Within Temptation - The Silent Force (2004)

Ik heb dit album nu twee maanden en vind het een topalbum.
Mijn vriendin had hem in de kast staan en wilde het verkopen.
Dus ik blij dat ik het zag.
Niet alle nummers zijn even goed, maar het overgrote deel kan ik goed waarderen.

Mijn nummer is Pale. De tekst doet me denken aan de laatste 4 jaar van mijn leven, vol met problemen en tegenslagen door het soort leven dat ja dan leid.
Enigzins word ik wel sterker door dit nummer, wat weer goed is voor later.

Joy

gaap!!! evenescence 2 !!! kom laten we onze saaie muziek nog commercieler maken zodat ze het bij de supermarkt ook kunnen draaien.
ZIjn zoveel andere goede nederlandse bands zoals: textures
is in iedergeval een stuk spannender dan deze liftmuziek!!!

De leadsingle van dit album ‘Stand my ground’, heb ik altijd een erg goed nummer gevonden, maar het was een voorbode dat dit album van Within Temptation een ietwat andere muzikale richting in zou slaan. Dit album is dan ook veel meer georiënteerd op de hitlijsten, niet alleen blijkens het genre (de meer richting rock dan metal verschuiving), maar tevens aan de teksten die veel meer catchy zijn dan de nummers op hun vorige album, met dus de uiteindelijke bedoeling om nog succesvoller te worden.
Positief punt aan dit album is dat er hoorbaar beduidend meer in is geïnvesteerd (wat betreft arrangementen en dergelijke), waardoor dit album wat minder goedkoop klinkt dat ‘Mother Earth’ of ‘Enter’. Toch vind ik het een ietwat kleurloos album geworden, omdat de helft van de nummers gewoonweg niet zo interessant zijn als de nummers op 'Mother Earth'.
Zoals vermeld is ‘Stand my ground’ nog steeds een erg goed nummer, vooral de albumversie die een iets ruiger klinkt, dan de versie die men hoorde op de radio (mede door het intro). Ook nummers als ‘See who I am’ en ‘Jillian (I’d give my heart)’ vind ik nog de moeite waard. De andere nummers, en vooral degene die tot single werden verkozen, dan heb ik het over ‘Angels’ en ‘Memories’ vind ik toch iets te eenvoudig en te makkelijk in elkaar steken, al kan ik ze onmogelijk slecht noemen.
Qua zang lijkt Sharon overigens wel gegroeid te zijn ten opzichte van een paar jaar eerder, de zangpartijen zijn meer gedoseerd en klinken op dit album ook zuiverder. Jammer vind ik het dat dat mysterieuze sfeertje dat hun vorige album uitademde, hier zo goed als verdwenen is. Ondanks dit gebrek, kan ik ik dit album ook wel waarderen, maar vind ik hem -zoals gezegd- in de schaduw staan van de vorige. Door de jaren heen blijft het album echter wel genietbaar.
Tot slot heb ik het altijd jammer gevonden dat ze hier niet ‘Running up that hill’ als bonus track hebben opgezet, dat nummer viel namelijk net tussen de release van ‘Mother Earth’ en dit album, dus hij had wat mij betreft ook op dit album mogen staan.

Goed album, tot nu toe het enig dat ik ken van hen.
Symphonische muziek/ Gothic Metal.
Stand My Ground, See Who I Am en Memories zijn mijn favoriete tracks. Aan Aquarius heb ik niet veel en aan het einde verslapt het album.

Had deze destijds gekocht omdat ik helemaal dol was op de singles Memories en Angels. Stelde niet erg teleur. Zeer prettige pop/rock plaat met pakkende refreinen en melodieën, maar heeft toch nogal weinig om het lijf om lang te blijven boeien.

Ik denk er ongeveer precies hetzelfde over. Gewoon lekkere nummertjes maar niet veel gelaagdheid verder.

Stand My Ground was erg gehyped een aantal jaar terug. Ik had de plaat aangeschaft en had ze op Bospop gezien in 2005. Het viel allemaal flink tegen, vooral hun liveprestatie. Het weet nergens te overtuigen, maar luistert aardig weg.

Klinkt nog steeds lekker, maar ik haal er een halfje vanaf. Het begint allemaal wat op elkaar te lijken, mede omdat de stem van Sharon zo dominant is. Dat is natuurlijk ook het sterke punt, maar iets meer muzikale diepgang had hier en daar geen kwaad gekund.

