menu

Arcade Fire - The Suburbs (2010)

mijn stem
4,13 (1621)
1621 stemmen

Canada
Rock / Pop
Label: Merge

  1. The Suburbs (5:15)
  2. Ready to Start (4:15)
  3. Modern Man (4:40)
  4. Rococo (3:57)
  5. Empty Room (2:52)
  6. City with No Children (3:11)
  7. Half Light I (4:14)
  8. Half Light II (No Celebration) (4:27)
  9. Suburban War (4:41)
  10. Month of May (3:50)
  11. Wasted Hours (3:21)
  12. Deep Blue (4:28)
  13. We Used to Wait (5:01)
  14. Sprawl I (Flatland) (2:51)
  15. Sprawl II (Mountains Beyond Mountains) (5:18)
  16. The Suburbs (Continued) (1:27)
  17. Culture War * (5:23)
  18. Speaking in Tongues * (3:52)

    met David Byrne

  19. Wasted Hours (A Life That We Can Live) * (4:26)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 1:03:48 (1:17:29)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,5
madmadder schreef:
Waar Funeral en Neon Bible albums met weinig opsmuk waren, wordt hier veel te veel gedaan en dat werkt me op de zenuwen.

Grappig: ik vind juist dat dit album soberder is en die andere twee veel rijker aan geluid en ook meer toeters en bellen (wat ik overigens geweldig vind en hier misschien zelfs ietwat mis)

avatar van madmadder
2,0
Haha, dat is inderdaad grappig. Nuja, zo zie je maar weer hoe mensen op een totaal andere manier muziek beleven.

avatar van west
4,5
Je kan het inderdaad een andere manier van beleven vinden. Als je naar de feiten kjkt: het gebruik van instrumenten en andere 'toeters en bellen', dan is het juist op dit album soberder dan op de eerste twee. Dat heeft volgens mij weinig met beleving te maken. Zo zit dit album in elkaar.

avatar van madmadder
2,0
Misschien ben ik niet duidelijk genoeg geweest, maar het gaat wel degelijk om muziekbeleving denk ik. Doordat ik het gevoel heb dat de instrumenten niet gebruikt worden waar ze voor gebruikt moeten worden, namelijk het neerzetten van een bepaalde sfeer (ofwel vorm komt voor inhoud, waar het volgens mij moet beginnen bij inhoud), klinkt het voor mij al gauw als een brei van 'toeters en bellen'.

Het gaat hier om mijn subjectieve beleving waardoor ik dit album niet leuk vind. Dan maakt het niet uit of de objectieve feiten die beleving tegenspreken. Dat maakt mijn beleving niet 'fout' of zo.

avatar van Leander1991
4,5
madmadder schreef:
ikt moeten worden, namelijk het neerzetten van een bepaalde sfeer (ofwel vorm komt voor inhoud, waar het volgens mij moet beginnen bij inhoud), klinkt het voor mij al gauw als een brei van 'toeters en bellen'. .


een brei van toeters en bellen.. vele groepen zijn vanuit dat uitgangspunt vertrokken The velvet underground bijvoorbeeld en nog veeele avant garde groepen die daarna kwamen.

4,0
Na drie jaar radiostilte laten de mannen en vrouwen van Arcade Fire eindelijk weer eens van zich horen. Een band die de zaken niet al te licht opvat, kun je zeggen. Het debuutalbum, wat als geen andere plaat in het teken staat van het einde. De vele familieleden en vrienden die zijn overleden tijdens de opnames van het album hebben dit project gevormd, tezamen met een flinke dosis inspiratie. Maar liefst drie jaar later konden we pas weer iets vernemen van de band. Neon Bible was de plaat van waarschuwingen, preken tegen preken. De luisteraar werd een (zwarte) spiegel voorgehouden, als deelnemer aan de maatschappij. Beide albums zijn prachtige memorabele projecten. De thematiek is alom aanwezig. In de artwork, de teksten, de eenheid tussen de nummers op de albums. Arcade Fire maakt kunstwerken van haar platen. Vandaar ook dat het lange wachten op het volgende project van het begin af aan de moeite waard leek te zijn.

