Spoon - Transference (2010)

Ik ben erg benieuwd naar dit nieuwe album van Spoon. De eerste single - 'Written in Reverse' - is inmiddels te beluisteren en laat een vertrouwd Spoon-geluid horen. Het vorige album uit 2007 - 'Ga Ga Ga Ga Ga' - vond ik een erg goed album!

Het nummer Got Nuffin is ook al een tijdje uit. Beide nummers maken op mij niet veel indruk, maar het blijft Spoon, het kan zomaar gebeuren dat die nummers toch plotseling onder je huid kruipen.

Ben wel benieuwd naar deze release.

Ben heel erg benieuwd!

Hmm, wat hiervan te denken? Het moge duidelijk zijn dat Spoon (bewust?) de instant-catchiness van Ga Ga Ga Ga Ga (hun beste tot op heden wat mij betreft) hier enigszins achterwege heeft gelaten, pakweg nummers als The Mystery Zone & Before Destruction hebben wat tijd en meerdere luisterbeurten nodig om volledig te bezinken. Anderzijds, de kurkdroge, droney, ietwat donkerdere vibe die door het album waart (ritmesectie is ook wat meer naar voren geproduceerd) bevalt me wel en de midsectie (6-7-8-9) is hier onwaarschijnlijk sterk (daar waar op het op GAx5 op dat moment wat afzwakte). Het eerder als EP gereleasde, tegenvallende Got Nuffin' doet het trouwens beter in de context van de plaat maar is hier (gelukkig) het zwakke broertje. Hoe cool is Who Makes Your Money? trouwens niet... Afijn, lijkt me toch weer een fijn, geslaagd plaatje van de consistentste band in het genre, hun 6e op rij.

Even voor de duidelijkheid:

Jij vindt Don't You Evah, Rhthm & Soul, Eddie's Ragga, The Underdog het zwakke stuk van Gagagagaga?

Rhthm & Soul & Eddie's Ragga, idd. Ook Japanese Cigarette Case trouwens. Geenszins absolute zeiknummers -behalve Japanese..., die durf ik wel eens skippen- maar toch een paar niveautjes lager dan de rest. Die cijfers die ik daar citeer corresponderen niet exact met die van Ga Ga Ga Ga Ga, maar dat was dan ook niet de bedoeling.

En ik dacht nog wel, 'hoera, krijgen we straks mooi een Ga^5 deel II!'... Transference lijkt er niet op. Transference voelt voor mij toch echt aan als de Spoon ten tijde van Girls Can Tell en Kill The Moonlight. Is dat slecht? Neen, integendeel. Deze (inderdaad) donkere vibe die het album uitstraalt, bevalt mij eigenlijk wel goed.

Ik ben het album nu voor de tweede keer aan het luisteren. En het verbaasd me altijd hoe constant Spoon altijd is! Het is gewoon weer een goed album! Geen schrikbarende veranderingen, maar dat is ook helemaal niet erg, want hun stijl blijft op de een of andere manier altijd erg fris. Ik vind alleen The Mystery Zone nog wat te lang duren, maar dit veranderd waarschijnlijk wel! Heerlijke band! Heerlijk album! Nou maar hopen dat ik het in de loop van de tijd minder ga vinden, omdat ik het nu al erg lekker vind...

In ieder geval 4*, maar dit zal nog wel iets hoger worden.

Net begonnen met luisteren, klinkt echt goed! zal wel een blijvertje worden hoop ik..

Tot nu toe twee keer beluisterd en het klinkt erg leuk en vooral ook vertrouwd. Ik weet nog niet wat voor cijfer ik hier aan ga plakken, dus word vervolgd.

Dit is mijn eerste kennismaking met Spoon. Ik vind hem wel best te pruimen, maar super enthousiast ben ik nu ook niet... Dit zou wel reeds hun zevende plaat zijn. Zijn er daar nog aanraders tussen, of laat ik het hier bij??

Hun vorige release Ga Ga Ga Ga Ga is mijns inziens hun meest toegankelijke (en beste) plaat en daarom ook het ideale startpunt. Deze transference lijkt me een beetje in reactie daarop met opzet wat minder direct, niet meteen de ideale insteek voor spoon-debutanten dus.

ok , bedankt ... ik spoor hem eens op... en laat u iets weten...

"Ga Ga..." is idd wel heel erg goed maar vergeet toch ook niet "Kill the moonlight", deze is minstens net zo goed en toegankelijk én op sommige momenten bijna beter.

