Cocteau Twins - Heaven or Las Vegas (1990)

Dat Blue Bell Knoll te vergelijken zou zijn met Heaven or Las Vegas had ik al wel verwacht, op basis van de paar nummers die ik ken. Hier moet ik nog achteraan, net als Milk & Kisses.

Op Victorialand staat een aantal prachtige nummers, maar als geheel houd ik er ongeveer hetzelfde gevoel aan over als Heaven or Las Vegas. Het is niet spannend/boeiend genoeg.

Ik kan je daarin wel volgen.
Al ben ik als fan gewoon wat milder.

Ik vind de beide albums helemaal niet vergelijkbaar. HoLV kan niet in de schaduw staan van BBK. HoLV is een soort instap Cocteau Twins voor beginners, met imo vluchtige niemandalletjes. BBK is imo juist voor de meer gevorderde CT-liefhebber, complexe songstructuren met hemelse melodieën. Maar ja, wie ben ik, het gros omarmt HoLV.



Daarom hou ik zo van Head Over Heels, de perfecte synthese tussen de schaduwkant van de postpunk en het hemelse wat nog komen ging.

Voor 1,50 op vinyl gevonden in de kringloop winkel. Dat is een lucky find, maar wel een hele leuke!!

Mooi sfeervol album!!!

Heerlijk album, na Treasure een van hun beste!
Faves hier het openings -en het titelnummer. Sowieso het beste album van dat jaar wat mij betreft

Heb deze na jaren weer eens uit de kast getrokken en moet bekennen dat deze de tijd prima heeft doorstaan. Prachtig album en vooral Fifty-Fifty Clown blijft een van de mooiste nummers die de Cocteau Twins ooit hebben gemaakt. Ik hou heel erg van het duistere gevoel van Garlands en Treasure maar deze meer dreamy variant is ook erg fraai. Absolute aanrader!

Met dit album kreeg Cocteau Twins bekendheid in USA.
Maar..... Samen met Milk & Kisses is dit het minst indrukwekkende Cocteau Twins album.
Vergeleken met de weergaloze sfeer van Treasure klinkt Heaven or Las Vegas eendimensionaal.
Mooie nummers maar daar is alles mee gezegd.

Treasure is zeker fave, maar deze staat zeker in mijn top 3 CT

Heaven or Las Vegas is een absoluut meesterwerk. Ik ben er nog niet aan uit of ik het het beste uit het oeuvre van Cocteau Twins vind. Misschien moet ik daarvoor gewoon nog meer van deze groep en in het algemeen (van dream pop) luisteren. Maar ik vind dat dit wel een onbegrijpelijk zwaar ondergewaardeerde album is op deze site, wat jammer is. Het is arguably het beste dream pop album dat ooit op Aarde is gebracht. Elk nummer is keer op keer hemels en betoverend, en heel weinig albums zijn daar maar toe in staat.

Hoe heb ik dit album ooit 3,5 gegeven, was ik dronken?
hop omhoog naar 4,5*

Wellicht heb je nu te veel hop; in de canon van d' egte wavist - hoedt u voor na(s)maeck - staat dit album bekend als [i]de cocktail/lounge-barplaat

Zo is't maar net makker!

Ach 't is relatief - dwz binnen het kader van hun totale oeuvre. Garlands is dan natuurlijk de eerste klap die de spreekwoordelijke daalder was, daarna werd het beter en deze is imo een eerste dip (nogmaals: relatief). Gaandeweg werd het geluid beter (productie) en ontwikkelde de stem van Liz zich echt. Hoe die zich heeft gehouden hebben de toeschouwers bij Massive Attack (2 feb Afas) kunnen ervaren: één woord MAGIE
Harold Budd, Elizabeth Fraser, Simon Raymonde & Robin Guthrie - The Moon and the Melodies (1986) lijkt me ook wel een album voor jou. En mocht je nog niets van hen in huis hebben - ik zeg maar wat - zijn Cocteau Twins - Treasure Hiding (2018) (4 cd) en Cocteau Twins - Lullabies to Violaine (2005) (2 * 2cd - alle 12"s, ep's), beide ca 20,- mooie overzichten

Dat ben ik met je eens, hoewel Seekers Who are Lovers van Milk & Kisses één van hun beste songs is (zo niet hun beste).
Dit album is het voor mij niet, Cocktail Twins light.

Het zwakste Cocteau Twins album is voor mij Four Calender Cafe dat werkelijk nergens naartoe gaat.
Milk And Kisses wordt gered door Seekers Who Are Lovers en Heaven Or Las Vegas is aardig mainstream.

Ik schat de eerste vijf langspelers allemaal hoger in dan de laatste drie.
En de eerste drie zijn meteen mijn top drie in omgekeerde volgorde.

Imo begint 't café heel aardig met een drietal goede songs: klank, stem - alhoewel Bluebeard wel lichtvoetig is. Het is het gitaarmatige wall of sound-effect dat het geluid een grote aantrekkingskracht geeft - om bij weg te zwijmelen, het etherische - net als bij bijv Slowdive - When the Sun Hits. De term Dreampop wordt wel gebruikt op Discogs en elders, maar die is mij eigenlijk te vaag.

't is al eens eerder gezegd, Cocteau Twins verwijst op sommige momenten naar shoegaze, al zijn de Twins minder rechtlijnig; zijn er zelfs overigens wel verantwoordelijk voor dat de lat zo hoog is gelegd: weinig debuten kwamen destijds zo binnen als Garlands.

Ze hebben het zelfs uitgevonden volgens mij in 1985, met de sound op hun EP's van dat jaar.

Het grappige is natuurlijk dat je zo'n uitvinding niet kunt claimen/patenteren, net zo min als Kraftwerk de overbekende koor-sample - die door bijv New Order in Blue Monday is gebruikt - kon patenteren.

Je herkent het type geluid - flanger, reverb/delay - snel en je vindt het ook wel terug in postrock (Besnard Lakes) en nu wave (ILikeTrains). De stem heeft dan altijd iets bezwerends/magisch, als je eraan overgeeft en al staande zacht wiegend meebeweegt kan je volgens mij staand in slaap vallen