menu

Metallica - Metallica (1991)

Alternatieve titel: The Black Album

mijn stem
3,90 (1820)
1820 stemmen

Verenigde Staten
Metal / Rock
Label: Elektra

  1. Enter Sandman (5:34)
  2. Sad But True (5:27)
  3. Holier Than Thou (3:50)
  4. The Unforgiven (6:29)
  5. Wherever I May Roam (6:46)
  6. Don't Tread on Me (4:02)
  7. Through the Never (4:07)
  8. Nothing Else Matters (6:31)
  9. Of Wolf and Man (4:19)
  10. The God That Failed (5:10)
  11. My Friend of Misery (6:52)
  12. The Struggle Within (3:56)
  13. So What * (3:08)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 1:03:03 (1:06:11)
zoeken in:
Father McKenzie
Ik vind je ** zo ontzettend mager, voor zo'n sterk album, Edwynn, it's all perception, we kunnen niet allemaal hetzelfde zo hoog ophebben, ik weet het wel, maar het stemt me triest...snif...

avatar van Edwynn
3,0
Wat voor de één sterk is, is voor de ander zwak. Het stuit me wat tegen de borst dat omdat deze plaat een hoge notering hier heeft, het volgens sommigen niet waar kan zijn dat er mensen bestaan die dit een laag cijfer geven.

Dat laat onverlet dat ik er wel plezier in heb om daarover in discussie te gaan, overigens.

Father McKenzie
Dàt kan, ook niet iedereen vind het nummer Born to Run Van Springsteen de beste rocksong ever, terwijl ik daar dan weer niet van af te brengen val..... verschil moet er wezen, toch?

avatar van LucM
4,5
Ik vind het songmateriaal over de hele linie sterk (dat is voor mij het belangrijkste) en de productie van Bob Rock is gewoon uitstekend, de band komt hier goed uit de verf.

avatar van ricardo
3,0
Je hebt commerciele hoogtepunten en artistieke hoogtepunten. En zelden komt het voor dat beiden samenkomen op 1 album. Dark Side Of The Moon van Pink Floyd is 1 van die weinige uitzonderingen. Dit is een album wat echt bijna iedereen in de kast heeft staan, of je nu van Frans Bauer houd of van Slayer, maakt niet uit. Ik kan mij dan ook niet voorstellen dat iemand dit echt puur slecht vind. Er staat zoveel variatie op dat er voor iedereen wel een aantal mooie nummers opstaan. Dit is en blijft natuurlijk commercieel gezien hun hoogtepunt, en productioneel ook hun beste album. Velen zien dit album dan ook als hun hoogtepunt. Artistiek gezien is waarschijnlijk Master Of Puppets hun beste album, maar die vind ik dan niet veel aan.

avatar van Edwynn
3,0
Heb je het nou over Dark Side Of The Moon?

avatar van Erikk
3,5
VanDeGriend schreef:
De output na dit album, vind ik over het algemeen een stuk minder boeiend. Load en Reload is voortborduren op een vergelijkbare stijl maar dan met mindere songs en met, volgens mijn gitaarleraar, ernstig eenvoudiger gitaarwerk.


Nu doe je Load weer zwaar tekort. Daar staan een aantal sterke songs op (Until it Sleeps, Bleeding Me, Outlaw Torn), eigenlijk wel net zo sterk soms als op de black album, en net als de black album staan daar ook wel een aantal fillers op. Eenvoudig gitaarwerk zegt niets over de kwaliteit van een song/album, kijk maar naar Nirvana, dat zou je gitaarleraar toch ook moeten snappen.

En de oude albums (Master Of Puppets voorop, maar de anderen ook) zijn van veel grotere invloed geweest op de hele metalscene dan deze en zijn muziekaal gezien veel interessanter dan dit album. Songs als The Unforgiven en My Friend Of Misery zijn zoals vaker gemeld hele sterke songs, maar nummers als Don't Tread On Me, Through The Never en Of Wolf And Man vind ik niet zo spectaculair. Het zijn geen slechte nummers, maar zo briljant is het nou ook weer niet.

ricardo schreef:
Velen zien dit album dan ook als hun hoogtepunt. Artistiek gezien is waarschijnlijk Master Of Puppets hun beste album, maar die vind ik dan niet veel aan.


