menu

Bill Callahan - Sometimes I Wish We Were an Eagle (2009)

mijn stem
4,07 (374)
374 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Folk
Label: Drag City

  1. Jim Cain (4:39)
  2. Eid Ma Clack Shaw (4:20)
  3. The Wind and the Dove (4:34)
  4. Rococo Zephyr (5:43)
  5. Too Many Birds (5:27)
  6. My Friend (5:13)
  7. All Thoughts Are Prey to Some Beast (5:53)
  8. Invocation of Ratiocination (2:42)
  9. Faith / Void (9:44)
totale tijdsduur: 48:15
zoeken in:
avatar van Woody
4,5
Mooi album. Wat mij betreft niet zo goed als bijvoorbeeld Red Apple falls van Smog. Door zijn zeer typerende stem dacht ik op het eerste gehoor dat er net zo goed Smog op dit plaatje had kunnen staan. Toch is de structuur van de nummers wel anders en doet het me hier en daar zelfs aan Tindersticks denken. Een assosiatie die ik nooit bij Smog heb gehad. Eid Ma Clack Shaw tot nu toe het hoogtepunt voor mij.

avatar van KampF
4,5
Gyzzz schreef:
Hij neemt rustig de tijd, blijft stil op de juiste momenten en heeft een gevoel van zowel controle als tegelijkertijd van machteloosheid over zich.

Hier kan ik me dus helemaal in vinden.

Dit klinkt als iemand die aan het eind van zijn loopbaan (zou het?) terug kijkt op zijn leven en die stil, zachtjes, eerbiedig, maar ook kritisch commentaar geeft om datgene hem gemaakt heeft. Een slotconclusie die heel erg overtuigend over komt. Met name het laatste nummer Faith/Void is zeer intrigerend: ik heb geprobeerd Hem te zoeken maar 'in the end' heb ik het allemaal maar opgegeven. Op een bijna heilige, ootmoedige manier ook. Ik vind het knap, vooral prachtig.

4,5*

avatar van otherfool
1,0
Saai snoozefest-de-luxe. Spannend wordt het eigenlijk nooit (vooruit, met uitzondering van nummertje 7) en het monotone geneuzel van Callahan gaat al snel de keel uithangen. Eerste kennismaking met de beste man, en meteen de laatste. Enigszins vergelijkbaar met Sun Kil Moon; hoog aangeschreven maar totaal niet aan mij besteed.

1*.

avatar van Omsk
4,5
Gelukkig heeft deze plaat me wel uitgenodigd tot een (her)ontdekking van Callahan's oeuvre - ik draai al de hele lente zowat niks anders . En deze CD is zijn derde grote pijler, na Red Apple Falls en A River.

Jim Cain is een beetje een vreemde opener, zeker een interessant liedje, maar het klinkt wat amorf, het gaat nooit in je hoofd zitten, en als je hem per ongeluk overslaat mis je hem niet, maar toch steekt hij niet bleek af bij de rest van het album.

Eid Ma is een beetje gebouwd rondom Psycho Killer, ik ben toch niet de eerste die dat opmerkt? Pakkend nummertje, waarmee Callahan de antenne uitsteekt voor een breder publiek, mooi dat dat in ieder geval op deze site geslaagd is.

Het volgende nummer flirt wat met Arabische invloeden, wat in mijn oren geen best idee is - dat 'oohohohoo' met Arabische strijkers is wel erg strandaardesk-Aladdin-op-een-dinsdag. Daartussendoor valt niettemin een ruim voldoende nummer te horen.

Rococo Zephyr is toch wel mijn favoriet. Heerlijk meedeinnummer, betoverende minimale achtergrondvocalen, subtiele arrangementen, en zoals je van op aankan bij Callahan: een lome beschouwende tekst. Het zet de krijtlijnen uit van een paradijselijke lentetuin. Kijk, de grote pest aan gelukkige momenten is altijd dat je ze niet kan opslaan, ALT+S of zo, maar zosoms worden ze wél gevangen in een liedje.

En zeer tekenend voor Callahan, wordt die zomerse perfectie in de laatste zin van het nummer dan weer vakkundig weggerelativeerd: Well I used to be sort of blind - but now I caaaan ...sort of see. .

Too Many Birds, de titel doet me denken aan een refreintje dat ik op mijn tiende verzon, als knipoog naar de enorme hoeveelheid nummers over bloemen in de Nederlandstalige muziek die ik tot dan toe had moet horen (bedankt Oom), getiteld: Rozen Kunnen De Pot Op, en steevast voorgedragen met een over het paard getild smartlappen-accent. Met deze titel lijkt Bill te knipogen naar de enorme hoeveelheid nummers die hij zelf over vogels, rivieren, appels en andere schijnbare onnozelheden schreef. Mooi stukje zelfreflectie (of dicht ik hem teveel eer toe nu?). Ook compositietechnisch weer een erg onderscheidend nummer trouwens (If - If I - If I Could, enz.).

My Friends is een single-waardig nummer, het nummer dat daarna komt ook, maar ze weten me iets minder te verrassen dan het voorgaande.

Het instrumentaaltje vind ik eigenlijk best gaaf, en de afsluiter is erg inspirerend - God wegschuiven, van je eigen kracht uitgaan, beseffen dat het ondermaanse toch echt het toneel is waar je het op moet maken. Krachtig.

Slotsom: een mooi abum. Tekstueel is het frivoler dan ik van zijn vorig pseudoniem gewend was (Ik dacht aan Forever Changes), maar ook dat past prachtig bij zijn nonchalante baritonstem.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:55 uur

geplaatst: vandaag om 09:55 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.