Within Temptation - Mother Earth (2000)

Met Mother Earth en Enter heb ik wel genoeg van de band in huis vind ik...

Op internet is er al veelvuldig sprake van en het kan dan ook geen toeval meer zijn dat Within Temptation erg goed geluisterd heeft naar Loreena McKennitt's "The Lady of Shallot".
Luister maar naar "In Perfect Harmony".
Ik krijg er in ieder geval een beetje een dubbel gevoel bij. Enerzijds vind ik "In Perfect Harmony" een mooi nummer, maar nu ik "The Lady of Shallot" heb gehoord is toch duidelijk te horen waar WT de mosterd vandaan heeft gehaald. Ik roep iedere WT-liefhebber / -fan dan ook op eens naar dat nummer te luisteren. Oordeel zelf...

De rest van het album is wisselvallig.
Het titelnummer is een klassieker en mag ik graag horen.
"Ice Queen" is leuk, maar klinkt i.m.o. wat te veilig.
Ik heb wel altijd een zwak gehad voor het uiterst mooi en emotioneel sterk in elkaar zittende "Our Farewell".
"Caged" is aanvankelijk ook sterk, maar neigt op den duur wat zeurderig te worden, vooral naarmate het refrein weer eens een keer herhaald wordt. Sharon's vocalen mag ik overigens wel hier. Een hoog Kate Bush-gehalte, dat wel, maar het heeft ondanks dat wel wat.
Het midden van de plaat wordt opgesierd met een aantal wat meer epische tracks, waarvan "The Promise" lekker bombastisch klinkt en "Deceiver of Fools" wederom op een gegeven moment wat irritant wordt vanwege het herhalende refrein.
"Never-Ending Story" is mooi, maar heeft voor de rest niet veel om het lijf.
Het misplaatste intro slaat nergens op en had eigenlijk volledig weggelaten moeten worden.
"Dark Wings" is dan wel weer OK.
Het album sluit af met WT's tribuut op al het eerder genoemde nummer van McKennit, muzikaal gezien dan. Niet tekstueel.

Mother Earth is een degelijk album, echter ben ik toch door de jaren heen minder onder de indruk dan in het begin. I.m.o. is het een plaat die een te wisselvallig karakter heeft om echt te overtuigen. Dat het één van de betere van de band is, moge overigens wel duidelijk zijn. De 2 daaropvolgende platen zouden qua songmateriaal niet eens in de buurt komen.
Wat mij betreft zou de band pas echt verrassend voor de dag komen met het ijzersterke The Unforgiving, waarop WT het voor elkaar krijgt om uiterst toegankelijke nummers in een steviger (gothic)rock-sausje te presenteren dan ze daarvoor hadden gedaan. M.u.v. het debuut Enter, maar dat is vanwege de aanwezigheid van grunts toch weer een ander hoofdstuk uit het muzikale boek wat WT heet.

Toen de single "Ice Queen" uitkwam was ik direct in de ban van Within Temptation. Maar ik moet concluderen dat ik niet meer zo enthousiast ben als toen. Ik vind Within Temptation zeker geen slechte band, maar als ik het bijvoorbeeld vergelijk met The Gathering, dan moet ik toch echt vaststellen dat die laatste qua muzikale en vocale prestaties (en dan uiteraard doelend op Anneke van Giersbergen) een ver boven Within Temptation uit. Ik krijg teveel het gevoel dat het meeste omtrent Within Temptation een houding, een pose, een act is. Daar hou ik niet zoveel van. Luisterend naar "Mother Earth" bevestigt dat gevoel direct. Toch blijft "Ice Queen" een goed nummer en dat geldt ook wel voor "Our Farewell", maar het album als geheel kan me gewoon niet meer boeien.

Het klinkt misschien raar, maar bij het horen van de doorbraaksingle "Ice queen" gaan mijn herinneringen terug naar de Olympische winterspelen van 1988, 1998 en 2002.
Toen brachten respectievelijk de schaatsters Yvonne van Gennip, Marianne Timmer en Gretha Smit ons op het randje van de stoel met hun medailles. Voor mij waren dat namelijk ook echte Ice queens.

