Muse - The Resistance (2009)

Ik ook. En vermoedelijk nog een paar honderd duizend mensen!
Wel een boeiend nummer trouwens.

Een redelijk goed album van Muse. Die exogenesis op het einde vind ik wel echt ronduit saai. Het spreken van Frans in het nummer 'I Belong To You' vind ik tenenkrommend.
De eerste 7 nummers vind ik wel allemaal zeer genietbaar.

De eerste drie nummers vind ik erg leuk. Daarna wordt het me iets te bombastisch, haast lachwekkend, zo dik aangezet. Echt heel slecht is het niet, ik kan er simpelweg niet zo veel mee.

Ik herken dat, had hetzelfde de 1e x dat ik t hoorde, later ging ik t waarderen!!!

Ik moet bekennen dat ik hem niet zo vaak meer in z'n geheel luister. Dus misschien zou dat bij mij ook wel het geval kunnen zijn.

Tip: begin s tracks 1+2 paar x te draaien, dat hou je wel vol

Dat moet wel lukken, ja.

Ik ga hem zeker nog wel eens een kans geven.

Was in eerste instantie niet echt onder de indruk van dit album, maar na enkele luisterbeurten moet ik mijn mening bijstellen. Dit is namelijk een erg krachtig album van Muse: uiteraard is er de voorwaarde dat je van het type muziek houdt, maar dat zit bij mij wel snor.
Uprising en Resistance zijn twee ´explosies´: ontzettend krachtige nummers, naar mijn mening de toppers van dit album: hier krijg je stadions mee plat. Deze fenomenale openers worden gevolgd door het meer catchy ´Undisclosed Desires´; dit nummer doet zeker niet onder voor de 2 eerder genoemde nummers.
United States of Eurasia is bijzonder; niet alleen omdat de gelijkenis met Queen eenvoudig getrokken kan worden, maar ook omdat het nummer an sich ook heel anders klinkt.
Guiding Light heeft een heerlijk strak ritme onder zich, wat het tot een echt stadion anthem maakt.
Unnatural Selection is een fijn lang rocknummer, met aan het einde een harmonieus klinkende piano, die het nummer in stijl afsluit. MK Ultra is wat ruiger: zeker niet minder fijn, maar deze track boeide mij minder.
Zo ook I Belong to You: zeker niet slecht maar dit nummer wist me nergens echt te pakken.
Het idee van de Exogenesis vind ik mooi: Muse laat hier horen dat ze zeer goed in staat zijn tot het make van melodieus instrumentaal werk, af en toe ondersteund door de zang van Bellamy.
Enkel de Overture vond ik erg sterk, maar op cd is het een fijne, goed passende afsluiter.
Zeer sterk; vanwege de mindere tracks zitten de echte topscores er niet in. Een dikke 4* is echter op zijn plaats

Dit album was voor mij de ontdekking van Muse, toen ik "Resistance" op (ik denk) TMF zag, was ik verkocht! Ik ben daarna in omgekeerde volgorde (The Resistance - BH&R - Absolution - OOS - Showbiz) naar Muse albums gaan luisteren. Dit album heeft de -nu al- klassieker Resistance en MK Ultra, maar de gehele plaat zelf lijkt niet een "album". Dit klinkt een beetje raar, maar het is niet één verhaal, één geheel zoals ik dat wel bij bijvoorbeeld Absolution en Origin of Symmerty beleef. Ik vind het moeilijk om het hele album in een keer te luisteren, meestal haak ik bij United States of Eurasia halverwege af.

Tsja... Voor mij wel het minste album van deze heren. De enige nummers die ik goed vind zijn Uprising en Undisclosed Desires, maar deze behoren zeker niet tot mijn absolute favorieten van Muse. Guiding Light, de symfonie (vooral deel 2), MK Ultra en Resistance gaan nog wel. De andere 3 nummers vind ik matig of zelfs slecht (I Belong to You mag wel een miskleun genoemd worden).

