menu

Cult of Luna - Salvation (2004)

mijn stem
4,08 (125)
125 stemmen

Zweden
Metal
Label: Earache

  1. Echoes (12:30)
  2. Vague Illusions (10:14)
  3. Leave Me Here (7:15)
  4. Waiting for You (10:47)
  5. Adrift (7:18)
  6. White Cell (5:38)
  7. Crossing Over (8:33)
  8. Into the Beyond (11:18)
totale tijdsduur: 1:13:33
zoeken in:
avatar van Dudeness
5,0
Zopas via Mume Light Bearer - Lapsus (2011) leren kennen.

Misschien iets wat Salvation-adepten ook kunnen smaken (of verwerpen).

ForzaRob schreef:
muziekaal zit Salvation best goed in elkaar, maar die stem van die zanger kan ik echt niet aan wennen, ben bij elk nummer blijf dat hij z'n kop ff dichthoudt.

3*
.

Ik ben het daarmee eens. Volgens mij zouden er ook in het harde metalgenre veel betere nummers kunnen gemaakt worden als de "zangers " echt es zongen en niet constant zouden snoeven, brullen en reutelen als opgejaagde troglodieten! Persoonlijk stompt het me af en doet het afbreuk aan dynamiek en de melodieen, die op dit plaatje toch wel knap geconstrueerd worden.

avatar van AOVV
4,5
Dudeness schreef:
Zopas via Mume Light Bearer - Lapsus (2011) leren kennen.

Misschien iets wat Salvation-adepten ook kunnen smaken (of verwerpen).


Dat is één van de beste platen die ik dit jaar al heb beluisterd. 'Salvation' gauw maar eens beluisteren dan.

avatar van AOVV
4,5
Inmiddels beluisterd, en ik vind het ijzersterk! Epische black metal, bijzonder sfeervol, genoeg eigenheid ook. De ontdekking van de week, dit Cult of Luna!

avatar van Don Cappuccino
AOVV schreef:
Epische black metal, bijzonder sfeervol, genoeg eigenheid ook.


Mooi dat je dit goed vind maar dit is toch echt geen epische Black Metal.

avatar van HammerHead
5,0
Bepaald niet nee, het is eerder epische hardcore. Zie ook dit album, waar Cult of Luna zeker schatplichtig aan is.

avatar van AOVV
4,5
Don Cappuccino schreef:
(quote)


Mooi dat je dit goed vind maar dit is toch echt geen epische Black Metal.


Ja, dat klopt. Foutje van mij, kan gebeuren.

avatar van AOVV
4,5
En zo'n foutje zal ik niet gauw meer maken, toch zeker niet wat betreft deze weergaloze plaat. Spanning, sfeer, emoties, schoonheid van de eerste tot de laatste seconde. Ik ga 'm gewoon nomineren voor mijn topic Muziek >> Algemeen >> De metalen twijfels van AOVV.

avatar van Joy4ever
4,0
Waiting for You is voor mij het nummer die mijn liefde voor sludge metal aanwakkerde. Ik weet nog goed dat het nummer opstond terwijl ik op internet zat. Het nummer kabbelde lekker verder en ik was op een gegeven er niet geheel meer met mijn aandacht bij. Totdat 6:10 aanbrak en ik iets had van: De voedingsbodem was gelegd en ben ik me meer gaan verdiepen in de voor mij interessantste stroming binnen de metal. Slechts Eternal Kingdom overstijgt voor mij de klasse van deze Salvation.

leander?
Zonder White Cell was dit vijf sterren waard geweest. Erg jammer. Dat nummer is zo eentonig (vooral in volume) in vergelijking met het anders uiterst dynamische werk op zowel Salvation als SAtH.

leander?
Nouja, als ik White Cell dan maar even negeer is dit wel gewoon ongeëvenaard in het genre; Vijf sterren.

avatar van robbizzel
5,0
Ik vind White Cell eigenlijk wel een erg lekker meeslepend nummer.

leander?
Op zichzelf niet eens zo slecht, maar het valt zo uit de toon.

avatar van niels94
4,0
In het topic ‘De metalen twijfels van AOVV’ gaat de desbetreffende user op zoek gaat naar het juiste metal album om in zijn top 10 te zetten. Ik heb het tot mijn missie gemaakt de shortlist in zijn geheel door te nemen. Het betreft deze keer een lang doch meeslepend album van Cult of Luna.