Mother Earth is het album dat toch wel DE hit van Within Temptation herbergt, Ice Queen. Een geweldig nummer, waarbij de achtergrondstemmen en de leadzang van Sharon den Adel kippenvel bezorgen.
Behalve dat nummer, en Mother Earth, kende ik nog geen nummers van dit album. Reden zat om eens dit album te beluisteren.
En ik ben niet teleurgesteld. Het album opent met het mooie symfonische Mother Earth, waarvan de instrumentale gedeelten het mooist zijn. Na Ice Queen, een geweldig nummer, maar niet het beste nummer van deze band, vervolgt de plaat met het rustigere Our Farewell. Mijns inziens geen bijzonder nummer, maar wel een rustpunt, dat herhaald wordt met ´In Perfect Harmony´, het 10e nummer. Deze vind ik wel erg mooi. Goed dat de band schakelt tussen hard en rustig, ook al is het dan metal.
Deceiver of Fools is een ontdekking van mij; een erg krachtig nummer, en de instrumentale stukken zijn fenomenaal.

Door enkele tegenvallers vind ik het geheel niet top. Zo vind ik Dark Wings matig; in Caged is de zang mij iets te ver doorgetrokken qua volume, en ook the Promise laat geen indruk achter.
Never Ending Story is het matigste nummer; deze mist juist weer power en is erg afgemat.
10 nummers maar, echter door de lange speelduur van de meeste nummers valt de totale speelduur niet tegen.
Over het algemeen is dit geen topalbum, maar de doorgaans krachtige symfonische sound van Within Temptation is toch een verademing om naar te luisteren.

Ruim 3,5*

Op een paar punten sluit ik me bij de bovenstaande mening van @tbouwh aan. Dit album 'Mother earth' moet het vooral hebben van hun grootste hit 'Ice queen', en 'Mother earth' heeft inderdaad mooie instrumentale stukken. Inderdaad is dit ook geen topalbum, maar toch zeker het luisteren waard.
Daarbuiten vind ik zelf 'In perfect harmony' een heel erg mooi nummer. De mooie stem van leadzangeres Sharon den Adel springt er daarin bovenuit. Samen met 'Ice queen' als favoriete tracks aangevinkt, maar jammer dat er wat zwakkere nummers op het album staan. 3,5*.

Eind 2001 tijdens de Nederlandse remake van "Top of the Pops", maakte ik voor het eerst kennis met Within Temptation en hun geweldige doorbraak-hit Ice Queen. Nog geen paar maanden later kocht ik ook dit album, dat toen al ruim een jaar oud was. Het openings- en tevens titelnummer Mother Earth en de derde track Our Farewell konden mij eveneens bekoren, maar de rest van het album zakte helaas wat weg in de grauwe middelmaat. Neemt niet weg dat WT in de loop der jaren een geweldige live-reputatie heeft opgebouwd en daar teren ze nog steeds op.
Al met al scoort dit album bij mij een ruime voldoende maar echt een top-album vind ik het niet.