Na al die jaren eindelijk toch maar eens de plaat aangeschaft voor een zacht prijsje, en als je kant 2 (United States en Guiding Light) overslaat is dit toch eigenlijk wel een hele goede plaat van de heren! Aan de ene kant kan ik enorm genieten van de -voor hun doen- wat apartere nummers als Undisclosed Desires en I Belong to You en aan de andere kant is het ook weer lekker om herkenbare stukken als Resistance en Unnatural Selection aan te mogen horen. Ben ik trouwens de enige die Lay All Your Love on Me van Abba in dat laatstgenoemde nummer hoort?

Ja, nou je het zegt inderdaad in het pre-refrein.

verhoogd naar 4,5*. Bij hele luisterbeurten ben ik het tweede gedeelte van de cd (vanaf MK Ultra) steeds meer gaan waarderen, waar ik in eerste instantie vond dat dit album toch vooral op de eerste paar nummers leunden. De exogenesis vond ik eerst nogal saai, maar meerdere malen aaneengesloten beluisterd, met een goede koptelefoon, vind ik het toch een fraai stuk muziek.

Extreem vet. Vanaf dit album was ik into Muse

Extreem vet?? gewoon cd schoon maken,
dan is die minder vet.

Veder prima plaat!!

Heel fijn album van Muse, met soms dikke Queen invloeden erin. En ook complete stukken klassiek (Chopin) worden niet geschuwd. Was de eerste van de band, die ik ooit in bezit kreeg, en van dit album uit begon mijn reis door de andere albums heen.

Mijn kennismaking met Muse. Ik viel als een blok voor de mix van Radiohead en Queen en ben vervolgens hun vorige platen gaan kopen. Met terugwerkende kracht is dit een minder album van de heren, m.i. voor al door de iets te ambitieuze Exogenesis trilogie.
Blijft wel een fijn album met Muse klassieker Uprising.

Wel jammer van de Franse uitspraak maar ben dit album veel meer gaan waarderen. Ik besef nu dat het eigenlijk echt goed in elkaar zit.

Mijn favoriete nummer op dit album blijft toch wel buitenbeentje 'United States of Eurasia', mede omwille van het onweerstaanbare 'Temple of Doom' deuntje dat er in verwerkt zit. Het blijft mij verbazen dat zo weinig mensen dit (h)erkennen. En ik hou ook wel van theatrale, dat is Muse op z'n best.

Verder weer een paar schitterende Muse-nummers, al zijn ze niet groot in aantal.

Ik ben na de nieuwe Muse vooral enthousiast geworden de oude albums weer eens op te rakelen. Wat een goede muziek zit ertussen, met als hoogtepunten Black Holes en Absolution, beide in mijn top 50 aller tijden.

The Resistance is eigenlijk de enige Muse-plaat die mij nooit gepakt heeft. Nu nog steeds kan ik er niet meer dan een 3,5* voor geven. De nummers zijn hier niet zo speels en dynamisch als op de eerste twee albums, maar ze zijn ook niet zo bombastisch als op Black Holes en Absolution. Het zit er net een beetje tussenin, en naar mijn idee klinken de synths hier toch wat vlakker. Undisclosed Desires, bijvoorbeeld, vind ik een sterk geschreven nummer maar het klinkt toch niet zo lekker uit de speakers. Productioneel luister ik liever naar vrijwel alle andere Muse-albums (behalve misschien Showbizz).

Dit album heeft waarschijnlijk de drie beste openers die ik ooit heb gehoord.
Uprising is een geweldig nummer. Zelfs mijn vriend, die totaal geen muse fan is, kan dit liedje waarderen. Resistance is ook geweldig. Ik heb dit nummer een keer met de band gespeeld en ik moet zeggen. Dit nummer zit heel ingewikkeld in elkaar. Het intro is ook een heel lekker stukje en blijft ook midden in het liedje doorgaan.
En dan nog Undiclosed Desires. O mijn hemel, wat een lekker intro. Het is zo catchy en ik krijg het niet uit mijn hoofd. Het refrein heeft mooie harmonie, en net zoals Resistance blijft het zich herhalen.

