Rush - 2112 (1976)

The Astonishing is uiteraard de veel te ver uitgekauwde variant op de dystopische wereld die in 2112 geschetst wordt.

The Astonishing is gewoon een berg kak.

Dit is geen mening maar een feit!

Eigenlijk zou nu Caress Of Steel aan de beurt zijn, maar ik zit meer met 2112 in de maag, dus eerst wat zaken voor mijn gevoel recht zetten.
3 jaar geleden kon ik alleen maar Het is dat de middelste van de 3 leden op de bandfoto op de achterkant van het boekje een snor heeft, anders zou je denken dat je een album van Pussycat in handen hebt. over dit album zeggen.
Er werd gevraagd of ik verder nog wat zinnigs te melden had, maar echt diepgaand was mijn reactie niet.
Nu blijft mijn mening over de bandfoto hetzelfde, al ben ikzelf in de jaren 80 opgegroeid, en heb ik nooit een opmerking over de make-up van Duran Duran, The Cure en Depeche Mode gemaakt, zo ook niet over de kapsels in deze periode (op A Flock Of Seagulls na, maar die zagen er dan ook echt niet uit).
Dit vooroordeel over de kleding en haardracht van Rush ten tijden van 2112 is dus totaal niet belangrijk.
Verder ben ik over het algemeen niet zo’n groot liefhebber van lange muziekstukken; bij Marillion, Yes en Genesis hou ik meer van het jaren 80 werk; de wat commerciële succesvolle singles.
Alhoewel ik bij Golden Earring de elpee versie van Twilight Zone wel weer beter vind dan de kortere single.
Ook bij Rush vind ik de jaren 80 en 90 er bovenuit steken; mede door een paar compacte nummers, maar daarover later meer.
Een wat lange introductie, maar voor mij noodzakelijk.

Het lange titelstuk opent met echo’s die ook al gebruikt werden bij Anthem van Fly By Night, gevolgd door een rockstuk welke voor mij vergelijkbaar is met Barracuda van Heart; Little Queen verscheen een jaar later, en noemde ik al bij eerdere stukken Seattle (Grunge en Queensryche), Heart komt toevallig ook uit………
Toch wil deze opener, ondanks de goede opbouw mij niet de hele tijd boeien; de gitaarsolo’s blijven mij het beste bij, die zijn gewoon erg sterk, maar het blijft een lange zit, en dan ben ik niet eens van de zapp generatie.
Natuurlijk wordt ik blij van de zang, die voor mijn gevoel steeds minder als Robert Plant klinkt, en zeker van invloed is geweest bij Axl Rose (al wordt de naam Rush in de Guns N' Roses biografie Last of the Giants volgens mij niet genoemd).
Het Discovery gedeelte heeft wel nog steeds raakvlakken met Led Zeppelin, maar ik denk dat de helft van de rockbands uit de jaren 70 beïnvloed is door Led Zeppelin, dus laat ik maar ophouden met deze vergelijking.
Dan ga ik maar verder met Guns N' Roses, wat heeft die band niet alleen qua zang, maar ook qua gitaarspel goed naar Rush geluisterd.
Toch blijf ik het nummer 2112 niet als een lang geheel zien, maar als kortere songs, daarvoor zitten er te lange pauzes in het geheel; niet helemaal geslaagd, maar grotendeels erg boeiend.

Het intro van A Passage To Bangkok is een leuk geintje, al wordt dit vaker in nummers van bands toegepast; gelukkig blijft het bij dit riedeltje.
Voor mij had het niet gehoeven, zonder vind ik het misschien zelfs nog sterker, de gong is mooi achterwege gelaten.
The Twilight Zone heeft een swingend jazzy achtig gedeelte, en vooral een sterk gitaarstuk, beetje Big Log achtig, van een zanger waarvan de naam mij is ontschoten.
Lessons is misschien wel wat gewoontjes, maar Tears is wel weer prachtig, deze kwam mij bij de eerste luisterbeurt al bekend voor, maar ik kan nog steeds niet achterhalen waar ik deze eerder heb gehoord.
Something For Nothing begint rustig; die versnelling zag ik niet aankomen, en ik ga steeds meer van de stem van Geddy Lee houden; wat heeft hij toch een geweldige strot.
Voor mijn gevoel is de invloed van Neil Peart op deze plaat hier minder aanwezig dan bij Fly By Night, of de band is beter op elkaar ingespeeld, waardoor ik het anders ervaar.

Zo, de voor mij meest lastige plaat van Rush is beschreven, al komt dit voornamelijk door mijn eigen eerder geplaatste opmerking.

