menu

Tears for Fears - Songs from the Big Chair (1985)

mijn stem
3,81 (467)
467 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop
Label: Mercury

  1. Shout (6:31)
  2. The Working Hour (6:29)
  3. Everybody Wants to Rule the World (4:09)
  4. Mothers Talk (5:04)
  5. I Believe (4:54)
  6. Broken (2:38)
  7. Head over Heels / Broken [Live] (4:58)
  8. Listen (6:47)
  9. The Working Hour [Piano Version] * (2:10)
  10. The Maurauders * (4:18)
  11. Empire Building * (2:50)
  12. The Big Chair * (3:35)
  13. Pharaohs * (3:42)
  14. When in Love with a Blind Man * (2:27)
  15. Sea Song * (3:51)
  16. Broken Revisited * (5:17)
  17. The Way You Are [7" Version] * (4:59)
  18. Mother's Talk [7" Version] * (3:55)
  19. Shout [7" Version] * (4:53)
  20. Everybody Wants to Rule the World [7" Version] * (4:14)
  21. Head over Heels [7" Remix] * (4:18)
  22. I Believe (A Soulful Re-recording) * (4:42)
  23. Mother's Talk [Us Remix] * (4:17)
  24. Shout [Us Remix] * (8:03)
  25. Shout [US Dub Version] * (6:48)
  26. Everybody Wants to Rule the World [Urban Mix] * (6:00)
  27. Mother's Talk [Beat of the Drum Mix] * (8:58)
  28. Broken / Head over Heels / Broken [Preacher Mix] * (8:04)
toon 20 bonustracks
totale tijdsduur: 41:30 (2:18:51)
zoeken in:
avatar van Flipman
3,0
Veertje schreef:
Tears for Fears is tijdloos..waarom? Geen idee eigenlijk
Maar als ik een liedje van ze voorbij hoor komen op de radio,
dan denk ik damn! Die jongens hebben lekkere muziek
gemaakt.
Perfecte popplaat, wat altijd lekker is voor tussendoor!

4.0 *

Mja... Maar ik moet het ook niet te vaak horen ! De LP staat al een hele tijd te verstoffen in mijn kast, eigenlijk.

Everybody Wants To Rule The World is een nummer dat ik graag mag horen, Shout ook, maar da's weer iets te pretentieus en bombastisch, eigenlijk. Nu snap ik waarom artiesten hitsingles vaak niet als eerste track op hun album zetten; dit album bewijst dat je na de eerste track meteen over het hoogtepunt heen bent.

Tijdloos?? Hmmm... dat vind ik moeilijk ! Ergens is het typisch tachtig, en ergens... Zou het de básis kunnen zijn voor hedendaagse muziek, ja.

Ik geef het album een drietje. Niet héél bijzonder, maar toch leuk op z'n tijd, zoals Veertje zegt. Maar de tussenpozen waarop ik de plaat draai, zullen waarschijnlijk groter zijn dan de hare .

5,0
Je moet het maar durven. Je nieuwe album, dat de eerste successen met The Hurting een goed vervolg moet geven, openen met 6.31 minuten aan pure bombast.

Tears for Fears deed het met Shout, en het werd een wereldhit. Uiteraard was er een radiovriendelijke 7” versie voor nodig, maar de albumversie blijft onovertroffen. Shout klinkt zoals de songtitel: hard, strak en markant. Met stuwende percussie en pompende synths en een weergaloze gitaarsolo die keurig binnen het hakstrakke kader marcheert. Geen seconde te veel. Een monumentje.

Het was de leading single van het album en het nummer dat Tears for Fears definitief op de wereldkaart zette. Met Everybody Wants To Rule The World en Head Over Heels volgden daarna nog twee wereldhits.

Maar als Songs from the Big Chair één ding duidelijk maakt, dan is het wel dat Tears for Fears meer is dan een goed geoliede hitmachine. Dit album bulkt van de pareltjes, en die zijn echt niet allemaal op de hitparade gericht.

Neem The Working Hour. Aangezwengeld door een zwoele saxsolo en een formidabele grand piano tune. Pas na twee minuten puur muzikaal genot neemt de stem van Roland Orzabal je mee op weg. Fantastisch.

Maar ook het slaapwiegende I Believe is een albumjuweeltje. Na het stampende Mothers Talk heerlijk tot rust komen op de deinende vocals van Curt Smith. Dit nummer werd uiteindelijk als laatste single uitgebracht, in een soulful re-recording.

