over naar Brave New World, zei de moderator in mij.

Die vinyl uitgaven van 2017 zijn best wel mooi afgewerkt.

Iron Maiden - Brave New World (Vinyl, LP, Album) at Discogs

Ik zie de hoes en ik herinner me opeens dat ik deze poster vroeger had hangen. Gekocht bij een later afgebrande CD-winkel Ear & Eye in Leeuwarden. Grappig hoe je dat soort details soms nog weet.

Brave New World is verder een prima Maiden plaat die efficiënt afrekende met de voor de band grauwe jaren 90.

De Maiden-hoezen, met name die van de jaren 80, maar zeker ook deze van Brave New World, zijn op posterformaat prachtig. Ik had destijds die van Seventh Son of a Seventh Son en Aces High (Eddie in een spitfire) hangen.

Ik ben om verschillende redenen na Seventh Son bij Maiden afgehaakt. Ik dacht op dat moment andere prioriteiten te hebben en het latere vertrek van Bruce heeft waarschijnlijk ook niet geholpen. Ik heb pas jaren na het uitkomen van dit album de moeite genomen om het te luisteren. Zonder het jeugdsentiment en de vooroordelen is dit eigenlijk een prima album. Toch gebied de eerlijkheid me om toe te geven dat Maiden me nooit meer zo gegrepen heeft als in de jaren tachtig (volgens mij steekt het jeugdsentiment weer de kop op).

Na A Matter of Life and Death en The Book of Souls deels geluisterd te hebben, zet ik Brave New World weer eens op. Meteen is mij duidelijk waarom ik de eerstgenoemde platen beide niet tot het einde uit kon zitten. De productie van die albums is echt slecht. Ik meldde het al bij de betreffende albums, maar het is vrij schokkend hoe zo’n grote band zulke slechte producties kan tolereren.
Gelukkig is dit bij Brave New World nog niet aan de hand. De productie is hier helder en open, zoals we gewend zijn van de klassiekers van de band. De nummers zijn meer dan prima, hoewel ook hier het en der wel iets van de lengte afgeschaafd had mogen worden. Nergens wordt het echt ergerlijk en dus is dit een terechte “return to form”.

Wat heeft The Nomad toch een fantastisch middenstuk... Het zou gaaf zijn dat ze deze eens live zouden spelen

Het is zomer 2000 als een jonge Lennert 's avonds op TMF langs Wet & Wild komt en de videoclip van The Wicker Man voorbij ziet komen. Rockzone ging er altijd al goed in en hij luisterde al wel naar een paar 'harde' bands als Bon Jovi, Guns N' Roses, Queen en The Offspring, maar het begrip 'heavy metal' was hem nog onbekend. Of ten minste, hij wist dat het herrie moest zijn. Iron Maiden bewees hem ongelijk. Die bombastische vocalen van Bruce Dickinson, die stoere middeleeuwse krijger-look van de bandleden, de spannende teksten, die gierende gitaarsolo, de openingsriff... alles trok zijn aandacht. Een week later had hij zijn zakgeld bijeengelegd om voor 48,65 gulden Brave New World aan te schaffen. Hierna is het heavymetalballetje verder gaan rollen en Lennert een gelukkig persoon geworden.

Zucht, ik word er weemoedig van. Ik heb andere Maiden-albums die ik daarna aanschafte nog bij vlagen negatief vergeleken met de volle productie en sound van Brave New World. Drie gitaristen klinken nu eenmaal vetter dan twee, althans, zo dacht ik altijd. Ik waardeer de oudere albums nu veel beter dan toen om andere redenen, maar Brave New World klinkt nog steeds wel echt fantastisch. Bruce' stem was natuurlijk al goed opgewarmd met het solomeesterwerk dat The Chemical Wedding heet, maar hij klinkt hier nog een stukje beter. Dat de titeltrack zo'n herhalend refrein heeft, maakt me niets uit omdat de zang zo fenomenaal klinkt. En Adrian Smith zorgt toch ook weer voor een mooi stukje structuur in de solo's ten opzichte van de chaos van Gers en de vloeiende salvo's van Murray. De band voelt hier gewoon weer gelukkig ten opzichte van Virtual XI.