Toen ik mijn allereerste stapjes binnen het metalgenre zette, kreeg ik al gauw Eternal Kingdom aangeraden, een album dat deze band in 2008 heeft uitgebracht. Ik ben dus al bekend met de band, maar niet met dit Salvation, dat, als ik zowel het aantal stemmen als het stemgemiddelde moet geloven, hoger gewaardeerd wordt dan Eternal Kingdom. En dat laatste is zeker niet onterecht: hoewel hun laatste album prima is, gaat Salvation wat mij betreft nog een stuk verder.

Om nog even bij dat andere album dat ik al ken te blijven: dat opent met Owlwood. Al sinds de ontdekking daarvan beschouw ik de kenmerkende riff als één van de, zo niet dé sterkste riff die ik ken. Ook op de rest van dat album zijn de riffs van buitengewoon niveau en dat blijkt niet alleen voor dat album te gelden, want op Salvation ligt het gemiddelde niveau op dit punt zelfs iets hoger. Ik betwijfel of ik eerder een album ben tegengekomen dat zo uitblonk op dit punt: ze zijn van het niveau dat je je kaken op elkaar klemt, je vuisten gebald zijn en je de neiging krijgt heftig mee te bewegen (en ik zal het toegeven, die neiging heb ik niet altijd onderdrukt). Dit om de intensiteit aan te geven waarmee ik dit beleef.

Maar dan kun je als band nog zulke ongekend sterke riffs produceren, daarmee ben je nog niet klaar. Dit album duurt bijna een uur en een kwartier en dan kun je niet continu in het rond blijven beuken, dat zou ten koste gaan van de intensiteit en mijn aandacht. Maar Cult of Luna is meer dan een geweldige gitarist, Cult of Luna laat zien een geweldige band te zijn. Ze trakteren ons namelijk op geweldige, meeslepende opbouwen, rustige intermezzo’s voor de afwisseling en zelfs een kalm nummer dat eigenlijk niets met metal te maken heeft, maar net zo intens is als de rest (ik heb het natuurlijk over Crossing Over, een nummer dat zelfs kippenvelopwekkende cleane zang bevat, iets dat voor mij bijzonder is bij metalalbums). De postrockelementen zijn in deze bedaarde stukken goed terug te horen en het tempo ligt heel de plaat bijzonder laag. Hierdoor wordt het album erg meeslepend en extra intens als de gitaren dan ook daadwerkelijk voluit beginnen te ronken.

En dus is dit album een heuse trip, waarbij je het ene moment heerlijk wegdroomt, het andere moment de spanning voelt stijgen en vervolgens in alle heftigheid intens meeleeft bij de harde stukken. Cult of Luna houdt je langer dan een uur in zijn ban en dat is toch niet elke (metal)band gegeven. Het bevat sfeer en emotie, afwisseling en hypnotiserende herhaling en is erg sterk uitgevoerd.

Mag dit album in AOVV’s top 10?
Ik vind dit album één van de hoogtepunten uit AOVVs shortlist en het is eigenlijk is het jammer dat hij nu al weet dat deze het niet gaat worden. Was een prachtige aanvulling geweest op je top 10.

avatar van AOVV
4,5
De meeste muziek die ik nu apprecieer heb ik pas later leren kennen. Daarmee wil ik zeggen, jaren na de release. Daar zitten ongelooflijk oude platen tussen (zie top 10), maar ook meer recente platen, van bands en artiesten die ik heb leren kennen aan de hand van nieuwe releases, die me lagen, waardoor ik in hun discografie ben geduikeld. Zo’n band is Cult of Luna min of meer, al is het reeds van 2008 geleden dat ze nog eens een nieuwe plaat uitbrachten. Dat was het erg sterke ‘Eternal Kingdom’. Maar mijn focus ligt in dit stuk op, en dat laat zich al raden, ‘Salvation’, de derde plaat van deze Zweedse sludgers. De verlossing.

