The Roots - How I Got Over (2010)

mijn tracklist heeft titels voor de interludes.

interlude 1: A Piece Of Light
interlude 2: DillaTude The Flight Of Titus
interlude 3: Tunnel Vision

zo op het eerste gehoor klinkt ie erg vet. vooral Dear God 2.0 nice dat ze MOF gebruiken.

Eerste indruk is een goede, maar nog geen absolute liefde op het eerste gezicht. Daarvoor zijn de laatste twee tracks net wat te matig (dan tel ik de bonustrack dus mee). Over het algemeen erg gave producties, lekkere refreintjes en met name een paar uitstekende verzen van Black Thought. Jammer dat er iets te veel andere rappers aan het woord komen, voor mij was het al genoeg geweest als alleen de voornaamste gastartiesten aan het woord kwamen: Blu, Phonte, Dice Raw, John Legend, Patty Crash en Joanna Newsom.

De toekomst zal uitwijzen of dit een 3,5 of 4 wordt.

Mijn favoriete tracks zijn tot nu toe:

Walk Alone
The Day
Right On
The Fire

The Fire heb ik ook net geluisterd, die klonk ook echt ongelofelijk goed. Mijn verwachtingen voor dit album zijn drastisch verhoogd. Black Thought blijft een heerlijke MC.

Ik heb alleen nog Dear God 2.0 en How I Got Over gehoord en met name die eerste klonk zeer veelbelovend! Snel binnenhengelen deze.

Radio Daze is mijn favoriet nummer op deze plaat. Blu

'The Fire' is vrij geniaal

Vier sterren voor nu, vind de plaat toch behoorlijk geniaal bij vlagen en bovendien ligt het qua niveau weer dicht bij het niveau dat deze groep haalde rond de eeuwwisseling. Echter is het niet volmaakt omdat de laatste twee tracks beduidend minder zijn, hoewel de beat op Hustla nog wel wat verslavende elementen bevat.

Klopt r&p, hustla wordt een beetje gekilled door het refrein hé. Het had zomaar een prima track kunnen zijn, maar nu is het mwaaa, matig dus.

Ik ga voor het eerst helemaal akkoord met r&p wat dit album betreft... Uberdope album, waarvoor een dikke vier sterren en meteen ook een van de beste releases van the roots in tijden...

Maar inderdaad op een veertien tracks album met twee skits en een intro (dus 11 tracks), moeten alle elf tracks top zijn om een 5 te scoren. Een 4.5 zit er voor mij misschien nog in, aangezien meer dan 80 procent genialiteit misschien meer als 80 procent verdient . Het is goed dat de twee laatste tracks minder zijn want ik zet het album meestal af na track 12 of ik zet hem van het begin terug op. Langs de andere kant hou ik wel van een sterke afsluiter en een passende outro zodat het meer 1 geheel wordt...

Top album wel hoor, dit is maar muggenziften, een van de beste releases dit jaar alvast

Ben benieuwd, deze plaat stond al een jaar in de planning, heb hem op 13 juni vorig jaar bij Universal besteld, gaat nu morgen eindelijk binnen komen

Ik ben hem nu voor de 3de keer aan het luisteren en ik ben toch wel onder de indruk van dit album. Ik ga gelijk maar eens wat ouder Roots werk beluisteren want daar was ik nooit zo van onder de indruk.

Doin' It Again is echt verslavend.

Geweldig, nu 1 keer gedraaid en kan al concluderen dat dit dé hiphop plaat vh jaar is.

Dat kan je sowieso echt nog niet, we zijn nog niet eens op de helft . Maar goed, ik ben ook zeeeer te spreken over deze plaat, begin met een dikke vette 7.

Vind de drums van ?uestlove trouwens af en toe niet helemaal passend, ik weet niet precies waarom eigenlijk. Iets te veel aanwezig of zoiets (meest in het oor springend: de bekkens op Doin' It Again, maar ook de drums op Radio Daze, Hustla en nog wat tracks had ik liever iets anders gehad)... Maar dat is een klein kritiekpuntje.

"One love, one game, one desire
One flame, one rhyme, fire
Let it burn higher
I never showed signs of fatigue
Or turned tired
cause I'm the definition of tragedy turned triumph
It's David and Goliath
I made it to the eye of the storm
Feeling tore like they fed me to the lions
Before time start to wind down like the Mayans
I show 'em how I got the grind down like a science"


Vooral die een-na-laatste zin.
Morgen ga ik het album binnenhalen en eindelijk beluisteren

the roots toont met deze plaat wederom aan de meest boeiende en veelzijdige hiphop formatie ooit te zijn. Vrijwel elke plaat weten ze te verrassen met een nieuw concept, vaak totaal anders dan de richtlijn van de massa, altijd klinkend als the roots.

