Heaven & Hell - The Devil You Know (2009)

Black Sabbath die nog een keer een album uitbrengt met Dio. Oh pardon, Heaven And Hell om duidelijk te maken dat het hier om een variant zou gaan waar geen Ozzy songs gespeeld zouden worden. Aangezien de samenstelling verder gewoon dezelfde is als die van Mob Rules en Dehumanizer ben ik alsnog dwars en doe ik deze cd gewoon in de marathon mee als onderdeel van Black Sabbath's discografie. Helemaal omdat op de verzamelaar The Dio Years ook nog eens drie nieuwe songs gepubliceerd werden (en dit allemaal onder de noemer Black Sabbath ging).

Goed, het album. Ik moet toegeven dat ik The Devil You Know licht geëmotioneerd opnieuw heb geluisterd. Ik heb Ronnie James Dio in 2005 nog op Waldrock gezien als 18-jarige tiener en stond helemaal vooraan met een vriend, waar we een bepaald moment een persoonlijke connectie met Dio maakten. De kleine metalgod bracht nog steeds magie voort en toen hij in 2010 overleed was ik absoluut gebroken. Wie hem op dit album hoort, zal ook niet verwachten dat het einde zo snel zou komen. Die Young... hij zong het al eerder.

In dat opzicht is het nog grappig dat The Devil You Know qua stijl wat dichter bij het oude Black Sabbath materiaal met Ozzy ligt, dan bij de wat meer esoterische Heaven And Hell/Mob Rules-albums. In dat opzicht mis ik op dit album toch een kraker van het niveau Heaven And Hell (song), Sign Of The Southern Cross en Of Children Of The Sea om het geheel echt naar grote hoogtes te tillen. Bible Black is wel een fijne track en Rock & Roll Angel is na de matige start toch een erg fraaie semi-ballad. Eating The Cannibals en Neverwhere zijn ook fijne afwisselingen als wat meer up-tempo tracks, maar uiteindelijk duurt het album toch net iets te lang en mist een melodieuze epic. Wat wel erg fijn is, is de productie, de ronkende bas en slepende drums en vanzelfsprekend Iommi's loodzware riffs. Dio's magische zang heb ik al genoeg over gezegd. Een leuke afsluiter, maar toch wel de minste met Dio op zang.

Voorlopige tussenstand:
1. Heaven And Hell
2. Sabotage
3. Mob Rules
4. Dehumanizer
5. Master Of Reality
6. Sabbath Bloody Sabbath
7. Tyr
8. Headless Cross
9. Paranoid
10. Born Again
11. Technical Ecstacy
12. The Devil You Know
13. Cross Purposes
14. Forbidden
15. Vol 4
16. The Eternal Idol
17. Black Sabbath
18. Never Say Die
19. Seventh Star

Dit album bevalt eigenlijk toch beter dan ik gedacht had. Als het om Dio gaat, ben ik vooral fan van zijn periode bij Rainbow tot aan zijn eerste solo-albums. Dat zijn de jaren waarop hij het krachtigst zong. je hoort de slijtage op zijn stem erg goed, maar nog altijd is Ronnie nog goed op dreef en nog altijd in staat om de luisteraar te boeien.

De lange sabbatical heeft Iommi in zekere zin goed gedaan. The Devil You Know klinkt op zich wel lekker fris, maar echte uitschieters ontbreken. Dat zorgt ervoor dat de eerste helft vrij prettig wegluistert, maar daarna wat op de zenuwen begint te werken. The Devil You Know is eigenlijk twee, misschien drie nummers te lang. Toch is het fijn dat dit album weer vrij duister geworden is en vertrouwd aanvoelt. Het is toch een prima plaat, ondanks een aantal puntjes.

Tussenstand:
1. Heaven And Hell
2. Sabotage
3. Mob Rules
4. Paranoid
5. Sabbath Bloody Sabbath
6. Masters Of Reality
7. The Headless Cross
8. Black Sabbath
9. Dehumanizer
10. Vol. 4
11. The Devil You Know
12. Born Again
13. Tyr
14. Technical Ecstacy
15. Forbidden
16. Cross Purposes
17. The Eternal Idol
18. Never Say Die
19. Seventh Star

Deze sterke reünie met Dio was onverwacht. Maar wat een geluk. Forbidden zou een triest einde geweest zijn. De senioren leveren een oerdegelijk album af door bij de essentie van loodzware nummers te blijven. Oké, het geheel mist wel dat beetje extra, maar geen reden om hier niet heel tevreden over te zijn.

85/100

Ik ben bang dat het erg voor de hand liggend is maar heeft Iemand een idee wat die 25 en 41 in het Black Sabbath, ehmm Heaven & Hell logo betekenen?

EDIT: ow ik zie dat wikipedia uitkomst biedt.

Zagato - en anders black-sabbath.com wel.

Zoekt en gij zult vinden.