Spoon viert dit jaar al zijn zeventiende verjaardag, en doet dat met hun zevende album, Transference. In 2002 braken ze door. Hun album Kill The Moonlight werd een groot succes en de daaropvolgende albums Gimme Fiction (2005) en Ga Ga Ga Ga Ga (2007) zetten die trend voort. Niet iedereen is even enthousiast over Spoon, want hoewel ze het niet zullen haten, vinden sommige het een beetje te veel van hetzelfde. Met Transference is misschien voor hen ook een verschil te horen. Het is namelijk wat donkerder en ruiger. Alleen al de titels van de nummers hebben al iets pessimistisch wat voorgaande albums niet hadden. Het is niet zo dat wat Spoon Spoon maakt is verdwenen, maar bijvoorbeeld de eerste single Written in Reverse is toch iets ruiger dan wat we gewend zijn van deze band uit Austin, Texas.

De grungeliefhebbers zullen direct enthousiast zijn over dit album. Het openingsnummer Before Destruction is namelijk onverbloemde grunge! Vervolgens stelt Britt Daniel zich in een echoënde tunnel de vraag: Is Love Forever? Dit begint even plotseling als het is afgelopen, en is verder niet heel bijzonder. Vervolgens is er een zit van vijf minuten met het nummer The Mystery Zone. Een beetje onbevredigend is dit nummer wel. Je verwacht iets na het refrein dat niet komt. Het komt niet echt op gang, al wordt dit wel geprobeerd met kleine veranderingen in de melodie, maar ik kan me niet aan de gedachte onttrekken dat er iets mist.

Who Makes Your Money is een heerlijk 'trippend', ietwat funky nummer... I Saw The Light en Out Go the Lights hebben niet alleen donkere titels, maar zijn dat ook. Beiden hebben ook relatief lange instrumentele solo's (respectievelijk piano en gitaar). Goodnight Laura heeft ook weer zoiets donkers over zich heen, maar is verder wel een 'mooi rustig pianonummer'. Het één na laatste nummer, Got Nuffin, is een lekker rocknummer en één van de betere nummers van het album. Het afsluitende nummer, Nobody Gets Me But You, stelt helaas niets voor, en dat bedoel ik letterlijk, het gaat namelijk geruisloos aan me voorbij.

Nu mijn eindoordeel: laat ik zeggen dat ik het lastig vind. Het is namelijk best anders dan hun vorige albums. Het nummer Written in Reverse vind ik geweldig. Toch staan er ook een aantal nummers die niet slecht klinken, maar ook niet zo goed zijn, dat ze het tot een album maken dat je niet snel vergeet. Misschien komt dit omdat ik toch iets anders gewend ben bij Spoon, of omdat ik het album wat vaker op 'repeat' moet gaan zetten omdat het beter wordt naarmate je het meer luistert... Maar op dit moment is het gewoon niet meer, maar ook niet minder dan een leuk album, waarmee Spoon een donker zijweggetje heeft ingeslagen.

ForMusicOnly

Als ik het zo goed lees, is Spoon met zijn zeventien jaren een beetje een moeilijke puber geworden?

Weer een erg leuk en aanstekelijk album.
Het is wat duisterder vergeleken met hun eerdere werk, maar nog wel duidelijk Spoon.

Ik heb het album nu vijf keer beluisterd en sommige nummers doen het nog niet helemaal voor mij. Die vind ik een beetje aan de saaie kant. Gelukkig is merendeel top, maar misschien dat ik nog terug kom op mijn beoordeling.
Voor nu is dat een mooie drie en een halve ster.

album hoesje lijkt vet erg op http://images.uulyrics.com/cover/b/bob-dylan/album-world-gone-wrong.jpg
world gone wrong van bob dylan

Persoonlijk prefereer ik Girls Can Tell boven KTM. Maar idd, wordt samen met Gx5 wss het vaakst geciteerd als hun magnum opus.

Bof, valt best mee: dit is een oerdegelijk album dat in principe niet moet onderdoen voor pakweg Gimme Fiction (waarop ook niet elk nummer even geweldig was). Een aantal nummers die hierboven geciteerd worden als tegenvallers werden voor mij overigens beter na een aantal luisterbeurten (Mystery Zone, Nobody Gets Me..., zelfs Got Nuffin). Written in Reverse daarentegen begint me wat tegen te slaan, had beter afgeklokt rond de 3 minuten. Nuja, Spoon zat natuurlijk sowieso in een lastig parket, op Gax5 hadden ze het poppy, licht verteerbare geluid van hun voorbije releases in feite geperfectioneerd. Kwamen ze dan onmiddellijk opnieuw met een soortgelijk album dan was het risico sowieso reëel dat het een flauw doorslagje zou worden.

