Cocteau Twins - Heaven or Las Vegas (1990)

Ach, Mjuman en ik zijn slechts OWL's, maar die hebben wel altijd gelijk.

OWL, CSL. Leg die termen eens uit.

OWL: ouwelui
CSL: cyber stereo listening. Gelijktijdig via het internet een album beluisteren.

Voor een OWL zijn ze best innovatief met hun taal, thanks!

Even corrigeren:
OL = Ouwe Lul
OW = Ouwe Waver
OLM = Ouwe Lullen Muziek, bijvoorbeeld prog

Garlands vind ik prachtig, hoewel ik geen kenner ben van het genre en de invloeden van dat album, maar daar ga ik me later wel nog in verdiepen. Het probleem is dat Garlands eigenlijk minder representatief is voor het werk waar de Twins.

Head Over Heels is eigenlijk het moment waarop het geluid evolueert naar een meer Treasure-achtig geluid, en de overgang tussen het meer rauwe en donkere maar ook minder hemelse van Garlands naar Treasure. Ook een heel mooi album.

Treasure is hun eerste meesterwerk maar nog altijd donkerder van toon dan Heaven or Las Vegas. Victorialand is meer minimalistischer en lo-fi dan vorige albums. The Moon and the Melodies ken ik niet - destijds over het hoofd gezien. Blue Bell Knoll is het voorproefje van wat komende was, maar is minder consistent dan het latere Heaven or Las Vegas.

Heaven or Las Vegas zou het creatieve hoogtepunt van de groep blijken, en is vaak wat als hun beste album wordt bestempeld door critici en muziekkenners, en vaak als het beste dream pop album wordt beschouwd, behalve dan hier (voor welke reden dan ook). Vermoedelijk is er een groter publiek voor het genre van Garlands dan voor de dream pop van Heaven or Las Vegas.

De laatste twee moet ik nog beluisteren, maar die worden in het algemeen als minder gezien, en waar de geschreven lyrics ook meer conventioneler worden. Het album van 1993 wordt daarom ook als hun meest toegankelijke gezien.

Ik vind persoonlijk Treasure toegankelijker dan Heaven or Las Vegas. Ik heb de Twins leren kennen door het gelijknamige nummer, maar vervolgens meer via Treasure en eerder werk leren kennen, en werd pas later blootgesteld aan dit album. Ik zal de laatste 3 albums volgende week ook beluisteren.

Voor mij hebben HoLV, Treasure en Garlands (en ook in die volgorde) een 5. Head over Heels en BBK een 4.5 maar de laatste beluister ik veel minder en Victorialand dat ik ook veel minder beluister een 4.

Hier op de site heeft Garlands een zeer goede rating en wordt het als een van de beste CT albums gezien. Op RYM heeft het de tweede slechtste rating van al hun albums. Maar daar staat Heaven or Las Vegas op plaats 119 in beste albums aller tijden terwijl dat hier dan gewoon niet zo goed scoort. De verschillen tussen RYM en hier zijn erg opvallend, maar Garlands is wel een ondergewaardeerd album dat hier wel zijn erkenning krijgt, maar elders op het internet niet, terwijl hier HoLV over het hoofd gezien wordt, en elders wel de erkenning krijgt die het verdient. Maar het kan te maken hebben dat dream pop op MM in het algemeen onderbelicht is hier en ter uitbreiding in de Benelux. Misschien open ik wel een topic in het Rock subforum om meer dit genre te belichten.

Ik meen dat het Premonition was die de stelling huldigde dat een van de ontstaansbronnen van de shoegaze/guitar wall of sound kan worden gevonden in de Cocteau Twins. Ik vond een voorbeeld van een live optreden van de Twins met een gitaar line-up van 4. Overigens ook Slowdive speelt regelmatig met een line-up van 4 gitaren, net als deze band iLiKETRAiNS

Ik zal die clip plaatsen in het generieke Cocteau Twins topic, samen met nog een enkele andere:
Cocteau Twins

Ik ben in 1990 naar het concert in Vredenburg geweest van de CT. Ze traden daar inderdaad op met vier gitaristen. Daardoor had Liz behoorlijk wat moeite om over deze gelaagde gitaarmuur heen te komen.
En ze traden voor het eerst met een drummer op.

Prachtig album hoor, ik zie het probleem niet zo. Ik word wel gewoon keurig een volgeling van Johnny Marr

Inderdaad poppier en concreter dan eerder werk van de Twins dat ik ken (Treasure en enkele losse singles), maar ook dat gaat ze uitstekend af vind ik. Prima plaat! Ik ga dan ook maar in de Johnny Marr-sekte, zolang het geen Charles Manson-achtige toestanden worden uiteraard

Nee hoor, wel Heaven's Gate-achtige toestanden uiteraard

Verhoogd naar 5* trouwens deze, elk nummer heeft wel een melodielijn die m'n aandacht vasthoudt en in m'n gedachten blijft nazinderen Fifty-Fifty Clown vind ik misschien wel het enige nummer dat niet godsgruwelijk geniaal maar gewoon goed is.

