musician schreef:
Het lijkt er wel op dat heel Nederland in die voorliggende periode heeft liggen slapen.
Goed verhaal met een conclusie die me heftig ja doet knikken. Veronderstellende kanttekeningen. De albumproductie in het algemeen nam imo in de jaren 70 toe ten kostte van de singleproductie, die het decennium ervoor, tevens de hoogtijdagen van de Kinks, juist zo kenmerkte. De welstand was ook gestegen. Daarom zaten er simpelweg meer besteedbare pegels in ieders(?) zak. Tja, en dan koop je toch liever een elpee, nietwaar? Singles hadden toen en voorheen vooral de functie om een album te promoten. Dit kort vooraf. Nu meer specifiek toegesneden op de Kinks.
Hun platen hadden destijds een conceptueel karakter met veel aandacht voor de teksten. Hè bah toch! Daar kun je dan welke song dan ook als single van trekken maar als de muziekconsumenten vervolgens bij beluistering hoorden dat het album toch wel andere koek was dan de op de radio gespeelde single, tja dan verflauwde de aanvankelijke interesse en dropen ze af in de winkel. Ook de platenbazen deden er minder moeite voor om een elpee middels een single te pushen. Tenslotte. Het aantal bands en muzikanten nam in de jaren 70 enorm toe. Smaakverbreding als gevolg. Er stond bovendien een hele nieuwe generatie muziekminnaars klaar om daarvan te profiteren. Ik als twintiger ook, likkebaardend in die drastisch uitgebreide snoepwinkel. Nogmaals het zijn maar veronderstellingen die getuigen van mogelijke tunnelvisie dus pin me er niet op vast.
Nog even over deze dubbelaar. Ik was en ben er een beetje aan verknocht en heb hem destijds aangeschaft zonder singlesteun omdat ik al in de jaren 60 als een blok was gevallen voor de Kinks. Met name door de onschatbare inbreng van Ray Davies. En ja, dat is een muzikale held van mij, dus ik was (en ben) wel enigszins(?) bevooroordeeld. Ik wilde destijds gewoon alles van die gasten hebben. Het wat onevenwichtige karakter van dit album vind ik juist te waarderen. Dat maakt het dubbelalbum voor mij heel 'humaan'. Period!