En dan Listen, met een gitaarriedel die ergens tussen het reportoire van Pink Floyd en Marillion valt, wederom akelig briljant. En wie geen rillingen krijgt van de vocale eruptie aan het einde moet naar de dokter.

De singles natuurlijk. Everybody Wants To Rule The World is net als Shout een klassieker. 25 jaar later nog steeds niet kapot te krijgen.

Head Over Heels is misschien nog wel mooier, en vormt op Songs from the Big Chair een perfecte eenheid met Broken.

Een monument van het decennium. Songs from the Big Chair verdient een standbeeld. Waarom staat dit album eigenlijk niet in mijn Top 10?

avatar van dazzler
4,0
SONGS FROM THE BIG CHAIR 1985

Primal Scream Therapy ... hoofdstuk 2.
Van het in een klein hoekje gedrumde zorgenkind
op The Hurting, naar de grote praatstoel van dit megasucces.
Tears For Fears verovert niet alleen Europa maar meteen ook de US.

Shout is van absolute wereldklasse.
Een dikke hit van meer dan 6 minuten die geen seconde verveelt.
Met krachtige vocalen die doen wat ze zingen: shout, shout,
let it all out, these are the things I can do without ...


Meezingen met Tears For Fears heeft iets van een catharsis.
Als Shout opstaat, ga ik vanzelf meebrullen ... lucht echt op.

De productie op Songs from the Big Chair is groots en wijd.
The Working Hour probeert je te verdrinken in zijn gelaagdheid.
Doet me denken aan The Waterboys op This Is the Sea.

Everybody Wants to Rule the World is 24 karaatse klasse pop.
Een schoolvoorbeeld van de perfecte pophit en in de US voor Shout
gereleast. Beide singles stonden daar trouwens op één.

Mothers Talk heb ik nooit zo goed begrepen.
Grof ritmische geschut, allemaal erg Amerikaans ook.
Maar alles behalve een single, al deed ie het in de US alsnog
goed als rerelease na het succes van de nummer één hits.

I Believe heeft iets van de verstilde soul meets jazz van Talk Talk.
Het werd "soulful" heropgenomen als vijfde single van het album.
Niet meteen mijn kopje thee, maar past perfect in het plaatje.

Broken is niet veel meer dan een stevige jam
die om het de vierde single van het album is geweven.

Head over Heels klinkt een beetje als Wham! met die soulvolle
falsetto's. Maar met een onweerstaanbaar Tears For Fears refrein.

Op Listen gaat de groep zelfs even de symfonische toer op.
Opnieuw sluipen jazz invloeden het muzikale spectrum binnen.
Het muzikale thema van Listen bezit de nodige grandeur.

Ik vind Songs from the Big Chair muzikaal sterker dan The Hurting.
Maar als ik naar de boodschap luister, kies ik voor hun debuut.

De remaster uit 1999 combineert 4 b-kantjes met
de US remixen van Mothers Talk en Shout.

De deluxe editie uit 2005 verzamelt alle b-kantes,
alsook de single versies van de hits en voegt daar
dan nog eens de extended versies aan toe.

Een compleet plaatje als het ware.
Toch even opgewaardeerd tot 5 sterren.

avatar van deric raven
4,5
The Hurting was de pijn en angst.
De zoektocht naar hulp.
Stappen ondernemen om door middel van therapie tot een oplossing te komen.
Songs From The Big Chair is het geslaagd vervolgproject.
De kille keyboardtonen zijn ingeruild voor warme gitaargolven.
Vanaf Shout worden de frustraties weg geschreeuwd.
En het werkt.
Het heeft een soort van opluchtende werking.
Verander de wereld en begin bij jezelf.
Een hoopvol album.
Een soulvol album.

Niet iedereen was even blij met deze drastische verandering.
Bemind door de duistere zielen, werd er nu een soort van verraad gepleegd.
De omschakeling van zwart-wit beeld naar een moderne kleurentelevisie.
Net als U2 en Simple Minds kiest Tears For Fears in deze periode voor een commercieel Feel Good geluid.
Stilstand leid tot achteruitgang.
Om te overleven moet je mee met nieuwe stromingen.
De werkeloosheid van de jaren 80 zal verdrongen worden voor het kapitalisme van de jaren 90.
Een ander tijdperk zal volgen.

