menu

Styx - Man of Miracles (1974)

mijn stem
3,02 (25)
25 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: RCA

  1. Rock & Roll Feeling (3:03)
  2. Havin' a Ball (3:53)
  3. Golden Lark (3:21)
  4. A Song for Suzanne (5:19)
  5. A Man Like Me (2:50)
  6. Lies (2:48)
  7. Evil Eyes (4:09)
  8. Southern Woman (3:12)
  9. Christopher, Mr. Christopher (4:01)
  10. Man of Miracles (4:59)
totale tijdsduur: 37:35
zoeken in:
avatar van Rinus
4,0
Het beste album van Styx uit de Wooden Nickel periode. Styx wordt steeds volwassener, en dit album heeft naast de rock, ook een flinke simfonische inslag. Luister maar eens naar "Christopher, mr. Christopher", "A song for Suzanne" of uiteraard het titelnummer. Het nummer "Lies" komt niet op alle versies van het album voor, er zijn ook versies die het nummer "Best thing" bevatten, dat ook op het eerste album staat. Ik heb alle Wooden Nickel albums op vinyl (amerikaanse import) en op CD.

avatar van Lonesome Crow
3,5
Een album die duidelijk hinkt op 2 gedachten, lijkt net een gedeeld solo album van Dennis deYoung en Yames Young !
Ik vind het ook hun beste van de eerste 4 trouwens....

Zo zijn er de standaard rockers (meestal geschreven en gezongen door James Young) te weten tracks: 1,2,5,6 en 8.
Zijn op zich wel aardig maar meer ook niet.

Echter de andere tracks zijn mooie slepende symfo achtige ballads waarop Dennis deYoung voor het eerst echt zijn talenten als songschrijver (en zanger) laat zien.
Zo vind ik zelf "Golden Lark" een van Styx mooiste nummers, een mierzoette ballad met cello begeleiding.

Wat is het toch jammer dat er geen live album bestaat uit de periode van hun eerste 4 albums, zou graag eens wat opnames uit die tijd willen horen.

avatar van BoyOnHeavenHill
2,0
Op de middelbare school kocht ik Crystal ball ongezien, en daar was ik behoorlijk van onder de indruk. Dus een tweede Styx-plaat gekocht, eveneens ongezien, en dat was voorlopig het laatste dat ik van ze hoorde, want dat was déze. De laatste drie nummers vond ik als enige de moeite waard: Southern woman is een tamelijk domme maar enorm aanstekelijke rocker, Christopher Mr Christopher een uitstekende ballade (als je het zo mag noemen), en het titelnummer begint veelbelovend maar lost die belofte eigenlijk nergens in. Achteraf gezien had ik beter in chronologisch opzicht de andere kant op kunnen werken, want met name de twee platen direct ná Crystal ball vind ik behoorlijk leuk. Maar ja, die waren toen natuurlijk nog niet uitgebracht... (En ik blijf het stiekem meeblèren: Southern woman, make me feel good but don't you tell my WIIIIIFE!)
 

avatar van musician
4,0
Die teksten van Styx, daar moet je maar niet al te zwaar aan tillen anders leidt het inderdaad tot onvoldoendes.

Ik geef het 4**** sterren omdat ik het album over de 3*** wil helpen maar eigenlijk is het 3,5*** waard.
Nee, het is zeker nog geen The Grand Illusion, maar er zijn toch nog redelijk wat nummers die al een heel eind komen, zoals het prachtige A Song for Suzanne. Of Man of Miracles. Dit is toch al redelijk op en top Styx op Dennis DeYoung niveau.

Het album is melodieus, kent ook wat stampers van James Young, die zijn talenten nog niet helemaal volledig heeft ontplooid. Maar al met al zeer herkenbaar Styx, alles bij elkaar. Ik vroeg mij af waarom John Curulewski (de voorganger van Tommy Shaw) eigenlijk zo weinig inbreng had. Maar goed, het is ook niet voor niets dat hij na verloop van tijd inderdaad het veld moest ruimen voor Shaw.

Styx heeft wel altijd mooie, mysterieuze hoezen, zou ik nog willen zeggen.

avatar van Lonesome Crow
3,5
Heb even mijn Styx biografie uit de kast getrokken wat betreft die John Curulewski.
Hij was altijd al afwijkend van de andere Styx leden, qua instrumentbeheersing was hij de minst getalenteerde.
De songs die hij schreef verschilde ook nogal van de andere Styx songs, zoals "A Day" van Styx II (nogal psychedelisch en zweverig) of "Plexiglas Toilet" (te grappig bedoeld, slaat nergens op) van "The Serpent Is Rising".
Waar de overige bandleden zich al snel neerlegde bij de dictatuur van Dennis deYoung daar deed John niet aan mee.
Was het vaak oneens met veel dingen waar de rest van de band het wel mee eens was en scheen ook vaak te zeuren en was negatief ingesteld.

Op "Equinox" deed hij nog mee en hij speelde dat gitaarintro in "Prelude 12" wat verschrikkelijk veel takes kostte waar de rest van de band nogal de spot mee dreef.
Ten tijde van de "Equinox" tour was de maat vol,
Hij was pas getrouwd en had net een zoontje en had veel last van heimwee dus weer een negatief ding erbij.

