menu

The Verve - Urban Hymns (1997)

mijn stem
3,86 (913)
913 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Virgin

  1. Bitter Sweet Symphony (6:00)
  2. Sonnet (4:23)
  3. The Rolling People (7:04)
  4. The Drugs Don't Work (5:07)
  5. Catching the Butterfly (6:29)
  6. Neon Wilderness (2:40)
  7. Space and Time (5:39)
  8. Weeping Willow (4:52)
  9. Lucky Man (4:55)
  10. One Day (5:05)
  11. This Time (3:53)
  12. Velvet Morning (4:59)
  13. Come on / Deep Freeze (15:15)
  14. Lord I Guess I'll Never Know * (4:52)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 1:16:21 (1:21:13)
zoeken in:
4,0
Urban Hymns is een klassieker, zo’n plaat die je keer op keer kunt beluisteren en die blijft intrigeren.

Frontman Richard Ashcroft is een meesterlijke singer/songwriter die de mooie liedjes schijnbaar achteloos uit zijn gitaar schudt. Zijn donkere teksten en klagende stem kleuren het album inktzwart, maar de schoonheid overheerst.

Bij de eerste klanken van de 'Jagger/Richards' compositie Bitter Sweet Symphony weet je al dat je naar goud aan het luisteren bent.

Sonnet is een prachtig liefdesliedje, The Rolling People met zijn pompende riffs genadeloze rock ’n roll en The Drugs Don’t Work een pijnlijke parel.

Psychedelische jams als Catching The Butterfly en Neon Wilderness verraden invloeden van de late sixties.

The Verve rockt en ontroert. Met het stevige Space And Time bijvoorbeeld, en Lucky Man is dan weer de perfecte ballad.

Urban Hyms is met 14 nummers (waarvan één verborgen jam) wat aan de lange kant en weet de adembenemende start niet tot het einde vol te houden, maar klinkt gevarieerd en buitengewoon geïnspireerd.

avatar van deric raven
4,0
'Cause it's a bittersweet symphony this life.
Trying to make ends meet, you're a slave to the money then you die.
Profetische woorden.
Richard Ashcroft in de waarzeggerrol.
Vervelende rechtszaak tot gevolg.
Vanwege een sampler die gebruikt werd.
Ironisch genoeg was ook dat weer een bewerking.
The Last Time van Rolling Stones.
Goedkeuring van Jagger en Richards.
Zakenman Allen Klein die moeilijk deed.

Bitter Sweet Symphony.
Geweldige clip.
Die ene glimp van dat meisje.
Gehaakt blauw vestje met zwart jurkje.
Heerlijke arrogante uitstraling.
Mijn voorliefde voor foute vrouwen.
Altijd aanwezig in het onderbewuste.
Dat Richard Ashcroft gewoon blijft door lopen.
Onmogelijk.
Als man zijnde moet je dan toch wel omkijken.
Juist op dat moment zit er een stilte in het nummer.
Zodat wel de mogelijkheid bestaat om eventjes te slikken.

The Drugs Don’t Work.
Verdoofd door een ongepland afscheid.
Einde van een relatie.
Troost en vergeten.
Terug grijpen naar genotsmiddelen.
Tot de conclusie komen dat gevoelens niet vervagen.
Liefde is de sterkste verslaving.
Ongewild moeten afkicken.
Cold Turkey met een gebroken hart.
Zwaktes openbaar stellen.
Delen met de buitenwereld.

The Verve hoort thuis tussen de volgende Britse bands.
The Smiths, Stone Roses, Blur, Oasis en Suede.
Ten ondergaand aan conflicten.
Twee te grote ego’s.
Zanger en gitarist.
Beide met overcapaciteit.
Waardoor samenwerking stagneert.
Verstandhoudingen die zakelijk gezien onhaalbaar blijken.
Typerend geheel.

5,0
Dit blijft een juweeltje. Al vanaf '99 in de collectie en nog steeds met regelmaat genieten van deze fantastisch opgebouwde plaat. Kan me wel vinden in een eerdere kritiek dat sommige nummers wat korter hadden gekund, maar ach, als je dan velvet morning of sonnet voor de zoveelste keer hoort en nog steeds kippenvel krijgt....

