Bij verschijning leende ik deze plaat met z'n klaphoes (statusdingetje voor een groep) uit de bieb voor mijn zusje. Zij vond 'm te gek, maar ik betwijfel of ik 'm zelf op mijn kamer heb gedraaid, zo weinig was ervan blijven hangen. Dat lag niet aan de muziek en ook niet aan single
Say You Will, die ik best aardig vond. Ik was op dat moment qua hardrock en metal meer bezig met heavier bands, denk ik.
Een jaar geleden noemde een vriend Foreigner om een top 10 hun beste nummers te maken, die we dan na één á twee weken deelden via streaming. Toen ben ik de discografie weer eens doorgeploegd.
Inside Information bleek verrassend sterk.
De productie met alle toetsen is heerlijk jaren '80. Toetsen die overigens veel lekkerder geluiden bevatten dan op voorganger
Agent Provocateur. Het mag gedateerd zijn, ik vind sommige automodellen uit die periode ook fraai. Wat vooral opvalt is dat hier niet meer een tweedeling is van toetsen- en gitaarnummers én dat er diverse sterke nummers zijn te vinden.
Bij de eerste akkoorden van opener
Heart Turns to Stone is mijn associatie die met
Shot in the Dark van een jaar eerder van Ozzy Osbourne, al gaat het bij Foreigner al rap een andere kant op. Bij beiden een sterk nummer en met terugwerkende kracht denk ik dat de madman enkele aor-invloeden á la Foreigner in zijn muziek integreerde. Het is af en toe behoorlijk popachtig bij hem, iets wat Foreigner al vanaf 1977 zo sterk deed in hun hardrock. In ieder geval in deze ijzersterke aftrap.
We vervolgen langzamer met opnieuw toetsen en gitaren die sterk samengaan in
Can't Wait, waarna single
Say You Will (#12 bij de NOS in januari 1988, in Vlaanderen diezelfde maand #24) met die pakkende stem van Lou Gramm.
Ballade
I Don't Want to Live Without You (#16 in juni '88 en #25 in Vlaanderen) was een favoriet van mijn zusje en ik begrijp waarom; je zou er bovendien een soulversie van kunnen maken. Degelijk rockend is het met
Counting Every Minute dat kant 1 afsluit.
Kant 2 begint met het titelnummer, waar een telefoongesprek en drumcomputer aftrappen om over te gaan in powerpop-met-funkbeat. Niet helemaal mijn ding, maar Gramm redt veel; was niet alleen bij mijn zus maar ook bij mijn broer een favoriet.
Akoestische gitaren in het intro van
The Beat of My Heart, waarna een ongewone riff begint, die desondanks in de vierkwartsmaat past. Stevig, swingend rockend én een tikkeltje vreemd: voor mij het beste nummer van de plaat.
Meer uptempo werk volgt met
Face to Face, alweer prettig maar nu met meer toetsen. Bandleider Mick Jones en Gramm hadden voor dit album véél inspiratie met alle pakkende nummers, zoveel staat halverwege de tweede helft vast.
Nummer 4, daar móét dan een volgende ballade komen. En jawel, met
Out of the Blue is er daar eentje die ik liever hoor dan
I Want to Know What Love Is, al zal ik daarin één van de weinigen zijn.
A Night to Remember sluit uptempo rockend af met lekkere slaggitaren. Het nummer en album kent dan wel een eigenaardig synthesizerslot, alsof een nieuw nummer begint.
De voorganger haalde in 1985 #12, deze haalde dezelfde hoogte maar stond veel korter genoteerd in de Nederlandse albumlijst. Mijn voorkeur gaat uit naar
Inside Information: mijn zus had gelijk.
Ondertussen was Gramm ook solo actief, op naar
Ready or Not; hij verliet de groep maar met zijn vervanger kwam Foreigner vier jaar later prima
terug.