Neil Young - Le Noise (2010)

Hier in de Neil Young kerk lijkt iedereen lyrisch over Le Noise. Ik niet. Tekstueel begint het toch aardig clichematig te worden terwijl de bak herrie die over je heen wordt gegoten in nummers als Angry world of het tenenkrommende saaie Hitchhiker herrie lijkt om de herrie.
Nummers als Love and war zijn wel mooi en acoustisch van opzet, maar dan laat het toch ook duidelijk horen dat ook de stembanden van Neil Young onderheven zijn aan slijtage. Een stem die in veel nummers ten onder gaat in een orgie van herrie.

Als je naar het gemiddelde kijkt dan valt het toch wel mee hoe lyrisch iedereen is? Zijn laatste album Psychedelic Pill scoort tot nu toe toch een stukje beter. Dat begrijp ik dan weer totaal niet. Bij gebrek aan inspiratie rekt hij een aantal nummers eindeloos uit en een flutnummer als Born in Ontario komt op dit album niet tenminste voor. Geef mij deze maar. Ik kan me best voorstellen dat sommigen het geluid niet trekken, maar waar Daniel Lanois aan de knoppen zit ben ik in tegenstelling tot vele anderen meestal wel enthousiast. Hier vind ik het het geluid in combinatie met Neil's stem juist een prachtige combinatie.

Hendrik 68 is ga helemaal met je mee. Ook ik heb een zwak voor Daniel Lanois!!

Dit vind ik, bij herbeluistering, een op zijn minst zeer aanvaardbaar Neil Young-album, zo veel beter dan het slappe Psychedelic Pill van een paar jaar later. Daniel Lanois verricht hier wonderen, al klinken sommige nummers mij toch iets te "noisy" in de oren. Mooiste nummers vind ik Love and War, en vooral het schitterende Peaceful Valley Boulevard (beide nummers inderdaad zonder die op den lange duur vervelende noise). Als Neil nu eens vaker met composities van dat niveau zou aankomen, zou ik zijn huidige artistieke relevantie wat hoger inschatten.
Ik kom uit op 3,5 ster.

Gekocht toen deze uitkwam. Paar keer gedraaid en kreeg het niet weggekauwd. Paar jaar later nog eens een paar keer geprobeerd en de laatste dagen nog eens. Ik heb meer dan 50 Young albums en ik ben dol op z'n diversiteit maar over de volle breedte krijg ik dit niet weg gekauwd.
Ik heb steeds het gevoel dat ik een kilo dubbel zoute drop met een liter veel te sterke espresso heb weggespoeld.
Love and War is zeker goed maar op een CD met zo'n nadrukkelijke rol voor de elektrische gitaar (en ik vind Young echt een geweldige gitarist) wil ik dat de stevige nummers toch wat minder rommelig zijn.
1 ster voor de amusements-waarden en de 2de ster voor het concept/idee wat ik zeker weet te waarderen. Uitwerking maakt Young mij dit keer niet blij mee.