Styx - Caught in the Act (1984)

Fantastische liveplaat, die erg is onderschat! Op de Nederlandse versie van de LP werd Don't Let It End vervangen door Boat On the River....

Goede live plaat, die laat horen, dat Styx echt wel uit klasse muziekanten bestaat. Een goede live set, met veel Styx klassiekers erop. En de produktie is ook erg goed. Een soort greatest hits live. Er waren twee versies van de vinyl versie van deze plaat, eentje met "Boat on the river" erop (die heb ik) en eentje met "Don´t let it end".

Een band die in U.S. ongekend populair was maar die in Nederland maar geen wortel wilde schieten. Niets hielp, wat Wim van Putten in de jaren namens de Tros ook probeerde. Leuke live plaat.

Een live-wapenfeit van Styx in 1983.
De cd start met een studio-opname: "Music time". Een cliche-rockplaatje uit de jaren tachtig. Een laagvlieger van jewelste.
Gewoon simpelweg vergeten.
Vanaf #2 is het de beloofde Live-cd.
Luisterend naar deze dubbel live-cd heb ik sterk het gevoel dat de keyboards zwaar zijn voorgeprogrammeerd (Lees: gekopieerd) van de orginele geluidsband.

Bovenstaande zijn dan -uiteindelijk - ook mijn directe negatieve punten op deze zwaar onderschatte live-cd.
De versie van Best of time en Suite Mdm Blue zijn zelfs nog beter dan de studio-uitvoeringen.
De laatste drie nummers (van cd2) zijn verbluffend goed.

Cd is niet overbodig voor mensen die weinig tot niets van Styx in hun bezit hebben. Zelfs voor de die-hards is het een aanvulling op hun collectie.

Goed genoeg voor een 3,5 ster.

Ik kan me Raymond's opmerking over de keyboards wel voorstellen, dat idee heb ik namelijk ook. Niet dat het erg is, alles klinkt voor de rest als een klok. Behalve dan natuurlijk Miss America, James Young kan dus gewoon niet zingen. Doe het dan ook niet!

Ik ben blij verrast door deze live plaat. Ze knallen hierop veel meer dan op de studioalbums.
Dag en nacht verschil.

Uitstekende live album met 1 audio opname. Die is niet veel soeps net als de ballad Babe. Verder valt er weinig te klagen, alle hoogtepunten komen langs zoals Snowblind, Suite Madame Blue en Come Sail Away.

Met deze plaat sluit ik voorlopig mijn ontdekkingstocht door het oeuvre van Styx af. Ga ik later weer vervolgen, maar de reis die begon met het fenomenale The Mission (2017) en mij toen terugvoerde naar hun titelloze debuut (1972), brengt mij via de tien opvolgende studioalbums bij de twaalf jaar later verschenen live-2LP Caught in the Act als tussenstop.
Opnieuw een mooie hoes, waarbij ik me alleen afvraag waarom DeYoung/Young/Shaw wel groot op de binnenhoes zijn te zien en dat niet geldt voor de ritmesectie met beide gebroeders Panozzo. Die zaten er immers vanaf het begin bij, net als DeYoung en Young.

Omvergeblazen werd ik niet, al klinkt een sterke setlist, afkomstig van hun Kilroy Was Here Tour. Zoals Queebus noemt is de studio-opname waarmee de plaat opent niet sterk, maar dat komt dus goed met de nummers erna. Geen uitgesponnen solo's en dergelijke maar dicht bij de studioversies blijvend, laat de groep horen dat ze live waarmaakten wat ze in de studio konden.
Al weet ik dat eigenlijk helemaal niet zeker, want deze fan van Thin Lizzy is zich dankzij hun Live and Dangerous ervan bewust dat livealbums nogal eens achteraf gerepareerde en toegevoegde elementen bevatten. Hierboven wordt gesuggereerd dat de toetsen achteraf zijn toegevoegd en wie ben ik om dat tegen te spreken? Alles is mogelijk op dit vlak.
Belangrijk is dat de scheurende gitaren beduidend dominanter klinken dan op de voorgaande studioplaten en daardoor klinkt Styx ouderwets stevig én driestemmig-melodieus. Het effect is adult oriented rock op een degelijke best-of-live.

Hierna verliet gitarist Tommy Shaw de groep en de overigen hadden er ook genoeg van. Styx stopte. Pas in 1990 verscheen er een nieuw werk van Styx. Naar ik inmiddels begreep, hebben de soloalbums nooit het niveau van de groep bereikt, maar roep vooral als u dat anders ziet!
Op gelegen moment vervolg ik mijn reis, ben namelijk benieuwd wat de wederopstanding van Styx voor muziek opleverde. Want The Mission is voor mij nog steeds het beste wat ik van deze band uit Chicago ken.