Een hoogstpersoonlijke en zeer subjectieve beoordeling: ik kan hier echt helemaal niet tegen. Compositorisch heb ik op deze plaat niet zo veel aan te merken (hoewel die Keltische fluitjes wel erg goedkoop zijn), maar dat stèmgebruik van Sharon den Adel... Ze zingt hier regelmatig een halve octaaf hoger dan prettig voor haar lijkt te zijn en véél hoger dan ikzèlf aangenaam vind: dat gekrijs is echt niet om aan te horen. De toonhoogtes waarop ze bijvoorbeeld "She ru-hu-hules until the end of time" (Mother Earth) zingt, of "Sweet darling you worry too much" (Our farewell), of de complete refreinen van The promise en Deceiver of fools, dat vind ik echt verschrikkelijk. En dan heb ik het nog niet eens over dat gemaniëreerde Kate Bush-achtige heksenstemmetje dat ze opzet bij regels als "While he laughed in my face / He just led me astray" (Caged) of "Sometimes I wonder could I have known" (The promise), om nog maar te zwijgen van het absolute dieptepunt van dit album, dat afschuwelijke gegalm wanneer ze op Never-ending story vanaf 3:10 zichzelf met een pseudo-geëmotioneerde tweede stem gaat begeleiden.
        Nee, Mother Earth is voor mij een klassiek voorbeeld van een op zich aardige plaat die volkomen verpest wordt door één dominant element. Ik kan echt genieten van Den Adels stevige stem op de (geweldige) albums die hierop volgen, maar op op deze plaat vind ik haar gepiep af en toe tegen het onbeluisterbare aan zitten.
        O ja, dat laatste nummer : "He was the only human being who lived in harmony, in perfect harmony" – ik meen dat er in Opper-Volta (of was het nou op de Benedenwindse Eilanden?) ook nog iemand in perfecte harmonie leeft, die hebben ze dan toch nog even over het hoofd gezien. Hoe dwaas kan een tekst zijn?
        Overigens is bovenstaande tracklisting die van de uitgebreide Duitse release uit 2003, maar daarnaast heb je ook nog de standaard Duitse release (eveneens uit 2003) en de Roadrunner-release uit 2007/2008 voor de Engelse en Amerikaanse markt, allebei met vier andere bonustracks, en er zijn ook nog eens twee verschillende voorkantjes in omloop. (Met dank aan wiki.)

Wow. Nooit gedacht dat ik het zo erg met iemand oneens kon zijn, dat ik (bijna) een jaar na de post er toch even op moet reageren. Ik vindt Sharon's stem juist fantastisch op deze cd. Heerlijk gevarieerd, ook de muziek zelf is best bijzonder zo vaak hoor ik dit immers niet meer. Zeker niet op de Nederlandse radio. Kan er zoveel jaar na dato nog steeds erg graag naar luisteren.

Ben het helemaal met BoyOnHeavenHill eens. Sharon zingt soms irritant veels te hoog en dat gaat maar door. Maar succes had ze er wel mee , dat dan weer wel ha!

Wel kopen op vinyl, niet kopen op vinyl. Na wat aarzelen toch maar gedaan en het is toch weer erg lekker om hard te draaien. Ik vind de groene kleur als hoes mooier dan de oranje zoals op de cd.

De vierde kant met live versies voegen niks toe: ze blijven dicht bij de studioversies en je krijgt wat gekrijs van het publiek en af en toe wat opzwepende taal van Sharon als extra. Daarbij is Candles dan ook de enige niet Mother Earth song en daarmee een wat vreemde eend in de bijt.

De cd hoes is inmiddels ook met groene kleur hoor. klik.

Het toegankelijke kindje van The Gathering.
Iets te weinig harde gitaren, maar ik mag er toch graag naar luisteren. De zang van Sharon is zeer goed.

Dit is eigenlijk helemaal niet mijn genre, maar toch kan ik van Sharon's stem in vervoering raken. Zeker prachtige stukken muziek bij. 3,5*

Mother Earth (5:29)  4,0
Ice Queen (5:22)  4,5
Our Farewell (5:21) 3,0
Caged (5:49) 3,5
The Promise (8:02) 3,0
Never-Ending Story (4:04) 3,5
Deceiver of Fools (7:37) 3,5
Dark Wings (4:17) 3,0
In Perfect Harmony (6:59) 3,5
Deep Within [Live] * (4:21) 2,0
The Dance [Live] * (5:12) 2,5
Restless * (4:41) 3,5
Bittersweet * (3:21) 3,0

Goed album, dat zeker. Maar 'The Heart of Everything (2007)' is en blijft voor mij het beste album van WT.

Favorieten:
'The Promise', 'Our Farewell', 'Deceiver of Fools', 'Mother Earth' (blijft geweldig) en 'Caged'.

