menu

Foreigner - Mr. Moonlight (1994)

mijn stem
3,27 (44)
44 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Arista

  1. Under the Gun (3:54)
  2. Rain (4:34)
  3. Until the End of Time (4:51)
  4. White Lie (4:16)
  5. Big Dog (4:46)
  6. Real World (6:19)
  7. All I Need to Know (4:44)
  8. Hole in My Soul (5:08)
  9. I Keep Hoping (5:15)
  10. Running the Risk (5:09)
  11. Hand of My Heart (4:58)
  12. Crash and Burn * (4:37)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 53:54 (58:31)
zoeken in:
avatar van vielip
Ja dat vind ik persoonlijk ook.

@Casartelli: bedoel je nou ook de ballads op het tweede Thunder album? Of juist ná het tweede album?

avatar van Casartelli
3,0
Casartelli (moderator)
We geraken een beetje off-topic nu en zoomen bovendien nogal op een detail in, maar ik vind de debuutplaat van Thunder dus redelijk te gek... die ene band begin jaren '90 die op geloofwaardige wijze de Led Zeppelin sound voortzet en misschien zelfs wel verbetert... zowel in de rockers als in de (power) ballads. Op Laughing on Judgement Day is de urgentie voor mij goeddeels alweer verdwenen. Maar vooruit, dat zit hem misschien nog wel meer in de rockers die niet meer echt rocken dan in de ballads (ik heb ter plaatse mijn sterren staan bij Low Life in High Places, Empty City en Today the World Stopped Turning).

Ik zit nu de tracklists van de latere Thunder-albums nog eens door te kijken en realiseer ik me dat ik meer een generiek Thunder-beeld heb dan dat ik me nog bij erg veel titels het liedje voor de geest kan halen...

avatar van De buurman
4,5
Onbegrijpelijk laag gemidddelde. Blijft voor mij een wereldplaat, misschien wel het beste overall Foreigner album. Nauwelijks mindere tracks, terwijl in het verleden de singles vaak de beste songs waren.

@Hé de buurman, ik ben een Foreigner fan ( het debuutalbum vind ik nog steeds verreweg het beste album van de heren), maar dit album ken ik niet en ga daar snel verandering in brengen en laat het daarna hier weten.

Ozric Spacefolk
De buurman schreef:
Onbegrijpelijk laag gemidddelde. Blijft voor mij een wereldplaat, misschien wel het beste overall Foreigner album. Nauwelijks mindere tracks, terwijl in het verleden de singles vaak de beste songs waren.


Ik heb deze plaat ook hoog gescoord.

Edit: eerder een krappe voldoende, ik zal eens zien, of ik mijn cijfer kan bijstellen.

avatar van Brutus
2,5
Wisselvallige plaat. Er staan een viertal echt goede nummers op. De rest is matig tot slecht.

avatar van RuudC
2,5
Het is lastig om dit album slecht te noemen. De heren proberen het wel, maar het zit er gewoon niet meer in. Waar een Real World nog best ok is, gaat daar wel een afgrijselijke Big Dog aan vooraf. Verder schommelt het niveau niet zo erg, maar het balanceert op het randje van het acceptabele. Het is niet meer de gladde pop van de eighties, maar, je raadt het al, de ninetees. Een tikje luisterbaarder. De terugkeer van Gramm had niet eens gehoeven. De zanger van de vorige plaat had dit net zo goed kunnen doen. Foreigner is oud geworden.


Tussenstand:
1. Foreigner
2. Agent Provocateur
3. 4
4. Double Vision
5. Head Games
6. Inside Information
7. Mr. Moonlight
8. Unusual Heat

Allang afgehaakt na hun vorige album.

avatar van lennert
4,0
Bevalt mij dan toch beduidend beter. Gramm's stem is toch net iets fijner om naar te luisteren en ik vind het materiaal toch zeker een stuk meer geïnspireerd klinken dan het geval was op Unusual Heat. Until The End Of Time is een mierzoete begin jaren '90 ballad, maar heeft alsnog een fijne zomerse en dromerige sfeer die me prima bevalt. White Lie en All I Need To Know zijn beide ook lekkere up-tempo songs met een Brian Adams-vibe en Real World is een sterke ballad. Sluit ook sterk af met Hand Of My Heart.

