Manic Street Preachers - This Is My Truth Tell Me Yours (1998)

BoyOnHeavenHill schreef:
Het gebeurt me niet vaak dat ik een stuk "moet" schrijven over een plaat waarover ik zúlke gemengde gevoelens heb. Aan de minkant staat allereerst die stem: soms mooi emotioneel en daardoor passend bij de kwetsbaardere nummers, soms een ergerlijke piepstem waarvan ik me afvraag of hij wel geschikt is voor de steviger uithalen van bijvoorbeeld You're tender and you're tired, Be natural en Nobody loved you (om nog maar te zwijgen over die mislukte "What is there to believe in?"-schreeuw in Ready for drowning). Daarnaast kleinere details: die pretentieuze openingszin van S.Y.M.M. ("The subtext of this song..."), de ergerlijke gewoonte om melodische accenten te leggen op lettergrepen die geen klemtoon hebben ("And I wish I had been born a girl", "Ma-hass mur-de-rer"), dat dwaze fluitje in het emotionele You're tender and you're tired (opeens zit ik met Blurs Top man in m'n hoofd), en vooral dat afschuwelijke Born a girl – allemaal dingen die me elke keer weer opvallen en storen. Aan de pluskant staan elf (van de dertien) nummers die op z'n minst boeiend zijn en op hun best werkelijk geweldig, een soort mix van rock en soul met goede melodieën, pakkende arrangementen en een (ja, daar gaat ie) mooi emotionele stem die als enige nadeel heeft dat hij vaak hoger zingt dan ik kan meebrullen. En elf sterke nummers op één CD, dat tikt toch aan, en dus geef ik dit album vier sterren, en hoop ik maar dat ik door hem (nog) vaker te draaien steeds minder allergisch ga worden voor die pijnpunten.