Haha, mijn broer heet ook Joeri en die heeft zich in een ver verleden ook aangemeld op deze site, verder nooit wat mee gedaan en dacht effe dat jij het was maar hij is ouder
.
En bovendien had hij z'n kaarten al veel eerder dus dat klopt ook niet.
Slowgaze introduceerde deze groep aan mij per YouTube, de clip van
Better Than Love. Klonk verrassend goed en zag er ook gaaf uit! Typische jaren '80 sound zonder de gedateerdheid, dit duo moest ik maar 's in de gaten gaan houden! Ik liet het ook aan mijn broer horen en zien, die kon dit geluid ook erg waarderen. Niet heel veel later -paar dagen, misschien anderhalf/twee weken of zo- stormde hij mijn kamer binnen en riep dat ik onmiddellijk '
Better Than Love moest YouTuben!' Had ie net op TV gezien. Terwijl ik zijn verzoek inwilligde, herinnerde ik hem eraan dat ik hem reeds eens een link van deze clip had gestuurd, niet zo gek lang geleden. Oh ja, dat was ook zo. Maar wegens de extreme coolheid op een groter scherm dan dat van zijn computer was die herinnering vervaagd en wist hij niet meer wie hem dat ook alweer laten zien/horen had. Hoe dan ook, hij was helemaal hoteldebotel en ging het album voor zijn verjaardag vragen aan zijn beste vriend.
Ik ben zelf op 12 oktober jarig. En als verjaardagscadeau voor mij -en hemzelf stiekem- had ie kaartjes voor het eerste concert van Hurts in Nederland -Paradiso- aangeschaft! Ja, leek me erg leuk en ik veinsde geen enthousiasme, hoewel dat van hem duidelijk groter was dan dat van mij.
Dat is best wel omgeslagen, ik ben nu minstens zo gek op Hurts als hij.
Ik stond helemaal vooraan, kon Theo zo bij z'n enkels pakken en achterover doen vallen als ik dat wilde. Het optreden was fenomenaal, indrukwekkend! Ik was helemaal om! En mijn oren ook, Crisis hé! Ik ga denk ik niet heel vaak meer dichtbij de speakers staan!
Deed ik gisteravond ook niet, tijdens hun tweede concert in Nederland -voor zover mij bekend. In de Oosterpoort te Groningen. Ze hadden bovendien een voorprogramma dat echt bij de groep paste; Pien Feith. In Amsterdam hadden ze the Handsome Poets, die na een tijdje erg saai werden. Helemaal niet mijn ding.
In de Oosterpoort werd de band zowel muzikaal als visueel extra versterkt door een gitarist/bassist en een saxofoniste/violiste. Richard, de operazanger, was er dit keer niet bij. En ook Kylie Minogue was tijdens beide optredens afwezig.
Mocht de pret niet drukken, ik was aan de speakers gekluisterd! En aan het toneel, wauw!
Maar goed, het album zelf.
Hoewel ik het muzikaal sowieso goed in elkaar vind zitten, hadden sommige songs wel hun tijd nodig om te groeien. Ze leken me aanvankelijk iets te popperig en geforceerd. dit was lichtelijk te merken in
Wonderful Life, hoewel de percussie me al gauw over de streep trok maar
Blood, Tears & Gold met iets te vaak het woord 'baby' in het refrein, deed me in het begin erg afschrikken. Maar alsnog bleek dit uiteindelijk gerechtvaardigd.
De songs zijn wel overgoten met gloeiendhete cliché's maar zodra deze smolten en zich verhardden werden deze beslagen en omgevormd tot prachtige melancholische kunstwerkjes. En niet qua sound, maar qua sfeer doen ze me vaak erg denken aan Joy Division en de vroege New Order. Ook hun visuele output, zoals promotiefoto's, clips en de cover art van hun album en singles, bijvoorbeeld. Minimalistisch, zwart-wit en droefgeestig. Echter, waar het de gelijkenis met Joy Division betreft; veel van hun tracks zijn echt zwartgallig, dat is Hurts nooit. Maar sommige nummers zoals
Love Will Tear Us Apart en
Atmosphere dragen hetzelfde gevoel van verdriet met zich mee als vele liederen van dit kersverse Britse duo -dat uit Manchester komt, net als Joy Division en New Order. Wat komt daar toch veel moois vandaan!
Dus, dezelfde droefheid maar dan wat meer integer, ingetogener. Emotioneler zou ik niet willen zeggen maar reflectiever en de pijn iets meer voorbij; Ian zit er, zodra hij zing, nog middenin. Theo is er reeds boven en vertelt hoe hij zich over de situatie voelt.
Overigens, gisteravond had hij de microfoon zo vast en begon hij te trillen met zijn andere hand en met zijn ogen weg te draaien, dat het net leek alsof hij een epileptische aanval zou krijgen en mijn broer was het eens met m'n vergelijking met Ian Curtis. Maar de attaque zette niet door, gelukkig.
De ontdekking van het jaar, die ik sinds mijn eerste bezoek aan hen in de Amsterdamse poptempel steeds beter ben gaan waarderen en zelfs een plekje in mijn Top-10 heeft verdiend! Dit betekent dat ik het album zal moeten gaan kopen, omdat dat een regel is. Ik moet het origineel hebben en dat is nu nog niet zo. Ik hoopte gisteren het album op LP te kunnen scoren maar zelfs de CD werd na het concert niet verkocht, vreemd genoeg.
Hulde! Hulde zeg ik U!