Spoon - Transference (2010)

Nog nooit van deze band gehoord tot ik vier nummers van hun nieuwe album via spotify hoorde. Mijn interesse is gewekt en ik ben met dit album begonnen. Wat een geweldige plaat is dit zeg! Het spelplezier en de urgentie spat er van af. Op gitaar georiënteerde muziek aangevuld met piano en syths. Drumwerk in dienst van de muziek en een heerlijk stuwende bas. Hoe heb ik dit kunnen missen? Daarnaast valt mij de afwisseling in liedjes en tempo op. De pauzes tussen de nummers zijn vaak kort gehouden waardoor ik van de ene wereld in de andere rol.
Na ongeveer 5 luisterbeurten 4,0; soms gaat nieuwe muziek weer snel vervelen of blijkt het juist nog meer te groeien. Voorlopig denk ik het laatste en zal ik mijn stem verhogen. In de toekomst de rest maar eens ontdekken; ik ga dan denk ik rustig terug in de tijd.

Ik had ook nog nooit van Spoon gehoord. Op basis van berichten op MuMe deze cd aangeschaft. Het was een prettige verrassing. Na track 11 stopte de cd niet en bleef het 10 minuten stil. Vervolgens kwam er een niet op de hoes vermelde bonus genaamd 'Mean Red Spider'.
Ben nu wel benieuwd naar andere albums.

Waarom eindigen sommige nummers (bijv. The Mystery Zone en Got Nuffin) zo raar, d.w.z. erg plotseling. Alsof er een stukje afgehakt is of plotsing het volume weggedraaid wordt. Niemand schrijft daar nochtans over hier, dus ligt het misschien aan mijn CD (misdruk?) ? De lengte van de nummers komt echter wel overeen met zoals hierboven en op de achterzijde vernoemd. Ik vind het op dit album erg storend werken in ieder geval, absoluut niet functioneel of zo en het doet afbreuk aan het geheel. Als het bedoeld is om lekker experimenteel/ lo-fi te klinken o.i.d. is het erg misplaatst, want Spoon is dat niet (meer). Zeker niet erg (ik waardeer Spoon zeer om wat ze wel zijn), maar dan luister ik wel naar de vroege Guided by Voices of Sebadoh... etc.
Verder wel een aardig album hoor, alhoewel zeker niet (één van) hun beste. En ze hebben erg fijne platen gemaakt; dit vind ik dan wel duidelijk een mindere in hun oeuvre.

Neen, dat is geen misdruk, al bestaat er effectief wel een volledige versie van The Mystery Zone (maar die stond niet op de CD maar wel op de vinyl versie). Bewuste stilistische keuze die ik interpreteer als complementair met de overheersende thematiek van de plaat en de lyrics die wat verwarder en onzekerder zijn dan op andere Spoon-platen.

OK, dacht al dat het geen misdruk was hoor. Ik vind het dan een slechte "stilistische keuze". Verward en onzeker ben ik ook wel eens, maar dan stop ik er ook niet zo maar plotseling mee...

Deze band heb ik pas vorig jaar ontdekt en heb alle albums nu nog eens beluisterd. Heel veel prettige nummers, toppers op dit album vind ik The Mystery Zone en Got Nuffin

Nu dan toch weer The Mystery Zone mèt einde op nieuw uitgebracht vinyl. Ik vond de afgehakte versie eigenlijk leuker! Zo zie je maar.

Een pionier van de kleurenfotografie. Ook andere images (foto's) van hem ken je misschien van covers, zoals deze of deze of deze of deze of deze of deze of deze of deze en hier nog een artikel over zijn covers.

Voor mij veruit de beste plaat van Spoon. Ik vind hier dingen die ik hun andere platen mis. Transference grenst aan perfectie. Het gortdroge geluid en de kunst van het weglaten worden hier tot het uiterste doorgevoerd. Dat de liedjes soms opzettelijk wat worden gesaboteerd (gekke echo's, afgebroken einden) maakt de plaat alleen maar intrigerender. Het meest gemankeerde nummer staat helemaal vooraan en zet de toon. Alle liedjes zijn sterk tot zeer sterk, en ze hebben bijna allemaal een memorabel moment: het gekke maar toch kloppende einde van Is Love Forever?, de geniale tempowisseling in I Saw The Light, De schreeuw met echo aan het begin van Trouble Comes Running, de rollende pianoriedels in Nobody Gets Me But You.
Heerlijke plaat die nooit verveelt!