Voor mij het begin van hun meer symfonische tijdperk en dat kon ik wel waarderen. Al maakte ik kennis mer één van hun beste albums "A farewell to Kings"

Ik val bijna van mijn stoel. DE beste toch? Of ben je er op terug gekomen?

Mannen, on topic graag ?: dit is 2112!

Het was ook maar een geintje, beetje plagen mag wel, toch? Maar Neal beschrijft het al, 2112 is het begin van veel moois. Ik gooi m ook op naar 4* , was iets te streng, denk ik.

Kijk, dat de titeltrack een dikke 5 sterren zou opleveren was van tevoren al duidelijk. Met dit nummer bewijst Rush dat men Led Zeppelin gepasseerd is en kan wedijveren met bands als Genesis, The Who en Yes als het aankomt op episch, gelaagd, virtuoos en stevig. Sterker nog, 2112 verslaat voor mij zelfs tracks als Supper's Ready en The Musical Box, omdat het ook als verhaal zo ongelooflijk goed is. Ik heb in mijn eerste jaar als filosofiestudent nog speciaal Ayn Rand's Anthem aangeschaft om te kijken in hoeverre het overeen kwam met Rush, maar merk toch wel dat Peart er iets eigenzinnigers mee heeft gedaan en gewoon een hele toffe scifi-track heeft neergepend. Het is moeilijk om een absoluut hoogtepunt aan te wijzen, maar toch ga ik het proberen: die riff van The Temple Of Syrinx is een van de hardste stukken ooit uit de geschiedenis van de band (alleen geëvenaard door Cygnus X-1?) en zo verdomd opzwepend. De zang van Geddy Lee is maniakaal en bij vlagen agressief en het drumspel van Peart is ongeëvenaard. Lifeson's soleerwerk tegen het einde is ook niets minder dan briljant. Niets dan liefde voor het eerste echte meesterwerk van de band.

Dan nu de rest...

Ja, ook de tweede helft mankeert niets aan. Ik besefte me wel tijdens het beluisteren hier dat ik echt veel te weinig naar de tweede helft luister, omdat buiten A Passage To Bangkok me echt weinig was bij blijven staan. Dat is onterecht, want ook Twilight Zone en het prachtige Tears zijn ijzersterk. In het laatste geval vind ik de ballad zelf onkarakteristiek voor de band. Door de strijkers doet het geheel me eerder denken aan bands als The Moody Blues, Earth And Fire of wat een latere band als Blood Ceremony doet. Desalniettemin ondanks het feit dat het wat on-Rush aanvoelt, een ware tranentrekker. Over het geheel valt trouwens toch ook niet te ontkennen dat de band, mede door Lifeson's bij vlagen erg zware riffstructuren, hier een flinke basis legt voor het heavy metal-genre.

De tweede helft trekt het geheel echter alsnog iets naar beneden. Allemaal prachtige nummers, maar geen 5 sterren materiaal zoals de 11/10 van de titeltrack. Dit neemt niet weg dat 2112 de eerste ultieme klassieker genoemd mag worden en dat dit album een absolute verplichte aanschaf voor iedere progliefhebber is.

Tussenstand:
1. 2112
2. Fly By Night
3. Caress Of Steel
4. Rush

Niet mijn eerste plaat van Rush, maar wel de eerste waar ik helemaal op verzot ben geraakt. Het epos 2112 is nagenoeg perfect: een episch verhaal gebaseerd op een verhaal van Ayn Rand, geweldig verteld/gezongen en instrumentaal verveelt het geen seconde. Ruim twintig minuten pure kwaliteit en daardoor is de rest van het album wat moeilijker te verteren. Toch vind ik de ballad Tears ook werkelijk prachtig. Een geweldig droef nummer. Twilight Zone is van de rest het best. Toch zijn het op zichzelf behoorlijk goede nummers. Ze staan alleen in de schaduw van het monsterlijk goede 2112. Rush is hier in elk geval volwassen geworden.


Tussenstand:
1. 2112
2. Fly By Night
3. Caress Of Steel
4. Rush

Dit was mijn eerste kennismaking met Rush.
De epische opener trekt me echt naar binnen. Dat niveau wordt daarna net meer gehaald. De afsluiter bevalt me wel weer heel goed.

2112, het vierde album van Rush

Het album opent met het titelnummer ‘2112’, een ongeveer 20 minuten durend episch werk in zeven delen verdeeld, vanwaar ‘Overture’ en ‘Discovery’ mijn favoriete stukken zijn. Naar het schijnt wou de platenmaatschappij niet dat Rush opnieuw een lang episch stuk schreef voor het album, aangezien de voorgaande plaat wat flopte volgens de verkoopcijfers, gelukkig trok Rush zich er niks van aan en schreef één van hun allerbeste epische nummers voor dit album.