En als een verlossing klinkt het na een paar minuten al in ‘Echoes’. Een dwingende intro, en na enkele minuten barst het nummer helemaal open. Meteen één van de absolute prijsnummers, maar zo zijn er wel meer. De tekst is ook erg goed; over het “holle” karakter van de mens: “Empty men without regrets; leaning against each others shoulders” en “The only thing worse than evil, is apathy”.

‘Vague Illusions’ moet in lengte nauwelijks onderdoen voor de epische opener, en qua kwaliteit ook al niet. Waar het me in de eerste song nog niet zo ongelooflijk opviel, komt hier echter één van dé succeselementen voor het eerst echt bovendrijven; de drums. Het spel van Thomas Hedlund (bij zo’n prestatie past wel een naamsvermelding) is werkelijk fantastisch gebalanceerd, iets wat steeds meer tot uiting komt na verloop van tijd, trouwens. Van de lyrics gaat iets hopeloos uit, vind ik: “Waiting here for you, to save me”, klinkt het. “Waiting here, for salvation” had er van mij zomaar achteraan gekund
.
Het middenstuk van ‘Vague Illusions’ brengt de storm even tot rust, de keyboardspeler speelt daar vaak een belangrijke rol in. De gitaar komt er weer bij, met zo’n typische opbouwende riff waarvan je gewoon weet dat ie zal ontluiken in alle pracht der brute emotionaliteit. De drums spelen ook weer een magnifieke rol; die kerel weet echt wat hij moet doen om de sfeerzetting te perfectioneren, en zijn timing is haast onevenaarbaar. De strot wordt weer opengezet:

“As the night breathes out the hars hand cold morning;
A smoke screen has surrounded the funeral mourners;
They march in the wake of broken promises;
This time they know we all fall into the rhythm so slow.”

Het klinkt als poëzie, en dat is geen rariteit bij dit soort muziek (die vaak door intelligente muzikanten wordt gemaakt, en niet door “breinloze herriemakers”, zoals ze door volkomen leken wel eens beschouwd worden), maar het klinkt bij Cult of Luna niet gekunsteld, of overdreven emotioneel of depressief. De toon is precies goed.

‘Leave Me Here’ zet in, en de riff die in het begin sporadisch te horen is, barst bijna van geladenheid. Het rustpuntje na anderhalve minuut is, hoewel het geweld me allerminst stoort, altijd welgekomen; omwille van de schoonheid. We horen zowaar wat cleane vocalen, al beperken die zich tot achtergrondgeluiden. De constante, hypnotiserende riff wordt abrupt afgebroken. Instrumentaal vind ik het niet één van de beste nummers op de plaat, maar de tekst maakt eigenlijk veel goed; daarin wordt, zonder er al te veel woorden aan vuil te maken, eigenlijk, een mooie schets gemaakt van wat vertrouwen is; het is iets dat, wanneer je jezelf blootgeeft, maar al te vaak wordt geschonden. Een lijn die je op heel wat vlakken kan doortrekken (ook naar de economie toe, of politiek).