Toch is er een hoop van de Bayley-tijd meegenomen, aangezien de langere proggy songstructuren gebleven zijn. Met The Wicker Man en The Fallen Angel zijn er een tweetal korte tracks, maar het gemiddelde zit toch dik boven de 6 minuten. Het album leerde me om anders over muziek te gaan denken, om teksten beter te doorgronden en om te begrijpen dat 'hard' en 'mooi' nog steeds goed samen kon gaan. Ook nu nog hoor ik zoveel lagen en details in songs als Dream Of Mirrors en The Nomad, al zullen vooral opener The Wicker Man, het epische Ghost Of The Navigator en het bloedmooie Blood Brothers hier met de punten voor beste songs er vandoor gaan. En mindere momenten zoals op de voorgangers te vinden waren... ik moet moeite doen om ze hier wel te vinden.

De nostalgische factor speelt ook echt wel mee, maar ik krijg hier warme gevoelens bij dan een The Number Of The Beast of Piece Of Mind ooit zullen doen. Mijn eerste metalplaat, de aanstichter van mijn grote passie zal altijd een warm plaatsje in mijn hart houden. En de glorieuze, meer gerijpte zang van Dickinson komt hier zo wonderschoon tot zijn recht van de openingstonen van The Wicker Man tot de wegstervende laatste klanken van The Thin Line Between Love And Hate.

Tussenstand
1. Seventh Son Of A Seventh Son
1. Somewhere In Time
1. Powerslave
4. Killers
5. Brave New World
6. The Number Of The Beast
7. Iron Maiden
8. No Prayer For The Dying
9. Piece Of Mind
10. Fear Of The Dark
11. The X Factor
12. Virtual XI

Dank voor de update, lennert. Ik heb al het materiaal van de band uit de jaren tachtig, maar ben na Fear of the Dark afgehaakt met het kopen van hun albums. De twee voorgangers van dit album, The X Factor en Virtual XI, vielen me nogal tegen, met name qua productie. Dance of death sprak me ook niet voldoende aan om aan te schaffen, maar mij was wel bijgebleven dat ze hun zaakjes op deze - een soort reünieplaat, al is Maiden natuurlijk nooit echt weggeweest - weer goed voor elkaar hadden.

Maar ik had 'm al lange tijd niet beluisterd, en het enige wat ik nodig had was een zetje om hem daadwerkelijk aan te schaffen. Je recensie gaf de doorslag en ik heb er dit weekend weer uitgebreid naar geluisterd. Ja, dit is ten opzichte van het materiaal dat ze (kort) hiervoor en hierna uitbrachten toch wel een openbaring. Hij springt er met kop en schouders bovenuit. Een paar stevige stampers van goede kwaliteit (Wicker man, The mercenary) maar vooral ook weer gedurfde langere nummers met soms bijna proggy arrangementen en een fraaie opbouw, zoals het indrukwekkende titelnummer, het werkelijk fenomenale Ghost of the navigator, The nomad en de afsluiter. In zulke gevallen is het niet erg dat sommige nummers bijna tien minuten duren; er zit ruim voldoende afwisseling in. Voeg daarbij dat Bruce Dickinson hier een van zijn beste vocale prestaties ooit op een Maiden-album aflevert en dat Steve Harris als bassist, maar vooral als componist eveneens indrukwekkende bijdragen levert.

Alleen Blood brothers en Dream of mirrors blijven iets achter bij de rest, maar ze zijn zeker niet storend aanwezig. Het geluid is ook goed: weliswaar leveren ze fors in op het dynamisch bereik, maar toch is er sprake van een open geluidsbeeld, waarin alle instrumenten de ruimte krijgen die ze toekomt. En dat is met name op de twee voorgaande albums wel anders. Daar erger ik me naast het middelmatige songmateriaal ook aan de matte, doffe productie. En ik ben niet de enige, lees ik hierboven. Met name in de recensie van Jelle78.

Wat mij betreft is Brave New World een eenzaam hoogtepunt in hun latere output, een hoogtepunt dat kan wedijveren met hun jaren tachtig-materiaal. Meteen maar besteld dus.

