Ach, waarom niet? Naar aanleiding van het debat van deze morgen en andere voorbije mooie dagen vloog deze nog eens de cd-speler in, hun vijfde, de grote doorbraak naar het grote publiek, de portefeuillevuller, de erepodiummaker, de - durf ik het zeggen - hitalbum van Metallica.
Ik ben een hardrocker, bijna altijd al geweest met de laatste jaren geregeld een zijsprong in onontgonnen gebieden, lees er maar mijn voetdruk op Musicmeter op na. Ik ben een kranig wordende metalhead, geen Metallica-geleerde maar ik volg ze haast vanaf de eerste dag toen een kameraad van mij Kill'em All op tape zette, op de achterkant stond (en staat want ik heb die cassette nog altijd) Dio - Holy Diver. Leve tapetrading!
In 1991 kwam deze op mensheid af, enorm geanticipeerd door vriend en vijand, want Metallica in mijn ogen ging eens vele onnozelaars en popprutsers op hun plaats zetten. Het was het gevoel van een trouwe supporter die na al die jaren subtop opeens zijn ploeg zich ziet kwalificeren voor de Champions League, bah voetbal, leve rugby. Bijna begon ik al "We Are the Champions" te zingen want Metallica was en is in mijn ogen nog altijd "onze" groep, een metalgroep die het verst van alle metal groepen geschopt heeft, de cijfers om dat te bewijzen zijn er.
En op de eerste dag van verschijnen kocht ik dit album. Tiens, twaalf nummers en een dik uur muziek, een verschil al met hun voorganger And Justice For All: acht nummers in 65 soms voor mij saaie minuten. OK, de hoes is zwart, daar ging ook een groot budget aan op! Pas weken later, lach maar, zag ik eindelijk het groepslogo en die slang op de voorkant. Tja, dringend naar de oogarts om de glazen nog maar eens bij te stellen.
Hé, nieuwe producer, Bob Rock, is dat een echte naam of een pseudoniem? Ha, het is zijn echte naam, weet ik veel wie die vent is. Fleming Rasmussen is ribbedebie, geen groot verlies want als producer eerder provinciaal niveau want het geluid van de vorige albums is maar povertjes. "Produced with Hetfield & Ulrich" staat er op de achterkant, in het Nederlands vertaald, Ego één en Ego twee houden de touwtjes strak in handen.
De opener Enter Sandman heeft voor mij dezelfde status als One, One zijnde de eerste videoclip, Enter Sandman zijnde pas de tweede Metallica videoclip. Waw, crimineel catchy groovend nummer met mooie clip. Een tijdje voordien of later - het is al zo lang geleden - trad Metallica live op met dit nummer op één of ander (MTV?) Awards Show op en ze gingen lekker ouderwets tekeer met een ontketende Jason Newstedt. Eindelijk hoorde je zijn bas ronken.
Tweede nummer Sad But True handelt over huichelaars, leugenaars, valse vrienden en is een laagtempo stamper, verre van liefde op het eerste gezicht en jaren later vind ik dit maar een gewoon nummer. Holier Than Thou heeft een iets hoger tempo en het middenstuk met solo is best aardig maar dan begint het simpele drumwerk van Lars Ulrich op te vallen. Waar zijn die dubbele bassdrums en waar is de tempoversnelling? Leer accepteren, beste Sir Spamalot, dat dit een ander album dan gewoonlijk zal zijn maar dat middenstuk van Holier Than Thou blijft goed.
Dan komt het eerste glorieuze moment, The Unforgiven, geweldig nummer met geweldige begeleidende videoclip, een prachtig ingetogen song, prachtig gezongen door James. Dit is het eerste nummer van Metallica waarop ik James erken als goede zanger, hij kan meer dan zijn teksten blaffen. Ik noem dit een Metallica klassieker. Over nummer vijf en zes, Wherever I May Roam en Don't Tread On Me kan ik kort en krachtig zeggen: niet slecht maar verre van onvergetelijk. Wherever I May Roam ademt wel een machtige sfeer uit door de verschillende gitaarlagen tijdens de verzen maar de chorus vind ik niet zo goed. Don't Tread On Me vind ik een misser, meestal wordt die ten kastele Spamalot geskipt, ik kan het niet meer aanhoren, o schande, zeker die beginriff.
Einde eerste helft, rust, start tweede helft met Through The Never dat begint met een strak tempo maar algauw weer verzandt in een midtempo nummer, weeral zo één, werd het niet tijd voor een sneller nummer? Toch hoor ik hier en daar subtiele tempowisselingen, zelfs een verlegen dubbele bassdrum en een goede solo van Kirk Hammett, misschien mocht hij nu meer vermits hij meeschreef aan dit nummer, maar na de solo verwatert de song, het interessantse is bij mij voorbij. Nothing Else Matters ben ik beu gehoord, meer hoef ik er niet over te zeggen. Of toch, Torhout-Werchter, Metallica als headliner speelt dit nummer en al die aanstekers gaan aan. Metallica en ballads, Metallica en aanstekers bij ballads? Nu kijk ik er niet meer van op. Nieuw klein lichtpunt is Of Wolf and Man over de jachtervaringen van James Hetfield, elk zijn hobby maar een goed nummer, ook al door die meerdere onderlagen qua gitaar maar de solo van Kirk Hammett vind ik maar povertjes, meer van hetzelfde. The God That Failed bevestigt nog maar eens dat James persoonlijkere teksten schrijft, het geloof ligt door persoonlijk omstandigheden bij hem heel gevoelig maar muzikaal vind ik het een saai nummer evenals My Friend of Misery, hoewel die openende basslijn wel goed klinkt. The Struggle Within is eindelijk nog eens een Metallica allesomverblazende beuker van in de goede oude tijd en een kwelling van mijn tere nekspieren en discushernia's. Volume vol naar rechts en wat een geweldenaar!
Enter Sandman, The Unforgiven en The Strugge Within waren, zijn en zullen altijd mijn favoriete nummers op dit album blijven. De andere nummers doen mij zoveel niet meer, want zovele jaren later ben ik al meer gewoon. Grote verdiensten van dit album blijven een ommekeer in hun loopbaan, een veel beter geluid en een nog grotere naambekendheid. De jongens worden mannen. Ik ben een eenenveertigjarige metalhead (binnenkort, sniff), ik ben al het een en het ander vergeten maar bepaalde zaken zal ik nog zo snel niet vergeten. Dit album is er één van, het is hun grote doorbraak naar het absolute wereldpodium, een stukje Metallica is bijgekomen, een stukje Metallica is weggegaan met dit album maar het blijft Metallica.