De opening van ‘Waiting for You’ is zeer mooi, en heeft wel wat weg van gemoedelijke jazz; let ook vooral eens op het sobere doch geniale drumspel. Die intro duurt tamelijk lang (en dit is één van de weinige gevallen waarin ik dan zeg: gelukkig!), en gaat na ruim drie minuten over in een variant, ook erg rustig. Men neemt zijn tijd, en dat is enkel toe te juichen. Na vijf en halve minuut komt er al wat meer wind opzetten; de instrumentatie wordt heftiger; de gitaren snijdender. Een half minuutje later wordt nog een paar versnellingen hoger geschakeld. Maar daar gaat het ‘m in feite niet om; de genialiteit van dit album bevindt zich vooral binnen de opbouw van de nummers. Er wordt telkens weer genoeg tijd voor uitgetrokken, zonder echter het geheel te gaan stretchen (nodeloos uitrekken). ‘Waiting for You’; een sludgeklassieker, zonder meer. In de uitlopers van dit nummer kan je trouwens ook horen waar de Italiaanse metalband Ufomammut de mosterd deels heeft gehaald, meen ik te mogen zeggen. Sommige nummers worden trouwens afgesloten met spoken word, waarin in dit nummer bijvoorbeeld wordt verwezen naar de voorlaatste song.

Maar we moeten alweer voortdenderen, op de trein. Die trein is echter helemaal niet stuurloos, zoals de titel luidt, maar nog steeds stevig op de rails; op ‘Adrift’ wordt het epische geweld weer genadeloos van stal gehaald; één van m’n favoriete nummers binnen het genre toch wel. De mens is verloren, de utopie zal er nooit komen; de tekst is niet bepaald een sprookje. Het tussenstuk laat weer wat ruimte voor de drummer om zijn talent in de kijker te zetten; en dat doet hij fantastisch. Daarna begint er een heeeeeeeeeeeeerlijke riff. Zo’n riff die je eraan doet herinneren waarom je ook alweer naar deze muziek luistert. De drummer doet ook nog even een flinke duit in het zakje, de epische storm barst nog een keer los. “I tumbled down the road that bears his name; here he dwells, here he prospers and pushes us towards the end.”; in de hel wacht enkel pijn, wanhoop en angst.

‘White Cell’ is het kortste nummer, en er gaan stemmen op dat dit nummer er niet echt tussen past, maar het is zeker geen zwak nummer, en doet niets af aan de sfeer. En tekstueel is het nummer wel degelijk van belang, het is de eenwording van het door wanhoop getroffen ik-personage en de antagonist: ‘You and I merge, we become one”. De natuurkrachten worden aangeroepen, het kwellende schuldgevoel ebt weg.

Nu, cleane vocalen komen niet veel voor op deze plaat, maar aan het eind van ‘Crossing Over’ nemen ze heel even een prominente plaats in; maar dat zorgt wel meteen voor één van de meest magische momenten van heel het album. ‘Crossing Over’ kent een rustige aanvang, het gitaarspel lijkt soms zelfs wat rootsinvloeden te hebben, die perfect passen bij de sfeer van dit album. Na de samensmelting klinkt een verrotte grafstem. Een laatste moment van twijfel. Die twijfel lijkt ook even de bovenhand te nemen: “Nothing on this side ties me”. Maar na goed 4 minuten begint het prachtstuk waar ik het daarnet over had. Bijzonder sfeervol, het heeft gaandeweg een speciaal plekje in mijn hart veroverd, ook omdat de setting dat toelaat. De opbouw van dat stukje muziek is weergaloos, met de drummer alweer in een glansrolletje, al mag hier de gitaarsectie de meeste pluimen op de hoed steken (en misschien ook wel de producer). Maar bovenal; de componisten, natuurlijk. De gitaren beginnen te snijden na een tijdje, en ebben niet meer weg, maar blijven aandoenlijk klagen; maar dit is een klaagzang die niet ergert of zo, neen, het klinkt… verlossend. Het geniale concept in alle glorie, zet zich voort. De cleane vocalen vermengd met achtergrondgebrul, zij het ingehouden. ‘Crossing Over’ slaat de brug naar de afsluiter.