Ik vermoed dat dit album beduidend populairder en succesvoller was geweest als het in de hoogtijdagen was uitgebracht. Voelde in 1994 waarschijnlijk als mosterd na de maaltijd, maar in zo'n marathon als deze kan ik er echt goed van genieten.

Tussenstand:
1. Foreigner
2. Agent Provocateur
3. 4
4. Double Vision
5. Head Games
6. Mr. Moonlight
7. Inside Information
8. Unusual Heat

avatar van gigage
RuudC schreef:
Foreigner is oud geworden.


That sums it up, wat mij betreft. Van een band die de wereld ging veroveren (jong, energiek) en mega charts successen kende (volwassen, berekend) is weinig meer over. Twee jaar en 7 studio's heeft het album nodig gehad, een project dus, geen band. Tijd voor nieuw elan.

avatar van De buurman
4,5
Big Dog moet je niet te vaak horen misschien, maar verder vind ik dit een ontzettend goede plaat. Een stuk tijdlozer qua productie dan het vroegere werk. Weinig uitschieters, maar dat zegt iets over het algehele niveau van de plaat. Jammer dat die weinig waardering krijgt.

avatar van vielip
Ik hoorde gisteren per toeval het nummer Until the end of time. Prima song! Ik ken dit album niet echt goed. Heb het destijds wel eens gehoord en de titel White lie doet me vaag een belletje rinkelen. Maar verder kom ik niet. Toch maar eens verder op onderzoek gaan na het horen van Until the end of time.

4,0
Uitstekend album toch. Echt een typische Foreigner plaat met een aantal lekkere rockers en ook mooie ballads, waaronder Until the end of time. Hun laatste album met Lou Gramm die als vanouds klinkt en waarop bewezen wordt dat het vooral toch de tandem Jones/Gramm was die de beste songs produceerde. Lekkere AOR plaat in een tijdperk waarin dat genre het moeilijker dan ooit tevoren had.

avatar van gaucho
3,5
Een typische Foreigner-plaat, ja, maar ook een beetje een doorsnee Foreigner-plaat. Ik was destijds blij dat Lou Gramma na zijn solo- en Shadow King-avontuur weer was teruggekeerd op het oude nest, maar deze plaat doet toch een beetje belegen aan. Slecht wordt het nergens, maar het album bevat ook geen toppers. Until the end of time, mede geschreven met Gramm's longtime companion Bruce Turgon, die hier zelfs deel uitmaakt van de band, vind ik het enige echte hoogtepunt. Het bleek ook een terechte single-keus te zijn (na White lie), en was de laatste kleine hit voor Foreigner in de VS, net buiten de top 40.

Het logge, semi-instrumentale Big dog is hier de vreemde eend in de bijt, waarbij het vocale aandeel slechts bestaat uit de kreunend herhaalde titel. Maar het rockt tenminste wel lekker, als een van de zwaardere nummers op deze plaat. Verder is de balans tussen rockers en ballads redelijk in evenwicht, waardoor ik geen problemen heb om het album in één sessie helemaal uit te luisteren. Maar de composities zijn vooral een beetje gemiddeld. Hoger dan drie sterren zou mijn waardering normaal gesproken niet uitpakken, maar de zang van Lou Gramm tilt het niveau nipt naar 3,5 sterren.

Overigens is de aanduiding van het label onjuist; deze plaat verscheen op Arista (en gek genoeg eerder in Engeland en Europa, en pas in 1995 in de VS). Ook de trackvolgorde is bij mij anders. Voor het eerste heb ik een correctie ingediend, het laatste zal ik later nog even checken.

avatar van Casartelli
3,0
Casartelli (moderator)
gaucho schreef:
Ook de trackvolgorde is bij mij anders. Voor het eerste heb ik een correctie ingediend, het laatste zal ik later nog even checken.
Bij mij ook. En wel zoals in de eerste entry op discogs.

avatar van RonaldjK
3,5
1994. Grunge had vanaf eind '91 voor een ommezwaai in rockland gezorgd, aor was passé. Dat kan voor MTV hebben gegolden, maar waar waren de fans van melodieuze hardrock en adult oriented rock gebleven? Inmiddels te druk met een volgende levensfase, huis-kat-kinderen? En zou de overgang naar cd (Mr. Moonlight verscheen tot op de dag van vandaag slechts op cd en cassette) de muziekbeleving van de oude fans hebben beïnvloed?

