menu

Deerhunter - Halcyon Digest (2010)

mijn stem
3,97 (401)
401 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: 4AD

  1. Earthquake (5:00)
  2. Don't Cry (2:49)
  3. Revival (2:14)
  4. Sailing (5:00)
  5. Memory Boy (2:09)
  6. Desire Lines (6:45)
  7. Basement Scene (3:41)
  8. Helicopter (4:58)
  9. Fountain Stairs (2:38)
  10. Coronado (3:19)
  11. He Would Have Laughed (7:29)
totale tijdsduur: 46:02
zoeken in:
avatar van knots
3,5
He Would Have Laughed

khonnor
de kogel is door de kerk. deze is echt wel beter dan microcastle.
afwisselender en mooi zwevend dus zacht en zweverig en hard en noisy... zonder de popgevoeligheid en het melodieuze uit het oog te verliezen natuurlijk

iow, geweldige plaat. ik zou zelfs zeggen dat ie zonder blozen naast indie klassiekers als crooked rain crooked rain, turn on the bright lights en source tags & code mag staan...

avatar van philtuper
5,0
Ik denk dat Bradford een muzikaal genie is...

avatar van De-noir
4,0
Hopelijk slaat de verveling niet al te snel toe, maar tot nu toe is dit album voor mij ook volledig raak. Misschien een verhoging binnenkort.

avatar van AOVV
3,5
Deze krijgt een score van 9.2 van Pitchfork! Het maakt me nieuwsgierig.. Voorganger 'Microcastle/Weird Era Continued' vind ik zeker niet slecht..

4,5
Cryptograms was al geweldig. Microcastle een klassieker en deze gaat er nog bovenuit groeien.

Koptelefoonmuziek van de bovenste plank !!!

avatar van AOVV
3,5
Ik hoop dat je gelijk hebt, gekennis, dit jaar staat eigenlijk al bol van de sterke platen, maar er is altijd plaats voor eentje meer! Ik ga de vorige nog maar eens herbeluisteren..

khonnor
AOVV schreef:
Deze krijgt een score van 9.2 van Pitchfork! Het maakt me nieuwsgierig.. Voorganger 'Microcastle/Weird Era Continued' vind ik zeker niet slecht..

pf heeft niet altijd gelijk maar in deze dus wel
hoe meer ik hem hoor hoe beter hij wordt... wat me vooral ook opvalt is hoe gedetailleerd de productie klinkt, verrassend voor wat in se een pure indie-plaat is.

dit wordt bradford's meesterwerk. mark my words!


philtuper schreef:
Ik denk dat Bradford een muzikaal genie is...


Ik denk het ook Pitchfork: TV

4,0


goh, pitchfork is behoorlijk pretentieus, maar dat hipster runoff kan er ook wat van zeg. wat een gelul allemaal.

avatar van Chronos85
5,0
Ik denk dat je daarvoor het karakter van hipster runoff beter moet begrijpen. Het is aan de ene kant behoorlijk 'hipster-minded' terwijl het anderzijds het hipsterimago ook behoorlijk te kijk zet. Het stelt bij vrijwel elk artikel van dit soort over-the-top vragen, die helemaal niet serieus bedoeld zijn, en alleen dienen als satire op het pretentieuze karakter van Pitchfork.

"Feel like they are pushing some sort of ‘indie agenda’ to move Bradley Cox to a tier 1 indie star"

Dames en heren, mag ik u voorstellen aan mevrouw Bradley Cox:

http://t1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRNsEddeZM8PwHQE2eazCO44QDVcg4Dsw0HRQybChXkir8oZCA&t=1&usg=__3xaz3op1Ig_Virrp-QBXy3SO8rg=

Ze doet aan triathlons voor het goede doel.

Maar waarom Hipster runoff daar aandacht aan besteed is mij een raadsel.

Maar goed ik lees de Pitchfork troep verder ook niet (de opnames vind ik veel interessanter), maar dit album gaat bij mij wel hoog scoren in de eindejaarslijst.

avatar van Lars11
4,0
Heerlijk album. Ik kan alleen de openingstrack "earthquake" niet uitstaan. Wat doet dit nummer in godsnaam op deze plaat?

