menu

Hurts - Happiness (2010)

mijn stem
3,60 (255)
255 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Electronic / Pop
Label: RCA

  1. Silver Lining (4:58)
  2. Wonderful Life (4:14)
  3. Blood, Tears & Gold (4:18)
  4. Sunday (3:53)
  5. Stay (3:55)
  6. Illuminated (3:19)
  7. Evelyn (3:55)
  8. Better Than Love (3:33)
  9. Devotion (4:13)

    met Kylie Minogue

  10. Unspoken (4:47)
  11. The Water / Verona (6:58)
  12. Better Than Love [Tiefschwarz Mix] * (4:14)
  13. Happiness * (4:23)
  14. Affair * (6:26)
  15. Mother Nature * (2:50)
  16. Better Than Love [Jamaica Remix] * (4:19)
  17. Wonderful Life [Arthur Baker Remix] * (6:43)
  18. Wonderful Life [Arthur Baker Remix – Kitsuné Version] * (10:04)
  19. Confide in Me [Live Studio Version] * (3:37)
  20. Sunday [Demo] * (2:33)
  21. Devotion [Demo] * (3:49)
  22. All I Want for Christmas Is New Year's Day * (4:34)
toon 11 bonustracks
totale tijdsduur: 48:03 (1:41:35)
zoeken in:
Spotalicious schreef:
Gisteren twee keer gedraaid tijdens mijn dienst bij de Van Leest en toen begon ik eigenlijk pas in te zien hoe goed dit plaatje is.


Ah nu weet ik ook de reden waarom het mij niet bevalt .

avatar van Slowgaze
3,5
Tja, als inmiddels 19-jarige Hurts-positivo zal ik het album maar eens bespreken, ook omdat ik wel degelijk kennis heb van jaren 80-synthesizerpop. Overigens, Mjuman, vindt jij "broeierige geilheid" op zijn plaats in een liedje over een man die zelfmoord wil plegen? Nu zullen er vast mensen zijn die dat opwindend vinden en van jezelf verhangen krijg je sowieso een erectie, maar ik vind dat argument niet bepaald op zijn plaats.

Wat waar is is waar, de ijzersterke singles "Wonderful Life" en zeker "Better than Love" worden niet overtroffen op het album, alleen het mooie duet met Kylie Minogue, "Devotion", komt in de buurt er van (en is overigens ook zeker geen "Where the Wild Roses Grow", dat moet gezegd worden). Eerstgenoemde single ademt Talk Talk ten tijde van "It's My Life", hoogtepunt "Better than Love" heeft iets erg Kraftwerk-achtigs, maar dan op amfetaminen. Hurts blijkt het echter meestal wat meer atmosferisch aan te pakken.

Die ene andere keer dat het gas er goed in gaat is in "Sunday", wat het meest kitscherige en matige nummer is van de plaat. Alsof "Pappilon" geen compositie is van Editors, maar van Justin Timberlake. Sowieso, veel nummers ruiken verdacht veel naar van die slappe mainstream-r&b (gelukkig wel zonder autotune). "Blood, Tears & Gold" is er weer zo eentje. Afsluiter "The Water" (een pianoballade! Hoe integer!) is ook geen bijster sterke compositie, maar verborgen track "Verona" klinkt als een cover van een slap Nederlandstalig nummer, met een Engelse tekst er op.

Nee, dan weet Hurts beter om te gaan met majesteus opgebouwde stukken als "Unspoken". Bijna overdreven groots, maar knap en meeslepend opgebouwd. In datzelfde stramien weet "Evelyn" een stuk minder te overtuigen, vooral vanwege de behoorlijk larmoyante tekst. Ook het prima "Silver Lining" en "Stay" (mooie koorbijdrage, doet het nummer veel goeds) hebben een dergelijke grandeur over zich heen. Bladgoud misschien, maar dat is nog altijd beter dan nepjuwelen.

