The Beatles - The Beatles (1968)

Steeds en steeds meer begint dit album mijn lievelingswerk van de groep te worden. Nooit gedacht dat dat zou gebeuren. De diversiteit begint mij steeds meer te bevallen. Natuurlijk, niet alles is heel sterk. Maar die nummers horen ook op de 'witte', anders is het de 'witte' niet meer.

Een paar weken lang de 2018 remix cd-set in de auto gehad, en het verveelde nooit! Vervolgens Sgt. Pepper's weer in de auto, en dat verveelde na twee dagen al.

Ik heb een vergelijkbare ervaring. Deze blijft groeien, Sgt. Pepper blijft teleurstellen. Revolution 9 blijft wel een gedrocht maar verder erg content met deze.

Revolution 9 vind ik één van de hoogtepunten juist.

George Martin zal wss wel flink achter zijn oren hebben gekrabbeld,en met flink wat zuchten knip en plakwerk verwerkt rechtsteeks uit de verwarde geesten van drugs gebruikers Ono en lennon....

Nee geef mij maar de echte muzikale parels zoals Gently Weeps van Harrison met Clapton of Blackbird van McCartney

Sgt. Peppers vind ik absoluut niet teleurstellend, maar als je paar dagen de nummers een aantal keer hebt beluisterd is wel weer even 'klaar'. Dat heb ik met deze 'witte' niet en hetzelfde geldt voor Abbey Road en Revolver. Kan je rustig een paar weken beluisteren.

Oh ja, in de auto op een lekker luid niveau Sexy Sadie opzetten is fantastisch. Dit nummer heeft íets heerlijks.....

Vergeet Rubber Soul niet.
Eveneens een weergaloos album.

Jazeker. Helemaal waar.

En toch 81 stemmen voor Revolution 9, zag ik in de statistieken. Dat worden er 82 nu

Ik heb helemaal niks met "Back in the USSR", altijd een vervelend nummer gevonden. Dan liever iets als "Revolution 9".

Volgens mij hebben ze dit album alleen gemaakt om veel streams te krijgen.

Natuurlijk, daar waren ze tijdens de opnamen in 1968 echt mee bezig...

Ja, die gasten waren hun tijd ver vooruit, lol....

Die volledig witte hoes die bijna geheel weg valt op een beeldscherm was destijds ook al een waar statement.

Die hoes was een inspiratiebron voor talloze andere artiesten, die dachten: zo'n vlak van één en dezelfde kleur, dat is briljant, dat kunnen wij ook:

Prince - The Black Album (1987) - MusicMeter.nl
Metallica - Metallica (1991) - MusicMeter.nl
Ronnie Flex - Altijd Samen (2021) - MusicMeter.nl
Kanye West - Donda (2021) - MusicMeter.nl
Starflyer 59 - Americana (1997) - MusicMeter.nl
Autechre - Tri Repetae (1995) - MusicMeter.nl

Tijdens het optreden van the Analogues in Carré met dit album, zag ik (letterlijk) dat de soundscapes van Revolution 9 als filmmuziek gebruikt kunnen worden: ze speelden een bijpassende film af. Dat was erg mooi gedaan.

Er is zelfs een speciale wiki pagina over dit nummer, waarin ook staat dat Lennon het zag als "Revolution 9 was an unconscious picture": Revolution 9 - Wikipedia - en.wikipedia.org

Sinds lange tijd weer gedraaid. Het was altijd mijn favoriete Beatlesalbum. Toch kun je denk ik wel stellen dat Abbey Road volwassener en meer af is als je er objectief naar kijkt. En zijn Revolver en Pepper innovatiever of baanbrekender. De meest consistente is de witte ook zeker niet, maar toch vind ik het de meest intrigerende.

Het enige nadeel is dat er toch zo'n 20% filler en nonsens op staat en drie daarvan meteen aan het begin (4-6). Het is een soort verzameling soloalbums onder de Beatlesnoemer, zeker als je bedenkt dat George 'Sour Milk Sea', 'Circles' en 'Not Guilty' nog had, waarvan ik alleen die laatste echt graag had teruggezien op het album.

Lennon lijkt de blauwdruk voor Plastic Ono Band en Imagine te vinden en Ringo levert, uit mijn hoofd voor het eerst, een eigen compositie. McCartney schippert hier tussen pareltjes en career highlights ('Blackbird', 'Martha', 'I Will', 'Mother Nature's Son' en 'Helter Skelter'), kolderieke nietszeggendheden ('Ob-La-Di', 'Wild Honey Pie') en alles daartussenin (o.a. 'Back in the USSR', 'Why Don't We..' en de tamme 'Honey Pie'). Dat alles in een wirwar van stijlen en soms letterlijk aan elkaar geplakte stukjes van liedjes en ideeën of opnames die niet veel meer dan een demo met overdubs lijken. Het luistert weg als een soort dag- of plakboek van de sessies en dat is dan ook de charme ervan. Waarbij je achteraf aan cherry pickin' mag doen uit naar liefst 30 nummers, waarbij ik uiteindelijk toch mijn sterren onder Harrison (7, 24) en McCartney (9, 11, 16 en 20) verdeel.