Bij het uitkomen van dit album in 2000, was ik er zeer enthousiast over. In die tijd ook regelmatig gedraaid.

Na een aantal jaartjes in de kast staan te stoffen, weer eens gedraaid. Merk dat de CD mij vandaag een stuk minder deed.
Zo teruglezend in dit topic merknik dat ik niet de enige ben die dit zo ervaart.
Ikzelf kan er niet de vinger achter leggen, maar misschien heeft de tijd dit album achterhaald, of is mijn smaak veranderd?

Desalniettemin is dit album toch wel een klassieker in het Nederlandse sprookjesmetal genre. De zang vind ik erg mooi. Ice Queen hoort thuis in de top 2000, en boven Danny Vera om precies te zijn!

Symphonisch rock. Niet altijd aan mij besteed, maar dit is wel een fijn album zeg. 4*

Mother Earth (5:29)  --- 4,5
Ice Queen (5:22)  --- 4,5
Our Farewell (5:21) --- 3,5
Caged (5:49) --- 3,0
The Promise (8:02) --- 2,5
Never-Ending Story (4:04) --- 3,5
Deceiver of Fools (7:37) --- 3,5
Dark Wings (4:17) --- 3,0
In Perfect Harmony (6:59) --- 4,0

Fascinerend album toch en uniek in de discografie van WT.
Er zitten zoveel subtiele orkestraties en hooks in en soms zijn het hele nummers die helemaal niet typisch WT klinkt dat ik me afvraag hoeveel WT zelf geschreven heeft. Never ending story of in perfect harmony bijvoorbeeld, ik kan me niet voorstellen dat WT dat zelf gemaakt hebben. Of iig niet zijn aangemoedigd om filmische folklore muziek te schrijven ipv met de gitaren aan de haal te gaan. Niets ten nadele van de creativiteit vd band zelf maar het klinkt wel alsof de producer een visie had om de band een nieuwe sound mee te geven. Ik ben gewoon heel benieuwd hoe dat is gegaan, hoe komt een band wat eerst symphonische Doommetal speelde op zo'n mainstreamvriendelijke uitgewerkte sound? Daar is meer aan de hand dan alleen een enthousiast groepje muzikanten.
Sharon is zo expressief en origineel in haar melodieën en ook de volledige synths en keyboard partijen zijn zo compleet, het staat in groot contrast met de simpele doch effectieve gitaar partijen. En als Robert de main songwriter is kan ik me het gewoon niet voorstellen dat ie dat niet ook in z'n gitaar partijen stopt. Het verraad voor mij hulp van buitenaf. Wie het ook heeft geschreven, dit plaatje is uniek voor de Nederlandse standaard en terecht dat ze jaren lang ons grootste export product waren.
Ohja, de gitaar staat ook opvallend zacht in de mix, terwijl als er iets een metal band metaal maakt is dat de gitaren de fundering zijn van de muziek. Ze hebben tenslotte twee gitaristen in de band.
De rest van de WT discografie komt niet in de buurt van de unieke sound,visie of creativiteit die ze op dit album hebben weten vast te leggen. Petje af voor de dame en heren.
Het is ook niet eens mijn soort muziek maar ik hoor de vakmanschap en daardoor respecteer ik dit album.

Het album met de meeste stemmen maar de laagste gemiddelde waardering. Zelf trek ik deze plaat ook niet zo goed. Het Disney-gehalte is wel erg hoog. In Perfect Harmony kun je zo achter Bambi zetten.

Niet dat er niks leuks op staat. De eerste twee nummers plus Deceiver of Fools kunnen er prima mee door en ook Caged vind ik wel wat hebben. Maar het recentere werk spreekt me meer aan. Minder sprookjes, meer gitaargeweld. Ook de zang vind ik op deze plaat niet echt te pruimen. Geforceerd engelachtig terwijl op de latere albums blijkt dat een wat agressievere zangstijl haar meer ligt.