4,0
Zelfs zoveel tijd na dato nog actueel. Veel sterke songs maar met name de experimenten met geluid zijn erg geslaagd, bijvoorbeeld het einde van The Rolling People. Wat ze daar met het gitaargeluid doen is fantastisch en geeft the Verve een unieke positie in de Brit-pop. Enige nadeel is dat uiteindelijk veel van de tracks op elkaar lijken waardoor het hele album in één luisterbeurt net teveel van het goede is. Individueel zijn de tracks echter allemaal de moeite waard.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Deze plaat heb ik om de een of andere dwaze reden altijd links laten liggen – ik geloof dat het iets te maken had met het achterlijke vooroordeel dat Richard Ashcroft een druggy warhoofd met onvoldragen muzikale ideeën zou zijn, terwijl, als deze plaat íéts duidelijk maakt is het wel dat hij c.q. The Verve zeer gestructureerde en zorgvuldig gearrangeerde muziek aflevert. Met de psychedelische en soms te lang doorzeurende gitaarjams op het einde van op zich interessante nummers als The rolling people, Catching the butterfly, This time en Come on heb ik niet zo veel (bij Oasis en het tweede album van de Stone Roses vond ik dat ook al de minst interessante passages), maar van nummers als Space and time, Weeping willow, Lucky man, One day en Velvet morning lust ik wel pap, steeds met dat mooi volle en gedetailleerde maar tegelijkertijd heldere en warme geluid. De opvallendste nummers staan echter aan het begin van de plaat, met de beruchte opener en de fantastische single The drugs don't work – die laatste track zou voor mij het hoogtepunt van het album zijn, ware het niet dat het nog afgetroefd wordt door Sonnet, een nummer waarvan ik letterlijk tranen in mijn ogen krijg elke keer dat ik het hoor. Onversneden schoonheid, melancholie die nergens sentimenteel wordt, een melodie om een moord voor te plegen, prachtig gezongen, me dunkt dat je je leven al als half geslaagd mag beschouwen wanneer je één zo'n nummer uit je pen krijgt.

avatar van Gringo_m
4,5
De nieuwe super deluxe uitgave van Urban Hymns is werkelijk prachtig.
Het reguliere album is al een meesterwerk maar op deze 5 cd uitgave staan ook wat extra pareltjes.
De B sides met wat demo's warenover het algemeen al bekend maar geven weer een goed beeld van de ontwikkeling van The Verve vanaf "Storm in Heaven" tot "Urban Hymns" .
Het concert in Haigh Hall uit 98 laat The Verve op zijn hoogtepunt horen.
Maar het zijn vooral de live nummers van CD5 die hemelse uitvoeringen laat horen van oa "Space and Time" met Ashcroft in topvorm, Nick McCabe die even een dekentje legt over "History" en eindelijk mooie live uitvoeringen van "Slide Away"en "A Man Called Sun".
Samenvattend""This Is Music"!

Urban Hymns / 5CD+DVD super deluxe edition

CD1
Remastered album
1. Bitter Sweet Symphony
2. Sonnet
3. The Rolling People
4. The Drugs Don’t Work
5. Catching the Butterfly
6. Neon Wilderness
7. Space and Time
8. Weeping Willow
9. Lucky Man
10. One Day
11. This Time
12. Velvet Morning
13. Come On

CD2
B-sides
1. Lord I Guess I’ll Never Know
2. Country Song
3. Bitter Sweet Symphony (James Lavelle Remix)
4. So Sister
5. Echo Bass
6. Three Steps
7. The Drugs Don’t Work – original demo
8. The Crab
9. Stamped
10. Never Wanna See You Cry
11. (Bitter Sweet Symphony) MSG
12. The Longest Day
13. Lucky Man (Happiness More or Less)

CD3
B-sides (cont.) + 2 session tracks issued in 2004*
1. Bitter Sweet Symphony (extended version)
2. This Could Be My Moment *
3. Monte Carlo*
BBC Evening session 27/8/97 – PREVIOUSLY UNRELEASED
4. Life’s An Ocean
5. A Man Called Sun
6. The Drugs Don’t Work
7. On Your Own
8. So Sister

CD4 Live at Haigh Hall 24/5/98 – PREVIOUSLY UNRELEASED
1. This Is Music
2. Space and Time
3. Catching the Butterfly
4. Sonnet
5. The Rolling People
6. Neon Wilderness
7. Weeping Willow
8. The Drugs Don’t Work
9. Lucky Man
10. Life’s an Ocean
11. Velvet Morning
12. Bitter Sweet Symphony

