Mike Oldfield - Tubular Bells (1973)

Naar de kringloop ermee! kan ik lekker goedkoop aan mij vinyl komen!

Tenenkrommende passages heb ik zelf nog niet aangetroffen. Wel vind ik deze muziek minder gestructureerd dan de drie albums die hierna kwamen. Dat pakt goed uit op het eerste deel, met name omdat het zo'n sterke opening en conclusie kent, waardoor het geheel toch logisch aanvoelt voor mij. Met het tweede deel heb ik meer moeite.

Sorry, ik heb me bedacht. De hoes vind ik wel iconisch. En aangezien lp's ideaal zijn om af en toe naar te kijken en nooit te draaien ga ik 'm toch maar houden.

TUBULAR BELLS 1973

Ik was veertien toen ik Tubular Bells kocht. Het was het vierde vinyl album dat ik toevoegde aan mijn nog prille collectie. Een buurjongen had de singles In Dulci Jubilo / On Horseback en Moonlight Shadow / Rite Of Man en ik was gek op zowel hun a- als b-kanten. Pas toen ik de plaat uit zijn hoes schoof viel mij op dat er sprake was van slechts één enkele track verdeeld over twee plaathelften. En ik moet eerlijk bekennen dat het een tijdje heeft geduurd vooraleer ik als tiener mee was met dit symfonisch opgezette epos. Dat Mike Oldfield nagenoeg alles zelf inspeelde kwam de puberale loner in mezelf goed van pas. Nog indrukwekkender was dat de artiest ongeveer vijf jaar ouder was dan ik toen hij dit alles gecomponeerd had. Ik las in die tijd graag boeken over UFO's en andere mysterieuze onderwerpen. Tubular Bells heeft doorheen mijn jeugd als soundtrack gediend bij mijn spannende leestrips. Vooral de meer dreigende stukken en de delen waarin Mike zijn gitaren haast buitenaards deed klinken werkten erg suggestief.

De eerste plaathelft staat na al die jaren nog steeds als een huis. Het eerste deel met de piano is wereldberoemd geworden omdat het door de Amerikaanse regisseur van The Exorcist gejat werd van het op dat moment nog onbekende platenlabel Virgin (Tubular Bells was immers hun eerste release). En het thema van de finale van de eerste plaatkant is ook al tig keer door anderen bewerkt en uitgebracht. De voordracht van Vivian Stanshall werd echter nooit geëvenaard. Wat er zich tussen de kabbelende pianoklanken en de galmende bellen in Part One afspeelt vind ik van grote klasse. Oldfield weet met gevoel voor drama een hele reeks themaatjes en melodietjes in te passen in het vijfentwintig minuten durende meesterwerk. Hij zal zich daarbij niet houden aan de wetmatigheden van een doorweefde compositie. Mike breit de ideeën aan elkaar, maar in het geval van Part One maakt hij er wel een erg lekkere trui mee. Je hoort zijn vingerzetting op de snaren in de akoestische stukken of zijn ademhaling tussen de meer ingetogen passages. Dat breien zal tegelijk zijn handelsmerk en zijn achilleshiel worden. Want de grens tussen een kleurrijk lappendeken en een bedsprei die pijn doet aan de oren is soms gevaarlijk dun.

Part Two zal op de eerste drie platen van de multi-instrumentalist een ander paar mouwen zijn. Daar probeert hij verschillende op zichzelf staande stukken aan elkaar te lassen. De lasnaad zal ook op de tweede plaatkant van Hergest Ridge (1974) en Ommadawn (1975) hoorbaarder zijn. Het eerste gedeelte van Part Two vind ik misschien wel het mooiste stuk van heel de plaat. Daarop dansen verschillende gitaren op geslaagde wijze door elkaar. Een wat rustiger kabbelend folkgedeelte loopt over in stoer gitaarwerk dat de overgang markeert naar het zogenaamde caveman gedeelte. Daarop schuimbekt Oldfield op hardrockende gitaren en met gastdrummer door de speakers. Sommigen vinden dat tenenkrullend. Ik weet dat die gebalde boosheid een terugkerend element zal zijn op heel wat Olfdield platen. Shadow On The Wall is de caveman sectie van bijvoorbeeld Crises (1983). Het is Oldfields manier om af te rekenen met zijn demonen. Het door orgel ingekleurd gedeelte na de orkaan is het mooist in de georkestreerde versie van The Orchestral Tubular Bells (1974) van David Bedford. Daarop mag Mike bloedmooi soleren op gitaar.