Enkele weken geleden hoorde ik de eerste tonen van "The Suburbs". De welbekende verblijfplaatsen van de hoofdpersonen uit de teksten van de band, alsook die van het gros van de mensen die zich veilig en wel middenin de maatschappij bevinden. Opnieuw bekroop mij een rilling. De eerste seconden van het nieuwe nummer moesten als sap uit een sinaasappel uit een digitale LP geperst worden. Deze band is altijd verrassend!

Verrassend, zo kan The Suburbs op het eerste gehoor best genoemd worden. Ten eerste was ik in eerste instantie totaal niet onder de indruk van dit album. Het klonk me allemaal maar wat matig in de oren. Veel nummers die behoorlijk repetitief zijn. Vrij kaal ook, zo lijkt. Ten tweede was de bombast en het epische gehalte die op Neon Bible regelmatig te aanschouwen was compleet verdwenen. Ik bemerkte al meteen dat we te maken hebben met de meest poppy Arcade Fire tot dusver. Goed, ik had dus wat moeite met The Suburbs. Het was echter het titelnummer zelf waardoor ik overtuigd was dat het vanzelf beter zou worden.

De albumopener is namelijk van een weergaloze schoonheid. Een melodie die zichzelf, met klein variaties, keer op keer herhaald. En toch verveelt het niet. Door het wandeltempo van de drums is het een heerlijk nummer om de voeten op zijn minst bij te stampen. En dan die teksten. Simpelweg prachtig. De boodschap ligt er niet zo bovenop als op een Intervention of een Neon Bible of een Antichrist, maar het is nog altijd de angst voor de toekomst wat de klok slaat bij Win Butler. Hij die liever vroeg dan laat een dochter wil, nu de aarde nog mooi is. Maar, mocht de aarde dan toch niet lang meer mooi blijven, doe dan maar een zoon, want die is harder.

Met steeds maar de gedachte van dat eeuwig voortdreunende Suburbs in mijn achterhoofd begon ik vrij snel te ontdekken dat deze plaat vol met schoonheid staat. Modern Man, een oh zo simpel klinkend nummer op het eerste gehoor, blijkt onder het oppervlak toch een dijk van een song. Het zit hem in die details he. Die rifjes die je eerst niet hoort. Of wat te denken van Empty Room, ofwel, die rollercoaster waar je instapt na het wat teleurstellende Rococo. Ik hoor violen, ik hoor noise(!), en ja, ik hoor Regine! Zoals ik zei is The Suburbs een meer popachtig plaatje dan de voorgangers. Op City With No Children begrijp ik voor het eerst dat, dat wellicht zo slecht nog niet is. Wat een knaller! Die onvergetelijke basslijn en dat refrein wat vele fans op de komende tours zullen gaan meebleren. Een van de beste nummers op deze plaat zo denk ik.

Op The Suburbs worden we verwend met maar liefst zestien nummers. Ruim een uur Arcade Fire maakt het lange wachten meer dan goed. Het jammere hiervan is dat er dan toch enkele mindere Goden op het album terechtkomen, die anders wellicht hadden weggebleven. Zoals ik eerder zei, vind ik Rococo er daar een van. Behoorlijk matige teksten, die me helemaal niets doen, zijn het grootste stuikelblok voor mij, want muzikaal klinkt het best okee. Half Light I is ook een lichte teleurstelling. Niet slecht, maar een beetje te lang misschien. Als inleiding van een minuut of twee, op het fantastische vervolg was het wellicht geslaagder geweest. Want ja, Half Light II kan mij dan wel weer kippenvel bezorgen. Toch weer een beetje noisie, en dat repetitieve, waar ik me eerst nogal aan stoorde, dat vindt hier het hoogtepunt van haar schoonheid. Het punt is, op een geheel album is dat repetitieve zo erg nog niet. Sterker nog, als de melodieen goed in elkaar steken kan het een album een extra dimensie bezorgen. Ten eerste stelt het je in staat meer te focussen op de lyrics. Ten tweede leidt het soms tot die trans-achtige staten. Zoals ik die bijvoorbeeld ken van My Bloody Valentine's Loveless. Op Half Light II ervaar ik dat ook zo. Ik ervaar het nummer, maar na een tijdje hoor ik het niet echt meer. Pas bij de prachtige slotzin ("One day we'll see it's long gone") ontwaak ik weer.