CD5 – PREVIOUSLY UNRELEASED
Haigh Hall Encore:
1. One Day
2. History
3. Come On
Further live material (Washington / Brixton / Manchester – 1997/8)
4. A New Decade – Washington DC 9.30 Club (3/11/97)
5. The Rolling People – Brixton Academy (16/1/98)
6. On Your Own – Brixton Academy (16/1/98)
7. History – Brixton Academy (16/1/98)
8. The Drugs Don’t Work – Washington DC 9.30 Club (3/11/97)
9. Slide Away – Manchester Academy (11/8/97)
10. A Man Called Sun – Washington DC 9.30 Club (3/11/97)
11. A Northern Soul – Washington DC 9.30 Club (3/11/97)
12. Space and Time – Brixton Academy (16/1/98)
13. This Is Music – Manchester Academy (11/8/97)
14. Weeping Willow – Washington DC 9.30 Club (3/11/97)
15. Stormy Clouds (and Reprise) – Manchester Academy (11/8/97) 7.24

DVD
The Video 1996-1998 –originally issued as HUTVID1
Later with Jools Holland – 01/11/97 – PREVIOUSLY UNRELEASED
1. Lucky Man
2. Life’s An Ocean
3. The Drugs Don’t Work
4. Bitter Sweet Symphony
Live at Haigh Hall – PREVIOUSLY UNRELEASED

1. This Is Music
2. Space and Time
3. Catching the Butterfly
4. Sonnet
5. The Rolling People
6. Neon Wilderness
7. Weeping Willow
8. The Drugs Don’t Work
9. Lucky Man
10. Life’s an Ocean
11. Velvet Morning
12. Bitter Sweet Symphony
13. One Day
14. History
15. Come On
The promo videos:
Bitter Sweet Symphony
The Drugs Don’t Work
Lucky Man
Lucky Man (US version)
Sonnet

avatar van Marco van Lochem
4,0
The Verve is een Engelse rock band die in 1990 werd opgericht in Wigan en in 1997 zijn internationale doorbraak had. Richard Ashcroft is de grote man van het viertal, met zijn aangename, maar zeker ook karakteristieke stemgeluid en zijn schrijverstalent. Op 29 september 1997 verschijnt het derde album van de Britten, “URBAN HYMNS”, die voorafgegaan werd door de single “BITTER SWEET SYMPHONY”. Dit nummer kwam in juni van hetzelfde jaar uit en werd een internationale hit. In Nederland kwam het nummer net niet in de top 10 van de Top 40. De hypnotiserende klassieker leverde de doorbraak, maar omdat het liedje gebaseerd was op de orkestrale versie van de Rolling Stones hit “ THE LAST TIME”, moest The Verve de namen van Jagger & Richards vermelden en die beide heren betalen voor het gebruik. “BITTER SWEET SYMPHONY” zorgde echter wel voor de terechte aandacht en met een wereldwijde verkoop van meer dan 4 en een half miljoen exemplaren, groeide het album uit tot het succesvolste album van The Verve. De songs zijn sober van sfeer, hebben psychedelische invloeden alle 13 tracks roepen een bepaald melancholische gevoelen op. De werkelijk briljante 2e single “THE DRUGS DON’T WORK” behoort misschien wel tot één van de mooiste liedjes die in de nineties zijn verschenen. Een prachtige afwisseling tussen uptempo en ballad, maken van “URBAN HYMNS” een heerlijke luistersessie van ruim 75 minuten (al zijn de laatste 8 minuten en 40 seconden van de albumsluiter “COME ON” niet om aan te horen). Na dit album werd het stil rondom The Verve, maar in 2008 verscheen het toepasselijk getitelde vierde album, ‘FORTH”. Het succes van “URBAN HYMS” werd echter niet meer behaald…een klassieker!!

avatar van WoNa
2,5
Toch een album van heel veel net niet nummers. Alleen al die rare single, waar Jagger - Richards de meeste centen opstreken voor iets waarmee ze zelf ook heel weinig van doen hebben gehad, geeft aan dat er iets goed mis zat. Een bittere sample zogezegd. Toch is 'Bittersweet Symphony' voorlopig het nummer waardoor The Verve nog wel een tijdje herinnerd zal worden. Ik heb het nooit zo heel veel gevonden. Er staan een paar betere nummers op het album, vooral in het iets zachtere segment, maar niet een waardoor ik de plaat uit de enorme kast trek. Meer zo af en toe bij toeval voor een paar nummers.

Daarna werd het nooit meer iets. De soloplaten van Richard Ashcroft zijn toch allemaal matige platen en met zijn oude makkers kon hij niet meer door een deur. The Verve, een middelmatige bandje uit de 90s.

Gast
geplaatst: vandaag om 21:58 uur

geplaatst: vandaag om 21:58 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.