Depeche Mode - Sounds of the Universe (2009)

Zeer teleurstellende CD, terwijl de heren nou juist met Playing the Angel weer op de goede weg waren. Nu een aantal keren gedraaid, maar er blijft teveel "wrong" aan deze CD. Gelukkig heeft Dave nu een prachtige CD met de Soulsavers gemaakt, waar toch weer te horen is wat een geweldige zanger hij is. Hopelijk komt er nog wel een nieuwe DM cd!

Natuurlijk komt die er, Dave heeft veel inspiratie opgedaan met de Soulsavers.

Depeche Mode's Dave Gahan says new album will be finished this year | News | NME.COM

SOUNDS OF THE UNIVERSE 2009

Hoe gaat het nog met synthpop dinosaurussen als Depeche Mode anno 2009?
Ik herinner me dat dit album werd aangekondigd als een terugkeer naar de roots.

In Chains opent met een intro die de albumtitel muzikaal gestalte geeft.
En het moet gezegd: de doorgaans in sm mode uitgedoste Martin Gore rammelt
thematisch al meteen met de kettingen. Vocaal trekt Dave Gahan het soulregister open.

Typische DM gitaren zetten Hole to Feed onder spanning.
Een song die een wat donkerder spoor door de modder durft te trekken.
We wanen ons ergens tussen Violator en Songs of Faith & Devotion.

Het geluid van Depeche is voor 50% het keelgeluid van Dave Gahan.
Dus dat zweterige "Wrong" vreet zich oorwormgewijs een weg in de hersenpan.
Alleen daarom al zet deze single zichzelf voorzichtig in het rijtje sub-klassiekers.

De backing vocalen van Martin Gore klinken me net iets te geconstipeerd.

Nummer 4 klinkt behoorlijk fris. Het album blijkt minder electronisch
dan ik me had laten aanpraten door de pers. Gitaren eisen een hoofdrol op
in Fragile Tension. Toch mist dit nummer een pakkend refrein dat blijft hangen.

Little Soul bouwt een rustpunt in. Ik verwacht Martin Gore op lead vocalen,
maar hij kreunt mee in de achtergrond. Opnieuw heb ik de indruk dat zijn stem de tand
des tijds minder heeft doorstaan dan die van Dave Gahan. Een lied dat fonkelt als een ster.

Het album is rijk gearrangeerd. De elektronische geluiden die op je afkomen
(sound of the universe?) zijn goed gekozen en avontuurlijk genoeg om te blijven luisteren.
Alleen slagen de meeste composities er niet in om diep door te dringen in het muzikale hart.

In Sympathy komt meteen sympathiek binnen. Ritmisch erg uitnodigend.
Dit is wel een song die blijft hangen, maar zonder het etiket klassieker te verdienen.
Onderhoudend genoeg, maar nooit echt pakkend. Geen echte blijvers op dit album.

Die intro van Peace neemt je mee naar See You uit 1982.
Maar dan volgt er zowaar een kerstliedje, want zo klinkt het koortje echt wel.
Een te gemakkelijk nummertje. Condemnation was gospel, Peace kromt de tenen.

We bevinden ons nu op een breekpunt. Waar wil dit album eigenlijk naartoe?
Sounds genoeg, maar is er ook leven in het hedendaags universum van Depeche Mode?

Elk nieuw album van Depeche Mode kondigt een soort comeback aan.
Terug van nooit helemaal weggeweest, schrijft de recensent van dienst dan.
Come Back bewandelt platgetreden DM paden. Goed, maar niet mooi genoeg.
Misschien wel het adagio van dit voorlopig laatste album. DM Lost in space ...

En bij wijze van voorzet serveert het trio Spacewalker
met een synth arrangement dat terugkeert naar de vroege jaren 80.
Gewichtloosheid dreigt voor een groep die ooit woog op de synthpop scene.

Van Perfect word ik ook niet echt blij. Vinnige uptempo songs worden gemist.
Het lijkt wel alsof DM zweert bij datzelfde, enigszins slepend semi-ballad geluid.
Weliswaar verzwaard met elektronisch gruis of gitaren zoals in de eerste nummers.

Miles Away / The Truth Is baant zich weer over stoffige wegen.
Zoals Personal Jesus dat deed en meteen veert de fan in mij weer op.
Er kleeft weer wat blues aan de vocalen, er zit een country twist op de gitaar.
Een van de beste songs op deze anders toch wat te matige plaat.