De vorige plaat was meer 'club' gericht, hier klinkt the roots alsof ze veel tracks geschreven hebben om live te kunnen spelen. De keuze tussen joe bonamassa of the roots op north sea jazz dit jaar lijkt daarmee beslecht. niet de meest begaafde gitarist ter wereld, maar de beste hiphopformatie ooit gaat mijn voorkeur krijgen dit jaar.
zeker na geruchten dat dit wel eens van the roots laatsten zou kunnen zijn.
Het zal me niet als bij de chili peppers gebeuren dat ze opbreken voordat ik ze heb gezien in hun momentum.

The roots flirt op deze plaat met diverse andere stijlen buiten de hiphop, en gebruikt vaak bestaande tracks van andere artiesten als basis. De poppy vibe die dit met zich meebrengt maakt dit album tot misschien wel de meest toegankelijke van the roots.

Toch maar een halfje omhoog ik blijf em gewoon luisteren en het wordt steeds beter

Ik merk ook nu pas dat deze er is...

Maar ik schrik van de hoeveelheid gastartiesten. Alsof Black Thought het niet alleen af kan. Als ik dan kijk naar wie die gastartiesten zijn, voor zover ik ze ken, word ik nog minder optimistisch over dit album. Drie van de heikneuters die bijdroegen aan het debacle van Rising Down, Truck North, Peedi Peedi en P.O.R.N, zijn hier triest genoeg ook weer terug te vinden. Verder is Dice Raw nooit een begenadigd MC geweest, en vind ik John Legend een zogenaamd-niet-oppervlakkige gladjanus. Ik ben wel benieuwd naar het nummer met Monsters of Folk.


Maar goed, misschien valt het bij het beluisteren allemaal reuze mee. Het zou me verrassen, zonder Hub. Ik hoop dat het nog wel goed gaat met Malik B, trouwens.

Die hook van Ride On is hypnotiserend.

Zeer degelijk album van The Roots, maar een 3,5* i.p.v. een halfje hoger omdat:

- ik te weinig Black Thought hoor
- vrijwel geen echte uitschieters i.t.t. Rising Down bijv. (Doin' It Again is favo)
- de twee laatste nummers niet bepaald geweldig zijn

Maar wel gewoon een album op niveau zoals (vrijwel) altijd bij The Roots. Wie doet de tweede verse trouwens op Radio Daze, P.O.R.N. of Dice Raw? Die rapt iig Black Thought eruit op dat nummer, zeer goed gerapt dat stuk.

Volgens mij doet Dice Raw de refreinen en is dat P.O.R.N., erg verse verse inderdaad.

Wanneer The Roots met een nieuwe plaat komt, zijn de verwachtingen hoog. En terecht, de groep toont al jaren aan de meest constante Hip-Hop groep te zijn als het om kwaliteit gaat. Kleine kanttekening die hierbij geplaatst moet worden, is dat het voorgaande album Rising Down iewat tegenviel. Aan The Roots dus om de status die ze hebben te verdedigen.

Een vluchtige blik op de tracklist doet zelfs een The Roots fan, wat Kebab toch stiekem is, zijn of haar wenkbrauwen fronsen. Want weer kiest de groep om veel collega's op het album te laten verschijnen. Eigenlijk overbodig, aangezien Black Thought al meer dan tien jaar bewijst het ook zonder af te kunnen. Bovendien was dat op Rising Down één van de valkuilen van het album. How I Got Over is echter totaal niet te vergelijken met haar voorganger, vooral de sfeer is totaal anders. De zware en depressieve synths met rauwe drums hebben plaat gemaakt voor meer toegankelijke beats, gepaard met vele zangrefreinen. Waar dit op vele Hip-Hop albums faliekant misgaat doordat het al snel te zoet of te corny klinkt, weten The Roots als geen ander hun eigen sound te behouden.

