Led Zeppelin - Physical Graffiti (1975)

Mee eens.
Alleen jammer dat ze de energie waarmee ze dat nummer live brengen niet hebben kunnen vastleggen.
Deze albumversie van Kashmir is naar mijn idee dood geproduceerd. Alle energie is eruit gezogen. Vind het op de plaat zelfs een vrij saai nummer waarbij dat geweldige gitaarriff me gaat vervelen.
Live dan weer wel van een ongekende klasse met de juiste bonk energie.

Dat komt veel vaker voor, Cannabooze dat een albumversie wat 'grijs' of 'anoniem' of 'niet zo bijzonder' of 'dood geproduceerd' is terwijl on stage de band live een geweldige vertolking neer zet.
Op den duur leer je de arrangementen en bands wel kennen in dezes.

Tja, eigenlijk klinkt het allemaal maar k.u.t. he, op dit album. Gelukkig hebben we de live opnames nog, anders was de band allang in de versukkeling gedraaid, zo slecht als die nummers op de originele albums klinken.

Ken het, kwestie van te vaak luisteren.

Vandaag weer eens vanaf vinyl gedraaid. Klinkt verdomde lekker. Echte Zep plaat.

Frustrerend album dit. Het heeft een flinke hoeveelheid van de beste momenten uit het hele Led Zeppelin oeuvre, maar vanwege de spreiding over twee lp's kun je erop wachten dat het op een gegeven moment allemaal instort. En ja, dat gebeurt ongeveer vanaf The Wanton Song, vanaf welk punt ik het allemaal helemaal niets meer vind. Daarvoor hebben we wel The Rover, Kashmir, In My Time Of Dying en In The Light als absolute hoogtepunten. Had gewoon een enkel album moeten zijn met de beste nummers, dan had ik het de beste uit de hele discografie genoemd.

Voorlopige tussenstand:
1. Led Zeppelin IV
2. Led Zeppelin II
3. Houses Of The Holy
4. Led Zeppelin
5. Physical Graffiti
5. Led Zeppelin III

Altijd een risico om een dubbelaar uit te brengen.
Het zijn zelden meesterwerken, omdat de fillers de boel net ff wat ontsieren.
Neem de witte van The Beatles maar.
In potentie en met schrapwerk blijkt het wellicht hun beste werk.
Knappe plaat van Zep ook, maar 4 sterren is voor mij hier de max.

Misschien was een dubbelalbum wel nodig omdat Led Zeppelin hier kwijt kon hoeveel verschillende stijlen ze beheersten (te vergelijken met de dubbele witte van The Beatles). Eigenlijk hun laatste album die ik geweldig vind, de daaropvolgende zijn nog behoorlijk maar halen niet het peil van dit album.

Ik reken mezelf ook niet tot de liefhebbers van dit album. Sure, er staan goede songs op. Ik vind The Rover en In My Time Of Dying best tof. Ik vind het ook prima dat Led Zeppelin flink wat experimenteert. Het probleem is alleen dat niet alles dan maar op plaat gekwakt hoeft te worden. Met de zeven a acht beste songs heb je inderdaad een uitstekend album.

Ik kan misschien nog wel het meest vooruit met de psychedelische songs van het tweede deel. De keyboards blijken een verrassend leuk onderdeel te zijn van In The Light. Toch blijf ik het grootste deel niet bijzonder vinden. Het mag dan grotendeels degelijk gespeeld te zijn, maar ik blijf het idee hebben dat meer mensen stemmen voor de bandnaam en de status dan voor de inhoud. Echt heel bijzonder is Custard Pie niet hoor. Doorsnee rock die niet slecht is, maar ook geen deuk in een pakje boter slaat. Kashmir doet dat voor mij ook niet. Ik snap wel dat dit de grote favoriet van velen is, maar Puff Daddy heeft dit redelijk verziekt voor mij. Waar Led Zeppelin de eigen ruiten ingooit, is Boogie With Stu. Ik zie hier zelfs niet de humor van in, laat staan de noodzaak. Ik begrijp het nut van dit album niet. Er staan een aantal redelijk goede songs op, veel filler en een enkel kutnummer. Voor mij was dit Led Zeppelin's tweede kans en ze hebben 'm niet gegrepen.


Tussenstand:
1. Led Zeppelin IV
2. Led Zeppelin II
3. Led Zeppelin
4. Led Zeppelin III
5. Physical Graffiti
6. Houses Of The Holy

Mee eens.. 50% was goed, de andere helft 'album filler'. Had een enkel album moeten zijn.