De tweede helft wordt ingeluid met het begin van de Suburbaanse Oorlog, waar een half uur eerder voor werd gewaarschuwd. Vervreemding van zijn oude vrienden maken meester van hem. Een prachtig opgebouwd nummer, waar ik vooral het korte stukje rond 2:00 geweldig vind. Gelukkig blijven we niet hangen in treurnis. Met Month of May hoor ik een gloednieuw en als nooit tevoren gedreven Arcade Fire. Geweldige track! Opnieuw geldt dat het nummer als individu niet eens zo bijzonder is, maar dat het binnen het album een goede afwisseling is van het vele mid-tempo spul.

Het einde van de plaat nadert langzaam. De laatste nummers zijn wat minder makkelijk op waarde in te schatten. Want ja, Wasted Hours is een vrij simpel dingetje, maar toch ook wel erg aanstekelijk. Zo betrapte ik mijzelf laatst toch op een "all these wasted hours ba-pi-doo-di-doo" terwijl ik in de keuken een glas sap inschonk. Het zijn misschien niet de meest flashy nummers. Maar toch blijft er altijd wel iets hangen. Vaak ligt in die simpelheid ook meteen de perfectie. Instrumenten als de piano worden door deze band vaak zo gebruik dat ik het ook nog kan coveren (voor de duidelijkheid, ik heb 0.0 piano ervaring).

Op het minuutje Suburbs II na (wat voor mij niet had gehoeven) is tweeluik The Sprawl het slotstuk. Hier wordt deel I wat mij betreft wel juist gebruikt als een soort inleiding op deel II. De eeuwige angst en treurnis van Win Butler klinken overal doorheen. Daartegenover staat de positiviteit die uitstraalt van de liedjes die Regine zingt. Soms in het Frans, dan weer in het Engels. Altijd raakt ze me in het hart met haar zoete stem. Arcade Fire kan niet zonder deze zonnestraal in de verder duistere scene. The Sprawl II is een prachtige, hoopvolle afsluiter van The Suburbs. En helemaal niet zo'n pretentieuze stijlbreuk zoals sommigen het noemen. Het is toch een vrij typische AF hoor. Okee goed, ik hoor electronica Voor de rest druipen de handelsmerken van de band er toch vanaf.

En zo ben ik toch weer volledig in de ban van Arcade Fire. Ik denk dat ze dit album hard nodig hadden. De thematiek is absoluut aanwezig, maar men durft nu muzikaal wat meer af te wijken. Het zorgt voor wat minder consistentie, en misschien enkele niet geheel geslaagde nummers, maar het zorgt ook voor een goed gevarieerd album. Met een aantal nummers die het live goed zullen gaan doen (Ready to Start, City With No Children, Month of May). Opnieuw een zeer goed, wellicht geweldige plaat van Arcade Fire.

"Sometimes I can't believe it, I'm moving past the feeling"

avatar van hallo!
4,0
Toch weeral een erge sterke plaat van Arcade Fire. Ik vind hem duidelijk beter dan Neon Bible en erg dicht aanleunen bij Funeral.
Ik ben blij dat het niet meer zo duister is als op Neon Bible ook al zijn de teskten ook niet echt bepaald rooskleurig te noemen. Vooral de sfeer die dit album uitstraalt vind ik geweldig, ik kan het niet anders uitleggen.

avatar van mental Theo
4,0
pfff erg lekker hoor!

