Tears for Fears - Elemental (1993)

niet om te mierenneuken, maar ...

Een ezel stoot.....Elemental is uiteraard de voorganger van RATKOS. Elemental blijft echter de betere van de twee in mijn beleving .

Geweldig album ook, draai ik ook vaak. Toch gaat mijn voorkeur uit naar RATKOS, vanwege de algehele sfeer en feel.

Dat Elemental onder de naam Tears for Fears is uitgebracht zal o.a. te maken hebben met de 'grootse' naam die de heren hadden opgebouwd in het verleden. Orzabal en Smith konden elkaar niet meer luchten of zien en de laatste vertrok met slaande deuren. Wellicht zal er ook een juridische reden aan ten grondslag liggen, daarnaast kwam manager King ook onder vuur te liggen nadat hij was beschuldigd van fraude. Kortom, begin jaren 90 was er een hoop gedoe rondom het duo. Elemental vormt min of meer een soloplaat van Orzabal waar hij echter flinke ondersteuning krijgt van sessiemuzikant Griffiths. Wat echter ook duidelijk op Elemental naar voren komt, zonder Smith tekort te doen; de compositorische kwaliteiten hebben altijd duidelijk bij Orzabal gelegen. De beste man schudt werkelijk heerlijke melodieën uit zijn mouw. Ook deze plaat staat weer vol met pareltjes; het fijne titelnummer, het sfeervolle Cold, of het wat ruigere Dog's a Best Friend's Dog, stuk voor stuk intelligente popsongs met uitstekende zanglijnen en verassende wendingen. De laatste 2 tracks Brian Wilson Said en Goodnight Song sluiten de plaat melancholisch af en het intro van het eerste nummer nog wel wat Beach Boys invloeden verraad. Het is jammer dat de productiviteit van Roland zo laag ligt, de laatste worp ligt immers ook alweer 17 jaar achter ons. Echter met het opgebouwde oeuvre vermaak ik mij nog steeds uitstekend.

Verrassend! Goede songs en sound. En dat al 28 jaar geleden gemaakt.
Lekker bombastisch, dan weer sfeervol.
Enne... nee ik mis Smith niet echt.
Best wel een mannetje die Orzabal.

Niet zo groots en meeslepend als The Seeds Of Love, maar bevat genoeg aangename licht bombastische liedjes.
Break It Down Again haalde nog een 16e plaats in de Top 40 in juli 1993.
Andere goede nummers zijn Dog's A Best Friend's Dog en Power.
In Brian Wilson Said zitten, jazeker, Beach Boys invloeden.
Ik wacht nog even met de waardering.

Fantastisch album! Samen met Raoul en Tomcats naar mijn mening een van de de drie beste albums van TFF/Roland. Dit album verveelt gewoon nooit. Zie uit naar The Tipping Point!

Een onthutsend laag gemiddelde voor zo’n klasseplaat. De eerste 4, 6 en 10 zijn van een schoonheid. Net geen meesterwerk, maar het zit er tegenaan.

Eens, wellicht geen klassieker maar er staat genoeg fraais op om te kunnen spreken van een prima schijf. De titelsong, Cold, het gedegen Dog's a Best Friend's Dog, het fraaie Fish Out of Water, de mooie arrangementen van Brian Wilson Said en de melancholische klanken van afsluiter Goodnight Song, hier is weinig mis mee. Wat mij betreft doet deze schijf niet onder voor de platen uit de jaren 80 hoewel destijds met Smith in de gelederen. Wat ook maar weer aangeeft dat de compositorische kwaliteiten in mijn ogen altijd bij Orzabal hebben gelegen.