Natuurlijk, Hurts is zo ontzettend glad dat Heaven 17 er The Jesus & Mary Chain (ten tijde van Psychocandy, voor de duidelijk) bij vergeleken is. Prima referentie, overigens, die ik van niemand hoor: Heaven 17. Ja, Pet Shop Boys heeft het ook wat van weg, een light-versie van New Order, scheutje Michael Jackson (die ik niet uit kan staan, maar dat terzijde. Dat ie dood is doet daar geen afbreuk aan). Hurts is uiteindelijk gewoon pretentieloos, ook al wordt er meestal tekstuele diepte gesuggereerd (en soms zijn de teksten zelfs nog best mooi), maar de nummers blijven hangen, ze zijn in orde en het is gewoon niet veel meer dan dat. In voedseltermen noem je dit fastfood en dat is op zijn tijd ook wel eens lekker, tussen alle zwaar op de hand liggende diners door.

Slowgaze schreef:
Natuurlijk, Hurts is zo ontzettend glad dat Heaven 17 er The Jesus & Mary Chain (ten tijde van Psychocandy, voor de duidelijk) bij vergeleken is. Prima referentie, overigens, die ik van niemand hoor: Heaven 17. Ja, Pet Shop Boys heeft het ook wat van weg, een light-versie van New Order, scheutje Michael Jackson (die ik niet uit kan staan, maar dat terzijde. Dat ie dood is doet daar geen afbreuk aan). Hurts is uiteindelijk gewoon pretentieloos, ook al wordt er meestal tekstuele diepte gesuggereerd (en soms zijn de teksten zelfs nog best mooi), maar de nummers blijven hangen, ze zijn in orde en het is gewoon niet veel meer dan dat. In voedseltermen noem je dit fastfood en dat is op zijn tijd ook wel eens lekker, tussen alle zwaar op de hand liggende diners door.


Ik vind het een mooie vergelijking; ik vind Heaven 17 ook onuitstaanbaar.

The Jesus and Mary chain is dan wel weer erg prettig, maar als ik zelfs aan Pixies fans uit moet leggen dat Head on toch echt geen Pixies nummer is lijkt me dat deze band nu niet echt de bekendheid geniet zodat de 3FM luisteraar het ook kent en die groep scoort bij dit album dan weer hoog onder de 4+ beoordelingen, gok ik.

avatar van Mjuman
Slowgaze schreef:
Tja, als inmiddels 19-jarige Hurts-positivo zal ik het album maar eens bespreken, ook omdat ik wel degelijk kennis heb van jaren 80-synthesizerpop. Overigens, Mjuman, vindt jij "broeierige geilheid" op zijn plaats in een liedje over een man die zelfmoord wil plegen? Nu zullen er vast mensen zijn die dat opwindend vinden en van jezelf verhangen krijg je sowieso een erectie, maar ik vind dat argument niet bepaald op zijn plaats.


Mijn kwalificatie betrof de man en niet de song (Doves Cry) of de tekst, en het nummer van Hurts deed me eraan denken. En elke bobbel in de broek heeft nou eenmaal een vaste plaats (of ie nou van sleutels en/of portemonnee komt of van een ongecondioneerde reflex) - en verder is "the image in the mind of the beholder".

Veel fun ermee, ik draai het wel, maar de new OMD bijv schenkt me meer vreugde en voor refelctie zijn dan weer andere schijven beschikbaar.

En Heaven17 als referentie: allez votre corridor - alleen dan moet je niet uitgang van Penthouse and Pavement, m.n. niet van We Do'n t Need This Fascist Groove Thang.

avatar van Slowgaze
3,5
Ik denk ook meer aan dingen als How Men Are (leuke elpee overigens), of Temptation. New Order ten tijde van Waiting for the Siren's Call lijkt me ook wel een aardige referentie: erg glad, maar zeker vermakelijk.

4,5
Ik vind deze echt geweldig. Vooral Wonderful live, Blood, tears and Gold en Sunday vind ik erg mooie nummers die ik vaak draai, thuis en in de auto. Ja, helemaal mijn ding deze plaat!

avatar van pim556
2,0
Zo fout dit . En toch klinkt het lekker en aanstekelijk! Nog maar een paar keer proberen...

dVTB
Slowgaze schreef:
Hurts is uiteindelijk gewoon pretentieloos, ook al wordt er meestal tekstuele diepte gesuggereerd (en soms zijn de teksten zelfs nog best mooi), maar de nummers blijven hangen, ze zijn in orde en het is gewoon niet veel meer dan dat. In voedseltermen noem je dit fastfood en dat is op zijn tijd ook wel eens lekker, tussen alle zwaar op de hand liggende diners door.