Shout was de spreekwoordelijke klap in het gezicht.
Mothers Talk de kus op de zere plek.
Everybody Wants To Rule The World zijn de troostende woorden.
I Believe is de helende zalf.

avatar van Slowgaze
3,5
"Songs from the Big Chair", ooit kernachtig door een vriend van mijn vader gerecenseerd: "Als ik zo die hoes zie, nee, dan hoeft het niet van mij." Inderdaad, dit is ook geen album dat ik op basis van de hoes gekocht heb, maar vanwege "Shout". Hoewel, ik heb hem zelf niet gekocht, ik kreeg hem van de vader van een vriend van me, die niet eens wist dat ie die elpee had. Hij maakte volgens mij ook nog een opmerking over de hoes, dus dat zal ik verder maar laten.

Altijd pijnlijk, een album dat gelijk opent met zijn beste nummer. Tears for Fears doet het een album later weer, maar "Shout"... Tja, aan "Shout" zou ik de helft van mijn recensie kunnen wijden. Had men dat ook maar met de elpee gedaan, heel kant A "Shout"! Sinds ik een halve boeddhist ben, heb ik sowieso iets met mantra's, maar o wat effectief. Ik herinner me een busreis terug uit Bonn waarbij de radio aanging, "Shout" gedraaid werd en prog-, wave- en metal-liefhebbers samen één keer vormden om het legendarische refrein mee te zinge

Maar nee, er staan meer nummers op. Wel zeven b-kantjes, de luxe! "Everybody Wants to Rule the World" (overigens flink gejat van Deep Purple's "Hold On", "I Believe" en "The Working Hour" zijn best aardig, maar missen wat. Ze zijn gewoon wat aan de slappe kant, vrees ik. Neen, dan prefereer ik het vreselijk lompe, maar daarom niet minder heerlijke "Mothers Talk" (klats!-boem!-klats! etc.) en "Broken", nog zo'n zwaar gesynthesizerde (neologisme) track. "Head Over Heels" vind ik als rustiger nummer overigens wel erg geslaagd, sterke zanglijn ook. Afsluitend met een prettig stuk ambientpop ("Listen") is dit eigenlijk best een onderhoudende plaat, maar als het een EP was geweest met "Shout" als kant A en nog wat van die goede tracks op kant B, was ik minstens zo tevreden geweest.

avatar van Heer Hendrik
5,0
1 van de beste albums uit de jaren 80. Dit album staat symbool voor de goede muziek die in dat decennium wel degelijk is gemaakt. Er wordt helaas wel eens lacherig gedaan over de muziek uit de jaren 80, maar dat er topmuziek werd gemaakt bewijst Tears for fears met dit album.
Dit album is erg gevarieerd en zelfs het Jazzy"I believe" is geslaagd
Verder staat dit album vol goede pakkende songs, met de kenmerkende synthersysers aangevuld met gitaar, piano en saxofoon. Ook worden er verschillende geluidseffecten toegepast

Het album begint natuurlijk met de megameezinger Shout en iedereen kent dit nummer wel, maar als je eens objectief naar dit nummer luistert hoor je dat er een geweldige opbouw in zit die steeds bombastischer wordt. Met als hoogtepunt een prachtige gitaarsolo. Shout stond in 1985 een paar weken op nummer 1 en is een kenmerkend nummer geworden voor de jaren 80.

The working hour is voor mij het pareltje op dit album: 6.29 minuut wordt je in dat nummer gezogen en elke keer als ik dit nummer hoor verbaas ik me er weer over hoe geniaal het in elkaar zit. De schitterende saxofoonpartijen die beurtelings bespeeld worden door: Mel Collins en William Gregory

Everybody wants to rule the world heeft een goede tekst en gitaarsolo

Mother's Talk had ik destijds nog op 12" , maar ik heb de albumversie altijd veel mooier gevonden. Goede editingvan dit nummer

I Believe heeft dus een jazzysfeer, maar ligt verder wel in de lijn van het album

Broken schudt je weer wakker na het dromerige i Believe

Dan komt Head overheels wat ik lang 1 van de mooiste nummers van miden de jaren 80 heb gevonden Met Andy Davis op de Grand Piano. Het was de derde single in nederland van dit album, maar kwam niet verder dan de tipparade

Listen is een prachtig overdonderd laatste nummer

Nogmaals een prachtig album: Nog steeds. Het klinkt niet gedateerd en er zit een prima balans in. Ik draai nog steeds met veel plezier

avatar van 4addcd
4,5
Helaas niet bij het concert geweest, maar vanwege de concertrecensies weer eens goed beluisterd. Voor mij een monumentale plaat uit het 80’s era. Met heel veel gevoel en vernuft in alle tracks. Doorstaat, zeker door de uitstekende mix en en productie, de tand des tijds moeiteloos.