Het album begint vooral erg sterk. Een wat opmerkelijke intro "Tu-tu-tuuuuu" bouwt zich mooi op, en sluit zo naadloos aan op Walk Alone. Opvallend is dat er weer een andere rapper het album mag openen (wat Truck North overigens verdienstelijk doet), wat een klein minpuntje is: Black Thought te weinig aan het woord komt. Dear God 2.0 is dan ook gelijk het bewijs is dat hij nog steeds één van de sterkere MC's is die op deze aardbol rondloopt:



De begeleidende instrumentatie en het goed gezongen refrein levert één van de uitschieters van het album op. Wat een extra sterkte van het album is, is dat een stuk diverser is dan haar voorganger. Zo laat Black Thought zich onoverwinnelijk horen op The Fire, waar alweer een sterke beat en een sterk refrein de MC alle ruimte geven:


Wanneer de gastartiesten echter meer op de voorgrond treden als Black Thought, daalt het niveau echter hard. Zo doen Blu, Phonte, Dice Raw en Truck North het goed, maar hebben P.O.R.N. en STS weinig te zoeken op het album. Vooral laatsgenoemde krijgt het voor elkaar om de laatste track, Hustla, met een refrein a lá Lil Wayne te verneuken. Ook Web 20/20 is erg matig, wat door de beat komt, die overigens weer ouderwets erg sterk zijn. De drums, riedeltjes, wisselingen en vooral de "feel" de beats overbrengen zijn weer erg sterk. Nu kan ik wel elke track bij langs gaan en precies gaan uitleggen waarom het zo goed is, maar het is zo voorspelbaar als de manier waarop Robben vandaag heeft gescoord en bovendien is het al laat.

Conclusie: Het het The Roots uiteindelijk weer gelukt om een erg sterke plaat af te leveren, tot nu toe zelfs het sterkste Hip-Hop album naar mijn mening van 2010. Voor nu 4*, de laatste twee tracks zijn dermate matig dat een verhoging er niet in zit. Wat echter alleen maar meer aantoont hoe hoog de kwaliteit is van de overige tracks. Uitschieters vind ik dan ook Dear God 2.0, The Fire en Radio Daze. Overigens moet ik zeggen dat de Dilla interlude heerlijk is, en dat ik het vreemd vind dat er hier nog niets over is vermeld, bij deze.

Echt een briljant vers zowaar. Óveral zit rijm. Geweldig. Op 'Walk Alone' is diezelfde P.O.R.N echter weer waardeloos. Zijn stem is sowieso niet goed, trouwens.

Vond de hook die hij op In The Music (Game Theory) deed ook geweldig... Wisselvallige rapper inderdaad, op Walk Alone wordt hij er ook door iedereen eruit gerapt. Verder vind ik dat Dice Raw de refreintjes goed verzorgd op dit album, had dat niet verwacht (net zoals een zingende Black Thought).

Ik ben nog steeds niet helemaal overtuigd van de chillheid der drums maar hij zit nu wel tegen een 4* aan te hijgen...

Ik vind dit een van de betere albums uit 2010 tot nu toe. De laatste 2 nummers vallen een beetje uit de toon maar ik vind ze niet slecht.

De kwaliteit is er, uiteraard, weer. Maar het weet me voor het eerst sinds Phrenology ook weer te verrassen! How I Got Over klinkt veel, euh, rootsier dan z'n voorgangers, bijna niet meer als een hiphopalbum, maar dan juist weer wel. Ja. Gewoon weer een nieuw luik binnen die fantastische Roots-sound.

Damn vertraagd bij cdwow ( zoals normaal ), nog maar wat langer wachten.

Ik download nooit, dus wachten doet pijn!!

Voor de tweede keer een halve ster omhoog, hij klinkt iedere keer beter.

Best wel een groeiertje weer. Jammer van die enorme kuttrack Hustla, vooral als afsluiter...

Maar toch weer fijne soulvibes en featurings.

Wat meteen opvalt aan How I Got Over, nog voordat er ook maar een klank heeft geklonken, is het grote aantal namen dat op de tracklist prijkt. Het elf nummers tellende plaatje kent maar liefst dertien verschillende gastartiesten, die in totaal drieëntwintig verschillende bijdragen leveren. Hierin dient wel de nuance te worden aangebracht dat rappers als Dice Raw, Truck North, P.O.R.N. en Peedi Peedi al zo met het Roots-repertoire zijn verweven dat ze amper nog als gastartiest hoeven worden gezien.

Interessantere namen zijn wat dat betreft de al van een stevige reputatie voorziene Blu en Phonte (van Little Brother) plus de vrijwel onbekende STS (Sugar Tongue Slim). Op Rising Down, het vorige album van The Roots, waren de (gerapte) gastbijdragen zelden van meerwaarde en was het Black Thought zelf die het niveau hoog hield. Op How I Got Over is dit wat minder het geval: de gastrappers zijn minder zwak en tegelijkertijd lukt het Black Thought, zonder echt te falen, niet meer om zich duidelijk te onderscheiden. De gretigheid bij het rappende geweten van The Roots lijkt zeventien jaar na debuutplaat Organix enigszins te zijn verdwenen.