De rest van het album is ook wel aardig, maar door de drie geweldige openers
5*

Muse is een Engelse band die in 1994 werd opgericht in Teignmouth Devon en op 14 september 2009 haar vijfde album uitgebracht, “THE RESISTANCE”. Al sinds het eerste album, “SHOWBIZZ” in 1999, bestaat de band uit drie dezelfde leden. Zanger, gitarist, toetsenist Matt Bellamy, drummer en percussionist Dominic Howard en bassist Chris Wolstenholme dragen het complexe en breed uitwaaiende geluid van Muse. Album twee “ORIGIN OF SYMMETRY” uit 2001 was een bevestiging van de kwaliteit van Muse en werd een groter succes dan het debuut. Met “ABSOLUTION” wisten ze ook in Nederland, want “TIME IS RUNNING OUT” en “SING FOR ABSOLUTION” wisten in 2003 de Nederlandse Top 40 te behalen. Na “BLACK HOLES AND REVELATIONS” in 2006 verscheen dus exact 10 jaar geleden “THE RESISTANCE” en tegen het openingsnummer “UPRISING” kan ik al geen weerstand bieden. Die dreigende en toch ook swingende drumpartijen zijn briljant bedacht en stond ook in Nederland in de Top 40. Het titelnummer is de tweede track en laat een vooral door de koortjes een Queenachtige track horen, wel weer met de typische Muse gitaarriffs en beklemmende stem van Bellamy. “UNCLOSED DESIRES” laat een heel ander geluid horen, niet zo groots en gedragen. “GUIDING LIGHT” is een lekkere rocker, “MK ULTRA” een stevige uptempo song met opnieuw Queenachtige koortjes. De drieluik “EXOGENESIS: SYMPHONY” laat alles horen wat bij Muse hoort. De stem van Bellamy die alle kanten uit gaat, van heel hoog naar laag, prachtige arrangementen, rustige pianostukken, mooie overgangen naar uptempo en een mooi slotdeel in “REDEMPTION”. Met “THE RESISTANCE” voegde Muse opnieuw een topper aan het oeuvre toe en vorig jaar verscheen album acht, ‘SIMULATION THEORY”, dat een goede plaat is, maar niet het niveau van de eerste 5 á 6 albums wist te behalen. Muse is en blijft een topper in de muziekwereld en vooral de live concerten zijn een lust voor het oor…en oog!

Het tweede album dat ik van de heren beluister na Black Holes & Revelations. Muse is een band die me in het verleden gigantisch vaak is aanbevolen, maar die ik nu pas effectief ben aan het ontdekken. Die ontdekkingsreis bevalt tot dusver prima. Muse is 'larger than life' op deze plaat. Of je ervan houdt is een tweede, maar het valt moeilijk te ontkennen dat deze band ontzettend ambitieus is op The Resistance. En dat waardeer ik ontzettend.

De eerste vier nummers zijn niets minder dan fantastisch naar mijn mening. Uprising kende ik al: een lekker nummer dat perfect fungeert als opener. Geweldig ook dat meerdere nummers op deze plaat gebaseerd zijn op George Orwell's roman 1984. Undisclosed Desires is in korte tijd uitgegroeid tot een van mijn favoriete Muse nummers (die slapping bass voegt echt wat toe) en met opvolger United States of Eurasia legt de band de lat erg hoog voor het restant van de plaat. Zelf had ik daar een beetje last van. Na track 4 is de band me even een aantal nummers lang kwijt. Het zijn geen slechte nummers die volgen, verre van zelfs, maar toch dwaal ik hier meestal even af. Ik veer weer op bij I Belong To You, maar het stukje in het Frans - of wat daarvoor door moet gaan - had van mij niet gehoeven. Ik lees veel kritiek op het Exogenesis drieluik, maar dat vind ik juist erg de moeite waard. Muse pakt daar echt nog eens flink uit, de thema's zijn gaaf en het vormt een mooie afsluiting van het album.

The Resistance krijgt van mij na een aantal luisterbeurten dezelfde score als de voorganger, maar gevoelsmatig vind ik deze als geheel wel iets beter dan Black Holes & Revelations. Een album om te blijven draaien, want dit zou best wel eens een groeier kunnen zijn. Het middenstuk moet mij momenteel nog overtuigen. Dat neemt niet weg dat The Resistance zonder meer de moeite waard is. De plaat is wederom ontzettend 'vol' qua sound en de ambitie en het lef druipen ervan af. Heerlijk!

4*

Nog steeds niet mijn favoriete Muse album maar Uprising is nog wel steeds een absolute knaller.