Juist, dat zullen veel mensen (wss de meesten) die niet echt van metal houden met je eens zijn, en aangezien dat een erg grote groep is, is de Black Album zo groot geworden/goed verkocht. Maar zoek de verkoopcijfers van MoP er maar eens bij, die is voor een flinterhard (noujah, voor jaren '80 begrippen) oldskool metal-album wel erg veel verkocht.

avatar van Kronos
4,0
Over perceptie en analyses.

VanDeGriend schreef:
De Metallica puristen zweren natuurlijk veelal bij het lawaai van voor "Black Album". Prima. Ze doen echter dit album pittig tekort door het weg te zetten als een knieval voor commercie, saaie plaat en meer van dat soort analyses.

Je doet mensen natuurlijk pittig te kort door hen weg te zetten als 'de Metallica puristen' omdat ze dit album saai of te commercieel vinden.

VanDeGriend schreef:
Het is mij bijvoorbeeld onduidelijk waarom een metal plaat met voorbedachte rade commercieel is.

Als het openingsnummer een plat popdeuntje met metalgitaren is en er een melige ballad op staat, dan zou het toch helemaal duidelijk kunnen zijn. Daarbij nog een palinggladde productie en het kan zo op de radio tussen Tante Terry en Michael Jackson.

Reeds in 1986 haalde Beastie Boys straffere toeren uit met Fight for Your Right. Maar in 1991 speelde Give It Away van de Peppers, Smells like.. van Nirvana en Alive van Pearl Jam al op de radio. Deze bands en Soundgarden, Masters of Reality en zelfs AC/DC met Thunderstruck (en nog vele anderen), die worden door de nieuwe Metallica aanbidders wel eens vergeten als de echte bruggenbouwers.

Metallica ging gewoon mee op de brug staan. Artistieke verdienste met dit album, quasi nul. Maar ze hebben er wel goed aan verdiend natuurlijk. En later hebben ze echt hun verdiende loon gekregen. Voor 'puristen' doet Metallica niet meer mee en voor 'meelopers' is er intussen stoerdere muziek op de radio.

avatar van VanDeGriend
3,5
Ik lees voortdurend reacties van users die Metallica met dit album geen Metallica meer vinden enzo. Dat zijn dan voor mij "puristen" maar al te zwaar moet je niet aan die term tillen hoor. Is ook verder absoluut geen waarde-oordeel, meer iets wat me opvalt.

Voor wat betreft de voorbeelden van Nirvana etc...je kunt lastig zeggen dat dat muziek is die is gemaakt om te scoren. In die zin vind ik dat mijn stelling wel overeind blijft, al zijn er ongetwijfeld voorbeelden die hem onderuit halen. Ze schieten me alleen even niet te binnen...tenzij we Scorpions en cs bedoelen?

Overigens ben ik het met de stelling eens dat gitaarwerk niet moeilijk hoeft te zijn om te boeien. Haast integendeel. Maar voor mij is dit album boeiender dan de in mijn ogen simpelere Load en Reload. Ik moet wel eerlijk bekennen dat het even geleden is dat ik een cd van ze gedraaid heb. Wellicht dat bij herbeluistering mijn herinnering onjuist blijkt te zijn. Ik zal daar mee moeten leven want ga ze niet van zolder halen. Er ligt nog iets teveel andere muziek op me te wachten

Oh ja, wat slowchat over qouten vewijderd.

avatar van Kronos
4,0
Natuurlijk is dit ook Metallica.

Ik heb het album nu weer eens opstaan. Hoe het in alle opzichten bewust toegankelijker is gemaakt dan zijn voorganger is wel overduidelijk. Het is bijna het tegendeel ervan. Ook de hoesjes, wit en deze zwart.

Dat ik dit album nu een 3.5 geef komt omdat ik het na al die jaren als commercieel best wel ben gaan waarderen. Meer zelfs dan de voorganger, omdat men daar naar mijn gevoel bewust moeilijk zat te doen.

avatar van Edwynn
3,0
VanDeGriend schreef:

Voor wat betreft de voorbeelden van Nirvana etc...je kunt lastig zeggen dat dat muziek is die is gemaakt om te scoren. In die zin vind ik dat mijn stelling wel overeind blijft, al zijn er ongetwijfeld voorbeelden die hem onderuit halen. Ze schieten me alleen even niet te binnen...tenzij we Scorpions en cs bedoelen?