The Sailors Hornpipe is een toetje in de vorm van een traditional. Wie goed luistert hoort het lied van Popeye er doorheen dansen. Die fascinatie voor traditionals wordt een rode draad doorheen Oldfields jaren '70 werk. De dronkenmanversie zoals ze te horen is op Boxed (1976) is mijn favoriete interpretatie. Tubular Bells ligt bij mij nog steeds in de bovenste schuif en daar heeft het moment waarop de plaat in mijn leven kwam en de wijze waarop hij jarenlang als soundtrack bij het lezen heeft gefungeerd wel wat mee te maken. Striptekenaar Cosey stelt de lezer op de achterflap van zijn Jonathan reeks steevast voor om muziek te draaien bij zijn verhalen. Mike Oldfield passeert regelmatig de revue.

Mooi beschreven hoe een plaat (zo noemen wij een LP in België, een DJ 'draait plaatjes') een authentiek stuk soundtrack van je leven kan worden. En blijven. Prachtig.

Ik verlaag met een halfje. Hoewel het echt een opus is, is de passage met de distortion op gitaar en stem echt zwak. Verschrikkelijk slechte gitaartoon heeft hij daar ook. Hergest Ridge en Ommadawn zijn consistenter.

Ommadawn zeker. Hergest Ridge heeft helaas ook enkele mindere momenten.

Eens dat Tubular Bells wat inconsistent is, zeker op de tweede helft, maar Hergest Ridge vind ik dan weer van de eerste tot de laatste toon memorabel. De kwaliteit van (return to) Ommadawn staat buiten kijf. Crises en The Songs of Distant Earth zou ik ook nog willen noemen als platen die geen steken laten vallen; hoewel het geluid (iets) minder spannend is dan op de eerste vier albums.

Ook deze had ik destijds op vinyl. Ik draaide altijd één kant en de andere kant 1 of 2 dagen later. Genietend in bed voor het slapen gaan. Ik heb de cd nooit gekocht en het vinyl is al lang geleden de deur uit gegaan.
Het staat wel in een playlist op Spotify en wordt zo nu en dan gestreamd. Het blijft enerverend om naar te luisteren.

Het album kom ik tegen op de 20e plaats in de 100 Greatest Albums of 1973 en staat op 15 in de best ever albums lijst over 1973. Wat mij betreft een juiste positie.

Vreemd dat ik het album nog geen waardering heb gegeven. Destijds zouden dat 4,5 * geweest zijn schat ik zo in. Nu kom ik tot 4*. De tweede helft bevalt me wat minder dan kant 1. Destijds vond ik beide kanten even fraai. Het was een album met veel impact en behoorlijk vernieuwend in mijn herinnering.en dat verdient nog steeds waardering.

Ik heb lange tijd de versie van de boxset gedraaid toen ik jonger was, en daardoor eigenlijk de verkeerde Tubular Bells gehoord. Pas veel later in mijn leven (ik denk sinds Spotify) kwam ik erachter hoe het origineel klonk. Iets met stereomix en quadmix.

Overigens was de allereerste versie die ik hoorde en echt stuk draaide de Orchestral Tubular Bells van David Bedford met Mike Oldfield als gast. Die versie vind ik eigenlijk veel mooier dan deze (best wel rommelige) debuutplaat.

Dit is niet de originele vinyl albumhoes. De letters zijn te groot en de spatie tussen titel en artiest is te klein. Dit moet één van de meest door mij gecorrigeerde hoezen zijn op MusicMeter. Ik geef het op.

Zal de cd versie zijn. Bij Scorpions en Iron Maiden heb ik ook verschillende keren om die reden correcties doorgestuurd. Bij Piece of Mind is het ook weer prijs. Ik heb de juiste hoezen op mijn harde schijf gezet. Heb ik ze altijd meteen weer bij de hand.

Lang geleden via Ad Bouman leren kennen. Luisterde toen nog naar het zendschip van Veronica en Ad had een speciale single versie gemaakt. Beter gezegd een samenvatting van het gehele album. En dat trok mijn aandacht en heb toen vrij snel de LP gekocht. Herinner me dat mijn zussen het totaal niet zagen zitten en me daarmee jende. Maar vrij snel stond hij in de LP hitparade en stond daar op 1 voor een lange tijd. Niet dat ik iets om hitparade's geef maar lekker puh voor de jennende zussen.

Tubular Bells is ook zo'n album dat ik koester omdat ie zo lastig te doorgronden was. Vele malen luisteren om elke wisseling van arrangement, van melodie, van verrassing beter te kunnen doorgronden. TB had voor deze toenmalige jongeling iets mysterieus. Er werd niet gezongen, het was bijkans anoniem.
Heden ten dage pak ik het hooguit eens per jaar. Maar dan blijft het album weer 'pakken'. Part Two is het mindere broertje.
Episch, want toen anders dan andere muziek uit die jaren.

Vroeger was ik fan van dit album en vond ik het bij tijden magisch en geheimzinnig.
In de loop der jaren is dat toch wel wat minder geworden en komt het album nog zelden uit de kast.
Vanochtend weer eens gedraaid en vooral kant twee heeft zijn mindere stukken.