De reïntegratie van Ward deel 6:
Al zet ik af en toe wel een stapje in het veld van de elektronische muziek (Boards of Canada, Aphex Twin, Burial), zijn er nog veel gaten in mijn kennis van het genre. Four Tet was tot nu toe zo’n gat. Doordat Rhythm & Poetry mij dit album tipte in het kader van mijn eigen topic (voel vrij om je in te schrijven
) kwam daar gelukkig verandering in.
De plaat opent ijzersterk met
Angel Echoes. De basis is een vrij rechttoe rechtaan repetitieve beat. Daar wordt stapje voor stapje een hemels warm klanktapijt over uitgespreid. Het nummer doet wat een openingsnummer moet doen: het pakt je vanaf de allereerste luisterbeurt bij je lurven. Bij de eerste luisterbeurt zat ik echt met open mond te luisteren naar de warme stroom aan geluidjes die ik over me heen kreeg. Het nummer klinkt zo subtiel en etherisch dat je het gevoel hebt dat wanneer je niet voorzichtig genoeg bent, het nummer je zo kan ontglippen als een gedachte of een droom. Ondanks het adembenemend delicate karakter van het nummer is het door de optimistische, euforische toon tegelijkertijd ook heel erg krachtig. Dat Four Tet dit voor elkaar krijgt zonder dat het nummer ooit plat of bombastisch wordt is een schitterende prestatie.
Daarna komt het langste nummer van de plaat:
Love Cry. Dit nummer heeft een wat andere sound dan de rest van het album. Het klinkt wat kaler, wat kouder dan veel van de andere nummers. Neemt niet weg dat dit net als de opener gewoon weer vol in de roos is. De eerste minuten zijn minimalistisch met voornamelijk percussie. Dit wordt echter zo doeltreffend gedaan dat dit de luisteraar in een fijne roes brengt en wanneer na een minuut of 5 die zang erbij komt is het dan ook puur kippenvel. Dit wordt nog eventjes dunnetjes over gedaan wanneer de zware synth erbij komt en de stemsamples door elkaar heen gaan lopen.
Na die climax komt er een mooi sereen rustmoment met
Circling. De warme sound van
Angel Echoes is weer terug. Net als bij die opener weet Four Tet weer een prachtige combinatie van dromerige breekbaarheid en optimistische krachtigheid uit de speakers te toveren. Het warme synthloopje dat de basis van het nummer vormt is gewoon echt heerlijk en hoe kun je niet vrolijk worden als op het einde dan die zwaardere synth, belletjes en die zachte vrouwenstem erbij komt?
Met
Sing wordt het wat dansbaarder. Net als de rest van het album wordt dit nummer gekenmerkt door het repetitieve, minimalistische karakter. Dit nummer heeft echter tegelijkertijd een zeer zelfverzekerde schwung. En heeft iemand ooit een goddelijker geluid gehoord dan die stemsample?
De sound op
This Unfolds wijkt wat af van de eerste helft van de plaat. Het nummer wordt omgebouwd om een simpel, warm gitaarloopje. Dit geeft het nummer wat meer een folky textuur mee. Het woord folktronica ben ik met betrekking tot Four Tet nogal eens tegen gekomen. Bij een nummer als dit kan ik die term me wel indenken (al vind ik het een dom woord). Het nummer neemt met zijn 8 minuten de tijd, maar weet met gemak de aandacht te binden. Want ook hier valt de dromerige stroom aan percussie, bliepjes en melodietjes op. Bovendien zit er halverwege een glorieuze tempowisseling.
Reversing is een beetje een onopvallend tussendoortje. Het kabbelt fijn verder, maar er gebeurt iets te weinig om aandacht te eisen. Gelukkig weet je bij de openingstonen van
Plastic People al dat het meteen weer raak is. Het nummer wordt gemaakt door een zeer catchy dansbaar loopje. Daar komen langzaam steeds allerlei geluiden bij, die evengoed weer verdwijnen, maar die basis gaat maar door en door. Dit geeft
Plastic People een heerlijk stuwende kracht en lijkt me het nummer dat het het best doet op de dansvloer. Daarna sluiten we af met het rustige
She Just Likes To Fight. Dit nummer is gebaseerd rond een mooie gitaarpartij. Heeft wel wat weg van Bibio, al is dit wat subtieler. Het album sluit net zo warm af als het opent. Een soort muzikale zonsondergang.
Four Tet levert met There is Love in You (zoals de titel en hoes al doen vermoeden) een heerlijke, warme plaat af, waarbij elk geluidje, sampletje, melodietje lijkt geplaatst met chirurgische precisie. De nummers zijn allemaal vrij repetitief, maar dit is eerder een kracht dan een zwakte. Hierdoor weet Four Tet te hypnotiseren en je even los te rukken van je dagelijkse beslommeringen. Doordat ik van mezelf een beetje zwaar op de hand ben, raakt donkere muziek me vaak meer dan vrolijke muziek. Ik laat me het liefst meevoeren door de melancholische muziek van Burial, The Cure of Tiny Vipers. Bij vrolijke, optimistische muziek heb ik vaak het idee dat het wat oppervlakkiger blijft dan wat droevigere muziek. Four Tet laat hier zien dat optimistische, bijna euforische muziek net zo goed zeer subtiel, emotioneel en diepgaand kan zijn. Daarvoor hulde en 4,5 dikverdiende sterren.