Dat zijn ook niet de juiste voorbeelden. The Black Album is pre-grunge. In de Vs was eind jaren 80 hardrock op een hoogtepunt en derhalve commercieel interessant. De L.A. hairscene floreerde daar als nooit te voren. Op een moment gingen sommige thrashbands dat ook merken mits zij hun sound wat terugschroefden. Daar zijn legio voorbeelden van, maar nog niet zo succesvol als Metallica. Dat Metallica ook in Europa ineens hits ging scoren is wat mij betreft een raadsel. Het hardste wat destijds in de top 40 kwam was AC/DC en Iron Maiden. En daar werd ernstig de neus voor opgehaald door de DJ's. In elk geval was de gematigde metal in Amerika wel degelijk een goede bron van inkomsten.

avatar van Kronos
4,0
Edwynn schreef:
Dat zijn ook niet de juiste voorbeelden. The Black Album is pre-grunge.

?

Lees dat stukje geschiedenis van de grunge eens na zou ik zeggen.


avatar van Edwynn
3,0
In 1991 was er wel grunge uiteraard, (Nevermind) maar de traditionele metal/hardrock uit de jaren 80 was ook nog in volle hevigheid bezig. Ik zie Metallica meer als exponent daarvan dan van grunge. Het zou nog heel even duren eerdat de grunge de Amerikaanse markt volledig domineerde en als bijgevolg elke major bijna alle metalbands op straat zette.

avatar van Kronos
4,0
Dat is ook waar.

avatar van Sir Spamalot
3,0
Kronos schreef:
Ik heb het album nu weer eens opstaan.

Ach, waarom niet, op de draaitafel ermee en ik doe mee.

avatar van Sir Spamalot
3,0
Ach, waarom niet? Naar aanleiding van het debat van deze morgen en andere voorbije mooie dagen vloog deze nog eens de cd-speler in, hun vijfde, de grote doorbraak naar het grote publiek, de portefeuillevuller, de erepodiummaker, de - durf ik het zeggen - hitalbum van Metallica.
Ik ben een hardrocker, bijna altijd al geweest met de laatste jaren geregeld een zijsprong in onontgonnen gebieden, lees er maar mijn voetdruk op Musicmeter op na. Ik ben een kranig wordende metalhead, geen Metallica-geleerde maar ik volg ze haast vanaf de eerste dag toen een kameraad van mij Kill'em All op tape zette, op de achterkant stond (en staat want ik heb die cassette nog altijd) Dio - Holy Diver. Leve tapetrading!

In 1991 kwam deze op mensheid af, enorm geanticipeerd door vriend en vijand, want Metallica in mijn ogen ging eens vele onnozelaars en popprutsers op hun plaats zetten. Het was het gevoel van een trouwe supporter die na al die jaren subtop opeens zijn ploeg zich ziet kwalificeren voor de Champions League, bah voetbal, leve rugby. Bijna begon ik al "We Are the Champions" te zingen want Metallica was en is in mijn ogen nog altijd "onze" groep, een metalgroep die het verst van alle metal groepen geschopt heeft, de cijfers om dat te bewijzen zijn er.
En op de eerste dag van verschijnen kocht ik dit album. Tiens, twaalf nummers en een dik uur muziek, een verschil al met hun voorganger And Justice For All: acht nummers in 65 soms voor mij saaie minuten. OK, de hoes is zwart, daar ging ook een groot budget aan op! Pas weken later, lach maar, zag ik eindelijk het groepslogo en die slang op de voorkant. Tja, dringend naar de oogarts om de glazen nog maar eens bij te stellen.
Hé, nieuwe producer, Bob Rock, is dat een echte naam of een pseudoniem? Ha, het is zijn echte naam, weet ik veel wie die vent is. Fleming Rasmussen is ribbedebie, geen groot verlies want als producer eerder provinciaal niveau want het geluid van de vorige albums is maar povertjes. "Produced with Hetfield & Ulrich" staat er op de achterkant, in het Nederlands vertaald, Ego één en Ego twee houden de touwtjes strak in handen.