Sven Bersee
Mooi nummer juist!

avatar van De-noir
4,0
Desire Lines is echt heerlijk, maar aan de andere kant is de outro van de studio versie net wat te ingetogen. In potentie net zo episch als een Instant Street (dEUS), maar dan hadden ze het gas op het einde net wat verder in moeten duwen. Live zullen ze ongetwijfeld helemaal los gaan

(willie) schreef:
(quote)


Ik denk het ook Pitchfork: TV


Serieus, niemand die het met mij en philputer eens is?

avatar van OldRottenhat
4,5
Damn, Coronado begint toch serieus af te stevenen op nummer van het jaar! Mocht ik 'm voor die tijd niet dood draaien tenminste.

4,5
Russische roulette. Een ongelukkig rad van fortuin, angstaanjagend draaiend. Wachtend op de fatale kogel. Je kan je eigen lot niet ontwijken, onverbiddelijk en compromisloos. Klik. Een schot in het duister…

Deerhunter bewees zichzelf al in 2007 met de fijne indie-ambient plaat Cryptograms. Het jaar daarop bevestigde de Amerikaanse band haar kunnen met het onvolprezen Microcastle, waarop lichte shoegaze-invloeden te ontwaren waren die een aangename gitaarmuur tot stand brachten, zonder de hitpotentie uit het geluid te halen. Met dat album wist Deerhunter op te klimmen tot het establishment van de indie-rock. Halcyon Digest, hun nieuwste album, zorgt ervoor dat de groep die plaats definitief mag innemen.

Om hun naam als een van dé indie-bands van zowel het afgelopen als komende decennium waar te maken blijft Deerhunter niet hangen in een succesformule, maar levert een van hun meest veelzijdige albums af. Een album waarop ambient en shoegaze moeiteloos worden afgewisseld met garage-rock, sixties-pop en psychedelica, zonder dat de popfactor uit het oog verloren gaat.

De opener van de plaat is daarom een beetje misleidend. Earthquake is een rustig en traag nummer waarop Bradford Cox met vervormde stem over een regelmatige beat zingt en in vijf minuten naar een climax opbouwt die niet komt. Op het eerste gehoor klinkt het nummer ook niet als een Deerhunter-song maar als een liedje van Cox’ solo-project Atlas Sound. Gelukkig blijkt Earthquake slechts de spreekwoordelijke stilte voor de storm te zijn en kan Halcyon Digest daarna alsnog vorm aannemen en knallen.

Zo is er Desire Lines, het prijsnummer van dit album, dat zich in schier zeven minuten beginnend als ultiem popnummer ontpopt tot een gruizige noise-finale. Een dreigende newwave-gitaarhook zet meteen de toon waarop een melancholisch pianodeuntje al na enkele tientallen seconden het liedje een radicale koerswijziging meegeeft. Kathedralische zang, door echo overgoten, zingt een verlangend refrein dat ontroert in al zijn simpelheid. ‘Walking Free / Come with me / Far away / Every day.‘ Ook de coupletten zijn vervuld van het soort droevig terugkijken naar die lang vervlogen kinderjaren dat de literaire lichting indie-bands zo kenmerkt, met regels als ‘when you were young / and your excitement showed / but as time goes by / does it outgrow.‘ Na drie minuten verliest het nummer zijn poppy karakter en beginnen de repetatieve drumtikjes iets aggresiefs te krijgen, het gitaarlijntje dat blijft hangen iets donkere-steegjes-achtigs en terwijl de noise-knop steeds verder wordt opengedraaid ontlaadt Desire Lines als een psychedelische batterij.

