De
Arthur-Recensies deel 26:
Als Musicmeter nooit bestaan had, dan had ik wellicht nooit geweten dat Marc Almond, die ene gast van Soft Cell, ook nog een vrij succesvolle solocarrière heeft opgebouwd. Ik had er gewoon nooit bij stilgestaan. Dat de man van Tainted Love, Torch en Say Hello Wave Goodbye ook Jacques Brel kon coveren of liedjes schreef zonder synthesizer, ik zag het niet meteen aankomen. Maar het toeval wil dat de president van de Marc Almond-fanclub (of het scheelt toch niet veel
) ook vaak op deze site rondhangt. En dus nam ik op zijn advies een kijkje in de wondere wereld van Torment And Toreros.
Dit gezegd zijnde, ik vrees dat ik toch iets minder positief ben dan de illustere users die al eerder een recensie bij deze bijzondere plaat schreven. Want bijzonder is Torment And Toreros wel, dit is zeker geen album waarvan je vergeet dat je ‘m ooit beluisterd hebt. Alleen: dat betekent nog niet dat het een aangename luisterervaring is gebleken…
De basisingrediënten zijn zo’n beetje altijd hetzelfde: Spaanse gitaren, melodramatische strijkers, opera-invloeden en een gepassioneerd zingende Marc. Er wordt nooit echt van die formule afgeweken, en dat is een beetje mijn probleem met deze plaat. Want Torment And Toreros duurt anderhalf uur, en hoewel ik wel een liefhebber ben van lange platen (The River, Sandinista, Mellon Collie & The Infinite Sadness,…), stoort het gebrek aan variatie me hier wel. Daar komt nog bij dat sommige liedjes ook veel te lang duren en dat Marc soms echt gewoon over het randje gaat met zijn stemgebruik. Het zorgt er voor dat bij liedjes als In My Room en (Your Love Is A) Lesion mijn tenen krulden.
En dat terwijl Torment And Toreros ook mooie liedjes in de aanbieding heeft, waarop de basisingrediënten wel zorgen voor een lekker gerechtje. Torment had zo op de soundtrack van een klassieke Disneyfilm kunnen staan, en dat geldt ook voor Vision. Ook A Million Manias en de Jacques Brel-cover The Bulls zijn sterk. Maar dat de mooie nummers gewoonweg in de minderheid zijn naar mijn mening, is eigenlijk ook het enige argument dat ik nodig heb om dit album van slechts 2 sterren te voorzien. Al ben ik zo’n beetje de enige blijkbaar. Helaas, aERo!