Die begint met de ritmesectie in een hoofdrol: drums en bas. Een jazzy gevoel bekruipt me weer, niet geheel onlogisch uiteraard. De gitaar smokkelt zich er bijzonder handig tussen, en laat zich steeds een beetje meer opmerken. Na pakweg 2 en halve minuut is het onherroepelijk gedaan met het voorspel; de vocalen bulderen weer door de speakers, de gitaren geven alles wat ze hebben, de drummer slaat het laatste restje verloren zweet uit zijn tere lijf. Uiteindelijk komt het tot de grote climax op tekstueel vlak; “What you see is just a shell of me”. In functie van zelfbescherming sluiten we ons af van de buitenwereld, en, zoals het zo fraai wordt gebulderd, “to escape the suffering we keep our emotions at a distance; so far away that our skin becomes our fortress”. De tekst klinkt ook wat optimistischer; een paar songs geleden klonk het nog “leave me here”, nu klinkt het als “leave with me”.

Maar Cult of Luna zou Cult of Luna niet zijn als er een happy ending was. Het ik-personage en zijn antagonist zijn wel samengekomen, maar enkel met als gevolg dat ze samen de dieperik ingaan. En iets zegt me dat het ik-personage dit al lang op voorhand wist, maar niet alleen wilde gaan; de bijtende eenzaamheid valt klaarblijkelijk zwaarder op de maag dan drukkende aanwezigheid. Er schemert ook iets van de uitdrukking: “Als je valt, neem je vijanden dan mee” doorheen. Ik kan helemaal naast de kwestie zitten, maar de songtitel past erg mooi achter de regel “This is when we fall down”. Het spoken word op het einde verraadt ook wel wat over het concept, al is dat voor iedereen anders, hoogstwaarschijnlijk: “Deliver me from guilt; grant me salvation’ luidt de allerlaatste regel.

‘Salvation’ is een album dat je na het beluisteren ervan nooit meer links kan laten liggen. Daarvoor is de emotionele impact te groot, en het brute geweld te confronterend. De geluidstormen gaan op de juiste momenten liggen, de drummer heeft een groot aandeel in het succes van dit album, de teksten zijn van een hoog niveau. Minpunten kan ik nauwelijks aantonen, wanneer dit album nog wat meer kan weken in mijn ziel, zit het allerhoogste cijfer er zeker in.

4,5 sterren

avatar van andnino
4,5
Sorry AOVV, ik lees dit soort stukken niet omdat ik me vaak niet kan vinden in de muzikale interpretaties van anderen (een soort zelfbescherming), maar ik ben blij dat je dit goed vind, en ik hoop dat je stuk nog meer mensen inspireert naar deze geweldige band te gaan luisteren.

avatar van AOVV
4,5
Dat hoop ik ook, andnino. Niet alleen deze plaat van Cult of Luna, trouwens. Maar ik vind deze wel hun beste. Hopelijk kunnen ze volgend jaar deze plaat overtreffen, dan staat de plaat van 2013 al haast vast!

avatar van JSPR_G
4,5
Lange recensie AOVV, maar zeer leuk om te lezen!
Wat een prachtig album vol kippenvelmomenten..

avatar van james_cameron
3,5
Cult Of Luna zal mijn ding wel nooit helemaal worden, vrees ik, daar doet de muziek van deze zweden me gewoonweg te weinig voor, maar bij vlagen is dit album best indrukwekkend. De lange songs hebben absoluut sfeer en zijn knap opgebouwd. Hier en daar ook een aantal lekker ruige gitaarriffs. De zang voegt weinig toe, wat mij betreft. Uiteindelijk kost het me ook wel de nodige moeite om mijn aandacht er de volle lengte bij te houden.

avatar van niels94
4,0
Als het op riffs aankomt is dit album zo'n beetje onovertroffen.

avatar van Gloeilamp
Echoes is wel een vreselijk mooi, meeslepend nummer. Na Eternal Kingdom, The Beyond en Vertikal ga ik Salvation ook zeker proberen. Ben erg benieuwd