Ik ben bezig aan een kleine Black Sabbath inhaalslag op MuMe. De RJD albums uit begin jaren 80 horen tot mijn all time favorites. Dehumanizer was voor mij een teleurstelling want niet op het niveau van Heaven and Hell en Mob Rules. Voor dit album had ik dan ook geen hoge verwachtingen, mede ook omdat het solo werk van Dio ook een beetje mijn aandacht had verloren. Uiteindelijk viel het mee en is het een solide album geworden maar er staat geen Die Young of Falling of the Edge of the World (om er maar een paar te noemen) op.

Als laatste bij mijn Dio herdenking dit weekend een album wat volgens mij nog niet zo heel lang op Spotify staat en daardoor wat in de vergetelheid is geraakt, bij mij althans. De Neon Nights live registratie van de tour na dit album voldeet altijd wel maar terug de studio opnames herbeluisteren heeft toch ook wel wat. Fear, Bible black, follow the tears zijn niet voor niets op dat Wacken concert album terecht gekomen. Atom & Evil en Breaking into Heaven doen daar ook niet voor onder.

Maar zoals op Dehumanizer of Dio's eigen Strange Highways ( Dehumanizer II) hoef je geen terugkeer te verwachten naar de twee roemruchte 80's Black Sabbath releases. Het is weer vrij zwaar en stuwend van opzet (maar het is geen Dehumanizer III). Het viel ook wel te verwachten na de 3 eerdere tracks die al waren opgenomen met deze samenstelling in 2007 op de compilatie Black Sabbath - The Dio Years (2007)
Bij Rock n Roll angel wordt er nog wel geprobeert terug te grijpen naar weleer met die bluesy solo en akoestisch einde gelijk Heaven and Hell (de song). Ook The Turn of the screw met twee heerlijke solo's en vooral het vlotte Eating the Canibals en Neverwhere proberen wat van de zwaarmoedige sfeer verwijdert te blijven.
Toch komt het mij dat soms geforceerd over, geef mij die zware logge tracks maar, Dio kan daar inmiddels prima mee uit de voeten.

Nou ja, The Devil cried so Follow the tears. Dio zou nu 77 jaar zijn geweest en nog kleiner ( de krimp!), maar is niet de duivel die je kent, het is de rock n roll angel.

Zo goed als H&H en MR wordt het nooit weer. Maar gelukkig klinkt het een stuk beter dan Dehumanizer. Op dat album staan ook best goede nummers maar irriteert me het drumgeluid van Appice me mateloos. Zijn zeer herkenbare trage roffels houdt hij hier gelukkig achterwege en speelt hij in dienst van de nummers. Baggervet en soms tikken ze het niveau aan van bovengenoemde albums Zo zijn Bible black Fear en rock n roll angel (belachelijke titel) geweldige nummers In turn of the screw forceert Dio ook wat minder en zingt hij wat mij betreft geweldig alhoewel hij duidelijk op zijn laatste benen loopt. Gaaf album!!

Hebben we hier niet. Ik loop wel eens bij de H&M en C&A hier in de stad binnen. Voor gereedschap bij de Gamma of Brico.

MR = medezeggenschapsraad denk ik.

Die wordt nooit meer zo goed nee

Hebben we hier niet. Ik loop wel eens bij de H&M en C&A hier in de stad binnen. Voor gereedschap bij de Gamma of Brico.

Hahaha lig helemaal dubbel. Kijk meestal Billy Connolly ofzo maar nu heb ik jou!1 Dankje

Sowieso een paar dikrif pareltjes hier en wat een verademing vergeleken met 13.

Je dropt je gitaar spontaan naar C als je deze hebt uitgezeten.

Dingen kunnen vervolgens gaan gebeuren.

Gewoon open aanslaan je vinger een beetje heen en weer bewegen.

Kijk maar.

Eens. The Devil You Know heb ik als lekker hapje voor het laatst bewaard en is een verademing na 13, waar ik geen doorkomen aan vind en niet uitnodigt ooit nog eens uit te zitten, enkele aardige tracks ten spijt. The Devil You Know laat zich niet snel naar de grote hoop verdrijven en ik heb er al meerdere malen voor uitgebreide luisterbeurten naar teruggegrepen. Begint meteen al heerlijk met Atom and Evil, waar wijlen Ronnie James Dio geweldig op dreef is en verdere hoogtepunten zijn Bible in Black en Follow the Tears, afgewisseld met iets luchtiger stukken als Rock and Roll Angel op een album zonder zwak materiaal, ligt niet zo zwaar op de maag als Dehumanizer en derhalve net wat beter te verteren.

Te gekke plaat nog steeds! Voor mij als kanttekening dat de twee snellere nummers raar genoeg echt het minst zijn. En het slotnummer waar Dio, durf het bijna niet te zeggen, in het refrein onmachtig klinkt.
De opener is super, "Rock And Roll Angel" is op ten duur uitgegroeid tot een echte favoriet. "Double The Pain", "Follow The Tears", "Fear" en uiteraard "Bible Black". Sommige van die nummers behoren tot het best dat Black Sabbath ooit gemaakt heeft!