Zo'n titel als Jezebel zit DM als gegoten.
Het muzikale palet is de nachtelijke sterrenhemel van Violator.
En ja hoor, daar is de fragiele, maar tanende stem van Martin Gore.
Maar opnieuw klinkt het decor veelbelovender dan het eigenlijke liedje.

Corrupt deed me even denken aan het tranendal van Blasphemous Rumours.
Een song die de vinger op de gapende wonde legt. Kort dit album in tot 10 nummers
en je houdt een plaat over die elke fan van het eerste uur voldoende kan bekoren.

Want een album moet meer durven zijn dan vakkundig gekozen geluid.
Voldoende Sounds of the Universe, maar helaas te weinig Songs of the Universe.

prima recensie!!! Alleen vind ik Peace wel een prettig nummer

Als je de tour of the universe dvd bekijkt zal je het tegendeel bewezen zien

Je bedoelt dat hij nog steeds goed bij stem is.
Dat zou kunnen, hij klinkt in ieder geval anders.

Maar anders hoeft niet slechter te zijn. Het was een indruk.

2009?! Is het alweer zo lang geleden?

Het heeft even mogen duren voor ik iets over dit album kwijt kon.En juist daar zat het probleem,ik wist niet wat ik er mee aan moest.Ik ben een groot liefhebber van DM,maar dit was voor mij een plaat die kant noch wal raakte.Toch maar door de zure appel heengewerkt en wat blijkt;Het is allemaal zo beroerd nog niet.Het is geen Violator of Ultra ,maar nummers als Fragile Tension en Miles Away/The Truth Is mogen er toch wel zijn.Ook Wrong is wel memorabel.Peace vind ik een draak van een plaat en ook Jezebel ,ondanks Gore's prachtige stem mag van mij naar een B-kant worden gemoffeld.Voor de rest is het een solide degelijk album,zonder uitschieters ,maar met redelijk herkenbare DM pop.For the masses.Al lieten die het wel afweten bij de aanschaf van dit album.4 sterren

Matig album van DM. Haalt bijna nergens het niveau wat we van ze gewend zijn. Uitschietertje hier is Wrong. Verder een erg tegenvallend album wat mij betreft.

ik zet dit ook niet bij de betere albums van Depeche Mode, maar vreemd genoeg vind ik heel wat nummers apart wel heel sterk. Ik heb een absoluut zwak voor 'peace', dat ik dan nog via een remix eerst heb leren kennen (geen flauw idee meer hoe die heet, 't is een heel wat kalere versie waarbij de stem meer expliciet naar voor komt). ik vind de remix nog altijd beter, maar ook de albumversie gewoon heel goed.

Maar ook wrong, spacewalker, fragile tension, ... komen echt goed uit de verf apart. Alleen pak ik het album nooit op zijn geheel erbij, want dan lijkt het plots wat teveel depeche mode by numbers voor mij.

Bedoel je soms de SixToe remix van Peace? Die is briljant.

yep, die is het inderdaad, en volledig akkoord: briljante remix

Gisteren heb ik dit sinds járen weer eens gedraaid en ik meende mij te herinneren dat het maar een middelmatig album was. Maar daar kom ik nu van terug. Alsof spreekwoordelijk de hele zak van ome Dagobert D. omgevallen was... ineens was daar de klik. Het geluid is ook zo fantastisch. Ik kijk nu echt uit naar het nieuwe album van de heren Depeche Mode.

Binnenkort ook maar eens weer een draaibeurt geven. Dit album luister ik ook nauwelijks meer, ik grijp veel sneller terug naar de 90's albums.

Dit is toch wel een fijn album hoor, vooral opener In Chains, Fragile Tension, In Sympathy & Perfect maken dit tot een prima plaat, de overige nummers scoren ook een ruime voldoende.
Opvallend vind ik wel de beperkte vocale inbreng van Martin Gore, enkel op Jezebel is dat terug te horen.

Dit is het laatste album van Depeche Mode dat ik leer kennen, deels omdat ik wat werd afgeschrikt door de lage beoordeling hier. Onterecht als je het mij vraagt.

