vigil schreef:
Don't Lose My Number heeft op mij altijd wel een goede aantrekkingskracht. Een krachtig nummer met dito zang. Een goede drive maken dit lied tot een fijne. Dan misschien wel de grootste hit van het album, tenminste als het op single was verschenen. Maar dat was dus niet het geval. Er verscheen wel een 12" versie (zie de 12" cd) dus wellicht was het ooit wel de bedoeling.
Don't lose my number is wel
op singleverschenen, hoor. Het was in de VS zelfs de tweede single van het album, dus nog voor One more night. Ook in Nederland verscheen het op 45 toeren, maar zonder succes. Gek eigenlijk, want rond deze tijd stond Phil Collins op het toppunt van zijn bekendheid, dus je zou verwachten dat elke single wel een gegarandeerde hit zou worden. Niet dus. Het nummer haalde gek genoeg zelfs de tipparade niet.
Van het
Serious Hits live-album verscheen
Who said I would als (tweede) single, na
Do you remember. Wellicht haal je die twee door elkaar?
No jacket required toont de begaafde drummer op het toppunt van zijn commerciële kunnen: goed in het gehoor liggende, kant-en-klare hitsingles, opgedist met het voor die tijd gangbare recept van drumcomputers, synth-effecten en blazers. Je zou kunnen zeggen dat hij hier wel erg ver afgedwaald is van het spoor van Genesis en Brand X.
Aan de andere kant heeft hij zijn voorliefde voor soul nooit onder stoelen en banken gestoken. Al heeft dit natuurlijk niks met soul te maken, maar wel met goedgeschreven meezingbare nummers. In zijn soort is dit gewoon goed gemaakt, al vind ik een ballad als
One more night wel op het randje qua saaiheid en voorspelbaarheid. Nou ja, zeg maar gerust: er overheen. Jammer genoeg bleek het een blauwdruk van wat komen ging. Had Phil zijn carriere voortgezet met meer uptempo-nummers, die gaandeweg een wat rauwer randje gekregen zouden hebben, dan hadden we misschien heel anders op 's mans muzikale loopbaan teruggekeken.