avatar van Nanne-1995
4,5
Eindelijk aangekomen.
Ik had natuurijk al eerder veel geluisterd op youtube maar wanneer je hem op een stel goede boxen luistert klinkt het echt waanzinig. Ik draai hem nu voor de eerste keer en het klinkt meteen al veelbelovend.
Half Light

avatar van kazzie
5,0
Ik ben vanmiddag aangekomen in Oostenrijk en onderweg deze plaat 3 keer geluisterd. Tussen door ook nog keer Fenural beluisterd. Maar deze plaat is voor mij eigenlijk niet minder dan Funeral. Daarom verhoog ik mijn stem toch echt na 5*****.
Ik moet toe geven na de eerste nummers gehoord te hebben voor de plaat uit was, was ik beetje bang dat hij ging tegenvallen. Maar deze plaat zal de komende tijd nog veel te vinden zijn in mijn CD speler!

4,0
Errug catchy allemaal. Bevalt mij wel

avatar van jannesvd
3,5
80's

JanBetonde2e
Ik krijg er soms een beetje het Talking Heads gevoel bij.

avatar van mattman
5,0
Arcade Fire slaat hiermee een nieuwe richting in. Niet dat ze een Radioheadje plegen, maar toch zijn ze veranderd.

Suburban War, Half Light II, Rococo en Sprawl II zijn de uitschieters.

avatar van brabantrock
Ik heb de meeste nummers van "the suburbs" een aantal keren beluisterd en ik ben nog niet om. Waarschijnlijk een groeiplaatje.
De muziek van Arcade Fire doet me soms denken aan de eerste drie albums van de the Waterboys (wie kent ze nog?). Bij dit derde album heb ik nog geen kippenvelmoment beleefd. Misschien komt het nog. Ik vind het allemaal wat vlak en poppy klinken. De eerste 2 albums zijn trouwens bijna niet te overtreffen. De single van het derde album vind ik aardig maar ook niet meer dan dat. Ik heb op dit derde album nog geen intervention of my body is a cage ontdekt: dat zijn nummers waar je eerder voor uit bed komt

avatar van The Scientist
3,5
mattman schreef:
Niet dat ze een Radioheadje plegen, maar toch zijn ze veranderd.
.


Het lijkt meer op een Coldplaytje dan op een Radioheadje in mijn ogen

UnknownPleasure
Ik heb nog nooit zo lang gewacht met een cijfer te geven aan een album. Elke keer veranderd mijn mening weer.

Nu vind ik bijvoorbeeld We Used To Wait het minste nummer samen met Ready to Start .
De rest kan ik met gemak een 4.5 tot 5 geven, maar dat verandert ook continu..

hè... o, en sprawl I had van mij veel langer gemogen.

JdW
Ik heb de plaat nu anderhalve luisterbeurt gegeven en het nodigt nou niet uit om verder te luisteren. Dat is vast een teken....

4,5
SSS
JdW schreef:
Ik heb de plaat nu anderhalve luisterbeurt gegeven


Ik ga dat zometeen ook doen, kennelijk brengt Arcade Fire goede muziek anders krijg je niet telkens zo'n hoge waardering.

avatar van jannesvd
3,5
man, dat zanglijntje in t refreintje van (Mountains Beyond Mountains)..... pffff kippenvel

3,0
Antagoon schreef:
(quote)

Daar komt bij dat ook Butler het recht heeft om dezelfde vragen te stellen die veel mensen zich in een bepaalde levensfase stellen, lijkt me. Het is behoorlijk pedant om iets dat voor jou 'been there, done that' is meteen als afgehandeld voor iedereen te beschouwen. Als ik iets boeiend aan deze plaat vind dan zijn het de lyrics wel. Al was het alleen maar omdat ik zelf inmiddels in de suburbs woon

Innige deelneming.

Behoorlijk pedant? Butler schrijft hier een nummer die bedoeld is als sneer naar de "hipsters" die hem grootgemaakt hebben (Rococo), qua pretentie zitten we dus al lekker op hetzelfde niveau.