De opener Enter Sandman heeft voor mij dezelfde status als One, One zijnde de eerste videoclip, Enter Sandman zijnde pas de tweede Metallica videoclip. Waw, crimineel catchy groovend nummer met mooie clip. Een tijdje voordien of later - het is al zo lang geleden - trad Metallica live op met dit nummer op één of ander (MTV?) Awards Show op en ze gingen lekker ouderwets tekeer met een ontketende Jason Newstedt. Eindelijk hoorde je zijn bas ronken.
Tweede nummer Sad But True handelt over huichelaars, leugenaars, valse vrienden en is een laagtempo stamper, verre van liefde op het eerste gezicht en jaren later vind ik dit maar een gewoon nummer. Holier Than Thou heeft een iets hoger tempo en het middenstuk met solo is best aardig maar dan begint het simpele drumwerk van Lars Ulrich op te vallen. Waar zijn die dubbele bassdrums en waar is de tempoversnelling? Leer accepteren, beste Sir Spamalot, dat dit een ander album dan gewoonlijk zal zijn maar dat middenstuk van Holier Than Thou blijft goed.
Dan komt het eerste glorieuze moment, The Unforgiven, geweldig nummer met geweldige begeleidende videoclip, een prachtig ingetogen song, prachtig gezongen door James. Dit is het eerste nummer van Metallica waarop ik James erken als goede zanger, hij kan meer dan zijn teksten blaffen. Ik noem dit een Metallica klassieker. Over nummer vijf en zes, Wherever I May Roam en Don't Tread On Me kan ik kort en krachtig zeggen: niet slecht maar verre van onvergetelijk. Wherever I May Roam ademt wel een machtige sfeer uit door de verschillende gitaarlagen tijdens de verzen maar de chorus vind ik niet zo goed. Don't Tread On Me vind ik een misser, meestal wordt die ten kastele Spamalot geskipt, ik kan het niet meer aanhoren, o schande, zeker die beginriff.

Einde eerste helft, rust, start tweede helft met Through The Never dat begint met een strak tempo maar algauw weer verzandt in een midtempo nummer, weeral zo één, werd het niet tijd voor een sneller nummer? Toch hoor ik hier en daar subtiele tempowisselingen, zelfs een verlegen dubbele bassdrum en een goede solo van Kirk Hammett, misschien mocht hij nu meer vermits hij meeschreef aan dit nummer, maar na de solo verwatert de song, het interessantse is bij mij voorbij. Nothing Else Matters ben ik beu gehoord, meer hoef ik er niet over te zeggen. Of toch, Torhout-Werchter, Metallica als headliner speelt dit nummer en al die aanstekers gaan aan. Metallica en ballads, Metallica en aanstekers bij ballads? Nu kijk ik er niet meer van op. Nieuw klein lichtpunt is Of Wolf and Man over de jachtervaringen van James Hetfield, elk zijn hobby maar een goed nummer, ook al door die meerdere onderlagen qua gitaar maar de solo van Kirk Hammett vind ik maar povertjes, meer van hetzelfde. The God That Failed bevestigt nog maar eens dat James persoonlijkere teksten schrijft, het geloof ligt door persoonlijk omstandigheden bij hem heel gevoelig maar muzikaal vind ik het een saai nummer evenals My Friend of Misery, hoewel die openende basslijn wel goed klinkt. The Struggle Within is eindelijk nog eens een Metallica allesomverblazende beuker van in de goede oude tijd en een kwelling van mijn tere nekspieren en discushernia's. Volume vol naar rechts en wat een geweldenaar!

Enter Sandman, The Unforgiven en The Strugge Within waren, zijn en zullen altijd mijn favoriete nummers op dit album blijven. De andere nummers doen mij zoveel niet meer, want zovele jaren later ben ik al meer gewoon. Grote verdiensten van dit album blijven een ommekeer in hun loopbaan, een veel beter geluid en een nog grotere naambekendheid. De jongens worden mannen. Ik ben een eenenveertigjarige metalhead (binnenkort, sniff), ik ben al het een en het ander vergeten maar bepaalde zaken zal ik nog zo snel niet vergeten. Dit album is er één van, het is hun grote doorbraak naar het absolute wereldpodium, een stukje Metallica is bijgekomen, een stukje Metallica is weggegaan met dit album maar het blijft Metallica.

kingofrock
metallica, het is een goede band hoor, maar ik vind die zanger maar niets, bijna elk nummer begint echt fantastisch! ze bouwen het op eerst een simpel beatje dan komt er wat en dan weer enz. na 2 minuten komt die zanger maar die stem van hem spreekt me niet helemaal aan helaas, met een andere zanger was dit mischien wel me favoriete band geweest maarja een goede zanger is voor mij zeer belangrijk

avatar van Thomzic
4,0
Een struikelblok voor velen. Echter is dit het album waar meneer Hetfield voor het eerst echt begon te zingen, en ook voor het eerst zangles nam. Op de voorgaande albums was dat nog totaal niet het geval. Zijn 'zangkwaliteiten' komen nog het beste naar voren op The Unforgiven.
In deze periode was zijn stem wel op zijn best, gezien de live-optredens. Nog nooit zo'n verwoestende, krachtige en niets-ontziende stem gehoord. Helaas werd het al snel minder.

