Alicia schreef:
Oh my... nu moet ik The Whirlwind dan toch eindelijk aanhoren om door die laatste ladder heen te komen. Had ik vorige week al een liedje - wel een steengoed nummer overigens en gelijk aangeschaft - van 60 minuten aan één stuk beluisterd, lijkt dit exemplaar wel het summum! Ik zie hier wel opgesplitste tracks staan, maar de bedoeling is dus dat hele stuk in één keer door te spitten. Ik ben dan ook heel benieuwd hoe lang ik erbij blijf zitten. Ach ja.... #progisgeenpunk
En op 2 april staat Neal Morse met zijn soloband (waar drummer Mike Portnoy deel van uitmaakt, net als hier) onder de noemer The Neal Morse Band in de 013 in Tilburg. Een absolute must-see, volgens 2 recensies die ik al over hun eerste optreden van de tour in thuisstad Nashville las (en als ze in lijn liggen met de vorige fenomenale optredens van Neal die ik al mocht zien). Niet in het minst ook voor de speelvreugde, de hoge ambities en het meesterlijke
craftmanship van elk van die vijf mannen. En ze spelen het nieuwste album "The Similitude of a Dream" integraal, wat ik ook durf te beschouwen als één lied van maar liefst 100 minuten. Alles loopt zo vlotjes in elkaar over en er keert zoveel terug zonder dat het als een herhaling aanvoelt...
Nog even over deze plaat: ik ontdekte ze enkele maanden nadat ze uitkwam. Lag toen gewoon te blinken bij de nieuwste releases in een Fnac-filiaal in Gent (waar je echt bijna ondergronds moet boren om relicten van progdino's te vinden). Er kleefde een stickertje op de hoes en ik had nog nooit van Neal Morse gehoord, maar een aantal maanden eerder wel over Dream Theater, waar Portnoy toen nog deel van uitmaakte. Ik was ook op een vreemde manier aangetrokken door de hoes. Een ietwat fletse oranje-gele gloed, met een te grote zeppelin erop, "zoiets kan toch niet, de fashion police komt je zo arresteren!" Nu goed, op dat stickertje stond iets in de trant van "a 77-minute masterpiece". Nou dat wilde ik wel eens horen, nadat ik Scenes from a Memory van Dream Theater nog maar net verteerd had...
Enkele dagen nadat ik het album had gekocht, zocht ik op of ze toevallig geen optreden gaven in de buurt. We schrijven 2010. Had ik even geluk, de dag erna (!) zouden ze in Parijs spelen. We schrijven 18 mei 2010. Nog een dag later: Tilburg. Tilburg kon ik echter niet maken want nog een dag later had ik, je raadt het nooit... examen. Als Belg uit Gent vond ik Parijs ook niet onoverkomelijk ver (zeker met de gedachte dat hun vorige optredens dateerden van 2001). Dan maar impulsief een treinticketje naar Parijs gekocht en op de trein nog wat gestudeerd (alsook elk vrij moment voor en na de show). De ene dag heen, de volgende dag terug, oververmoeid maar vooral overvoldaan. Drie en half uur (!) puur genot, zes nummers lang
Dat examen 's anderendaags heeft in tegenstelling tot een jaar eerder niet geleden onder het Deadwing effect
En zo geschiedde. Sindsdien niet meer uit mijn top tien favoriete albums aller tijden weg te branden en alleszins een van de pakweg vijf albums die mijn (muzikaal) leven echt getekend hebben. Elke noot van elk instrument wordt hier meegekweeld.
...
Maar dus, 2 april in Tilburg, The Neal Morse Band, The Similitude of a Dream, 100 minuten tomeloze ambitie, melodie, melancholie, diepgang, complexiteit, wrange tegendraadsheid en weelderige weemoed.