Lou Gramm keerde voor dit album terug bij Foreigner, de groep die in de Verenigde Staten al sinds 1977 zo succesvol was. Hij nam zijn maatje mee, de getalenteerde Bruce Turgon uit Shadow King, die niet alleen de vertrokken bassist Rick Wills verving maar ook de derde hoofdcomponist van de groep werd. Eveneens nieuw is drummer Mark Schulman.

Dat alles hielp dus niet: kwam voorganger Unusual Heat (1991) in de Verenigde Staten al niet verder dan #117 in albumlijst BIllboard 200, Mr. Moonlight haalde #136, Foreigners slechtst verkopende studioalbum ooit. Waarom renden de fans uit de jaren '70 en '80 niet naar de platenwinkel, los van de redenen die ik aan het begin noemde?

Ten eerste omdat een groots popnummer van het kaliber I Want to Know What Love Is en Waiting for a Girl like You ontbreekt, één kleine uitzondering daargelaten.
Ten tweede mist een rockend nummer dat je bij de lurven grijpt, zoals ooit Cold as Ice. Ten derde omdat de groep niet meer speelt met variatie tussen toetsen en gitaar. Dit is vooral een gitaaralbum. Voor de klavieren is slechts een bescheiden bijrol gereserveerd.
Dit alles brengt mij vanzelf bij bezwaarpunt 4: een gelijkmatig, evenwichtig maar ook wat saai album, zelfs als er geen slecht nummer is te vinden.

Dan echter ga ik mijzelf weerspreken. De eerste helft (volgorde van streaming dus anders dan de reguliere cd): opener en single White Lie zingt lekker mee, maar de tekst (een leugentje om bestwil moet kunnen in een relatie) pakte kennelijk te weinig radiostations en dus singlekopers. Rain en All I Need to Know hadden ook als single gekund, poprock in het straatje van John Waite, maar uit de mode in 1994.
Until the End of Time is een ballade die eventueel een poppubliek had kunnen aanspreken, drijvend op een te dun laagje toetsen. Running the Risk heeft een heerlijk meezingrefrein, maar de stijl was uit de mode.

De eerste helft is dus eigenlijk best goed. Waarom ervaar ik 'm dan toch als gewoontjes?

Wel, op de tweede helft zijn zowel ballade Real World (waarom zo weinig gedaan met de toetsenlijn kort voor de gitaarsolo, die springt eruit!) als het lomp rockende, het van een vervormde spreekstem voorziene buitenbeentje Big Dog niet pakkend. Midtempo liefdesliedje Hole in My Soul is beter, maar het arrangement (gitaarliedje) is te mager voor deze melodieuze hardrock/aor-groep. Ze halen de vaart uit Mr. Moonlight.

En dan hervindt Foreigner de vorm weer. I Keep Hoping is een ijzersterke ballade. En dat schrijft iemand die daar meestal niet weg van is. Meer hierover in het slot. Under the Gun is rockend als Foreigner in de beginjaren met een riff á la AC/DC. Bovendien sterke koortjes: lekker! Met Hand on My Heart wordt te veilig afgesloten.

In december las ik dubbel nieuws over Foreigner. De groep gaat in 2024 op afscheidstournee in de Verenigde Staten met het eveneens afzwaaiende Styx, waarbij John Waite als 'special guest' fungeert.
En bandleider Mick Jones tekende een publishing deal. Ik weet niet of het mogelijk is, maar als ik hem was zou ik Mr. Moonlight een 2.0-versie gunnen.

Breng 'm uit op vinyl en doe dingen die in de indie-/grungejaren '90 verboden waren. Oftewel, breng meer variatie aan ten koste van de dominante gitaar en wissel die af met klavieren.
Twee nummers vragen om een grote verbouwing. De toetsenlijn die in Real World klinkt van 4'22" tot 4'33": die is zo sterk dat hij al in het intro en tussen de coupletten zou moeten. En haal voor Keep Hoping een koor erbij. Ja, ze zullen je verwijten dat je een trucje herhaalt, maar het nummer vráágt erom. En het rockende bonusnummer Crash and Burn mag er dan wel standaard bij, eventueel ten koste van Big Dog.

Er zit veel meer in Mr. Moonlight dan ik aanvankelijk dacht. Het komt er alleen niet zo uit.

Gast
geplaatst: vandaag om 02:20 uur

geplaatst: vandaag om 02:20 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.