avatar van Marco van Lochem
5,0
Roland Orzabal (22 augustus 1961 Portsmouth UK) en Curt Smith (24 juni 1961 Bath UK) brachten in 1983 het debuutalbum “THE HURTING” uit, een product dat perfect de sfeer in de muziekwereld weer wist te geven, op synthesizer gebaseerde new-wave, met aanstekelijke melodieën en mooie teksten. De druk was groot om het succesvolle album een opvolger te geven die net zo goed, zo niet beter zou zijn.
De legendarische single “SHOUT” gaf begin 1985 aan dat het wel goed zou komen met dat nieuwe album, wat maakte deze song een indruk op mij. De bijgaande videoclip versterkte dat gevoel alleen maar. “SONGS FROM THE BIG CHAIR” verscheen op 25 februari 1985 en sloeg in als een bom. De platinastatus werd in verschillende landen bereikt en de singles “SHOUT” en “EVERYBODY WANTS TO RULE THE WORLD” werden wereldwijd grote hits. Met een vaste groep muzikanten, naast Orzabal en Smith, Ian Stanley (keyboard) en Manny Elias (drums), aangevuld met enkele sessiemuzikanten, werd het album onder leiding van producer Chris Hughes in 1984 opgenomen en laat een, in vergelijking met het vorige album, een andere geluid horen.
“SHOUT” opent het album en deze nummer 1 hit in Nederland behoeft eigenlijk geen uitleg. Krachtige zang van Orzabal en indrukwekkende drums, bespeelt door Chris Hughes, wat een nummer! Het bijna even lang durende “THE WORKING HOUR” (zes en een halve minuut) begint met saxofoon, waarna een spannende opbouw in het nummer verwerkt is. De saxofoon blijft een prominente rol vertolken in dit nummer, de melodie is prachtig en het gitaarwerk subtiel. “EVERYBODY WANTS TO RULE THE WORLD” wordt door Curt Smith gezongen en deze zeer melodieuze, en uiterst commerciële track, was één van de laatste toevoegingen aan het album. De gitaarsolo aan het einde is prachtig en wat dat betreft is er in het begin al veel te genieten, want ook in “SHOUT” wordt er heerlijk gesoleerd. “MOTHERS TALK” heeft een typisch jaren tachtig begin, waarna opnieuw de drums leidend zijn. “We Can Work It Out”, een zin die je heel vaak hoort en misschien wel passend is in de donkere jaren ’80, met veel werkloosheid en de Koude Oorlog. Tears For Fears geeft je hiermee een positief gevoel mee!
“I BELIEVE” is een beklemmende ballad, schitterend gezongen door Orzabal en het heeft een heerlijke jazzy sfeer. “BROKEN” is de inleiding tot de derde single die van het album getrokken werd, althans in Nederland, “HEAD OVER HEELS”. In “BROKEN” zit een aantal herkenningsmelodieën van andere songs verwerkt en de overgang naar “HEAD OVER HEELS” is prachtig gedaan. De piano leidt het nummer op indrukwekkende wijze in, waarna een nummer volgt met een fenomenale melodie. Het eindigt met “BROKEN (live)”, waarna het langste nummer van “SONGS FROM THE BIG CHAIR” volgt, “LISTEN”. Dit door Curt Smith gezongen nummer grijpt voor een deel terug op de sound van “THE HURTING”. Het is een ballad, heeft een opnieuw beklemmende sfeer, prachtige instrumentatie in het lange intro, want pas na ruim 3 minuten begint het gezongen deel. Marilyn Davis zorgt voor het in het Spaans gezongen deel, waardoor het nummer elke keer weer van sfeer verandert. Briljant einde aan een briljant album, dat bijna 42 minuten duurt en een terechte klassieker is geworden.
Hierna duurde het 4 jaar alvorens de heren Orzabal en Smith tevreden waren over de opvolger, “SEEDS OF LOVE” en ook die is uitgegroeid tot een klassieker. Ze maken nog steeds muziek, ik hoop dat de bijna zestigers ooit nog met een nieuw album komen, want dat was voor het laatst in 2005, het ook prachtige “EVERYBODY LOVES A HAPPY ENDING”. En de kwaliteit van dat album, roept om een vervolg.

avatar van Vert Lin
4,0
Vooral de niet singles zijn favoriet en bijzonder mooi van opbouw, melodie en stem. Hoog niveau plaat.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:46 uur

geplaatst: vandaag om 15:46 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.