Iron Maiden - Brave New World (2000)

Een beetje de 'rebirth' van maiden. Na viirtual XI (wat ik niet zo'n slechte plaat vind) was het heilige vuur een beetje gedoofd. Met het terug halen van Bruce en Adriaan móésten ze wel met iets sterks op de proppen komen. Een gemiddelde plaat was geen optie, een gewoon leuk album zou de doodsteek voor maiden zijn.
Ik kan me die spanning voor de release nog wel herinneren (dat had je vroeger wel vaker omdat er nog geen torrentsites of nieuwsgroepen bestonden, en dus platen pas op de dag van release voor het eerst te horen waren). Ik kan me herineren dat veel fans toen erg bang waren dat de verwachtingen te hoog gespannen waren en dat we wellicht een Virtual XI deel twee kregen maar dan met Bruce achter de microfoon. Wat een zucht van verlichting toen ik 'the Wickerman' single kocht en opzette, "er staat in ieder geval één goed nummer op, wat zich kan meten met het oude werk". Toen ik een week of twee/drie later de plaat kocht en direct het openingsnummer oversloeg was ik pas echt opgelucht, ook nummer twee 'the Ghost of the Navigator' was een zeer sterke song. 'Blood Brothers' en het titelnummer heb ik altijd wat minder gevinden (met name Blood Brothers) maar alles wat daarna kwam 'the Mercenary', 'Dream of Mirrors', 'Out of the Silend Planet' zijn werkelijk geniale songs. Alleen het laatste nummer vond ik weer wat minder.
Het was wel een behoorlijke opluchting, na alle ophef rondom de terugkeer van Bruce en Adrian leverde ze ook nog eens een plaat op die niet misstaat tussen het werk van de jaren 80, en die zeker niet onder doet voor Fear of the Dark en 'No Prayer for the Dying'.
Alleen jammer dat het optreden op Dynamo, later dat jaar, volledig in het water viel (na eerst een uur Korn in de stromende regen en een uur ombouwen hadden wij het na een half uurtje maiden wel bekeken, altijd een beetje spijt van gehad dat ik toen weg ben gegaan, dat wel).

Dit is en blijft wat mij betreft de laatste acceptabele Maiden plaat. Met Bruce op zang welteverstaan. De albums met Blaze zijn muzikaal prima maar die zang....echt, wat bezielde Harris?!?! Enfin, dit album is van begin tot eind vrij consistent qua songs. Geen echte uitschieters zowel naar boven als beneden. De albums na deze werd dat euvel groter en groter vind ik.

Ach, vooruit, nog een halfje erbij. Brave New World was het eerste volledige album van de band die ik met mijn eigen zakcentjes kocht, en ik was compleet teleurgesteld bij de eerste luisterbeurt. Na Best of the Beast via de bieb destijds te hebben geleend, had ik gehoopt op een album vol met van die krakers als 'Aces High' of 'Fear of the Dark'. Wie dat wil zit hier natuurlijk compleet verkeerd, en een 15-jarig snotjong met weinig muzikaal besef zag dan ook met lede ogen aan hoe zijn broer albums als Piece of Mind, Somewhere in Time en Seventh Son voor zijn verjaardag kreeg.

Toch heb ik de CD nooit weggedaan. Tegenwoordig is dit voor mij misschien wel de beste Maiden met Bruce op zang, als niet de beste van alle albums. Eigenlijk gewoon een verlenging van de Blaze periode, muzikaal gezien dan. Lange nummers, zwaar uitgebouwd, en episch, met een verdwaalde kraker als 'The Wicker Man' of 'The Fallen Angel' om het tempo erin te houden. Nummers als 'Ghost of the Navigator' of 'Dream of Mirrors' nemen me mee op een epos zoals alleen Maiden die kan maken. De prachtige hoes en de reünie-vreugde maken het album af, evenals het feit dat Dickinson hier erg goed bij stem is. Geweldig album!

De magie leek morsdood maar iets ervan reïncarneert in Brave New World. Niet alleen Bruce Dickinson, ook Adrian Smith keerde terug. Een perfect album is het niet. Nummers duren soms onnodig lang, refreintjes worden te vaak herhaald. Maar het werkt. Voor je het weet zit je mee te blèren: We're Blood Brothers!

90/100

Ben je niet twee albums vergeten te luisteren?

Nee, want ik ben geen masochist.

Zonde zonde zonde. Dan mis je toch echt een heleboel moois. Het zijn liefde/haat platen dat zeker, maar X-factor heeft echt wel een hoop moois te bieden. Virtual XI is inderdaad andere koek en ontstijgt niet echt de grauwe middenmoot, maar ook die vind ik zeker niet slecht. Het mag niet in de schaduw staan van eerder of later werk, maar slecht is het allerminst.

Daar ben ik het mee eens. De albums missen wellicht iets, het mooie zangwerk van Bruce vooral maar echt slecht heb ik ze nooit gevonden, prima om naar te luisteren zelfs. 'The Clansman' van Virtual XI vond ik zelfs erg gaaf, en heb deze nog menig keren gedraaid hier thuis.

Dat vind ik niet. Ik heb de albums vaak genoeg beluisterd om te weten dat ik ze nooit meer hoef te horen. Ik heb de cd's hier nog ergens in huis liggen. Ze maken de collectie compleet maar ik vind ze zelfs niet de moeite om bij de rest van Iron Maiden te steken.

En nu weer over naar Brave New World, zei de moderator in mij.

Die vinyl uitgaven van 2017 zijn best wel mooi afgewerkt.

Iron Maiden - Brave New World (Vinyl, LP, Album) at Discogs

Ik zie de hoes en ik herinner me opeens dat ik deze poster vroeger had hangen. Gekocht bij een later afgebrande CD-winkel Ear & Eye in Leeuwarden. Grappig hoe je dat soort details soms nog weet.

Brave New World is verder een prima Maiden plaat die efficiënt afrekende met de voor de band grauwe jaren 90.

De Maiden-hoezen, met name die van de jaren 80, maar zeker ook deze van Brave New World, zijn op posterformaat prachtig. Ik had destijds die van Seventh Son of a Seventh Son en Aces High (Eddie in een spitfire) hangen.

Ik ben om verschillende redenen na Seventh Son bij Maiden afgehaakt. Ik dacht op dat moment andere prioriteiten te hebben en het latere vertrek van Bruce heeft waarschijnlijk ook niet geholpen. Ik heb pas jaren na het uitkomen van dit album de moeite genomen om het te luisteren. Zonder het jeugdsentiment en de vooroordelen is dit eigenlijk een prima album. Toch gebied de eerlijkheid me om toe te geven dat Maiden me nooit meer zo gegrepen heeft als in de jaren tachtig (volgens mij steekt het jeugdsentiment weer de kop op).

Na A Matter of Life and Death en The Book of Souls deels geluisterd te hebben, zet ik Brave New World weer eens op. Meteen is mij duidelijk waarom ik de eerstgenoemde platen beide niet tot het einde uit kon zitten. De productie van die albums is echt slecht. Ik meldde het al bij de betreffende albums, maar het is vrij schokkend hoe zo’n grote band zulke slechte producties kan tolereren.
Gelukkig is dit bij Brave New World nog niet aan de hand. De productie is hier helder en open, zoals we gewend zijn van de klassiekers van de band. De nummers zijn meer dan prima, hoewel ook hier het en der wel iets van de lengte afgeschaafd had mogen worden. Nergens wordt het echt ergerlijk en dus is dit een terechte “return to form”.