Bill Callahan - Sometimes I Wish We Were an Eagle (2009)

Ik wou dat ik dit album een 6 kon geven (op schaal van 1 tot 5)

Het is zaterdagochtend en het regent pijpenstelen.

Ik luister nu naar een meneer waarvan ik nog nooit iets gehoord heb.

Ik heb het gevoel dat de zon zo dadelijk schijnen gaat...

*Mooi*

Smog was een band waar een vriend van van mij een stapel cd's met van wat ik van toen kon herinneren vage hoesjes van had liggen. Nu dus als frontman onder eigen naam verder. In mineur, dus qua stijl ietwat in de lijn van Wil Oldham, Tindersticks en Jason Molina. Helemaal niet verkeerd. Ik ga er eens rustig voor zitten.

Naar aanleiding van recensie in de Volkskrant nieuwsgierig gemaakt. Alsof ik naar een soort van alternatieve wederopstanding van Lou Reed luister. Bizar en bezwerend.

Zwaar, zwaar, zwaar onder de indruk van deze plaat. Wat een ingetogen schoonheid, wat een creatieve teksten, wat een helende stem.
En wat heb ik weer een heerlijke artiest ontdekt die nogal wat platen al heeft gemaakt!

We kunnen weer op ontdekkingstocht.

Is het album opnieuw uitgegeven?!

Callahan is de gift that keeps on giving. De folk zanger had onder de noemer Smog al genoeg prachtplaatjes uitgebracht, maar gaat daar in de ’00 en ‘10s vrolijk mee verder. Gelukkig maar, want het is steeds maar weer kwaliteit wat hij aflevert en het beste moest nog komen blijkbaar. Het bekende recept, maar telkens met genoeg variatie om de luisteraar geboeid te houden. Op dit album verbetert Callahan zijn eigen sound en wordt hij de ‘rustgevende songs met een laag van verwondering’-vibes volledig meester.

Soms ontdek je plotseling iets nieuws wat al heel lang bestaat, een beetje Nick cave meets Lou Reed en John Watts, mooi en sfeervol, zeker iets waar ik vaker naar ga luisteren, mocht het me niet gaan vervelen, want het is wel eenvormig, maar wel mooi melancholisch.

Dat zijn echt drie namen die ikzelf nooit zou linken aan dit album. Met een beetje fantasie kun je de link leggen tussen de trage en lome sfeer van de laatste albums van Nick Cave en dit. En met nog meer fantasie kun je het stemgeluid van Bill vergelijken met die van Lou.

Toegegeven, de muziek van Bill Callahan valt lastig te beschrijven. Americana vermomd als folkliedjes? Of soms juist precies andersom? Met een flinke dot spiritualiteit.

Als we namen moeten noemen: Wilco op zijn meest introvert en langzaam? Een veel modernere en eclectischere variant op Townes van Zandt? Sparklehorse zit er niet ver vandaan? En verder de namen die echt in dezelfde scene zitten: Will Oldham, Jason Molina, Damien Jurado. Nog eentje dan: zijn ex is Joanna Newsom, en hoewel er grote verschillen zijn, ligt de muziek stiekem best dicht bij elkaar. Maar Newsom is folkloristisch, dit is country-ish.

Dit album is trouwens geschreven direct na de breuk met Joanna Newsom. Een jaar later kwam Newsom met een antwoord, zo gruwelijk hard dat het me verbaasd dat Callahan hierna nog muziek is blijven maken. Wel bijzonder dat een relatiebreuk twee 5*-album oplevert, al heeft zoiets in het verleden al vaker zulke huzarenstukjes opgeleverd.

De zomer is bijna voorbij en ik kom tot het besef dat ik dit album het meest gedraaid heb de afgelopen warme 6 weken. In Lipari, Sicilië, Fieberbrunn, Walcheren. Het is zo relaxed en rustgevend, mooi en misschien zelfs wel zalvend.

Lang niet gehoord, maar het voelt als thuiskomen.
Bill wacht geduldig op je.
Bill heeft geen haast.
Je mag er zijn, bij Bill.
Hij zingt zelfs een liedje voor je.
Hij vindt het ook niet erg als je er even geen zin in hebt, de volgende keer is hij er gewoon wéér voor je.
Fijne vent.