1994. Grunge had vanaf eind '91 voor een ommezwaai in rockland gezorgd, aor was passé. Dat kan voor MTV hebben gegolden, maar waar waren de fans van melodieuze hardrock en adult oriented rock gebleven? Inmiddels te druk met een volgende levensfase, huis-kat-kinderen? En zou de overgang naar cd (
Mr. Moonlight verscheen tot op de dag van vandaag slechts op cd en cassette) de muziekbeleving van de oude fans hebben beïnvloed?
Lou Gramm keerde voor dit album terug bij Foreigner, de groep die in de Verenigde Staten al
sinds 1977 zo succesvol was. Hij nam zijn maatje mee, de getalenteerde Bruce Turgon uit
Shadow King, die niet alleen de vertrokken bassist Rick Wills verving maar ook de derde hoofdcomponist van de groep werd. Eveneens nieuw is drummer Mark Schulman.
Dat alles hielp dus niet: kwam voorganger
Unusual Heat (1991) in de Verenigde Staten al niet verder dan #117 in albumlijst BIllboard 200,
Mr. Moonlight haalde #136, Foreigners slechtst verkopende studioalbum ooit. Waarom renden de fans uit de jaren '70 en '80 niet naar de platenwinkel, los van de redenen die ik aan het begin noemde?
Ten eerste omdat een groots popnummer van het kaliber
I Want to Know What Love Is en
Waiting for a Girl like You ontbreekt, één kleine uitzondering daargelaten.
Ten tweede mist een rockend nummer dat je bij de lurven grijpt, zoals ooit
Cold as Ice. Ten derde omdat de groep niet meer speelt met variatie tussen toetsen en gitaar. Dit is vooral een gitaaralbum. Voor de klavieren is slechts een bescheiden bijrol gereserveerd.
Dit alles brengt mij vanzelf bij bezwaarpunt 4: een gelijkmatig, evenwichtig maar ook wat saai album, zelfs als er geen slecht nummer is te vinden.
Dan echter ga ik mijzelf weerspreken. De eerste helft (volgorde van streaming dus anders dan de reguliere cd): opener en single
White Lie zingt lekker mee, maar de tekst (een leugentje om bestwil moet kunnen in een relatie) pakte kennelijk te weinig radiostations en dus singlekopers.
Rain en
All I Need to Know hadden ook als single gekund, poprock in het straatje van John Waite, maar uit de mode in 1994.
Until the End of Time is een ballade die eventueel een poppubliek had kunnen aanspreken, drijvend op een te dun laagje toetsen.
Running the Risk heeft een heerlijk meezingrefrein, maar de stijl was uit de mode.
De eerste helft is dus eigenlijk best goed. Waarom ervaar ik 'm dan toch als gewoontjes?
Wel, op de tweede helft zijn zowel ballade
Real World (waarom zo weinig gedaan met de toetsenlijn kort voor de gitaarsolo, die springt eruit!) als het lomp rockende, het van een vervormde spreekstem voorziene buitenbeentje
Big Dog niet pakkend. Midtempo liefdesliedje
Hole in My Soul is beter, maar het arrangement (gitaarliedje) is te mager voor deze melodieuze hardrock/aor-groep. Ze halen de vaart uit
Mr. Moonlight.
En dan hervindt Foreigner de vorm weer.
I Keep Hoping is een ijzersterke ballade. En dat schrijft iemand die daar meestal niet weg van is. Meer hierover in het slot.
Under the Gun is rockend als Foreigner in de beginjaren met een riff á la AC/DC. Bovendien sterke koortjes: lekker! Met
Hand on My Heart wordt te veilig afgesloten.
In december las ik dubbel nieuws over Foreigner. De groep gaat in 2024 op
afscheidstournee in de Verenigde Staten met het eveneens afzwaaiende Styx, waarbij John Waite als 'special guest' fungeert.
En bandleider Mick Jones tekende een
publishing deal. Ik weet niet of het mogelijk is, maar als ik hem was zou ik
Mr. Moonlight een 2.0-versie gunnen.
Breng 'm uit op vinyl en doe dingen die in de indie-/grungejaren '90 verboden waren. Oftewel, breng meer variatie aan ten koste van de dominante gitaar en wissel die af met klavieren.
Twee nummers vragen om een grote verbouwing. De toetsenlijn die in
Real World klinkt van 4'22" tot 4'33": die is zo sterk dat hij al in het intro en tussen de coupletten zou moeten. En haal voor
Keep Hoping een koor erbij. Ja, ze zullen je verwijten dat je een trucje herhaalt, maar het nummer vráágt erom. En het rockende bonusnummer
Crash and Burn mag er dan wel standaard bij, eventueel ten koste van
Big Dog.
Er zit veel meer in
Mr. Moonlight dan ik aanvankelijk dacht. Het komt er alleen niet zo uit.