Tears for Fears - Elemental (1993)

Elemental is mijn zomeralbum..Raoul mijn kerstalbum

"lekker" toch? In de herfst en lente eet je zeker nix

Lente is Seeds of Love en Herfst is Big Chair
The Hurting kan het hele jaar want ik heb elke dag pijn

Dat zijn nou net de ideeën van Janov, The primal scream, die muzikaal zijn vervat in Shout, shout, let it all out.

Openlijk zwatelen over je pijn is dan weer een heel ander ding. Misschien moet je gewoon deze Closer op je laten inklinken.

I will try
Nou maar hopen dat t geen Pale Shelter is

Elemental is eigenlijk een Roland Orzabel sologebeuren, want de andere 50%, Curt Smith dus, is hier in geen velden of wegen meer te bekennen.
Ik vind het op dit album niet bezwaarlijk en Orzabel zal zijn redenen hebben gehad om het onder de TFF vlag uit te brengen.
De centjes moeten toch binnenkomen en dan is de groepsnaam gebruiken het meest voor de hand liggend.
Ik vind dit een frisse goede plaat.
Voorganger The Seeds Of Love heeft voor mij net even te veel geforceerdheid in het geheel.
Elemental heeft dat niet.
Het is wel een gelikte produktie, maar de eenheid is een sterk punt.
Orzabel heeft de tijdsgeest goed in de gaten en het past prima in die periode.
Originele krachtige melodieuze pop/rock met een fijne drive.
Sterk begin ook met de titelsong, het geladen Cold en de single Break It Down Again.
Opvallend is dat het tekstueel ook weer wat inhoudelijker is geworden.
Wat dat aangaat is de grimmigheid van The Hurting enigzins terug.
Ook een highlightje is Brian Wilson Said.
Een vooral muzikaal erg sterk liedje.
Er wordt met gemak even Beach Boys klanken neergezet ( periode eind 60's.)
Uiteindelijk gaat het over in een soepele jazzvibe.
Toch wel een bevestiging dat Orzabel ook met Smith nog in de gelederen, het creatieve brein moet zijn geweest.
Het fraaie Goodnight Song sluit Elemental af.

Het succes wat Tears For Fears had in de 80's keerde niet meer terug.
Nieuwe goden en nieuwe stijlen waren druk doende de wereld te veroveren.
Dit viel wat tussen wal en schip, want heel succesvol was het niet echt.
Onterecht, want het is echt wel een plaat die meer had verdiend.
Een stuk beter dan je aanvankelijk zou verwachten. Bepaald geen routineklus of herhalingsoefening.
Twee jaar later flikte Orzabel het weer met Raul & The Kings Of Spain.
Meer rockgericht maar ook boordevol kwaliteit.

Mooie recensie
Wal en schip destijds ja..album deed niet veel helaas!
Draai m erg graag..zeker frisser dan zn voorganger.

Daar zijn we het over eens luigi.
Deze ook maar eens aanschaffen.
Echt een mooi album.

Zeker het aanschaffen waard. Ik kocht m niet veel later dan ie uitkwam. Voor weinig bij FRS toen al in de uitverkoop..zegt genoeg.

Prettige feel heeft t en een heldere productie

Ja, ik weet het nog. Binnen de kortste keren lag ie voor een tientje in de uitverkoopbakken.
Zelfs toen verkocht ie niet denderend.
Wat ik al aangaf, het was een beetje not done geworden. Dan heb je als act het nakijken.
Zeker onterecht.

Ja zeker onterecht maar dat krijg je als je als 80s band de 90s ingaat. U2 ging daar goed mee om. Tears For Fears bleef toch min of meer zn ding doen qua makkelijke poprock en dan val je weg. Net als die 80s hardrockbands die wegvielen door de grunge..konden niet mee...verouderden.

Lag niet zozeer aan de 90s, maar aan het feit dat de muzieksmaak van een nieuwe generatie heel anders was. Die omslag kwam pas in '92 met grunge en de hardere metalen. Natuurlijk gaat in zo'n woelig tijdsgewricht ten koste van je succes als je dan vasthoudt aan de muzikale lijn die je altijd gevolg hebt.

Maar eerlijk gezegd heb ik dat liever dan wanneer bands geforceerd mee gaan doen in nieuwe rages en hypes. Ik ken een stel van die jaren tachtig hardrockbands die jij bedoelt, die in de jaren negentig inhaakten op de grunge-stijl. Het werkte ook niet: vanwege hun verleden werden ze in het nieuwe muzikale kamp niet geaccepteerd, terwijl de die-hard fans zich eveneens van hen afkeerden.

Eigenlijk is U2 eigenlijk een van de weinige uitzonderingen op de regel - die pasten zich voortreffelijk aan de tijdgeest aan met Achtung baby.