Ik heb a priori overigens helemaal niks tegen songwriters die als subject de ondragelijke lichtheid van het dagelijkse bestaan onder de loep nemen. Het probleem is hier dat het op zo'n manier is aangepakt dat het cliché, overtrokken en zichzelf wel heel erg serieus nemend is, met een heleboel vage verwijzingen naar suburban wars, bommen die vallen en een weltschmerz waarvan de aanleiding nooit helemaal duidelijk wordt. Teenage angst voor gevorderen dus, neppe verontwaardiging die helaas niet veel verder komt dan wat superficiële clichés (tekenend voor de bloedarmoede zijn trouwens de veelvuldige verwijzingen naar kids/children en de algehele onschuld/puurheid van de jeugdigheid, cars etc.metaforen die ze al sinds hun debuut-EP hanteren en maar blijven recycleren ). Een aantal voorbeelden:

"I want a daughter while I'm still young /I want to hold her hand / Show her some beauty / Before this damage is done [...] Sometimes I can't believe it / I'm moving past the feeling / In my dreams we're still screaming" uit het openingsnummer

"Businessmen drink my blood / Like the kids in art school said they would" (Ready to Start)

Our heads are just houses/Without enough windows/They say you hear human voices/But they only echo/They only echo... (Half Light I)

Cops showing their lights/ On the reflectors of our bikes/ Said, do you kids know what time it is?/ Well sir, it's the first time I've felt like something is mine/ Like I have something to give (the sprawl I)

Waar slaagt dit in godsnaam allemaal op?


Het zou nog niet eens storen moest niet elk nummer dergelijke holle pathos bevatten en dezelfde thema's aansnijden, je kan gerust 2 willekeurige verzen in 2 verschillende nummers omwisselen zonder dat het veel aan de grond van de zaak zou veranderen.



Er rijst hier achter de hoek trouwens een knoert van een 'dead shopping mall' ten berge, hopelijk wordt mijn ziel er niet teveel door geërodeerd.

avatar van Fairy Feller
4,0
Heerlijk dat er nog zulke mooie platen worden gemaakt.

avatar van bloempje24
2,5
Moeilijk, dit nieuwe album van Arcade Fire. Niet dat de muziek moeilijk is, maar het doorgronden wel.

Om eerlijk te zijn kan ik er voorlopig nog niet zo veel mee. Maar als je dan de score op musicmeter ziet, of andere (soms ook 'strengere') reviews, dan krijgt dit album over het algemeen vrij veel lof.

Ik hoor het er nog niet in. Op Funeral kan ik zo 5 nummers opzetten die met kop en schouders boven dit werk uitsteken. Ook Neon Bible had, zij het spaarzame, hoogtepunten.

Dit album klinkt poppy, maar dat hoeft niet erg te zijn. Wat wel erg is, is dat het geforceerd overkomt. Misschien een rare uitspraak voor velen, maar geforceerd ontspannen en nonchalant doen is een deken die over dit album hangt.
Butler, de zanger, zingt ontspannener dan ooit, raakt wat hoge tonen wat een heel ander geluid geeft. De band speelt strak.

Maar onder die oppervlakte mis ik bezieling (Tunnels), mis ik muzikale wendingen (wake up) en mis ik vooral sterke composities.

Rococo is leuk, maar niet bijzonder. Sprawl II is verrassend en had ook leuk geklonken met ander instrumentarium. Wel leuk geprobeerd en gedurfd.
Ondanks dat ik over het algemeen niet sta te springen en vooral track 5 t/m 14 geruisloos voorbijtrekken hangen sommige deuntjes al 2 dagen in mijn kop.
De tijd moet uitwijzen of ik het niet begrijp, of dat Arcade Fire gewoon een wat minder album heeft gemaakt. Maar door de kracht van het collectief scoren ze altijd wel een voldoende.