Aparte style vind ik dit, leuk voor een keer voor mij.

Within Temptation is niet direct een band waar ik heel warm voor loop, hetzelfde geldt eigenlijk voor het genre. Toch heeft deze band de nodige sterke singles uitgebracht en live is het een spektakel om naar te kijken. Toch kunnen de albums, dus ook ”The Silent Force” me maar beperkt boeien. De bombast en het theatrale karakter gaan me gewoon teveel tegenstaan. De riffs klinken best aardig, maar vrij standaard en daarnaast vind ik de stem van zangeres Sharon technisch erg goed, maar gevoelsmatig wordt er bij mij geen enkele snaar geraakt. Dus zo nu en dan naar een single luister kan ik best goed verteren, maar meer hoeft van mij dan ook niet.

Dit album heeft een speciaal plaatsje in mijn hart omdat het de eerste plaat is die ik van WT leerde kennen. En wat ik hierbij meteen leerde is dat je twee dingen bij deze band niet moet doen : 1. hun edelkitsch te serieus nemen, en 2. hun talent voor sterke melodieën en slimme arrangementen onderschatten. Wanneer ik die twee dingen maar in de gaten houd kom ik uit op een plaat die uiterst onderhoudend is, nog steeds niet is gaan vervelen en dankzij een paar uitstekende nummers (met name See who I am, Stand my ground en Aquarius, maar toch ook de fraaie ballades Memories en Somewhere) bovengemiddeld scoort. Het is net als met de videoclip van Stand my ground die er op mijn exemplaar is bijgeperst, vol dramatische regenbuien, digitale bouwwerken en in het zwart geklede mannen in rockposes : het stelt misschien niet zo veel voor, maar je blijft toch kijken.

Redelijke plaat van WT, maar ik had er toch net iets meer van verwacht. Na Mother Earth, The Unforgiving en the Heart of Everything reeds te hebben beluisterd, kan ik concluderen dat ik die laatste 2 albums toch beter vind. Of het nou is omdat ze meer grootsheid of meer pit hebben, of om een andere reden, ik weet het niet. Maar the Silent Force vind ik als geheel goed, maar niet top. Stand my Ground kende ik al veel langere tijd, dit vind ik een geweldig nummer; het is zelfs een van mijn favorieten. De rest kende ik nog niet. De eerste 2 nummers na de fijne intro zijn aardige knallers, maar weten niet echt te boeien. Na Stand my Ground volgt dan het schitterende Pale, een nummer dat iets eigenzinnings heeft, waarmee WT mijns inziens enigszins out of the box treedt.
In Forsaken, Angels en Memories vind ik steeds weer degelijkheid terug, maar geen buitengewoon niveau. De laatste track, Somewhere, vind ik erg mooi.

Het is geen straf om naar dit album te moeten luisteren, en WT staat ook hier weer voor kwaliteit en degelijkheid, maar naast Stand my Ground en in mindere mate Pale en Somewhere heeft deze plaat geen topmateriaal te brengen.

Leuke plaat! Zeker naar vaker luisteren: 3,5*

See Who I Am (4:51) 3,5
Jillian (I'd Give My Heart) (4:47) 4,0
Stand My Ground (4:28)  4,0
Pale (4:28) 3,0
Forsaken (4:53) 3,5
Angels (4:00)  4,0
Memories (3:51)  4,0
Aquarius (4:47) 3,0
It's the Fear (4:07) 3,0
Somewhere (4:13) 3,5
A Dangerous Mind * (4:16) 3,0
The Swan Song * (6:30) 3,5

Prima album om naar te luisten, ik heb de 'Special Edition' met 'A Dangerous Mind' en 'The Swan Song'.

Mijn favorieten zijn:
'Stand My Ground', 'Intro/See Who I Am', 'Pale', 'Jillian (I'd Give My Heart)' en 'Angels' <-- wat zing ze daar mooi.

Zonder al te grote verwachtingen aan begonnen. Ik kende Stand My Ground en dat vond ik altijd wel een erg prettig nummer. Heb het nu een aantal dagen achter elkaar gedraaid en ja , het zal nooit mijn favo band worden maar het is toch prima gedaan. Goede melodieen , prima muzikale invulling en over het algemeen prima zang.
Na 3 kwartier mag hij ook wel weer uit , dan ben ik een soort van verzadigd , maar zo af en toe is dit best te doen. 3 sterren.