Cult Of Luna komt uit Umea, Zweden. Umea ligt ruim boven Stockholm, tegen de poolcirkel aan. Umea is een universiteitstadje van 120.000 inwoners. Lange dagen in de zomer, lange nachten in de winter. Het doet wat met de bevolking. Het heeft in het geval van Umea een aantal bekende bands opgeleverd zoals Messhugah, Refused en the International Noise Conspiracy. Geen al te vrolijke groepjes. Ook allemaal groepen die de ruige kant van de rock bestrijken. Alleen ze opereren ieder in een ander koninkrijkje binnen deze wereld. In een eerder stadium had ik het over grasperkjes. De grasperkjes van die andere groepen doen me weinig. Het grasperkje van Cult Of Luna ziet er voor mij donkergroen en sappig uit. Cult Of Luna is dan ook op het terrein werkzaam waar Neurosis en Isis ook op opereren. Het Neurisis terrein.
De groep maakt ook en dat is niet zo vreemd, een soortgelijke ontwikkeling door als Neurisis. Punkachtig knalhard beginnend om daarna steeds meer melodieuze elementen aan hun muziek toe te voegen. Ergens in deze ontwikkeling is er een snijvlak waar die combinatie muziek oplevert die superieur klinkt. In het geval van Cult Of Luna gaat het om de platen Salvation (2004) en Somewhere Along The Highway (2006). 2 geweldenaars.
2 prachtige platen die weten te raken.
Er is wel een verschil tussen Cult Of Luna, Neurosis en Isis. Neurosis voert hun atmosferische sludge metal tot in het uiterste door. Dat betekent dat een zompige, diepe bas hun muziek helemaal het moeras, de modder in lijkt te trekken. Isis doet dat op een lichtvoetiger manier. Het opvallende aan hun muziek zijn de rustiger keyboard-onderdelen. Alsof de modder, de 'sludge' weinig invloed heeft op hun muziek. Alsof ze over het modderoppervlak -dat de wereld heet- heen zweven. Een soort trance muziek. Cult Of Luna is meer de ploeger van het gezelschap. Met loodzware gitaarriffs banen ze zich een weg door het modderlandschap. Zij beoefenen de rockvariant binnen de sludge metal beweging. Daarmee nemen ze een tussenpositie in: minder hard dan Neurosis, minder melodieus dan Isis. Het maakt hun propositie net zo aantrekkelijk als die van Neurisis.

Cult Of Luna is van de lange nummers. Er wordt tijd genomen om hun songs zich te laten ontwikkelen. Salvation bestaat uit 8 songs en duurt 74 minuten. Somewhere 7 nummers in 65 minuten. Gemiddeld toch zo'n 9 minuten per song.
Salvation is de zwaardere plaat. Ik hoorde de plaat en het maakte onmiddellijk een diepe indruk. Niet veel later kwam Somewhere voorbij en gebeurde er precies hetzelfde. Terwijl de plaat toch anders klonk. Het besef drong door dat het vooral door de zang kwam. Op Salvation krijgt de hese, diepe, grommerige stem van Klas Rydberg alle ruimte. Op Somewhere is Klas nog te horen maar ook de nieuwe gitarist Frederik Kihlberg. Frederik zingt minder 'brommerig' dan Klas. Dat is de pre van Somewhere boven Salvation. De andere kant is dat op Somewhere 2 songs staan die alleen maar melodieus zijn. Het maakt dat Somewhere het lieve broertje is van Salvation. Salvation en dat is haar pre, is pittiger dan Somewhere. Mijn voorkeur gaat uit naar het pittiger broertje. De muziek wint het van de vocalen van Klas Rydberg. Plus de toevoeging dat op beide platen van de groep een zeer fantastische drummer opereert in de persoon van Thomas Hedlund. Een drummer die pal voor Salvation toetrad tot de band.
Het gaat dus om de riffplaat (Salvation) en de zangplaat (Somewhere) bij Cult Of Luna. Alles ervoor was te punkerig, alles erna te keyboard-achtig.