Wat mij altijd opvalt, is dat computermatig geproduceerde/elektronische muziek zo gemakkelijk wordt afgedaan met termen als 'fastfood', alsof het snel op een achternamiddag in elkaar is geflanst met één druk op de knop. Dat terwijl "Happiness" juist heel geraffineerd is geproduceerd.

Als je de leeftijd van de beide Hurts-leden (27 en 23) in ogenschouw neemt, dan is hun album een uitstekend debuut. Misschien hebben de teksten nog geen enorme diepgang, maar ik hoor dit nog altijd liever dan 15-jarige hiphoppers die hun 'levenslessen' aan de man brengen (echt meegemaakt). Ik heb ook wel de neiging om het debuutalbum van Hurts te vergelijken met dat van de Pet Shop Boys: Please uit 1986. Ook daarop stonden 'simpele' liedjes over liefde, zoals I Want A Lover en Why Don't We Live Together. Pas op volgende albums kwam er meer diepgang in de teksten.

Hurts heeft wat dat betreft ruimte om te groeien en de tijd om meer levenservaring op te doen. Overigens wil ik nog kwijt dat "Verona" live geweldig uit de verf komt, ook al voegt het op het album weinig toe.

avatar van Emile93
4,0
Nog steeds vind ik dit een geweldig album. Alleen is het toch wat gezakt in mijn top 10 (van 3 naar 5). Nog steeds 5* maar je moet dit niet te vaak horen want dan gaat het vervelen, vrees ik!

4,5
Eén van de ontdekkingen van het jaar voor mij. Goede sound, wat 80s invloeden en luistert lekker. Niet grandioos noch baanbrekend maar als debuutalbum iets om trots op te zijn. Dit zou de interesse van heel wat electro-pop liefhebbers moeten opwekken.

avatar van Mjuman
Let op: Mjuman verdubbelt bijna zijn score; hij doet er een heel punt bij!!

Rare vent, eet ie te veel Granny's (smith) af en toe dat ie zo zuur doet?

Van de week nu 2 * weer gedraaid en ik moet zeggen - zo bij klusjes is het een prettige achtergrond, geen grote gebaren, bewust (en da's een beetje mijn bezwaar) gelijkt geproduceerd, niet hoogdravend, maar wel oprettig voor bij 'doe-werk'.

avatar van deric raven
3,5
Hoor in de zang voornamelijk Erasure terug.
Zou zo een nieuw project van Vince Clark kunnen zijn.

Volgens de discografie speelden ze al in 1985 mee op Falco 3.
Best knap, nagaande dat een lid nog maar 1 jaar oud was, en die andere nog eens niet geboren was.

avatar van Emile93
4,0
Muziekkriebel schreef:
Eén van de ontdekkingen van het jaar voor mij. Goede sound, wat 80s invloeden en luistert lekker. Niet grandioos noch baanbrekend maar als debuutalbum iets om trots op te zijn. Dit zou de interesse van heel wat electro-pop liefhebbers moeten opwekken.


En toch maar 3,5*? Waarom?

avatar van deric raven
3,5
Zijn wel allemaal nummers gericht voor een groter wat commercieler publiek.
Klinkt ook wel wat als Panic! At The Disco, maar dan zonder de gitaren.

avatar van pim556
2,0
Vermakelijk album dit. Alhoewel het nergens verrast en te glad geproduceerd is.

Wonderful Life vind ik wel een uitschieter, mooie tekst en het klinkt lekker!
Ook Sunday kan me wel bekoren, lekker poppy uptempo nummer. Doet me een beetje aan The Killers denken. Niet baanbrekend of origineel, maar wel goed.

Hierna verzanden ze helaas in langzame slijmnummers. De teksten worden van mindere kwaliteit en Stay is tenenkrommend slecht. Vooral aan het achtergrondkoortje erger ik me dood.