Mijn dochter luisterde laatst naar Blackbird. Ik zei tegen haar dat ik me altijd zo ergerde aan dat stomme getik op de achtergrond. En nu gaf ze mij er de schuld van dat ik haar plezier in dat nummer heb verknolt.

Dus nu besluit je één stap verder te gaan en meteen een heel forum dat plezier te ontzeggen?

Nee dat getik is me ook wel al eens opgevallen, maar storen doet het me niet.

Als er iets is dat ik geleerd heb van mijn (enige) zoon, dan is het wel om niet al te veel te sturen op muziekgebied. Ze ontdekken vanzelf wel het belang van de meest belangrijke band uit de popgeschiedenis...

Zou wat zijn als elke ouder bij zijn of haar kind de hele Beatles catalogus erin zou pompen vanaf kleutertijd, benieuwd wat dat voor kinderen op zou leveren later

Wat hebben de Mothers of Invention met The White Album te maken?

2 x universiteit en 1 x speciaal onderwijs. Die zoons van mij hebben Anthology 1,2 en 3 op een lange heen- en terugreis van een vakantie in Tsjechië in de auto moeten aanhoren. Maar goed, wij ouders hebben toen heel veel Crazy Frog van Axel F aan moeten horen. Wij zijn thuis allemaal een beetje getraumatiseerd.

Maar met kerst zingen we wel allemaal met The White Album mee want het is ons Beatles Kerstalbum. Hoorde ook bij de opvoeding.

NUMBER 9
NUMBER 9
NUMBER 9
NUMBER 9
NUMBER 9

Ik zie het al voor me.

Dat is bij het kerstmaal. De 9e gang..

Onlangs had ik een discussie over dit album met een kennis. Ik gaf aan dat dit mijn favoriete Beatles album was, maar hij betwiste dit door een aantal zwakke broeders op dit album op te noemen. The Continuing Story of Bungalow Bill, Don't Pass Me By, Revolution 9 (volgens hem een onzintrack). Misschien had hij een punt, maar toch vind ik het album incompleet als deze tracks zouden wegvallen. Het witte album is gewoon een organisch geheel, dus ook naar Wild Honey Pie wil ik luisteren.

Dit bericht gemist een paar maanden geleden, maar dat levert dus Graf op
Al gaat het in mijn geval dan om de rode en blauwe verzamelaars en niet de studio-albums.

In mijn geval mijn negenjarige dochter die altijd enthousiast meebrult als er een Beatleplaat opstaat.
Nu gold dat ook voor mijn zoons op die leeftijd maar sinds ze puber zijn geworden zijn de Beatles ineens veel minder leuk dan de muziek onder Tik Tok filmpjes....:)

Niks voor mij dit.
Wat ik ken zijn slechte nummers en kan er niet voor warm lopen.
Weet ook niet goed wat mensen er zo geweldig aan vinden als nummers zoals obladi..etc maar dat geldt voor al hun muziek.
Zal wel veel over me heen krijgen maar maakt me niet uit.

Opmerkelijk dat The Beatles vooral afgerekend worden met hun mindere nummers. Omdat ze zoveel prachtsongs hebben uitgebracht en hun mindere des te meer opvallen?
Overigens vind ik Ob-La-Di, Ob-La-Da een leuk nummer in zijn vrolijkheid en absurdisme maar reken ik absoluut niet tot hun beste. Artiesten als bv. Rihanna, Kane en Nickelback hebben zelfs geen nummer uitgebracht dat in de buurt komt van Ob-La-Di, Ob-La-Da maar daar klaagt niemand over.

Ik denk dat over Nickleback heel wat meer mensen klagen dan over The Beatles hoor Wel hard dat je Rihanna in hetzelfde hokje steekt trouwens, vind haar zelf wel beschikken over de nodige prachtsongs maar jou ga ik daar vermoedelijk wel niet van weten te overtuigen

Vind The White Album overigens zelf ook een super onevenwichtig album, de quality control had echt wel beter gekund. Gelukkig revancheerden ze zich niet veel later alweer met het prachtige Abbey Road.

Dit is meer een album waar alle Beatles-leden individueel hun bijdrage leverden. Vandaar dat dit album minder evenwichtig lijkt maar boordevol stijlen en ideeën, ik kan geen ander album opnoemen dat zo divers is al deze. Sommigen noemen dat een pluspunt, anderen dan weer een minpunt.
Abbey Road is dan meer een groepsalbum.

Het heeft uiteindelijk allemaal met smaak te maken, maar ik vind bijvoorbeeld Sandinista van The Clash een beter album in deze stijl, tevens ook diverser. Aan nummers als Why Don't We Do It in the Road?, Revolution 9 en ja, ook Obla Di Obla Blah beleef ik simpelweg geen plezier.