Salvation (2004) betekent verlossing. Waar wilde de band van verlost worden? Het thema van de plaat is een afkeer van gevestigde partijen. Zweden is nog erger dan Nederland een bureaucratie. De afkeer van de band betreft dan ook het volgen van allerlei regeltjes en van sociaal gewenst gedrag. In de teksten komt dat naar voren in bijna poetisch klinkende tekstregels als: 'As the night breathes out the harsh hand cold morning/ A smoke screen has surrounded the funeral mourners/ They march in the wake of broken promises/ This time they know we all fall into the rhythm so slow' (Vague Illusions). Het geeft aan dat er wel degelijk intelligente personen bestaan binnen de metaalwereld. Die wereld bestaat niet alleen uit breinloze herriemakers zoals door een leek wordt aangenomen. En Cult Of Luna haalt nog een aantal voltreffers uit de anekdoten achterzak. Zoals 'The only thing worse than evil, is apathy' uit 'Echoes' en hun omschrijving van vertrouwen in 'Leave Me Here'. Vertrouwen is iets waarbij je jezelf bloot geeft waarna het maar al te vaak wordt geschonden.
5 kwartier lang grijpt Cult Of Luna je bij de strot in 8 nummers waarin gitaarpartijen inrammen op warme keyboardpartijen. Om vervolgens tot ontploffing te komen. Muziek die bol staat van een onderhuidse spanning in langgerekte songs zonder dat die saai worden. Muzikale sneeuwstormen, eindeloze dennennaaldbossen en lange, strenge winters. Wat kan het leven in zo'n gat als Umea toch prachtige muziek opleveren.

Somewhere Along The Highway (2006) is nog meer prachtige muziek uit dat gat. Het thema van de plaat is eenzaamheid. Het is alsof door de bandleden rijkelijk wordt geput uit de persoonlijke ervaringen van het tourleven. De opnames vonden plaats in een schuur in de buurt van Umea. De opnames duurden 2 weken. Een hele andere methode dan die daarvoor (en erna) door de band werd gehanteerd. Die andere methode bestond uit het eindeloos repeteren en opnemen. Somewhere is derhalve een voor Cult Of Luna geïmproviseerde affaire. De track waarmee het album zich onderscheidt van zijn voorganger, is 'And With Her Came The Birds'. Een zoetsappige titel en een 6 minuten song die volledig melodieus is. In 1 klap opgenomen in het holst van de nacht in de schuur. Volledig afwijkend van alles wat Cult Of Luna daarvoor had opgenomen. Een song met zang en een banjo. Een intieme luisterervaring die de groep midden op de plaat heeft geplaatst waarmee het nummer direct de sfeer ervan bepaalt. Ik vind het een ongelooflijk saaie song. Een mispeer in het kwadraat. De andere atypische song is het openingsnummer 'Marching To The Heartbeats'. Eveneens compleet harmonieus . De overige 5 nummers van Somewhere kunnen zich meten met die van Salvation. Somewhere is daarom het mindere broertje van Salvation.

Cult Of Luna kende ik niet tot vorige week. Een zeer plezierige verrassing. Het roept direct ook twijfel op. Wat mis ik allemaal nog meer?
Het is opvallend bij Cult Of Luna, dat hoe langer de songs duren, des te beter ze zijn. Dan is de beste song van de groep 'Dark City Dead Man', het 16 minuten durende slotnummer van Somewhere. Een heel toepasselijke titel voor Umea in de winter. Salvation en Somewhere zijn beide aanstekelijke platen uit het hoge noorden van Europa. Een stelletje jonge honden uit Zweden laten zich dit keer gelden. Geweldige gitaarmuziek. Ik heb genoten. Ik voel me erdoor verlost. En terwijl ik dit schrijf is het Pasen 2017. Hoe toepasselijk.
(Uit van Melancholie tot Herrie – Jan Koenis)

avatar van subpop
Naast Light Bearer en Amenra ben ik inmiddels - via diverse berichten op deze site - uitgekomen bij Cult of Luna.