Depeche Mode klinkt hier een stuk elektronischer dan op de voorgaande albums. Dat bevalt mij wel. Het rauwe Miles Away, het donkere, maar melodieuze In Sympathy en Hole to Feed met het in zijn eenvoud zo doeltreffende refrein zijn mijn favorieten.

Slechte of saaie liedjes zijn er bijna niet te vinden, in tegenstelling tot de meeste van hun andere albums van na 1993. Die bevatten allemaal wel een paar tegenvallers. Op Sounds of the Universe vind ik eigenlijk alleen Little Soul overbodig.

Dus: Is Sounds of the Universe het lelijke eendje uit het oeuvre van DM? Absoluut niet!

Echt? Waarom? Zo mooi samen gezongen door de heren.

Die stem van Martin trek ik sowieso al niet altijd even goed, maar als Dave ook nog eens op dezelfde zeurderige toon gaat meedoen hoeft het voor mij al helemaal niet meer. Bovendien spreken de zanglijnen me ook gewoon niet aan.

Vind hem toch iets beter dan dat ik op basis van de beoordelingen hier verwacht had.Sterke productie en echt een luisterplaat die na vele draaibeurten pas echt z'n kwaliteiten prijs geeft.

Eén van de weinige albums van DM die ik nog niet geluisterd heb (op een enkel nummer na), dus heb ik hem maar in de Spotify wachtrij gezet... over circa 33 albums is die aan de beurt zeg maar vrijdag of zaterdag

Een toch wel ondergewaardeerd album van DM vind ik.Vind deze ook beter dan z'n opvolger Delta Machine.Luister dit album nog geregeld dus een blijvertje.

Come Back Demo Version is heerlijk en beter dan de album versie. Dit is hoe ik ze het liefst hoor. Diep, een tikje donker en een heerlijke zang van Dave die je helemaal doet wegdromen.

De voorganger was de voorbode dat DM zijn beste tijd gehad heeft, dit album toont het duidelijk aan. 'Wrong' is nog een degelijke single, maar geen enkel nummer kan een plaatsje verdienen in mijn DM top 20.

Tussenstand:
1 Music For the Masses (3.8)
2 Black Celebration (3.7)
3 Some Great Reward (3.6)
4 Ultra (3.5)
5 Songs of Faith and Devotion (3.4)
6 A Broken Frame (3.3)
7 Exciter (3.3)
8 Violator (3.2)
9 Speak & Spell (3.2)
10 Playing the Angel (3)
11 Construction Time Again (2.5)
12 Sounds of the Universe (2)

Voor mij verdienen alleen 'The Singles 1981-1985' en 'The Singles 1986-1998' 4 sterren. Dat maakt DM mijns inziens vooral een singlesband met aanvulling van hier en daar extra nummers.

Herkansingen doen het album stijgen in waarde. Het blijft hun zwakste, op dezelfde hoogte van 'Construction Time Again', maar een nipte voldoende mag wel.

Een beetje Depeche Mode op de automatische piloot met enkele uitschieters.
Wrong, In chains en Peace steken er ver boven uit en de overige nummers zijn typische oke nummers maar niet meer dan dat.

Zal Depeche Mode ooit nog een legendarisch album maken? We will see...

SOUNDS OF THE UNIVERSE 2009

Net mijn recensie nog eens gelezen die ik hier in 2012 neer plantte. Klopt nog steeds. Dit is het eerste DM album na een lange reeks winnaars dat me niet overtuigt. Waar ligt de grens tussen muzikale vernieuwing en de pedalen verliezen? Ik heb de indruk dat Sounds Of The Universe moeilijk loskomt van het solowerk van Gahan. Muzikale interesses die buiten het pad van DM liggen en hier te nadrukkelijk aanwezig zijn. Vooral de neiging om soulelementen te integreren botst met mijn gevoel van een echte Depeche Mode plaat. Ik hoor te veel nummers die hieronder lijden. Maar ook songs die onvoldoende op eigen benen kunnen staan en dan maar worden opgesmukt met clevere geluidseffecten. Alsof de heren om contractuele redenen nog gauw een DM plaat moesten poepen. Alleen Wrong is niet verkeerd. Hun zwakste plaat, vrees ik.

Vind dit ook een matig album. Maar Playing the Angel was juist een sterk album tussen twee wat zwakkere. (apart Violator zo laag in je lijst, onder Exciter?)