The Verve - Urban Hymns (1997)

hun bekenste is zeker een aanrader. spijtig dat ze veel te lang duurd.

Opnieuw ontdekt. The drugs do work. Voel me helemaal high door deze muziek ^^

hou op hoor

Heerlijke plaat.
Vooral This time, space and time en one day kan ik keer op keer horen.
Vond The Verve vroeger niet zoveel aan, maar deze plaat heeft dankzij de heerlijke rustige tonen mij weten te overtuigen
5* want ik draai hem regelmatig.

De plaat begint erg sterk, maar kakt daarna toch behoorlijk in. Ik ga een halfje omlaag, 3,5*

Hier staan een aantal ijzersterke nummers op, de singles vind ik toevallig ook meteen de beste nummers, maar de rest is opzich ook niet mis.
Toch skip ik best veel op deze cd, maar voor de goede nummers krijgt hij van mij 3,5*

Een halfje omhoog, begin hem steeds beter te vinden

Net over de helft van het nummer The Rolling People, hoor ik The Four Horsemen terug van Aphrodite's Child. Wel wel, dat mij dat nooit is opgevallen.

Ik zit dit album even te beluisteren. Man, ik voel dat dit een blijvertje gaat worden! Prachtig.

De stem doet me denken aan Thom Yorke, of het een compliment is moet nog blijken. Een beetje van dat zeurderige gejank. Ik vind het wel fijne, dromerige muziek. Tussen de middelmaat ontpoppen zich een aantal fantastische nummers. One Day en Velvet Morning zijn van zulke nummers.

Ik was eind jaren '90 helemaal verslaafd aan dit album
The Drugs Don't Work, Sonnet, Lucky Man, One Day kunnen allemaal mee met het beste dat er in de jaren '90 gemaakt is.

'Cause it's a bittersweet symphony this life.
Trying to make ends meet, you're a slave to the money then you die.
Profetische woorden.
Richard Ashcroft in de waarzeggerrol.
Vervelende rechtszaak tot gevolg.
Vanwege een sampler die gebruikt werd.
Ironisch genoeg was ook dat weer een bewerking.
The Last Time van Rolling Stones.
Goedkeuring van Jagger en Richards.
Zakenman Allen Klein die moeilijk deed.

Bitter Sweet Symphony.
Geweldige clip.
Die ene glimp van dat meisje.
Gehaakt blauw vestje met zwart jurkje.
Heerlijke arrogante uitstraling.
Mijn voorliefde voor foute vrouwen.
Altijd aanwezig in het onderbewuste.
Dat Richard Ashcroft gewoon blijft door lopen.
Onmogelijk.
Als man zijnde moet je dan toch wel omkijken.
Juist op dat moment zit er een stilte in het nummer.
Zodat wel de mogelijkheid bestaat om eventjes te slikken.

The Drugs Don’t Work.
Verdoofd door een ongepland afscheid.
Einde van een relatie.
Troost en vergeten.
Terug grijpen naar genotsmiddelen.
Tot de conclusie komen dat gevoelens niet vervagen.
Liefde is de sterkste verslaving.
Ongewild moeten afkicken.
Cold Turkey met een gebroken hart.
Zwaktes openbaar stellen.
Delen met de buitenwereld.

The Verve hoort thuis tussen de volgende Britse bands.
The Smiths, Stone Roses, Blur, Oasis en Suede.
Ten ondergaand aan conflicten.
Twee te grote ego’s.
Zanger en gitarist.
Beide met overcapaciteit.
Waardoor samenwerking stagneert.
Verstandhoudingen die zakelijk gezien onhaalbaar blijken.
Typerend geheel.

Tsjonge wat is The Drugs Don't Work toch een prachtig nummer. Met enorm veel bezieling en passie gezongen, prachtige tekst, introverte muzikale omlijsting en vooral een geweldige shitload aan sfeer. Zo hoort een nummer te zijn, meer zeg ik er niet over...

Sterk begin, daarna een pak minder.. jammer want het zag er veelbelovend uit toen ik deze plaat aanvatte.

this is what good britpop stands for

Heel goed album maar toch wat lang, de eerste helft heb ik 10x gehoord ofzo, de rest maar 3.

Lucky Man en One Days zijn juist de hoogtepunten van dit album...

een heel bijzonder mooi album!
Zeker de moeite waard! Vooral de wat rustigere nummers zoals 'the drugs don't work' zijn écht mooi!
4 sterren! ]

Vond Bitter Sweet Symphony vroeger zo'n bout nummer, nu vind ik het best lekker en kan ik de hele plaat meer dan waarderen.
Heb deze gekocht omdat ik Oasis wel goed kan waarderen, bij "The Rolling People" moet ik vooral aan eerder genoemde band denken.

Al met al een sterke plaat, inderdaad een beetje aan de lange kant, wat ik op dit moment niet zo erg vind.
Maar echt wil word ik niet van deze band, het is niet dat ik nu alle albums direct wil aanschaffen.
Voor het songmateriaal krijgt deze van mij een dikke 4*

Richard Ashcroft geweldige man! En dit is een geweldig album. Bittersweet symphony kan ik tegenwoordig niet echt meer aanhoren (dat neemt niet weg dat het een mooi nummer is)

Catching the butterfly is mijn favoriet. Samen met sonnet, het verdrietige the drugs don't work en lucky man.

Altijd al een zwak gehad voor britpop. Vooral van deze klasse.

een van de beste schijven van de jaren 90, onverslijtbaar... Velvet Morning personal favo

Naar mijn idee ontzettend overschatte plaat. De singles zijn nog goed te verwerken, maar ik kom niet door de rest van het album heen.
Dat lukt me al niet sinds de release, en ben bang dat het me nooit zal lukken,.

1,5 voor Bittersweet en the drugs....

Heb ik ook, Bitter Sweet Symphony en The Drugs Don't Work vind ik prima nummers, maar de rest doet me niet zoveel.

Sonnet en Lucky Man vond ik destijds ook wel aardige nummers.
Het gehele album nog niet beluisterd dus ook geen punten.
Ashcroft's warme stem tilt het niveau toch wel naar boven.

Idd, een van de beste nummers ooit gemaakt, naar mijn idee.

Wat een geweldige plaat is dit toch. Met natuurlijk bittersweet symphonie, die in mijn persoonlijke tot 5 staat van mooiste nummers ooit. The Drugs Don't Work verdient ook veel respect!

Kortom hun beste plaat en voor mij zeker 5 sterren waard.

Ik vind Bittersweet Symphony en The Drugs don't work mooie nummers. Als geheel vind ik The Verve op dit album wat te formulaïsch en Ian Ashcroft komt nogal gepijnigd en megalomaan over.

Goede kop en staart. Daartussen gaat het heen en weer. De kwaliteit van de eerdere en latere albums worden niet gehaald.

Hmm, had dit album nog niet van commentaar voorzien. Foutje, want het is een hele mooie plaat. Eigenlijk de perfecte kruisbestuiving tussen spacey, psychedelische rock en het aardse, prettig nonchalant-arrogante geluid van Oasis. Dat levert een fijne, gevarieerde plaat op. Enig minpuntje vind ik dat sommige songs net een minuutje te lang doorgaan. Daardoor gaat het op einde soms een beetje zeuren. Maar daar staat genoeg moois tegenover om een dikke 4**** aan deze plaat toe te kennen.
Uit het topjaar 1997.

Lucky Man blijft een topsong