menu

Tears for Fears - The Seeds of Love (1989)

mijn stem
3,77 (360)
360 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: Fontana

  1. Woman in Chains (6:30)

    met Oleta Adams

  2. Bad Man's Song (8:32)
  3. Sowing the Seeds of Love (6:19)
  4. Advice for the Young at Heart (4:50)
  5. Standing on the Corner of the Third World (5:33)
  6. Swords and Knives (6:12)
  7. Year of the Knife (7:08)
  8. Famous Last Words (4:28)
  9. Sowing the Seeds of Love [7" Version] * (5:44)
  10. Tears Roll Down * (3:16)
  11. Woman in Chains [Single Version] * (5:30)

    met Oleta Adams

  12. Always in the Past * (4:39)
  13. My Life in the Suicide Ranks * (4:33)
  14. Woman in Chains [Instrumental Version 2] * (6:30)
  15. Advice for the Young at Heart [7" Version] * (4:48)
  16. Johnny Panic and the Bible of Dreams [Instrumental Version] * (4:19)
  17. Music for Tables * (3:32)
  18. Johnny Panic and the Bible of Dreams [Mix One] * (6:22)
  19. Johnny Panic and the Bible of Dreams [Mix Two] * (5:59)
  20. Sowing the Seeds of Love [US Radio Edit] * (4:05)
  21. Woman in Chains [US Radio Edit] * (4:43)

    met Oleta Adams

  22. Advice for the Young at Heart [Italian Radio Edit] * (3:44)
  23. Year of the Knife [Canadian Single Version] * (5:37)
  24. Johnny Panic and the Bible of Dreams * (4:19)
  25. Year of the Knife (Overture) * (1:38)
  26. Year of the Knife [Early Mix / Instrumental Version] * (8:38)
  27. Sowing the Seeds of Love [Alternate Mix] * (7:19)
  28. Tears Roll Down [Alternate Mix] * (4:01)
  29. Year of the Knife [Steve Chase 7" Remix] * (4:28)
  30. Bad Man's Song [Early Mix] * (7:57)
  31. Advice for the Young at Heart [Backing Track] * (4:50)
  32. Year of the Knife [Instrumental Version] * (6:10)
  33. Johnny Panic and the Bible of Dreams [Mix One / 7" Edit] * (3:50)
  34. Sowing the Seeds of Love [Early Mix / Instrumental] * (5:55)
  35. Woman in Chains [US Radio Edit 2] * (4:14)

    met Oleta Adams

  36. Year of the Knife [Canadian Single Version / Instrumental] * (5:35)
  37. Famous Last Words [French Radio Edit] * (3:04)
  38. Woman in Chains [Reprise] * (6:40)

    met Oleta Adams

  39. Rhythm of Life [Demo] * (5:12)
  40. Advice for the Young at Heart [Demo] * (4:54)
  41. Swords and Knives [Demo] * (3:51)
  42. Famous Last Words [Demo] * (4:13)
  43. Sowing the Seeds of Love [Instrumental / Demo] * (6:03)
  44. Bad Man's Song [Langer / Winstanley Version / Instrumental Version] * (7:27)
  45. Woman in Chains [Townhouse Live Jam Sessions] * (7:08)

    met Oleta Adams

  46. Broken [Townhouse Live Jam Sessions] * (1:36)
  47. Rhythm of Life [Townhouse Live Jam Sessions] * (3:11)
  48. Bad Man's Song [Townhouse Live Jam Sessions] * (8:19)
  49. Bad Man's Song [Medley / Reprise / Townhouse Live Jam Sessions] * (2:08)
  50. Standing on the Corner of the Third World [Townhouse Live Jam Sessions] * (9:10)
toon 42 bonustracks
totale tijdsduur: 49:32 (4:24:43)
zoeken in:
avatar van vigil
4,5

Spuit elf

avatar van JelmerHolwerda
4,5
vigil schreef:
(quote)