Inderdaad 50% goed. Andere 50% heel goed.

Absoluut niet mee eens. Zowat de beste dubbelaar ooit gemaakt, samen met Disintegration uiteraard.

Twee topplaten idd.

Ik vond het geluid van de remaster uit 2015 op vinyl wat tegenvallen/anders klinken dan verwacht, toen ik 'm op de koptelefoon beluisterde. Vond het meer als een wat vlakke cd klinken. Blijkt dat het geluid van digitale banden komt, niet van de analoge mastertapes. Dit verbaast me toch.

Nou inderdaad! Dat is gewoon volksverlakkerij en bij een band als Zep onacceptabel vind ik.

Ben je nu serieus of neem je mij bij de neus?

Ik luister inmiddels naar een originele LP uit 1975. De remaster verkoop ik, deze originele LP heeft veel meer dynamiek. Wat een verschil!

Nee ik neem je zeker niet bij de neus! Vind het echt volksverlakkerij als remasters en allerhande opgepoetste re-releases niet goed blijken te klinken. Die serie van Maiden uit ik meen 2004 is ook zo'n voorbeeld. En de Thin Lizzy remasters van enkele jaren terug ook.

Ik heb vanmiddag hiervan een oudere CD release in de speler gehad maar die klinkt echt dramatisch slecht.

Mijn vinyls van de jaren zestig, zeventig en tachtig paar dagen geleden tevoorschijn getoverd; ze waren allemaal door mij opgeborgen ergens in de jaren negentig.

Maak een aanvang met dit album dat ik zeker al meer dan 25 jaar niet heb gedraaid. Voor ik de albums met sterren ga waarderen moet ik ze eerst weer goed gaan beluisteren. Heb nu tijd genoeg (pensioen....?).

Zo, weer terug bij dit album, na in omgekeerde volgorde I t/m IV en Houses of the Holy weer eens beluisterd te hebben; dit album wint het nu, waar lang geleden I & IV en zelfs nog Houses mijn favoriete Led albums waren.

Waardering gaat van mijn kant van 4 naar 4.5 sterren. Plaat 1 scoort een 5, plaat 2 scoort een 4. Vandaar 4.5

Plaat 1 rockt heerlijk weg, zowel qua zang als muzikaal. Zeer positief verrast ben ik door plaat 2, meer variatie en net niet te veel experiment.

Wat mij betreft stond Led Zeppelin hier op het creatieve hoogtepunt. Achteraf kwam ik erachter dat Physical Graffiti een stuk of zeven outtakes van voorgaande albums bevat. Die info had de herdruk-elpee niet, stond in het boekje van de remaster en vandaag de dag op Wikipedia. Uitstekende keuze om dit niet te laten liggen en op te nemen tussen nieuw werk om met een dubbelaar te komen die van begin tot einde boeit. Dat die 2e plaat of disc wat minder is dan de eerste kan ik inkomen, al zakt het voor mij nergens in. Vind Night Flight zo ongeveer de minste, vooropgesteld dat ik Boogie with Stu wel kan waarderen. The Wanton Song is venijnig heavy en Sick Again stond live vroeg op de setlist. Bron-Y-Aur heeft een schitterende melodie en voor de rest is het allemaal genieten. Van de eerste plaat is de magie van Kashmir wat weg; raak daar niet zo meer van in vervoering als eerst. Zoek mijn heil vooral in In My Time of Dying.

Uiteindelijk de laatste echt sterke plaat van Zep.
De afwisseling die Houses Of The Holy al had wordt hier doorgetrokken.
Iets ontsiert door wat minder werk, die ik op Houses Of The Holy, ondanks wat meligheid hier en daar, niet kan ontdekken. Al zijn op die plaat de hoogtepunten echt heel sterk naar mijn idee ( No Quarter, The Rainsong).
Maar genoeg te genieten. Ten Years Gone bijvoorbeeld, is een weinig genoemd pareltje in mijn beleving.
Licht onevenwichtig album ( dubbelalbums hebben vaak dat euvel) maar heel Zepwaardig uiteindelijk.