Het begin van Evelyn raakt me. Mooi gezongen, en de synths voegen echt iets toe. Het refrein klinkt groots, en het instrumentale gedeelte erna zorgt voor een mooie climax. Daarna verzanden ze helaas in hetzelfde kunstje, te veel herhaling zorgt er toch wel voor dat de verrassingen op dit plaatje grotendeels uit blijven.

Dan nog een hitje. Ik erger me aan de synths, wat verschrikkelijk zeg die foute toontjes. Voor de rest een aanstekelijk nummertje!

Daarna verslapt de aandacht enigszins: te veel synths voor mijn kiezen gehad. Het lijkt ook allemaal zo op elkaar. De bijdrage van Kylie op Devotion is gewoon een verschrikking. Ik lieg niet als ik zeg dat ik me eerst afvroeg wat dat irritante kinderstemmetje in dit nummer voorstelde.

In Unspoken neemt het synth-geweld enigszins af, even een nodig rustpuntje. Gelukkig zet dit rustpuntje zich door, maar misschien hadden de rustpuntjes wat beter verdeeld kunnen worden. Overigens is het laatste nummer weer erg over the top, het klinkt erg gemaakt.

4,5
Emile93 schreef:
(quote)


En toch maar 3,5*? Waarom?


Zoals ik zei : niet baanbrekend, nergens uitzonderlijk.

avatar van Gloeilamp
4,0
Niet erg bijzonder, maar toch erg leuk!

avatar van west
3,5
Gloeilamp schreef:
Niet erg bijzonder, maar toch erg leuk!


Leuk hoor zo'n 80s synthesizer album gemaakt in 2010! Opvallend is dat net als toen ook vaak, een heel album net te hoog gegrepen lijkt voor een band. Hier staan een aantal aardig tot echt goede tracks op, maar ook een aantal mindere, waardoor je gemiddelde naar beneden gaat.

Lekkere synthesizer pop hoor je op de eerste vier nummers, Evelyn & Better Than Love. De rest zou hooguit dienst kunnen doen als b-side van een jaren '80 singletje.

Wat deden ze nog meer in de jaren '80? 12 inch mixen maken! En ja hoor, die zijn er ook van Wonderful Life (op de CD Single). Twee van de drie zijn de moeite zeker waard: de Lexy Remix (die is echt heel erg mooi!) en de .... Arthur Baker Remix. Good old Arthur Baker himself: hoe 80s wil je het hebben?

avatar van deric raven
3,5
Waarom grijpt men zo terug naar het jaren 80 geluid?
Zou het komen door de economische crisis?
Broeikaseffect wat weer populair is?
Verlangen naar het spelen van spelletjes?
Thuis met het hele gezin, tijdens een koude winteravond.
Gezellig met z’n allen voor de buis.
De kijkcijfers van Boer Zoekt Vrouw, The Voice Of Holland, en Ik Hou Van Holland weerspiegelen dat beeld.

Het koude kille geluid van Silver Lining doet Duits aan.
Beelden van Thomas Anders van Modern Talking pijnigen mijn netvlies.
Inclusief de foute gouden ketting met de naam Nora.
Wil ik me wel aan Hurts wagen?
Om gelijk aan de meest foute associatie van dat tijdperk herinnerd te worden.
Het antwoord is simpelweg ja.

Happiness is een verrassingsei.
Een Kinder Surprise.
De vormgeving is het lekkere chocolade.
Wat er vervolgens onder zit blijft je verbazen.
Dan weer een mooi knutselwerk.
Vervolgens een foute prul.

Er wordt niet alleen terug gegrepen op Depeche Mode, Talk Talk en Duran Duran.
Ook vergeten artiesten als Nik Kershaw, New Musik en Howard Jones.
Maar zo zijn dus ook acts als Bros en het genoemde Modern Talking hoorbaar.
Natuurlijk klinkt het allemaal Mega gelikt.
Maar zo kwamen de jaren 80 ook grotendeels over.
Dansvloeren moesten bevolkt blijven.
Wat had je als kroegbaas anders aan die dure investeringen van 5 jaar eerder.
Lichtgevende vloertegels en spiegelbollen.
Jongeren die het lukten om net uit de maat te dansen.
Op de huidige nummer 1.