Hopelijk kun je nog door de stem heen kijken en genieten van al het moois wat Metallica te bieden heeft, zowel voor als na (ja echt leute) dit beroemde zwarte album.

avatar van master-rens
3,5
Ik geloof best dat zijn zang op dit album technisch beter is als voorheen, maar ik vind zijn oude zang juist zo lekker klinken.

avatar van metalfist
Mooi stuk Sir Spamalot

Grindpad
Sir Spamalot schreef:
Don't Tread On Me vind ik een misser, meestal wordt die ten kastele Spamalot geskipt, ik kan het niet meer aanhoren, o schande, zeker die beginriff.


Huh??
ben je gek ofzo???

avatar van master-rens
3,5
Mijn skip nummers zijn Sad But True en Nothing Else Matters.

avatar van Sir Spamalot
3,0
Grindpad, if you had my job, you would go nuts too. Grapje, ik moet bekennen dat ik het gezien heb bij dit album behalve dan die drie door mij genoemde nummers. Die "o schande" slaat zeker niet op het nummer, hoor, maar was een beetje ironie, mezelf ook niet al te ernstig nemen. Die beginakkoorden (I want to live in America, dacht ik? West Side Story?) vind ik een beetje misplaatst of het zou een binnenpretje van Metallica moeten zijn of met de teksten te maken hebben. Wie het weet mag het zeggen. Mijn favoriet staat in mijn top tien. Greetings!

Grindpad
Sir Spamalot, ik had een smiley bij mijn bericht moeten plaatsen want het was uiteraard luchtig bedoeld.
nu zie ik dat de humor smiley ontbrak waardoor het eigenlijk ook heel aanvallend geinterpreteerd kan worden, wat niet de bedoeling was.


ik vind wel dat dit nummer 1 van de weinige nummers is op dit album dat ua stoerheid nog enigsinds richting And Justice gaat, samen met The Strugle Within.

dit nummer heeft nog iets van ouderwets hakken weg, ondanks het midtempo.

avatar van Sir Spamalot
3,0
No offense taken, Grindpad. Het is Metallica, het blijft Metallica maar dit album zorgt voor heimwee, naar, u kan het al raden. Eerste album met een deftige productie maar met zijn gevolgen voor de songs. Stel je voor: de voorgangers met de productie van dit album, dat zou vuurwerk geven!

avatar van Kill_illuminati
4,0
Wat is Jason Newsted hier toch goed op te horen. Zijn bass en backing-vocalen komen hier sterk naar voren.

avatar van chevy93
3,0
Metallica, hun muziek is nooit echt mijn ding geweest. De klassiekers als Nothing Else Matters en One vind ik wel goed, maar de rest is voor mij meer 'gewoon wat geschreeuw met een lekkere bas eronder'.
De eerste paar nummers vind ik dat nog wel te doen, maar naar mate het album vordert gaat het me een soort van irriteren en meestal luister ik dit nummer dan ook niet helemaal af.

Muziek (gitaar en bas) is wel altijd goed en lekker rockend. Gewoon even losgaan en nergens anders aan denken.
Uitspatters met Enter Sandman, Unforgiven en Nothing Else Matters, maar voor de rest niets speciaals.

Krappe voldoende.

Joy
en terecht denk ik, zo geniaal is de plaat niet en zonder die 2 hits zou het niet zon succes geweest zijn schat ik zo in

al vind ik nummertje 11 nog altijd zeer lekker

avatar van ricardo
3,0
En dat zijn nou net de nummers die ik altijd doorskip, Enter Sandman, Unforgiven en vooral het bejaardennummer Nothing Else Matters. Mijn oude mens van 67 vind dat zelfs een super nummer, en dat zegt genoeg dacht ik zo. De minder bekende nummers luister ik een stuk liever naar dan, vooral omdat die op de radio niet tot vervelens aan toe kapotgraaid zijn.

avatar van chevy93
3,0
Mijn oude mens van 67 vind dat zelfs een super nummer, en dat zegt genoeg dacht ik zo
Het nummer staat in alle hitlijsten altijd heel hoog. Zegt meer lijkt mij...

Gast
geplaatst: vandaag om 09:58 uur

geplaatst: vandaag om 09:58 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.