Ben nooit écht een hardrockliefhebber geweest, en heb Led Zeppelin altijd het meest interessant gevonden als ze rare (en soms tegelijkertijd heavy) uitstapjes maakten (Kashmir, When the Levee Breaks). Zo min mogelijk bluesy hard rock voor mij

Deze plaat split voor mij voorlopig lekker tussen deze twee modi:
Naast Kashmir bevat dit album nog meer melodische uitgewerkte rockers, zoals The Rover, Ten Years Gone en In the Light. Daarnaast staan er ook heerlijke pop, psych en soul-excursies op als Down by the Seaside, Night Flight, en Houses of the Holy.

En dan is er nog het mooie meditatieve instrumental Bron-Yr-Aur.

Merk ook wel dat de hoes een hoop doet om het album een coherent en geaard gezicht en te geven, want stilistisch wil het best wel uiteenlopen.

Het magere Houses of the Holy blijkt niet direct een voorbode te zijn voor deze worp. Custard Pie opent de plaat op bijna conventionele wijze, zeker voor Zep's begrippen, een niet al te moeilijk ritme, bluesy maar ook niet wereldschokkend. Ook The Rover vormt niet het meest gevarieerde nummer wat de heren hebben gecomponeerd, maar de relaxte basis die Jones en Bonham neerleggen is prettig, een degelijk werkje. In My Time of Dying, de song heeft mij nooit zo kunnen bekoren, hoewel het zeker niet slecht is boeit het mij maar een paar minuten, het epos achtige karakter wat klaarblijkelijk hier aan kleeft ontgaat mij een beetje. Houses of the Holy vind ik ronduit saai. Bij Trampled Under Foot veer ik eindelijk weer wat op, een lekker ritme, een Plant die venijnig voor de dag komt, maar wederom duurt het wat te lang. Kashmir is een prachtige song, het Oosterse thema, de wat mysterieuze vocalen van Plant, hier worden arrangementen ingezet die de aandacht erbij houden. Een van de beste songs in het oeuvre van de heren. In the Light, het lijkt wat meer op een lange jam dan een afgeronde song, het geheel is echter wel interessant en wordt elke keer wat beter als ik het voorbij hoor komen. Het gitaar getokkel in Bron-Yr-Aur is charmant maar ook niet meer dan dat. Down By the Seaside; de heren putten uit het rijke Amerikaanse muzikale archief; wat Country, beetje Blues, een snufje Southern Rock en een scheutje Westcoast, het levert direct 1 van de meest gevarieerde songs op van de plaat. Ten Years Gone; melancholie, wederom variatie troef en rijk gearrangeerd, een prachtsong. Night Flight, degelijk en voldoende maar ook vrij weinig over te melden. The Wanton Song klinkt mij saai in de oren, met name het herhalende karakter van de song vind ik vervelend. Boogie with Stu, het jolige imago trek ik slecht, dan in is boogie woogie ook nooit zo aan mij besteed geweest. Op Black Country Woman trekken de heren weer het Southern Rock register open, de mondharmonica (niet altijd mijn meest favoriete instrument) speelt een fraaie rol in deze song. Sick Again is aardig en lijkt het album wel een beetje af te sluiten zoals de plaat start met Custard Pie. Zo vormt Physical Graffiti een staalkaart van alles wat de heren tot dan toe hebben uitgeprobeerd, soms ijzersterk, hier en daar degelijk maar een paar keer slaan de mannen de plank ook mis. Beter dan zijn voorganger maar door de extreem lange speelduur en variatie aan stijlen ook wat lastiger te beoordelen, dat is wellicht tevens ook een compliment.

Tussenstand:

1. Led Zeppelin II
2. Led Zeppelin
3. Led Zeppelin IV
4. Led Zeppelin III
5. Physical Graffiti
6. Houses of the Holy

"extreem lange speelduur"? Dat valt toch wel mee? Destijds is de plaat vrijgegeven als dubbelelpee. Per kant beslaat het gemiddeld iets meer dan twintig minuten. Ik beleef de plaat ook geheel anders dan dat jij dat doet en daar is natuurlijk niets mis mee. Led Zeppelin is één van mijn favoriete bands, maar ook een band die ik nog niet in mijn persoonlijk top 10 heb staan daar waar ik vind dat gezien hun geweldige platen ik er wel een plekje voor hen moet inruimen. Als ik een plaat van Led Zeppelin in mijn top 10 zet dan is het deze.

Ik heb de albums van Led Zeppelin (na het onvermijdelijke Stairway to Heaven) leren kennen met met Led Zeppelin II. Dan is Physical Graffiti toch een teleurstelling. Het zal wel aansluiten bij de groep op hun hoogtepunt (Plant en Page waren blijkbaar toch enorm tevreden), maar het mist wat avontuur. Langs de andere kant is dit wel kwaliteit natuurlijk, de band is gewoon goed. Met dit album alleen zou de band me niet overtuigd hebben.