Vanochtend weer eens gedraaid bij de tweede cappuccino. Min of meer als compensatie omdat mijn lief een heel album Tim Hecker had uitgezeten.

Het tablet met de bedieningsapp - afbeelding van albumtitels op het scherm - lag op tafel en fluks tipte zij dit album aan. Dat begint goed met Cherry-Coloured Funk, vlak daarna Iceblink Luck, fikse dip en pas bij I Wear Your Ring (m.n. door de zanglijnen) gaat het weer ergens heen. Daarna zag ik haar fronsen en zeggen "wat een MOR-gedoe voor The Cocteau Twins". En ik heb geleerd op zondagochtend nimmer mijn lief tegen te spreken, want dan komt er niks meer van quality time in the afternoon.

Dus concluderen we dat - afgezien van enkele goede songs - dit album voor Cocteau Twins "MOR-gedoe" is.

Totaal mee oneens!

Totaal mee eens Fantastisch album.
Maar sws respect voor Mrs Mjuman

Zij komt met CT, hij met Tim Hecker, dus ik weet wel wie mijn stem krijgt

Bewaar 'em maar tot de volgende verkiezingen. Komt er dan misschien wél iets nieuws.
Verder ben ik jou nog niet tegengekomen bij Tim Hecker en ik denk zo dat je met 'een geleende pen' schijft.

Binnen het werk van CT is dit gewoon een van de zwakkere albums, zo niet het zwakste

Die 2 hierna zijn sowieso zwakker. Garlands ook en wellicht Blue Bell Knoll ook nipt...

En niet gaan zeggen dat Garlands zo geweldig is omdat het het debuut is en duisterder etc, dat betekent nog niet meteen dat het automatisch een kwalificatie van topalbum verdient. Staan paar leuke en goede songs op, maar meer niet.

Eens. Wel zeer origineel wat betreft sound. En het bekende tweeluik is natuurlijk van topklasse.

Daarvoor alleen al 5*, maar zoals ik al eerder bij dat album schreef, mijn 5* is minstens 1* te hoog gewaardeerd. Maar ik kan nog steeds het overrompelende gevoel terughalen, toen ik Garlands voor het eerst hoorde, dat levert ook minstens 1* op.
Dan dit album, of zoals een bekende user opmerkte, het cocktail album, dat is imo één van hun mindere. Gek genoeg (of juist daarom) hun bekendste en dat kan en mag. Niet aan mij besteed en draai het zelden (ook niet in gezelschap met Mrs. Premo).

Garlands is eigenlijk de enige die ik niet draai van ze.
Blind Dumb Deaf komt nog wel eens langs op een verzamelaar, die vind ik wel prettig om te horen.
Deze staat wel in mijn top 4 meest beluisterde CT.

Grappig, Blind Dumb Deaf vind ik juist bij de mindere nummers horen…
De HoLV-tour was wel de laatste maal dat ik de groep live zag in Vredenburg, oktober 1990. Ze speelden opvallend veel oudere nummers in mijn herinnering….

Mazzel dat de stoomboot al weer op de terugweg is - de twee jutezakken lagen al klaar: voor cham_Piet en loet_piet.

Garlands kwam in '82 echt wel binnen boys - vraag maar aan een ekte ow'er - totaal anders dan dat pornografiegedoe, waar menigeen hier nog steeds een bibrozalo van krijgt.

Heb de Twins ooit nog eens in Manchester - Four Calendar Café Tour gezien in '94 (dacht ik), met een echte gitaar line-up; '90 (Utrecht) heb ik overgeslagen.

Head over Heels en Treasure scoren hier 't best - dit album heeft qua productie wel een mooi geluid, maar 't is vrij boring. Alsof er een soundtrack op staat bij de wijnproeverij in de buitenlucht. Bij Garlands zou menigeen zich verslikken.

"'t meest beluisterd" - zou in mijn geval geen aanbeveling zijn - zeker niet als je weet wat voor muziek me regelmatig wat opgedrongen in lokaties waar ik *niet* verantwoordelijk ben voor de muziekkeuze. Potverjoppie, na al die Mokumse vrijmibo's had ik daar een groot fan van Hazes (en Sophie Straat) moeten zijn - en dat kan ik mijn lief niet aandoen, op straffe van expulsie.

Lullabies to Violaine en BBC Sessions zijn de beste compilaties voor de Twins.

Kleine toevoeging nog, vanuit het besef there is no second chance for a first impression: de eerste indruk van een (live) band of album blijft je 't langste bij. Of 't nou om Cocteau Twins (Garlands + Meervaart), Talking Heads (77 + Jaap Edenhal), Joy Division (Unknown Pleasures + Paradiso + +) gaat. Ben je later ingestapt, is het lastiger om het gevoel bij het debuut mee te krijgen.

Of het gevoel toen je op de donderdagavond (terwijl de lp pas de volgende dag in verkoop ging) als zeurende vaste klant Regatta de Blanc meekreeg.