Hoe anders is bijvoorbeeld Basement Scene, een van de akoestische en lofi opgenomen nummers van dit album (net als de garage-rammelrock van Don’t Cry en de daaropvolgende twee minuten powerpop Revival), dat in mijn oren refereert naar de folkbands die de afgelopen paar jaar de indie-scene zijn binnengedrongen en met dat geluid speelt en er een Deerhunter-liedje uit destilleert. Of Helicopter, dat al eerder dit jaar als download beschikbaar was gesteld. Een dromerig liedje dat wederom met een rustige beat en tinkelende pianomelodieën doorkabbelt om af en toe aan te zwellen, te versnellen, in een looping over de kop te vliegen en daarna haast onveranderd weer door te stromen. Coronado refereert aan de popmuziek van de jaren ’60, en natuurlijk ook de psychedelica uit die tijd. Het idee voor een dissonante saxofoonsolo heeft Cox van The Rolling Stones. ‘I wanted that sax on there because I was listening to the Stones’ Exile On Main Street reissue a lot…I began to see a pattern forming. Saxophones are becoming this thing. That’s why we did it early. Next year everyone’s gonna have a saxophone on their record because saxophones are just cool,‘ aldus Cox.

Op die manier schetst Deerhunter met een aantal aangename popsongs een collectie door regen uitgelopen prettige herinneringen. Daarnaar verwijst Bradford Cox in de albumtitel en de manier waarop we die herinneringen opschrijven, herschrijven en bewerken, tot een digest, een korte samenvatting, een sfeerschets, van wat we ons willen herinneren. En over het treurige daarvan. Maar to digest betekent ook verwerken, verteren. Halcyon Digest is het soort album dat de eerste paar luisterbeurten vreemd aandoet en nauwelijks doordringt, maar onderwijl wordt verteerd en bij de vierde of vijfde keer luisteren, of misschien pas de negende of tiende, plosteling vertrouwd in de oren klinkt, alsof je de melodieën nog kent van jaren geleden en nu eindelijk weer terughoort. Als een vergeeld foto-album op een herfstavond.

Deerhunter heeft zich met Halcyon Digest – materiaal voor in de top van alle jaarlijstjes – niet alleen opgewerkt tot eersterangs indiegroep maar kondigt met Halcyon Digest ook een nieuwe era nostalgia aan, het tijdperk van een collectief gedeelde nostalgie die niet teruggrijpt op een utopisch beeld van de samenleving van enkele generaties terug maar uiting geeft aan een tijdloos en universeel gevoel

Eerder geplaatst op Beautiful Freaks - alternative music pirate radio

avatar van Near
3,0
Mooi gezegd Caspar!

Jezus, hoe mooi is Sailing wel niet...

Ik ben Bradford zo dankbaar voor dit album .

Props voor Caspar.

avatar van Chronos85
5,0
Coronado is een soort combi van Julian Casablancas meets Eels, heel erg fijn!

Nihilisme
Hmm, ik vond Cryptograms en Microcastle toch een stukje eh, organischer klinken. Dit schiet me te veel van links naar rechts en terug, terwijl Microcastle als album zo mooi opbouwde. En jammer dat ze de potentie van Desire Lines niet volledig benut hebben.

Maar misschien ben ik wel te streng en hoor ik nog iets over het hoofd in deze derde luisterbeurt.

Hier trouwens nog mensen die vinden dat Desire lines ook prima op een Interpolplaat had gepast? Prachtig nummer.

khonnor
neen, want desire lines is 100 keer beter dan al wat interpol de laatste jaren heeft gepresteerd

4,0
Ik ben nu voor het eerst aan het luisteren naar deze Deerhunter en ik moest het even kwijt: Desire Lines! Wow! Wat een prachtnummer! De rest van de plaat tot dusver klonk ook al interessant, maar moet nog wat vaker beluisterd worden. Maar die Desire Lines man, die is in één keer raak!

avatar van gd90
4,5
(willie) schreef:
Hier trouwens nog mensen die vinden dat Desire lines ook prima op een Interpolplaat had gepast? Prachtig nummer.


Desire Lines begint nochtans met een Arcade Fire introke
Voor de vergelijking met Interpol kan ik niet over oordelen daar ken ik ze te weinig voor.

De link Coronado - Casablanca is dan wel weer frappant

UnknownPleasure
gd90 schreef:
(quote)


Desire Lines begint nochtans met een Arcade Fire introke


merkte ik ook al op ja

Machtig goed nummer,.

JustaRascal
Verliefd.

avatar van stef212
Stilletjes aan kronkelt deze plaat zich als een wurgslang om me heen. Ik vrees dat ze niet meer zal lossen.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:44 uur

geplaatst: vandaag om 15:44 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.