Terug naar TFF: hun eerste drie albums kocht ik vrij kort nadat ze uitkwamen, maar eerlijk is eerlijk: deze en Raoul ontdekte ik pas jaren later, eigenlijk pas na hun come-back met Happy Ending in 2004.
Het zijn inderdaad verdienstelijke albums, de aanschaf zeker waard, vooral Raoul. Maar ze hebben nog steeds een beetje een 80s-vibe en missen een opvallende hit, die het album destijds misschien een beetje meer in de kijker had kunnen spelen. Break it down again blijft van dit album de terechte single-keuze en werd ook nog een klein hitje, maar een supersingle a la Shout of Seeds of love is het niet.

De ontwikkelingen in de popmuziek gingen snel toendertijd.
Veel 80's acts vonden geen aansluiting meer en moesten vooral in commercieel opzicht het onderspit delven.
U2 idd als grote uitzondering.
Elemental is in ieder geval artistiek geslaagd.
Het heeft in zekere zin nog wel wat 80's elementen, maar klinkt zeker niet gedateerd of met als doel zo te klinken.
Orzabel kan hier als alleenheerser lekker uitpakken.
De coherentie is er in ieder geval.
Echte hits hoor ik ook niet trouwens.
Break It Down Again is idd de geschikte singlekeuze.
Maar mist echte hitpotentie.
Maakt mij verder niet zo veel uit overigens.

is het al weer tijd voor 1993

fenomenale (hit)single en Cold is ook best goed maar verder blijft dit album voor mij ver achter bij het prachtige album uit 1995.

Hier is het andersom. Ik zag eerder al een vergelijking met The Hurting. Vind hem niet helemaal opgaan, maar qua sound is het niet heel gek te stellen dat Elemental The Hurting van de jaren '90 is en Raoul The Seeds of Love. Los daarvan hoor ik hier puntige songs met kop en staart (vooral in de eerste helft) en op Raoul vooral veel goede bedoelingen en een overdaad aan Wichtigmacherei.

The Hurting vind ik wel een slag beter dan Seeds (jij ook wel volgens mij) dus dat zou op zich dan niet moeten kloppen. Seeds vind ik te digitaal, te perfectionistische benadering ofzo. Bij Raoul is het bordje wat je krijgt voorgeschoteld behoorlijk vol inderdaad maar is de benadering toch een stuk menselijker vind ik

Waarom vergelijken?

Elk album heeft een ander smoelwerk, zeker de 1e 3.

Wat Orzabal daarna in zijn eentje produceerde doet zeker niet onder voor zijn voorgaande werk. Ik must Smith totaal niet. Sterker nog, zijn terugkeer zorgde voor het zwakste TFF tot dan toe wat mij betreft.

The Hurting is duidelijk wel hun Magnum Opus.
Veel zeggingskracht en relevant.
Big Chair is het hitalbum, maar bevat prima werk.
The Seeds Of Love is een stap terug, al is het zeker niet slecht, maar te ambitieus naar mijn idee.
Het latere werk met de terugkeer van Smith ken ik dan weer niet.

1 album..wel aardig..luistert makkelijk weg. Geen hoogvlieger. Dan is de Orzabal solo nog leuker en spannender. Ze zijn nu wel bezig met een nieuwe!

Dan gaan we dat maar eens afwachten luigi.

Ik zie de tegenspraak niet zo. Ik vind The Hurting inderdaad beter dan Seeds en ik vind ook Elemental beter dan Raoul.

Seeds vind ik productioneel een parel. Ik lees dingen over 'te ambitieus', 'te bedacht', 'te vol' en nu weer 'te digitaal', het zal allemaal wel, voor mij is het productioneel een van de beste albums ever. Laat onverlet dat er wel een aantal niet zo denderende composities op staat.

En dat adjectief 'puntig' wat ik gebruikte, ja dat is inderdaad ook wel meer van toepassing op The Hurting dan op Seeds en eveneens meer op Elemental dan op Raoul.Nou, gewoon omdat het kan.

Seeds vind ik idd te ambitieus.
De visie van die plaat ontgaat mij nogal.
Het is een leuk allergaartje, maar volgepropt met allerlei produktietrucjes.
Badman's Song vind ik ook totaal niet passen bij een band als TFF.
Geen idee welke kant ze op wilden met dat album.

ja maar ik niet (2de bewering)... Dus dat zou dan niet kloppen

de Beatles van die jaren worden met Seeds als het uithangbord voor de mogelijkheden van Phillips.

Ah, op die fiets.

Dat vind ik juist een heel mooi album en best spannend. Deze draai ik ook nog steeds graag. Met Raoul en Tomcats heb ik minder.

best leuk album met de 3 eerste tracks en de afsluiter als memorabele TFF songs.

fijn album. qua zang mis ik smith af en toe wel, maar het is overduidelijk dat orzabal het brein achter tff is. dit album is een fijn popalbum, met iets minder bombast dan seeds. Ik vind Brian Wilson knap gedaan.Het begint Beatlesque, gaat achteloos over in good vibrations-achtige Beach Boys sound, om vervolgens een volledig eigen weg te kiezen.
Verder is ook de titeltrack echt goed, maar ontbreekt voor mij een echte kraker.