Daarna start het tweede nummer ‘A Passage to Bangkok’, het nummer start met een overbekende East Asian riff, dat meteen aan Bangkok laat denken. Een prima (hard)rocknummer.

Het derde nummer The Twilight Zone klinkt wat minder hard als de voorgaande track en bevat ook mooi gitaarwerk. Een prima (prog)rocknummer.

Het vierde nummer ‘Lessons’ is ook een mooie rocker, het vijfde nummer ‘Tears’ is meer een softrock nummer wat wel mooi op dit album past, toch is dit het minste nummer op deze klassieker.

Met het zesde nummer ‘Something for Nothing’ sluit het album af, ook nog een knap nummer.

Het album was hun definitieve doorbraak en hier begon ook hun topperiode (meteen ook hun succesvolste periode denk ik – vanaf ‘2112’ tot en met ‘Moving Pictures’).

Tussenstand:
1. 2112
2. Fly By Night
3. Caress Of Steel
4. Rush

Het blijft toch een gemiste kans dat ze het openingsnummer niet precies 21:12 hebben laten duren.

Autistmeister??

Tussenstand:

1. A Farewell to Kings
2. Hemispheres
3. Moving Pictures
4. 2112

Hier ook de eerste Rush plaat en wel als eerste album ooit geleend bij de openbare bibliotheek en vervolgens op cassette gezet. Het titelnummer blijft een bijzondere luisterervaring en alles wat er tussen A Passage to Bangkok en Something for Nothing zit wordt van oudsher als de minderen beschouwd. Laat dat vandaag de dag eens Lessons wezen en laat er in zekere zin geen behoefte meer zijn om los te gaan op hardrock als Something for Nothing. Feit is echter dat er op grond van langdurige verdienste best wel eens de volle mep toegekend mag worden. Hemispheres ging al voor en verder is het voor mijn top 10 wenselijk om uit meerdere vijf sterren albums te kunnen putten. Terry Brown heeft 2112 een bijzonder mooi geluid meegegeven en op iedere plaat hierna staan voor mij wel songs om over te bakkeleien.

Blijft raar. 2112 heb ik al geruime tijd in mijn bezit, maar op de een of andere manier behoort deze zeker niet tot de beste van Rush.
Bv. Hemispheres, Moving Pictures, Caress of steel, Signals e A farewell to kings vind ik veel beter.

Ik zal straks nog eens rustig 2112 opzetten en hopelijk wordt deze ook een klassieker voor mij ………...

Ik heb hetzelfde gehad bij deze plaat. In de jaren 80 al in mijn bezit, maar pas 15 jaar later of zo weten te waarderen, al vond ik het stuk 2112 altijd al geweldig. Een echte groeiplaat derhalve.

Het album waarop Neil Peart definitief bewees zowel de beste drummer als de beste tekstschrijver te zijn die Rush (en de rockmuziek in z’n algemeenheid) ooit gehad heeft.

Rust zacht Neil...

Mijn grote HELD ( m.i. de beste drummer) is overleden, slechts 67 jaar.......R.I.P.

De gifbeker moest voor Neil blijkbaar helemaal leeg, na al het leed in zijn gezin ,een groot drummer, een geweldige auteur en motorrijder pur sang, Neil Peart.

Neil jongens, niet Neal.

Rush

Haha. Dat is mume deformatie zeker.

Verdrietig nieuws zeg. Mijn favoriete band aller tijden. RIP Neil Peart. Wat een icoon ben je.

Ja, sorry. Weet niet wat me bezielde. Heb het inmiddels aangepast in m’n post.

Net nog eens opgezet. Sterk maar de klasse album's volgen pas na deze 2112 voor mij . Zeer straffe band en ja kan gerust naast Led Zeppelin staan...……………...

Of er net iets boven wat mij betreft...

Een van de beste albums van Rush. Ik deel de mening, dat Rush een plek boven Led Zeppelin verdient. Tot en met Hold your fire (1987) is Rush ijzersterk. Daarna werd het minder, maar Counterparts (1993) schafte ik weer met plezier aan.

Ik heb me nooit zo verdiept in het werk van Rush en ken de meeste albums dan ook niet. Deze maar eens geprobeerd, nadat de plaat aan bod kwam in de fijne documentaire-reeks Metal Evolution. Niet verkeerd, met een vernuftige mix van progrock en vroege metal, maar het songmateriaal pakt me niet echt. Vooral met de zangpartijen kan ik niet zo veel. Ik hoor dat het goed is, maar het komt niet echt binnen.

de zang is een kwestie van wennen

Of een kwestie van nooit wennen.

bij mij was het even wennen en ze vervolgens 7 x live gezien