Klopt daar waren we al op 19 okt achter gekomen


Jemig wat slecht. Anders lees ik eerst zelf even verder Excuses

avatar van shimahero
3,0
Woman in chains is een mooie compositie van een song met een mooie boodschap.
Ook de andere songs zijn, bevatten inhoud en zijn verpakt in ietwat zoetgevooisde, goed in het oor liggende songs. Het album is goed geproduceerd en daar scoort het punten.

avatar van Funky Bookie
4,5
Ik had dit TFF album altijd een beetje links laten liggen. Echter was mijn muzikale bubbel altijd wel enthousiast over dit album. Toen de box dan ook voor een prikkie te koop was via Amazon ben ik overgegaan tot aanschaf.
Dat had ik natuurlijk veel eerder moeten doen. Wat een fenomenale productie en het album is heerlijk gelaagd en levert elke luisterbeurt weer iets nieuws op. De songs worden schitterend opgebouwd en alle meewerkende artiesten zijn retegoed in wat ze doen.
Dus: dom dat ik dit niet eerder heb aangeschaft, maar heel blij dat ik ook dit pareltje nu echt ontdekt heb.

wavanbuuren
Tot nu toe heb ik "The seeds of Love" altijd een beetje gezien als het flauwe broertje van zijn voorgangers.
Toch had ik ergens in mijn achterhoofd het gevoel dat de ware schoonheid van het album zich nog weleens zou openbaren. En het lijkt er op dat dat nu het geval is.
Vandaar ook dat ik het nooit heb opgebracht om te stemmen, terwijl ik de plaat door de jaren heen best wel een aantal keren in zijn geheel heb beluisterd.

Lang uitgesponnen, sfeervolle composities geven langzaam hun geheimen prijs.
Een tikkie melacholisch is het wel te noemen denk ik, maar toch past het voor mijn gevoel ook weer prima bij het lengen der dagen en de eerste zonnige dag na een week van opeenvolgende stormen.
Naast melancholie klinkt er toch ook weer hoop door in de plaat.
Alsof Putin echt nog wel op andere gedachten te brengen valt.

Een beetje Funkie Bookie dus, maar dan anders.

**** voorlopig.

avatar van Queebus
3,5
Tijdens de tour in 1985 behorende bij Songs From The Big Chair ontmoetten de heren Oleta Adams in een hotelbar waar zij een solo performance deed.

De sfeer onderling was toen niet erg goed, SFTBC zou te klinisch zijn en soul ontberen, iets waar zij zich opeens héél erg bewust van waren.

Enter Oleda Adams die een behoorlijke inbreng heeft op The Seeds Of Love. Is het daardoor een soulful album geworden? Nee, soul heb je of niet. Oleta dus wel. Robert en Curt, wiens bijdrage steeds minder wordt overduidelijk niet. Dat belet niet dat The Seeds Of Love een prima plaat is. De songs zijn behoorlijk, de productie is goed. Al had het album wat mij betreft wat meer gestript mogen zijn. The Beatles invloeden zijn hoorbaar aanwezig.

Is The Seeds Of Love een geslaagd album? Ik ben daar na ruim 30 jaar niet over uit. Grijp nog altijd eerst naar The Hurting, dan SFTBC en dan pas deze.

Leonidas5
Een luisterplaat dit van Orzabal en co. Alle tracks zijn de moeite waard met als hoogtepunt het briljante Advice for the young of heart. Dit nummer laat toch het meest TFF 's kracht horen, intelligent geconstrueerde pakkende popmuziek, groots geproduceerd. Dit album trakteert daarnaast op soul psychedelica 60s en instrumentale rock. Het geheel is daardoor geen coherent product en daarnaast ietwat klinisch en overgeproduceerd. Maar op de beste momenten, met name de singles in dit geval, schittert toch hun geweldige talent en dito sound. 4 sterren