Nee, artiesten als Hurts moeten we koesteren.
Dansen om te vergeten.
Last Night A DJ Saved My Life.
Geen intellectueel gelul van Morrissey.
Hang The DJ.
Bullshit.

avatar van berwt
4,5
Schitterende recensie!

avatar van KKOPPI
Ik ben heel positief na een 1e luisterbeurt.

avatar van Joeri_000
4,0
Leuk en verassende sound !! zag dat ze woensdag in de oosterpoort kwamen , gelijk kaarten gekocht

avatar van Flipman
5,0
Haha, mijn broer heet ook Joeri en die heeft zich in een ver verleden ook aangemeld op deze site, verder nooit wat mee gedaan en dacht effe dat jij het was maar hij is ouder .

En bovendien had hij z'n kaarten al veel eerder dus dat klopt ook niet.

Slowgaze introduceerde deze groep aan mij per YouTube, de clip van Better Than Love. Klonk verrassend goed en zag er ook gaaf uit! Typische jaren '80 sound zonder de gedateerdheid, dit duo moest ik maar 's in de gaten gaan houden! Ik liet het ook aan mijn broer horen en zien, die kon dit geluid ook erg waarderen. Niet heel veel later -paar dagen, misschien anderhalf/twee weken of zo- stormde hij mijn kamer binnen en riep dat ik onmiddellijk 'Better Than Love moest YouTuben!' Had ie net op TV gezien. Terwijl ik zijn verzoek inwilligde, herinnerde ik hem eraan dat ik hem reeds eens een link van deze clip had gestuurd, niet zo gek lang geleden. Oh ja, dat was ook zo. Maar wegens de extreme coolheid op een groter scherm dan dat van zijn computer was die herinnering vervaagd en wist hij niet meer wie hem dat ook alweer laten zien/horen had. Hoe dan ook, hij was helemaal hoteldebotel en ging het album voor zijn verjaardag vragen aan zijn beste vriend.

Ik ben zelf op 12 oktober jarig. En als verjaardagscadeau voor mij -en hemzelf stiekem- had ie kaartjes voor het eerste concert van Hurts in Nederland -Paradiso- aangeschaft! Ja, leek me erg leuk en ik veinsde geen enthousiasme, hoewel dat van hem duidelijk groter was dan dat van mij.

Dat is best wel omgeslagen, ik ben nu minstens zo gek op Hurts als hij.

Ik stond helemaal vooraan, kon Theo zo bij z'n enkels pakken en achterover doen vallen als ik dat wilde. Het optreden was fenomenaal, indrukwekkend! Ik was helemaal om! En mijn oren ook, Crisis hé! Ik ga denk ik niet heel vaak meer dichtbij de speakers staan!

Deed ik gisteravond ook niet, tijdens hun tweede concert in Nederland -voor zover mij bekend. In de Oosterpoort te Groningen. Ze hadden bovendien een voorprogramma dat echt bij de groep paste; Pien Feith. In Amsterdam hadden ze the Handsome Poets, die na een tijdje erg saai werden. Helemaal niet mijn ding.

In de Oosterpoort werd de band zowel muzikaal als visueel extra versterkt door een gitarist/bassist en een saxofoniste/violiste. Richard, de operazanger, was er dit keer niet bij. En ook Kylie Minogue was tijdens beide optredens afwezig.

Mocht de pret niet drukken, ik was aan de speakers gekluisterd! En aan het toneel, wauw!

Maar goed, het album zelf.

Hoewel ik het muzikaal sowieso goed in elkaar vind zitten, hadden sommige songs wel hun tijd nodig om te groeien. Ze leken me aanvankelijk iets te popperig en geforceerd. dit was lichtelijk te merken in Wonderful Life, hoewel de percussie me al gauw over de streep trok maar Blood, Tears & Gold met iets te vaak het woord 'baby' in het refrein, deed me in het begin erg afschrikken. Maar alsnog bleek dit uiteindelijk gerechtvaardigd.