Zeer vreemd, dat het laatste nummer bij statistieken nog niet eens in het lijstje nummers staat waar op gestemd is, terwijl ik het nummer nu voor het eerst hoor en echt het gevoel heb alsof dit nummer heilig is. Die basgitaar!

Leuk album tot nu toe (2 keer geluisterd), vind alleen dat de nummers soms zo abrupt eindigen.

Luisterend naar het nieuwe album van Spoon met die donkere vibe, schiet mij de volgende naam steeds in het hoofd: Wilco.

Dat is mijn geval trouwens een positieve associatie. Ik kan deze switch naar wat donkerder, soms wat sfeervoller soms wat ruigere rockmuziek zeker waarderen. De basis is goed: het zijn veelal sterke nummers, natuurlijk weer prima neergezet door deze band. Absolute uitblinkers: Written In Reverse: wat een geweldige goed rocknummer is dat & I Saw The Light: briljant nummer is dat.

Zo hebben we alweer een goed album in 2010.

Dit is al de derde plaat uit januari 2010 die onder mijn huid kruipt, na Beach House & the Local Natives. Dit blijf ik ook draaien en vind 't inmiddels meer dan goed: verhoogd naar 4,5*
Het is zelfs mijn favoriete Spoon album geworden en dat terwijl ze toch al heel wat aardigs hebben gemaakt.

Overigens treden ze op donderdag 18 februari op in Paradiso met als voorprogramma the White Rabbits. Ik ben erbij.

wat een sterk album! Gisteren eindelijk gekocht en laat me niet los. Kruipt idd onder de huid en moet eindeloos gedraaid worden. Ontdek er iedere x weer wat nieuws in. In vergelijking met voorganger is deze zoals al eerder hier opgemerkt wat somberder en ook agressiever van toon. Maar is in het geheel niet erg. En ja, wat een cool nummer is "Who Makes Your Money?", wat een heerlijk basloopje kent "Nobody Gets Me But You" en hoe briljant is "I Saw the Light". Maar ook vrij normale rocknrs als "Is Love Forever?" en "Trouble Comes Running" (wat een geweldig begin met gitaar op achtergrond) ontstijgen de middelmaat, pardon, zijn subliem. Heerlijke opener "Before Destruction" die zich langzaam ontvouwt en "The Mystery Zone" als misschien wel het meest typerende nr voor dit album; lastig om de vinger op te leggen maar oh zo intrigerend.
Alleen jammer van dat extra nummer. Is ijzersterk en had wat mij betreft als reguliere nr 12 het album mogen afsluiten.

Prima album. De eerste 6 nummers zijn erg sterk, daarna zakt het iets in, zodat een 4* er net niet in zit op dit moment. Ietsie minder dan Ga^5, maar goed genoeg om ook het volgende album weer blind te kopen. Writing in Reverse is top!

Transference is gewoon een oerdegelijk album, dat is een beetje jammer, maar ach: het heeft ook wel zijn charmes. Het is namelijk heerlijk om rustig op de achtergrond te zetten: wat je dan van de muziek meekrijgt is mooi meegenomen en als je er iets van mist is het ook geen ramp. Nadeel is wel dat dit geen album is wat ik zal blijven draaien, daarvoor mist het gewoon pit. Dat neem ik dan ook mee in mijn beoordeling en dan zit het tegen een mooie voldoende aan.

Zitten erg lekkere momentjes in deze plaat! =)

En ja hoor, de maand januari is nog niet voorbij en de eerste nominatie voor de verkiezing "Boris1's album van 2010" wordt hierbij uitgereikt aan Spoon. Hoezo achtergrondmuziek, dit moet hard op de voorgrond worden gedraait.

De bas en de piano samen op I Saw The Light zijn ronduit briljant en absoluut fantastisch. Ze worden aangevuld met een heerlijk krakerig gitaartje. Kippevel en lekker hard aan inderdaad (op de voorgrond van de voorgrond).

Spoon - Transference: Anger, fear, aggression; the dark side of the Force are they.

Helemaal mee akkoord, I Saw The Light is samen met Written In Reverse het prijsbeest van deze cd.