avatar van milesdavisjr
4,0
Een uitstekend album waarbij de kop en de staart wat mij betreft de hoogtepunten vormen. Woman In Chains is van een prachtige eenvoud, de arrangementen fraai en de stemmen van Orzabal en Adams vormen een mooi geheel samen. Afsluiter Famous Last Words gaat er echter met de eer vandoor, nooit heeft Orzabal fraaier geklonken dan op deze song, de wijze waarop het nummer zich halverwege ontvouwt is fenomenaal. Is de rest dan minder; neen, alleen vind ik dat enkele songs te lang onnodig worden uitgerekt, een track als Year of the Knife is niet slecht maar had ook een minuut of drie mogen duren. En dat geldt voor nog een aantal tracks. Desalniettemin blijkt ook met dit schijfje maar weer eens hoe talentvol de heren waren en zijn in het componeren van intelligente pop/rock songs. Het kille en platte imago dat zo kenmerkend is voor de popmuziek uit de jaren 80 gaat wat mij betreft niet op voor Tears for Fears, een duo om te blijven koesteren.

avatar van Don Cappuccino
4,0
Aanrader: een Produce like a Pro-video over de bloedmooie openingstrack Woman in Chains met onder andere interviewfragmenten met Bob Clearmountain, de mixer van Woman in Chains.

Mssr Renard
Ik bemerk bij mezelf dat ik veel van die volle "perfecte" eind jaren '80 producties toch wel vaak een beetje té perfect begin te vinden. Mijn smaak is zodanig veranderd dat ik (op het gevaar van snobisme af) toch vaak een beetje ziel en gedrevenheid mis.

Nu is het ook zo, dat veel van deze pop-platen niet live zijn ingespeeld, maar als een lego-huis zijn opgebouwd. Wat in feite natuurlijk allemaal erg knap is, en daardoor klinkt zo'n plaat als deze als een klok. Er wordt niets aan het toeval overgelaten en het is een warm dekentje dat nergens kriebelt of schuurt.

De nummers luisteren in principe lekker weg, en door de goede productie is het ook niet lawaaiig of vermoeiend. Het is wel allemaal een beetje hoogdravend, en er is zodoende wel een parallel te trekken met de sixties-bands die langzaamaan richting de progressive rock gingen in het begin van de jaren '70. Veel jaren '80 bands gingen aan het eind van de jaren '80 de wat pompeuze kant op. Groot verschil met de progressieve rock van de jaren '70 is wel, dat er veel minder aan het toeval werd overgelaten. Er werd in die demo- en oefenstudio's wel gejamd (getuige 'Badman's Song'), maar dat werd op een uiterste veilige wijze weergegeven op de plaat. Er zijn ook talloze edits en knip-en-plak-werk aan te pas gekomen. Alle spanning is weg, en als je de nummers éénmaal kent biedt het ook geen verrassingen meer. Er is ook een totale afwezigheid van virtuoos spel of pakkende of emotionele solo's.

De lange nummers zijn dan ook niet lang, omdat er veel in gebeurt, maar omdat ze onnodig worden uitgerekt. Zo is het coda van 'Seeds of Love' erg vervelend met dat ad-lib geschreeuw van Roland. Ik denk dat hij echt helemaal de Beatles wilde emuleren. Maar ik ben dan ook geen Beatles-liefhebber. 'Badman's Song' pretendeert een concoctie te zijn van jazz en blues, maar faalt op beide fronten (ondanks de bijdragen van Manu Katché en Pino Palladino). Het inhuren van John Hassell, Kate St. John en Peter Hope-Evans geeft wel wat extra kleur aan de songs, maar echt mooie solo's blijven uit. Het opmerkelijke is dat ik de twee kortste songs 'Advice for the Young at Heart' en 'Famous Last Words' het liefste hoor. 'Standing on the Corner of the Third World' heeft ook gave momenten, met erg lekker basspel van Pino Palladino en de mondharmonica heeft ook wat. Alleen Roland zingt overal doorheen. Er is een 9 minuten-versie waar er live gejamd wordt (een jam is altijd live, maar goed), daar ben ik wel benieuwd naar, maar of er daar ook echt los wordt gegaan, betwijfel ik.