In tegenstelling tot Light Bearer en Amenra, had deze band meer luisterbeurten nodig alvorens de muziek echt binnen kon komen. Muzikaal gezien piekfijn in orde, maar de zang/grunt vormde een blokkade.
Na de zoveelste luisterbeurt werd ik - tijdens de versnelling in het openingsnummer - ineens gegrepen door de band en op 5:33 was ik om; welkom Salvation.

Zeer sterk (vooral in de opbouw van de nummers), afwisselend album waarbij Echoes voor mij het absolute hoogtepunt is.
Ik ben benieuwd naar de overige albums en aan CoL gelieerde bands als Isis en Neurosis. Echter, ben ik bang dat Salvation niet overtroffen gaat worden.

Vooralsnog blij met mijn recente queeste binnen de wereld van de sludge metal.

avatar van Kos
Kos
Ik ken alleen Echoes maar dat is me wel een partij briljant.

avatar van ABDrums
4,0
Wat een prachtig album is dit zeg. Ik houd me momenteel veel bezig met de band Isis en logischerwijs vloeit daaruit voort dat Cult of Luna (wederom) op mijn pad komt. Over Vertikal ben ik zeer te spreken, maar met enige schaamte moet ik bekennen niet heel veel verder in de discografie van deze Zweden te zijn gedoken.

Nu dringt Salvation voor het eerst mijn oorschelpen binnen. Sterke, zorgvuldig uitgekiende composities boordevol meeslepende melodieën en variaties. Hier kan ik wel wat mee!

Wanneer ik echter de albums van Cult of Luna bekijk valt me op dat ze allen behoorlijk lang zijn. Dit viel me bij Vertikal ook al op. In de toekomst zou dat toch wel een struikelblok voor me kunnen worden, aangezien ik vaak albums die langer dan een uur klokken iets te veel van het goede vind. We zullen 't zien, voorlopig bevalt deze worp me in ieder geval erg goed.

avatar van AOVV
4,5
Dan kan ik deze plaat met Julie Christmas van Cult of Luna warm aanbevelen, ABDrums! Die duurt een goeie 55 minuten, en de vocalen van Julie Christmas zorgen wat mij betreft ook echt voor een meerwaarde.

Dit vind ik de strafste van de Zweden, al heb ik nog geen zwakke broeder kunnen ontdekken in hun discografie - enkel het recentere werk weet me wat minder te boeien.

avatar van Mindscapes
Cult of Luna is tegelijk een favoriet van me en tegelijk een band waarvan ik het moeilijk vind om albums volledig uit te luisteren. De gelaagdheid is zo volgepropt en ik vind soms wat te weinig schakeringen in het geluid. Ik ken enkel SATH, Vertikal en (grote) flarden van Mariner en hun 2 laatste worpen, maar denk dat ze vooral t.e.m. Eternal Kingdom meer oog hadden voor zachtere passages, nuances en nog iets minder 'industrial' waren dan erna. Maar ik kan fout zitten. Live wel magistraal, heb ze 3 weken geleden nog in Rijsel gezien en dat stelde absoluut niet teleur.

Van deze Salvation heb ik zelfs een (wit!) T-shirt dat ik bij allerlei liveshows vaak aandoe, als contrast in een publiekszee van 99% zwart en schreeuwerige prints met een veel te lange opsomming van tourdata op de rug maar de plaat zelf eigenlijk nog nooit beluisterd (schaam schaam).

Benieuwd wat het resultaat zou zijn van een akoestisch CoL-album zoals Opeth eens met Damnation heeft gedaan. Of uitgeklede semi-akoestische versies van bestaande nummers zoals Amenra live geregeld doet.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:41 uur

geplaatst: vandaag om 23:41 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.