Ze speelden in het voorprogramma van Kiss en er was een publiek van ruim 10.000 man.
John Curulewski was ziek en wilde dat Styx die avond niet zou spelen.
Dat gebeurde toch maar hij was te ziek om mee te doen met die typische Styx samenzang.
De geluidsman die ervan op de hoogte was kon dat euvel via zangeffecten verdoezelen en Dennis deYoung vroeg aan die geluidsman of het publiek wat gemerkt had.

Dat was niet het geval waarop John Curulewski per direkt ontslagen werd.
Een juiste beslissing, opvolger Tommy Shaw was technisch veel begaafder en was een geweldige songwriter.
Ook kon hij goed zingen en zijn uiterlijk was zeer aantrekkelijk, Styx had zijn posterboy (zoals dat in het boek genoemd werd) en na jaren ploeteren kon het echte succes beginnen !

avatar van RonaldjK
3,0
Wel eens in een restaurant gegeten dat met de formule ‘Eat all you can eat’ werkt? Je betaalt per uur en kunt dan zoveel eten als je wilt. In zo’n eettuin vind je diverse culinaire eilanden, zoals Italiaans, Indisch en sushi. Je loopt rond en pakt hap-snap wat je bevalt.
Datzelfde gevoel bekroop me bij de eerste drie albums van Styx, waar muziek met uiteenlopende smaken wordt opgediend. Rode draad in hun muzikale restaurant is de combinatie van scheurende hardrock en harmonieuze samenzang. Zouden ze blijven hapsnappen nadat ze met single Lady in maart 1974 de Amerikaanse top 10 hadden gehaald?

Het antwoord is een duidelijk ‘nee’. De stijl op Man of Miracles is veel homogener, zonder de muzikale uitstapjes van voorheen. Oftewel minder ruimte voor de experimenten van gitarist John Curulewski, terwijl de invloed van toetsenist Dennis DeYoung en gitarist James Young juist is gegroeid. Nog niet zo zoet-geraffineerd-stevig als later het geval zou zijn, maar toch.

Vooral op de A-kant klinkt de invloed van ouderwetse rock ‘n’ roll door, te weten op Rock & Roll Feeling, Havin’ a Ball met in het intro een riff á la Keith Richards en A Man like Me waar een dameskoortje en blazers klinken. Beide elementen zijn verrassend én lekker, bovendien laat drummer John Panozzo zich hier van zijn virtuoze kant horen.
Sterkste nummer in de eerste helft vind ik de van een cello voorziene ballade Golden Lark, waarna een onweersbui de overgang vormt naar het symfonische A Song for Suzanne, dat bij herhaald draaien wat eentonig blijkt.

Op de B-kant (vanaf track 6) wordt de muziek progressiever. Daar lijkt het bij het uptempo Lies nog niet op, oorspronkelijk uit 1965 van de mij onbekende Amerikaanse beatgroep Knickerbockers.
Progrock is er met het ingetogen Evil Eyes en twee nummers later bij het epische Christopher, Mr. Christopher en het bombastische titellied. Het intro van die laatste klinkt als filmmuziek van Ennio Morricone.
Bij Southern Woman vroeg ik me sterk af of dit geen cover van Uriah Heep was, maar het is toch werkelijk een liedje van Young met niet-bandlid Ray Brandle, met bovendien een heerlijke gitaarsolo.

Internet levert zoals zo vaak leuke feitjes. De hoes toont een man van het type Gandalf met in zijn baardharen de initialen van tekenaar Leon J. Rosenblatt. In 1980 verscheen het album onder de titel Miracles in een nieuw jasje, waarbij Lies plaatsmaakte voor de met mellotron overgoten ballade Unfinished Song . Een slechte ruil.
Ook lees ik dat er in ’74-’75 onenigheid met de platenmaatschappij ontstond over de vermeend gebrekkige promotie, waarmee dit hun laatste plaat voor Wooden Nickel was.

De overeenkomsten met Uriah Heep vind ik verrassend groot, zij het dat bij Styx het geluid wat “ronder” klinkt en het gaspedaal vaker wordt ingedrukt. Heb nog eens opgezocht of de bands in de jaren 1970 – 1974 wel eens samen hebben opgetreden, maar volgens de giglist van Heep is dat niet het geval. Ook ken ik geen biografie die antwoord zou kunnen geven op mijn vraag of de groep uit Chicago door de Londenaren was beïnvloed; heeft musician in 2011 de bio die hij noemt aangeschaft en weet hij meer? Of biedt de bio die Lonesome Crow hierboven noemt antwoorden?

Een album dat veel meer een eenheid vormt dan zijn voorgangers, maar het tegelijkertijd zonder grootse nummers moet doen. Mijn 6,5 zet ik om in drie sterren. Daarbij zullen Golden Lark, A Man like Me en Man of Miracles op mijn afspeellijst van de groep komen.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:00 uur

geplaatst: vandaag om 15:00 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.