The Gathering - Mandylion (1995)

The Gathering had ik destijds nauwelijks gevolgd maar onlangs heb ik een box met 5 albums van deze band aangeschaft.
De muziek klinkt donker en zwaar (ik verwachte niet anders bij metal) maar de vrouwelijke zang biedt toch tegenwicht waardoor het nog redelijk toegankelijk is. De zang van Anneke van Giersbergen vind ik overigens helder, krachtig en zuiver en is de grootste troef van dit album al zijn de gitaarpartijen ook fraai. Mandylion is hierdoor één van de beste en belangrijkste albums uit Nederland in de jaren '90.

Ik behoor niet tot (maar schuur wel aan tegen) de doelgroep qua muzikale smaak en genre, maar met dit album zal ik vrees ik ook niet toetreden. Voornamelijk hoor ik een soort update van de sound van de Cocteau Twins ten tijde van hun eerste album, met een stem die prima is maar mij verder niet veel doet (behalve wanneer ik associaties met Björk krijg, en dan staat ze me ernstig tegen, en soms hoor ik er ook Cedrix Bixler Zavala van The Mars Volta in [bijvoorbeeld op Leaves], dat is dan wel weer knap) en een gitaarmuur die naast de Cocteau Twins ook veel inspiratie aan het geluid van Dinosaur Jr ten tijde van You're living all over me lijkt te hebben ontleend. Dat ik eerder met zulke vergelijkingen aankom dan met een enthousiaste en/of van voorbeelden onafhankelijke waardering wijst er natuurlijk al op dat deze plaat mij niet raakt, en de soms matige productie helpt niet mee. Ik hoor wel de kwaliteit (af en toe) en de veelgelaagdheid van het geluid (met aparte arrangementen en instrumenten op bijvoorbeeld het titelnummer), maar de nummers zelf blijven voor mij te abstract (of te vaag) en bieden mij daardoor te weinig, net zoals ik dat bij de Cocteaus vaak ervoer.

Interessante gedachtegangen, die ik overigens volstrekt niet volg. De vergelijkingen die je maakt associeer ik helemaal niet met The Gathering en zou de band hier zelf destijds enige inspiratie aan hebben ontleend? Zo zie je maar weer hoe smaken en voorkeuren verschillen. En dat is prima.

Strange Machines is het één na beste liedje van Black Sabbath dat Black Sabbath nooit in elkaar draaide (het beste is Into the Fire). Omdat The Gathering net als bijna elke rockband (dus inclusief hardrock and heavy metal; er zijn net een paar uitzonderingen) lijdt aan het typerende euvel van die tijd en tegenwoordig, namelijk hyperspecialisatie, is het resultaat een saai, voorspelbaar, eeuwig doordreunend (in midtempo deze keer) repertoire.
Luister vooral niet naar mij, ik ben zo'n ouwe zeur die vindt dat bijna alles tegenwoordig minder is dan vroeger (ie de vroege jaren 1970). Dus vind ik het jammer dat de uitstekende stem van Van Giersbergen (maar niet baanbrekend - Ann Wilson deed met Magic Man ongeveer hetzelfde) zo eenzijdig wordt gebruikt. Ik zou haar best willen horen in een snel, boos nummer als Barracuda bv.

Als je haar solowerk tot je neemt en haar werk met Devin Townsend hoor je haar veelzijdigheid en klinkt ze frisser dan in haar tijd bij the Gathering. Zeker in de beginjaren zat ze zangtechnisch gezien wat meer in een keurslijf. Mandylion heeft bij mij de tand des tijds niet doorstaan, hetzelfde euvel geldt voor de opvolgers. Het genre (eerst doom en daarna meer richting ambient prog rock) bleek ook maar weer zijn beperkingen te kennen en wat wel vaker geldt voor dit soort subgenres; de levensvatbaarheid is maar van korte duur. Ik denk dat veel muziekliefhebbers op den duur vaak weer uitkomen bij de pioniers waaruit alle rock genres voort zijn gekomen, voor the Gathering geldt ook dat zijn in de voetsporen treden van een Pink Floyd en Black Sabbath. Kortweg, bands als the Gathering hebben leuke dingen gecreëerd maar voor het betere werk grijp ik vaak toch weer terug naar de platen van de 'grondleggers'. En Barracuda blijft tijdloos, dat geldt in mijn ogen niet voor Mandylion, hoe degelijk het album ook is. Iets met tijdgeest of zo.

Ik snap niet zoveel van de uiteenzettingen hierboven. Dus je hebt ca 10 platen in de kast?
Is populaire muziek niet sowieso gewoon ter consumptie over het algemeen?

Prachtalbum. Ik ben het over de jaren heen gaan herwaarderen na het een flinke periode links te hebben laten liggen. Dit doet me veel meer dan The Gentle Storm of VUUR.

Met Mandylion heb ik TG al weer een hele lange tijd geleden leren kennen. Ieder nummer op het album is gewoon erg goed. TG heeft zich natuurlijk ook door tal van anderen laten inspireren. Dan hoeft de muziek niet perse baanbrekend te zijn; ze steken wel met kop en schouder uit boven degenen door wie ze zich hebben laten inspireren.

Door wie hebben ze zich volgens jou laten inspireren dan?

Slowdive, Cocteau Twins en Dead Can Dance liggen voor de hand.

Die laatste zeker

Ok helemaal mee eens op zich. Maar waarom steekt The Gathering met kop en schouders boven deze bands uit volgens jou?