Voorlopig zet in in op 3***.

avatar van Yamato
5,0
Oké, afgelopen twee weken ben ik op vakantie geweest (naar Israel) en ik heb bijna uitsluitend dit album beluisterd. Wederom een pareltje van Arcade Fire en dat is na de voor mij tegenvallende plaat van The National een enorme opluchting. Beste plaat van het jaar tot nu toe wat mij betreft.

avatar van royh
4,0
Ik heb the Suburbs inmiddels een aantal keren beluisterd en dit album valt bij mij goed in de smaak. Het is erg sfeervol, er zit volop variatie in met mooie overgangen tussen de nummers onderling en de afwisseling tussen de stemmen van Win en Regine is zeer aantrekkelijk: daarnaast is dit een album waarin je steeds weer nieuwe dingen in de arrangementen gaat ontdekken, gemaakt door een groep musici die ook op hun 3e album zeer bevlogen klinken.

Ik probeer bewust geen vergelijkingen te trekken met Funeral of Neon Bible, omdat elk album toch zo zijn eigen sfeer heeft. Je kan hoogstens zeggen dat the Suburbs hier en daar een poppier geluid laat horen, wat mij overigens zeer aanspreekt. Daarnaast kun je je afvragen als the Suburbs het 1e album van Arcade Fire was geweest hoe dan de reacties zouden zijn geweest ...

Favorieten tot nu toe: the Suburbs en vooral het prachtige Sprawl II (Mountains beyond Mountains) met geweldige zang van Regine (Kate Bush meets Blondie c.q. Abba) en wat een mooie synthesizerlijn zit hierin (kippenvel !) : dit zou denk ik wel eens hoge ogen kunnen gooien als het op single zou worden uitgebracht. Ik ben blij te zien dat de collega-stemmers dit nummer ook zo hoog waarderen ! Vooralsnog 4 sterren met beslist groeimogelijkheden. Samen met High Violet van the National behoort dit album tot mijn favorieten van dit jaar tot nu toe.

Overigens: ik zag bij dit album in mijn ogen een enigzins zinloze discussie over of dit nu een massaprodukt is. Ik denk dat Arcade Fire, mede dankzij dit album een steeds groter wordende groep muziekliefhebbers aanspreekt c.q. zal aanspreken (al behoudt de groep ook op the Suburbs een indiepop/-rock inslag): dat geldt overigens ook voor the National. Maar of dat nu boeit: het draait tenslotte om de muziek en goede muziek wordt vroeg of laat (soms) ook door de massa ontdekt .. (ik zag trouwens een zeer goede opmerking van siepie waar ik me wel in kan vinden: een massa creëert zichzelf).

avatar van jacobz
4,5
Ik vindt het allemaal nog iets te vrolijk. Vrolijke mzuiek is er al genoeg in deze wereld, probeer het allemaal iets donkerder te maken denk ik dan...

JanBetonde2e
Als je een nummer schrijft, of wat dan ook, dan ga je niet van tevoren bedenken, hoe of waarover je gaat schrijven, zoiets komt vanzelf, je gaat niet iets verzinnen om het nummer donkerder te maken, zo ook met instrumenten, als dat wel zo zou zijn, zou ik de muziek niet meer kunnen luisteren, want de muziek moet wel oprecht gemeent zijn voor mij, als je donkere muziek wilt, dan zet je altijd toch lekker Joy Division op

Dit album vind ik weer iets beter dan Arcade Fire's tweede album Neon Bible.
Zoals op elk album, bevallen mij de nummers van de vrouwelijke zangeres als eerst, zo ook Sprawl II

Dit album is niet een meesterwerk zoals het eerste album dat wel was, maar het doet er echt niet veel voor onder.

avatar van mattman
5,0
Hoppa, de volle 5 sterren. Een score die ik bijna nooit aan een plaat gegeven heb. Ik voel het gewoon: deze plaat is een grote kanshebber voor de plaat van het jaar voor mij. Het is in ieder geval al lang geleden dat ik zoiets goeds gehoord heb van een nieuwe band.

Zelfs hun eerste plaat kan hier wat mij betreft hier niet aan tippen.

avatar van muismat
Ik vind de hoes in elk geval geniaal.

Ravenous
jannesvd schreef:
man, dat zanglijntje in t refreintje van (Mountains Beyond Mountains)..... pffff kippenvel


Inderdaad zeg. Prachtig, meteen mijn favoriet van het album.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:21 uur

geplaatst: vandaag om 12:21 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.