Genesis - Nursery Cryme (1971)

Toen ik in 1971 naar de middelbare school ging had ik bij mijn weten nog nooit gehoord van Genesis. Hoe anders was dat twee jaar later. Bij mij in de klas was het toen uitgebrachte Selling England by the Pound een ware hype. Het was toen dat ik ook belangstelling kreeg voor de eerdere albums van Genesis. En zo had ik Nursery Cryme ook al snel in de kast staan.
Sinds 1973 speelt de muziek van Genesis dus al een grote rol in mijn leven. En nog steeds draai ik ook dit album zonder dat het ook maar een minuut verveelt. Het is eigenlijk wel vijf stemmen waard misschien, maar ik kan Selling England geen 5,5 geven!
Kortom een grandioos album dit met de Musical Box als topper.

Op een veel te lage 39e plaats in de 100 Greatest Albums of 1971 en ook plaats 25 in de Best Ever Albums vover 1971 valt me niet mee.

Heb dit album wel vaker eens beluisterd; maar afgezien van eerste en laatste track nooit de stap gezet om album aan te schaffen. Track 2 t/m 5 iets te veel 'in-between'.
Toch 3 sterren voorlopig na herbeluistering.

In de jaren 80 werd er wekelijks een radioprogramma uitgezonden van cd's die net waren uitgekomen. De naam van dit radioprogramma zou ik eerlijk gezegd niet meer weten.

Op enig moment kwam ook dit album ter sprake.
Uiteraard was dit geen nieuw album, maar wel net verkrijgbaar op CD. Ik kende toen Genesis alleen van het nummer "Mama".
Bij de eerste klanken van "The Musical Box" was ik meteen verkocht. Een ander soort muziek dan wat ik in die tijd luisterde. Mede door dit album is mijn liefde voor progressieve muziek ontstaan.

Altijd als ik de klanken van "The Musical Box" hoor, waan ik mij weer terug in die tijd. Misschien niet het beste album van Genesis, maar wel eentje waar ik een enorme zwak voor heb.

De LP show van Wim Van Putten ?? Werden later natuurlijk CD’s. Was op donderdagavond.

Ja, het radioprogramma was inderdaad op de donderdagavond. Dus dat zal inderdaad de LP show van Wim van Putten zijn.
Weer een gat in mijn herinnering opgevuld
Dank voor jouw input!

Prachtig, tijdloos album van Genesis in de oude bezetting met de onvolprezen Peter Gabriel als frontman.

Toen Gabriel verdween, werd het meteen een pak minder met Genesis, toch?

Niet doen, volledig uitgekauwde discussie.

In 1991 was ik 14 jaar en kwam ik voor het eerst bewust in aanraking met Genesis, door hun We Can't Dance. Ik hoorde No Son Of Mine, en vond dat direct een heel spannend nummer, aangrijpend verhaal in de tekst ook. Dus kocht ik de singel op cassette, met als B-kantje Living Forever. Jeetje, die was ook gaaf, zeker de instrumentele tweede helft!
Het nummer I Can't Dance vond ik daarna superleuk, leuke clip, ik kon wel erg lachen om de clown Phil Collins. Dus ja, ik werd fan! Ik leende de CD bij de bibliotheek en zette hem op een bandje. Kapot geluisterd.
De volgende plaat was Invisible Touch, omdat die er historisch gezien het dichtste bij lag. Ook die kon me erg bekoren, maar omdat toen de grunge erg opkwam verdween mijn interesse voor de band naar de achtergrond.
Jaren later, toen ik inmiddels bands als Fates Warning en Dream Theater had ontdekt, kwam een collega van me met Nursery Crime aanzetten, die ik van hem echt wel moest luisteren. Met enige terughoudendheid naam ik hem mee (de CD, niet de collega) naar huis en legde hem in de speler. Musical Box begon: wat was DIT?? Dit was geen Phil Collins, en wat had de muziek een sfeer en dynamiek! Wauw, ik ontdekte waar de door mij zo bewonderde bands als DT de mosterd deels vandaan haalden; dit was een compleet andere sound dan de Genesis van Invisible Touch en We Can't Dance! Ik was compleet verkocht.
Toch duurde het nog jaren voordat ik de rest van de catalogus van de jaren 70 exploreerde. Inmiddels is Genesis onbetwist 'mijn bandje' geworden. Maar deze Nursery Crime staat voor mijn gevoel aan het begin van de daaropvolgende muzikale reis en mijn passie voor hun muziek.

Waar wij geen deel aan hebben genomen overigens...

Maar ik vind Peter Gabriel echt van een andere orde, wacht met smart al vele jaren op de opvolger van UP, die waarschijnlijk dit jaar zijn release krijgt...

Na Trespass dus begonnen aan deze.
Wat meer tijd nodig om binnen te dringen, maar het loont dan ook echt wel de moeite.
Toch wel een sprong vooruit qua genialiteit in de nummers.
Bijna alle nummers zitten boordevol momentjes waarop ik echt verliefd ben geworden.
Zo van die momentjes waar je al naar uitkijkt zodra het nummer begint.
De teksten op zich gaan grotendeels langs me door, dat heb ik vrijwel met alle muziek.
Maar toch geniet ik van de zang van Gabriël en ook Collins op 'For Absent Friends'. Deze titel doet me als Opeth liefhebber direct een belletje rinkelen.
Dat nummer ging bij de eerste luisterbeurten onopgemerkt voorbij maar groeit naarmate je het album meerdere keren afspeelt.
Uiteraard zijn de langere nummers hier de grote aandachtstrekkers maar wat is Seven Stones toch een bloedmooi nummer.