Ik was in mijn bericht over de productie van de laatste Maiden albums veel te hard. In vergelijking met Brave New World is de productie van Book of Souls en A Matter of Life and Death wat spartaans, maar zeker niet slecht.
Dat gezegd hebbende heeft Brave New World wel mijn voorkeur, niet alleen wat betreft de productie, ook wat betreft het songmateriaal. Ook komt er een stukje jeugdsentiment bij kijken, want ik kan mij de euforie nog herinneren toen Bruce terugkwam bij Maiden. De picturedisc van deze plaat had ik gereserveerd bij de plaatselijke platenboer (Elpee Groningen, voor wie het iets interesseert) en de eerste luisterbeurten kan ik mij nog wel herinneren. Na het zeer matige Virtual XI was Maiden weer terug op volle sterkte! Nog steeds vind ik Brave New World wellicht de beste Maiden plaat na de terugkeer van Bruce.

Een onbetwistbare heropleving van Iron Maiden. Met de terugkeer van Bruce Dickinson en in iets mindere mate Adrian Smith heeft de band weer nieuw elan. De songs werken een stuk beter. Het geluid is prettig en er valt ook echt meer te genieten. Het album heeft beduidend meer visie, al kan ik me bij veel nummers voorstellen hoe het met Blaze geklonken zou hebben. Punt is dat Maiden een powerhouse nodig heeft en dat kan Blaze niet.

Met The Wicker Man wordt nog heel even teruggekeken naar Maiden oude stijl: snel, aggressief en bondig. Daarna krijgen we vooral lange nummers voorgeschoteld die Harris' liefde voor oude progrock verraden. Alles wel in een duidelijk Maiden jasje overigens. Sommige nummers zijn nog wel echt te langdradig, zoals de afsluiter, maar andere zijn zeker raak, zoals Ghost of the Navigator en Blood Brothers. Iron Maiden nieuwe stijl en zeker geslaagd.

Tussenstand:
1. Powerslave
2. Killers
3. Seventh Son Of A Seventh Son
4. The Number Of The Beast
5. Somewhere In Time
6. Iron Maiden
7. Fear Of The Dark
8. Piece Of Mind
9. Brave New World
10. No Prayer For The Dying
11. The X Factor
12. Virtual XI

Het schijnt ook dat er aardig wat nummers van het album afkomstig zijn van de Virtual XI sessies. Opzich geen gekke gedachte nee, nummers als Nomad of Blood Brothers kan ik me ook wel voorstellen met Blaze op zang. Ben dan ergens ook wel benieuwd wat een mogelijk derde album met Blaze had opgeleverd, helemaal gezien Blaze's solodebuut ook helemaal geen slechte plaat was.

Na een decennium met louter topalbums en de daarop volgende tien magere jaren, komt Iron Maiden in de nieuwe eeuw vitaler dan ooit terug met een knaller van een album. Het progressieve geluid, dat al in de periode met Blaze Bayley zijn intrede deed, krijgt hier een enorme impuls. Natuurlijk door de terugkeer van Bruce Dickinson, wiens krachtige vocalen gewoon thuis horen bij Iron Maiden, en in mindere mate Adrian Smith, maar ook de rol van Kevin Shirley in het opnameproces van dit album.

Hij overtuigde de band ervan om niet de traditionele wijze van opnemen te hanteren op dit album, maar het album als band live in de studio op te nemen. Hiermee heeft hij de energie van de Ed Hunter tour, waar de band voor het eerst in deze samenstelling speelde, vastgelegd in de studio. Het is sindsdien ook de wijze waarop Iron Maiden nieuwe albums opneemt.

Het album bruist van de energie. Van de knallende opener The Wicker Man tot Out Of The Silent Planet weet de band die energie op dit album vast te houden. Het afsluitende The Thin Line Between Love And Hate doet zijn naam eer aan. In de coupletten kan het nummer me niet echt bekoren, maar de refreinen zijn daarentegen uitstekend.

Score: 86/100

1. Seventh Son Of The Seventh Son
2. Number Of The Beast
3. Powerslave
4. Killers
5. Somewhere In Time
6. Piece Of Mind
7. Brave New World
8. Iron Maiden
9. Fear Of The Dark
19. No Prayer For The Dying
11. Virtual XI
12.The X Factor