Heerlijk album. Ik vind het vaak wel mooi dat artiesten met een dubbelaar hun verhaal proberen te vertellen. Mijn favoriete album ooit is een dubbelaar en had eigenlijk een triple album moeten zijn. Het lukt Zep goed om de aandacht vast te houden. Dit album is kwalitatief nagenoeg gelijkwaardig aan IV.

Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #224

In een generieke toplijst als die van RYM kom je onvermijdelijk dingen tegen die je minder liggen, net zoals je soms voor enorme verrassingen komt te staan. Zeker Led Zeppelin is een artiest waar ik zonder aanleiding nooit een album van opgezet zou hebben. Enerzijds omdat ik ze gevoelsmatig als het epicentrum van de grijzemannenrock schaarde, anderzijds omdat een overbekend nummer als ‘Stairway to Heaven’ me allerminst aanspoorde tot meer verdieping. Tegelijkertijd is Led Zeppelin zo’n iconische naam dat je als zelfbetiteld muziekliefhebber toch minimaal eens goed naar een van hun albums geluisterd moet hebben om enig idee te hebben waar je over praat. Kortom: een mooie aansporing om me hier eens meer in te verdiepen.

Vooropgesteld: er is weinig mis met Physical Graffiti. Het is een prima zondagmiddagplaat voor bij wat klusjes of als je een kast in elkaar moet zetten (vermoed ik – want dat is afgelopen dagen niet het geval geweest..). Ik kan me er geen moment aan storen, en de plaat dreutelt lekker door binnen de waaier aan stijlen die wordt afgewisseld. Erg enerverend vind ik het daarentegen ook niet. Ieder van de muzikanten kan goed variëren in stijlen en klankkleuren, maar blinkt (mede daardoor) in geen van die hoeken echt uit. In combinatie met de lange speelduur wordt het daardoor een beetje een anoniem soepje voor me. Het luistert lekker weg, maar ontroert me niet, en ik krijg er ook niet echt energie of nieuwe perspectieven van. Ik kan weinig identiteit ontwaren (dat is mijn gebrek wellicht) en hoor vooral gewoon strak uitgevoerde muziek waarbij wordt getapt uit genres die dat jaren eerder in minder verdunde vorm uitvoerden. Een papje dat goed wordt samengevat in de sepiatint van de hoes.

Led Zeppelin is ontegenzeggelijk een vaardig stel muzikanten. Je hoeft niet lang te luisteren om te horen dat ze hun beroep ervan gemaakt hebben. Mij ligt die sound van ‘vakwerk’ juist minder: het is immers geen verbouwing of mechanische apparatuur. Ik hoop altijd dat artiesten hun talent aangrijpen om nieuwe richtingen te verkennen of te beroeren, maar hier hoor ik puur degelijke (blues)rocksongs. Dat de plaat veel te lang duurt maakt weinig uit, want gaandeweg verdwijnt de muziek wat op de achtergrond en is daar prima genietbaar terwijl ik opga in andere dingen. Opleven doe ik eigenlijk alleen op ‘Trampled Under Foot’, met zijn iets meer funky ritme en drive, en ‘Kashmir’, wat een opmerkelijke en originele compositie is – al vind ik niet dat laatstgenoemde 8 minuten interessant blijft.

Physical Graffiti klinkt niet echt rebels, ook niet echt urgent, en er spreken ook geen diepere zielenroerselen vanuit; de melodieën zijn niet echt memorabel, sprankelen niet echt, maar zijn verder ook verre van vervelend. Het gitaargeluid is niet echt mooi in klankkleur maar klinkt tegelijk ook niet erg ruw of vuig. Het klinkt daarmee als een paar ruimschoots gearriveerde gasten die een prima eigentijdse rockplaat zijn gaan maken. Een rockplaat die me geen moment stoort en bij vlagen ‘lekkere muziek’ biedt, maar me emotioneel helaas niet raakt of doet opveren.

Een bescheiden 3* lijkt me wel passend

Goed naar een album luisteren terwijl je in andere dingen opgaat?

Het is duidelijk dat je plezier beleeft aan het schrijven van reviews maar het lijkt soms alsof je er meer aandacht aan besteedt dan aan het luisteren zelf.