Na 2 albums durf ik mezelf toch al een beetje Genesis-fan te noemen.
Hoe kan het toch dat Selling... zo slecht binnenkwam een aantal jaren geleden... Mss niet beluisterd met de juiste mindset op dat moment.

Ik ga voor deze alvast meteen voor 4*.

Nu op naar Foxtrot!

Ondertussen is The Musical Box bij mij uitgegroeid tot een fantastisch mooi nummer.
Zijn positie in mijn top 20 van de Progladder zou nu dus een pak hoger zijn.

Het intro van The Fountains of Salmacis moet trouwens toch ook 1 van de allermooiste intro's ooit zijn.

Ik verhoog deze ondertussen toch naar 4,5*.

Foxtrot ben ik ook aan het beluisteren, maar ik kan Nursery Crime gewoon niet loslaten momenteel.
Wat een (veel te late) ontdekking!

Damn.. Dat was mijn nummer 1. Op naar volgend jaar !


Je hebt nog veel moois voor de boeg.

Leuk om te zien hoe iemand Genesis voor het eerst ervaart. Ik zou willen dat ik het Genesis van de jaren '70 weer opnieuw voor het eerst zou kunnen luisteren...

Ik wacht je nieuwe bevindingen in ieder geval met plezier af Jake Bugg!

Fantastisch album van Genesis. Naar mijn mening véél beter dan Foxtrot en uiteindelijk ook beter dan Selling England By The Pound. Dat laatste komt doordat dit album muzikaal nog meer te bieden heeft dan het laatstgenoemde album.

Voor mij is The Fountain Of Salmacis het absolute pareltje van deze plaat, vanwege de heerlijke toetspartijen en een fenomenaal zingende Gabriel. Het beste wat de progressieve Genesis misschien ooit heeft uitgebracht! De rest is ook goed, maar dat nummer steekt er ongetwijfeld bovenuit.

4,5*

Kunnen we trouwens misschien allemaal op The Fountain of Salmacis stemmen zodat het in de Top 2000 komt? Zou zeker hierin niet misstaan.

Prachtig album. Vreemd dat deze nooit eerder op mijn pad is gekomen. Het mooie van herontdekken is , dat als je na een luistersessie de radio of tv aanzet en hoort wat er vandaag de dag gemaakt wordt, dat de waardering voor dit vakmanschap nog eens met een paar punten stijgt. Dit album is voor mij van opener tot slotsong bijna perfect. Ik zeg bijna want de zwakke broeder is voor mij Harold The Barrel. Niet rotslecht , maar hij zinkt nog niet echt. Voor de rest een mooie muzikale plaat die steeds weer iets nieuws opwerpt bij iedere luisterbeurt. 4 en halve ster.

Dit lijkt mij officieel niet te kunnen maar helemaal eens met de lof.
Mooi album ook om weer eens op te zetten in dit jaargetijde!

Ik heb het hele album geluisterd met grote verwachtingen, maar helaas deel ik het overweldigende positivisme hier niet. Ik hoor op zich mooie zang van Gabriel , veel tempowisselingen en krachtige toetsenpartijen. Maar de songs op dit album, ze pakken me niet. Ik hoor de genialiteit niet, vind dat het meestal nergens heengaat en tegelijkertijd alle kanten opgaat. Te rommelig en te druk, te weinig rust en intrinsieke schoonheid. Ik vind dit album niet meer dan een opmaat naar de geweldige albums hierna. 2 sterren

Hoe vaak heb je hem geluisterd, Leonidas? Dit album verdient echt wel een aantal luisterbeurten voordat je hem gaat kunnen doorgronden.

Deze plaat heeft wel een flink aantal luisterbeurten nodig om goed te kunnen bezinken, in tegenstelling tot de jaren 80 en 90 pulp van Genesis waar jij zo dol op bent.

Als na een paar keer luisteren het kwartje hier valt, kun je NOOIT meer terug. Dus beware...

Ik heb dat eerlijk gezegd nog nooit gehad, dat ik na een paar luisterbeurten opeens "om" was. Ik vind iets goed of niet goed. En dat heeft altijd te maken met de kwaliteit van de songs, zeker in het prog genre. Ik lees inderdaad vaak hier in recensies dat het kwartje opeens valt of dergelijke bewoordingen. Zou ik best eens willen meemaken.

Ken je Seconds Out? Deze fenomenale live dubbelaar uit 1977 heeft voor menig fan de deur geopend naar het oudere Genesis werk. Dus probeer die dan eerst eens een paar luisterbeurten en laat deze Nursery Cryme nog even liggen.

Goede tip van Running On Empty. Mij verging het in elk geval net zo. Abacab was mijn eerste LP van Genesis, And then there were three mijn tweede. En als je openstaat voor die laatste - en dat doe je, dacht ik gelezen te hebben - dan is de stap naar Seconds Out niet zo heel groot.

Daarna kun je zelf via streaming proefondervindelijk vaststellen of de oudere albums iets voor je zijn. Wind & Wuthering ligt klankmatig redelijk in het verlengde (of eigenlijk ervóór natuurlijk) van dat album en Selling England is sowieso het beste album dat ze ooit gemaakt hebben. Alles wat daar weer voor zit, is pittiger en vereist wat meer doorbijten, zeker The Lamb.

Ik zou (ongeveer) bovenstaande volgorde aanbevelen. Maar zonder voorkennis in één keer terugschakelen van Abacab naar Nursery cryme is een missie die bij voorbaat tot mislukken gedoemd is.

Awel, wat houdt u tegen?

De mellotron op het nummer: the Fountain of Salmacis is super van Tony!