Dat is inderdaad waar ik vooral bang voor ben ja. Ik hou eigenlijk best van lekker over-the-top, woorden als bombast en theatraal vind ik alleen maar positief klinken. En dat waren ze eerst ook al, maar toen was het toch net wat anders. De muziek klonk groots, maar het was een stuk persoonlijker en had zelfs (hoe raar het misschien lijkt) iets afstandelijks. Absolution zat daarmee nog net op het randje, bij Black Holes was dit helemaal weg. Was uiteindelijk toch nog een leuk album, maar in plaats van persoonlijke muziek lijken ze nu volledig te gaan voor het gevoel van wereldwijde eenheid en broederschap met teksten die er gewoon voor zijn gemaakt om met in een vol stadion met z'n allen mee te blèren. Ik krijg er zelfs een powermetal gevoel bij *huiver*.
Vandaar ook dubbele gevoelens bij de twee bekende tracks. Uprising klinkt bijvoorbeeld gewoon prima, maar met die vreselijke tekst ("We will be victorious!") doen ze me nog eerder aan Lordi denken dan aan Queen (en van die Radiohead invloeden waar vroeger van gesproken werd is nu echt niks meer over, ga het bijna jammer vinden). Waarschijnlijk gaat dit album gewoon 'leuk' worden. Maar voor mij niet veel meer dan dat. Al ben ook ik benieuwd wat die grote compositie precies inhoud.