Vertigo: erg saai nummer, zeker geen hoogvlieger en na een paar keer draaien al helemaal gehad met dit "gebler".
Miracle drug: in het begin denk ik "dit komt goed", maar als ik dat aan het eind nog steeds denk is er wel wat mis lijkt me zo. Saai nummer.
Sometimes you can't make it on your own: dit nummer pakt me wel, het klinkt niet nieuw, maar na de break ben ik verkocht.
Love and peace or else: De sound vind ik wel okee, moddervet en het rockt, verder komt de oude U2 sound hier echt goed om de hoek kijken. Dit kan wel eens een groei-nummer blijken te zijn. Een van de betere songs van dit album.
City of blinding lights: ook hier weer de oude U2 die duidelijk aanwezig is. Ik waan me gewoon weer in mijn tienertijd. Dat is zeker niet erg, maar ik wil toch ook wel wat nieuwe dingen horen, en dit legt het toch echt wel af bij de nummers uit die tijd. Niet slecht, maar ook hier kan ik vooralsnog niet echt warm van worden.
All because of you: swingend nummer. Rockt lekker weg, maar ik kijk er niet echt van op. En telkens weer spookt door mijn hoofd "lijkt het nu op dit nummer of toch op die andere ?".
A man and a woman: intro doet me opeens aan die andere supergroep R.E.M. denken. Dit is gewoon een puur en eenvoudig liedje. Die heb ik helaas te weinig gehoord tot nu toe. Minpuntje is wel dat ik een verrassende hook mis: het kabbelt iets te veel door naar mijn idee.
Crumbs from your table: zap-moment. Flauw nummer dat me totaal niet boeit.
One step closer: rustpuntje. Ingetogen gespeeld en gezongen, en hier voel ik dan wel weer iets van een spanning doorklinken; telkens vraag je je af wanneer de uitspatting nu komt. Alleen komt die dus niet
Origin of the species: he heerlijk, dit is gewoon een mooi liedje. Hier veerde ik wél even van op. Het kan dus nog (maar helaas naderen we het einde van de cd al).
Voorlopig mijn favoriet.
Yaweh: een beetje zoals zoveel nummers op deze cd. Het is niet slecht en het is niet super. Ene oor in andere oor weer uit.
Conclusie: is er sprake van U2-moeheid bij mij ? Ik heb alle albums en ik beschouw de band zeker als een van mijn lievelingsartiesten, maar op de een of andere manier blijkt de liefde bekoeld zonder dat ik het zag aankomen. Het is als in een relatie die je al jaren hebt, maar waar je (te) laat achterkomt dat het nog wel houden van is, maar waar totaal geen sprake meer is van verliefdheid.
Dit album gaat zeker wel naast de anderen in de kast komen te staan. Maar mijn top 10 van dit jaar gaat het niet halen, en of ik er over een jaar of wat nog vaak naar zal grijpen betwijfel ik ernstig. Dat doe ik wel met Achtung Baby en The Joshua Tree