Wat dat betreft zijn de rappende collega’s, ondanks het feit dat ze niet allen even sterk werk afleveren, zeker welkom. Zo voegen bijvoorbeeld de eigenzinnige Peedi Peedi, de stoere stem van Truck North, de grillige STS en de uiterst kalme Phonte qua stijl allen wat toe aan de technisch vaardige Black Thought. Maar geen van allen bereikt het niveau van de, op dit moment, misschien wel grootste belofte binnen de hiphop: Blu. Hoewel er qua flow nog weleens wat aan schort, zitten zijn raps qua inhoud, rijm en opbouw geweldig goed in elkaar. Zinnen als “Carving my initials in the planet like I brand it//Hand picked to live this life we take for granted” (The Day) getuigen van gevoel voor poëzie alsook filosofie aan de kant van de Californische rapper.

Ondanks de vele verschillende rappers die langskomen en ondanks het feit dat je van een hiphopplaat verwacht dat hiphoppers de boventoon voeren, zijn het de zingende gastartiesten die de grootste stempel op How I Got Over drukken. Zo is de single Dear God 2.0 een remake van het gelijknamige nummer van The Monsters of Folk, waarin zowel veel van de zang als de instrumentale basis letterlijk wordt overgenomen. Ook kunnen de stevige beat en wat scratchgeluidjes op het overigens schitterende Right On niet verhullen dat het voor het leeuwendeel knip en plakwerk is van het nummer The Book of Right-On van folkzangeres Joanna Newsom.

Dat deze nummers, samen met Doin’ It Again (een remix van John Legends Again), ook nog eens tot de betere nummers van het album behoren rechtvaardigt de vraag of The Roots zelf nog wel genoeg inspiratie voor nieuw materiaal heeft. Aan de andere kant: als je prachtige hiphopversies kan maken van folk- en soulnummers zou het zonde zijn om dat te laten schieten. Vooral aangezien The Roots zelf de plank aardig kan misslaan zoals bij de door Dice Raw ingezongen refreinen van Radio Daze en Now or Never. De genoemde gelegenheidszanger zingt zeker niet slecht, maar is met vier refreinen op de verder vooral qua opbouw sterke eerste helft van de plaat, te aanwezig.

Het lukt The Roots dus wel om met zo’n waslijst aan verschillende artiesten de samenhang en structuur van de plaat te bewaken. How I Got Over luistert dan ook bijzonder gemakkelijk weg en is geen zware kost. Dat laatste is opvallend als puur op de teksten wordt gelet. Zo raapt Black Thought op Dear God 2.0 vrijwel alle problemen die de wereld kent bij elkaar om het weinig originele punt te maken dat het leven niet perfect is. De zelfkritiek die volgt komt ook niet helemaal uit de verf als het zwakjes verkapt gepaard gaat met stoer gepoch: “Lord, forgive me for my shortcomings//For going on tour and ignoring the court summons.” Waar de zelfbewuste Black Thought vroeger bars tekort kwam om al zijn overwegingen en dilemma’s door de microfoon te spuwen, lukt het hem op How I Got Over amper nog om inspirerend zijn boodschap over te brengen. Hoewel de rijmschema’s nog altijd kundig in elkaar zitten en de woorden duidelijk gearticuleerd uit de mond rollen, komen de autoriteit en de verve waarmee dit altijd gepaard ging nog maar sporadisch aan het oppervlak.

Het sleutelwoord voor de beschrijving van het alweer negende studioalbum van The Roots is misschien wel professionaliteit. Welbeschouwd is er op How I Got Over weinig tot niets op of aan te merken: op twee nummers na - de leuke maar gigantisch uit de toon springende slottracks - klinkt het album als een hecht geheel en is er sprake van een constant hoog niveau. Tegelijkertijd mist de plaat de passie, de spanning en de charme om echt indruk te maken. Het gevoel heerst dat ?uestlove en zijn kompanen te bang waren fouten te maken om op zoek te gaan naar muzikale uitdaging. Dit is natuurlijk zeer speculatief maar de volgende lyrics van Black Thought op Dear God 2.0 geven toch te denken: “Look how they got me on the Def Jam payment plan//Well, I'm in the world of entertainment and//Trying to keep a singing man sane for the paying fans."

3,5

Reeds verschenen op HIphopleeft.nl