'Year of the Knife' is een mooi voorbeeld van een geslacht nummer. Het eerste deel van de song is door een andere line-up, met een andere producer en in een andere studio opgenomen, dan het tweede gedeelte. Dit is duidelijk te horen aan de drums, die in het eerste deel zijn geprogrammeerd, en in het tweede gedeelte van Simon Philips zijn. Maar je hoort het duidelijk (na de regen-sample) in het nummer. Vroeger dacht ik dat dit een bewust trucje was, maar het zijn gewoon twee totaal andere nummers. Dit knip-en-plakwerk is wel erg kundig gedaan en de perfecte popsong klinkt zo wel als een klok, maar ik heb er toch wel moeite mee. Als luisteraar wordt je dan toch wel een beetje voor het lapje gehouden.

Laatst hadden we thuis de discussie waarom liveplaten zo populair zijn. Mijn verklaring is dat liveplaten ook echt "live" zijn (uitzonderingen daargelaten, zoals veel van die jaren '70 liveplaten waar vaak en veel werd overgedubt in de studio), en daardoor de band meer authentiek klinkt, met de foutjes en rafelrandjes die nu éénmaal bij muziek horen.

Hierdoor klinkt een plaat als 'Seeds of Love' (ik schreef ook al zoiets bij Talk Talk) verre van organisch. Het leeft hierdoor niet genoeg om er echt vol van te genieten. Maar aan de andere kant staat de plaat bol van de vocal hooks en pakkende melodiëen dat echt elke song zo ontzettend catchy maakt, dat je bij elke song mee tikt en meezingt.

Ik denk dat 'Seeds of Love' mijn grootste guilty pleasure is. Een plaat die ik eigenlijk niet zo geweldig zou moeten vinden, maar dat wel vind. Nu speelt nostalgie ook een grote rol. Rond 2000 kocht ik 'Seeds of Love' en 'Songs from the Big Chair' als grapje. Ik dacht ik koop wat foute jaren 80 muziek, en vond het eigenlijk gewoon erg goed. Nu nog steeds wel, maar dan meer zoals ik soms een patatje mayo ook lekker vind.

avatar van bikkel2
3,5
The Seeds of Love klinkt "groots"en daarmee bedoel ik dat niets aan het toeval overgelaten is om er een vette productie van te maken en weinig ruimte is voor weglaten.
Ik ga ook een heel eindje mee met Mssr Renard zijn uiteenzetting.
Desalnietemin is het natuurlijk absoluut geen slecht album, maar de ambitieusheid was denk ik een hypje voor meer bands die oorspronkelijk new wave waren.
Tears for Fears is net als U2 en Simple Minds dus groter gaan denken en daardoor is de afwisseling in de composities tevens breder.
Aardig wat extra musici en zangeres Oleta Adams kreeg door haar samenwerking met Roland en Curt ook solo een boost.
Advice for the Young at Heart is ook mijn favoriet, omdat ik hier emotie hoor en het een ijzersterke compositie is. Dat is ook het geval met het overigens bombastische
Woman in Chains, maar dat past wonderwel.
Vreemde eend blijft natuurlijk Bad man's Song, waar nogal uitgepakt wordt met een behoorlijk portie muzikaal vernuft, maar ik vind het verder weinig Tears for Fears als ik eerlijk ben.
Knap album in veel opzichten, maar ikzelf heb het altijd als wat wisselvallig beschouwd.
Ik veerde eigenlijk meer op bij de Curtloze en commercieel veel minder succesvolle Elemental en Raoul and the Kings of Spain.

Mssr Renard
bikkel2 schreef:
Ik veerde eigenlijk meer op bij de Curtloze en commercieel veel minder succesvolle Elemental en Raoul and the Kings of Spain.

Die ga ik ook herbeluisteren. 'Elemental' herinner ik me als wat kil en erg leunend op drumcomputers en 'Raoul' herinner ik mij als veel organischer en bijna als rockplaat. Wat overigens de volgende stap was voor New Wavers. Depeche Mode was opeens een rockband, The Fixx had gitaarriffs, etc.

Gast
geplaatst: vandaag om 03:03 uur

geplaatst: vandaag om 03:03 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.