The Beatles - The Beatles (1968)

Dit is meer een album waar alle Beatles-leden individueel hun bijdrage leverden. Vandaar dat dit album minder evenwichtig lijkt maar boordevol stijlen en ideeën, ik kan geen ander album opnoemen dat zo divers is al deze. Sommigen noemen dat een pluspunt, anderen dan weer een minpunt.
Abbey Road is dan meer een groepsalbum.

Het heeft uiteindelijk allemaal met smaak te maken, maar ik vind bijvoorbeeld Sandinista van The Clash een beter album in deze stijl, tevens ook diverser. Aan nummers als Why Don't We Do It in the Road?, Revolution 9 en ja, ook Obla Di Obla Blah beleef ik simpelweg geen plezier.

Fan-tas-tisch album dat ik meer en meer ben gaan waarderen in de loop der jaren. Ofschoon ik 5 sterren geef, de volle score dus, is er toch een puntje van kritiek...........Ob-la-di, jazeker er moet immers iemand klagen nietwaar? Dit nummer trek ik maar met heeeel veel moeite. Wat mij betreft te melig voor woorden, maar vanwege de enorme hoeveelheid geweldige nummers op deze dubbelaar geen reden tot puntenaftrek.

Revolution 9 trek je wel prima? Voor mij persoonlijk is het een instant skipper.

Beide zijn goed. Er valt niks te skippen op dit album.

Misschien is de vraag eerder gesteld maar waar zijn de Esher demo's die bij de heruitgave van dit album zijn uitgebracht te vinden op MM?

Die zijn naast de box set van het album ook op een drie discs versie uitgebracht. Dat zou betekenen dat die nummers aan de tracklist van deze release toegevoegd moeten worden....

En dat maakt dit album ook zo uniek, vind ik. Niet alle nummers zijn even sterk, maar als geheel is het gewoon een ijzersterk album. Revolution #9 is bijna niet te doen, maar als ik het album weer eens in zijn geheel beluister, skip ik het niet. Vooral omdat daarna Goodnight komt, met de breekbare stem van Ringo. Een heerlijke afsluiter.

Als dubbelalbum te lang, op kant 4 staan nauwelijks memorabele nummers, de snellere uitvoering van Revolution (b kant Hey Jude) is veel beter.

Daar zeg je zo wat, ja. Vind ik ook: ik kende het nummer in eerste instantie ook als B-kantje van Hey Jude. Vond ik net als de A-kant een fantastisch nummer. Toen ik de bluesy albumversie hoorde, was dat een fikse tegenvaller. Ik ben blij dat de single B-kant alsnog op The Beatles 1967-1979 (de 'blauwe' dubbel-LP) terecht is gekomen, anders was het nummer toch een beetje verloren gegaan, denk ik.

Grappig: John Lennon wilde de albumversie van Revolution als een single, maar de andere Beatles vonden het nummer daarvoor te langzaam. Of het niet wat pittiger kon. Ja hoor, zei John, dat kan. Het is aan dat meningsverschil te danken dat die tweede versie (de 'fast version') werd opgenomen, al werd het uiteindelijk geen single, maar een B-kant.