De songs zijn wel overgoten met gloeiendhete cliché's maar zodra deze smolten en zich verhardden werden deze beslagen en omgevormd tot prachtige melancholische kunstwerkjes. En niet qua sound, maar qua sfeer doen ze me vaak erg denken aan Joy Division en de vroege New Order. Ook hun visuele output, zoals promotiefoto's, clips en de cover art van hun album en singles, bijvoorbeeld. Minimalistisch, zwart-wit en droefgeestig. Echter, waar het de gelijkenis met Joy Division betreft; veel van hun tracks zijn echt zwartgallig, dat is Hurts nooit. Maar sommige nummers zoals Love Will Tear Us Apart en Atmosphere dragen hetzelfde gevoel van verdriet met zich mee als vele liederen van dit kersverse Britse duo -dat uit Manchester komt, net als Joy Division en New Order. Wat komt daar toch veel moois vandaan!

Dus, dezelfde droefheid maar dan wat meer integer, ingetogener. Emotioneler zou ik niet willen zeggen maar reflectiever en de pijn iets meer voorbij; Ian zit er, zodra hij zing, nog middenin. Theo is er reeds boven en vertelt hoe hij zich over de situatie voelt.

Overigens, gisteravond had hij de microfoon zo vast en begon hij te trillen met zijn andere hand en met zijn ogen weg te draaien, dat het net leek alsof hij een epileptische aanval zou krijgen en mijn broer was het eens met m'n vergelijking met Ian Curtis. Maar de attaque zette niet door, gelukkig.

De ontdekking van het jaar, die ik sinds mijn eerste bezoek aan hen in de Amsterdamse poptempel steeds beter ben gaan waarderen en zelfs een plekje in mijn Top-10 heeft verdiend! Dit betekent dat ik het album zal moeten gaan kopen, omdat dat een regel is. Ik moet het origineel hebben en dat is nu nog niet zo. Ik hoopte gisteren het album op LP te kunnen scoren maar zelfs de CD werd na het concert niet verkocht, vreemd genoeg.

Hulde! Hulde zeg ik U!

5,0
Niet zoveel cds gekocht dit jaar, maar deze heb ik zelfs dubbel :P:P

De Bside van Wonderful Life - Affair is ook geniaal!

4,5
Muziekkriebel schreef:
(quote)


Zoals ik zei : niet baanbrekend, nergens uitzonderlijk.


Mijn eigen quote nog eens hernomen : ben naar een goed optreden geweest in de AB in Brussel, en dan CD herbeluisterd... en ik herzie mijn mening. Verhoging met 1 vol punt. Sommige nummers ademen werkelijk greatness uit zoals "Wonderful Life" of "Better Than Love", en komen nog meer tot uiting live. Wat de CD betreft, hoe meer je die beluistert hoe beter hij wordt.

Die jongens zullen groot worden volgens mij.

sanquin
Flipman schreef:
modknip - een lange stuk dat boven in zijn geheel te lezen is


Je slaat de spijker op z'n kop, ook ik was als megafan weer aanwezig en het was, afgezien dat enigzins rare voorprogramma
Wederom genoteren van een nieuwe show, achteraf nog even Adam ontmoet en dat gaan we volgende week nog maar eens dunnetjes overdoen in de Melkweg.
Ondertussen het album meer dan grijsgedraaid tot vervelens toe maar dat neemt niet weg dat Happiness voor mij een giga-klassieker is geworden.

Voor mij geldt ook: HULDE!

avatar van SOAD
4,0
Die gladde synthpop is totaal niet mijn genre, maar ik vind dit echt heel goed.
Alles valt gewoon op zijn plaats.
Er staat werkelijk geen misser op, voor mij echt DE meevaller van 2010.
Ben benieuwd hoe dit het live gaat doen op Pinkpop.

avatar van Booyo
1,5
Dit album kent in mijn oren twee goede platen in Wonderful Life en, in mindere mate, Devotion. Verder vind ik het helaas he-le-maal niks. Veel te gladde producties, die duidelijk hun focus legt op het maken van top-40 hitjes, en een stem waar ik na een tijdje behoorlijk kriegel van wordt.

1,5*

avatar van pim556
2,0
En je wordt niet gek van de stem van Minogue op Devotion?

avatar van Booyo
1,5
Ik wist dat die ging komen, maar gek genoeg niet nee. Maar zo'n goed nummer vind ik het nou ook weer niet hoor

Gast
geplaatst: vandaag om 14:03 uur

geplaatst: vandaag om 14:03 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.