Gelijk dan maar de track-voor-track recensie die ik over dit album aan het schrijven was (met een gezellige dosis aandacht voor Revolution 9):
1. Back in the USSR
Leuke lolligheidsrock en een prima opener. Stevig doch vrolijk rocknummer met een onbekommerde sfeer. Gelijk één van de beste nummers van het album.
2. Dear Prudence
Nummer met zowel een mooi refrein en (in het begin) lekker opgebouwde drums als vervelende zang, irritante arrangementen en een slappe songstructuur. Favoriet van veel luisteraars, maar niet van mij. Nogal richtingloos, haperend en zeikerig.
3. Glass Onion
Funky gitaar en de prettig sarcastische tekst maken van dit korte nummer weer een hoogtepuntje. Mooi zijn ook de fills na de refreinen.
4. Ob-La-Di, Ob-La-Da
Een vrolijk, flauw, haast naïef nummer, door weinig mensen geliefd, maar ik vind het één van de betere nummers hier. Lekker opgewekt en met een prettig stuwende baslijn.
5. Wild Honey Pie
Een minuut aan onzin, dit nummer zou eigenlijk te kort moeten zijn om irritant te zijn, maar helaas, in die ene minuut slaagt het nummer er glansrijk in om flink te vervelen. Bestaat voornamelijk uit onnozel gestuiter met een gitaar (?) en wat lollig gepitchte stemmetjes.
6. The Continuing Story of Bungalow Bill
Leuk nummer, dat eigenlijk nog het meest opvalt door zijn spottende tekst. De muziek mag er ook wel zijn, maar blijft toch een beetje nietszeggend. Desalniettemin een prima nummer.
7. While My Guitar Gently Weeps
De haperende eerste helft van het pianoriedeltje in het begin en de slappe tekst weten dit nummer, dat eigenlijk ontzettend mooi had kunnen zijn, grondig in de soep te leiden. Bovendien bevat het voor zijn 4:45 toch net iets te weinig dynamiek. Flink jammer, gelet op de kwaliteit van het melodisch materiaal en de mooie songstructuur.
8. Happiness is a Warm Gun
Het begin van dit nummer belooft veel, maar bij het stuk "Mother superior" hapert de boel in elkaar en het daaropvolgende stuk wordt al helemaal bar door de bespottelijk klinkende backing vocals "bang bang shoot shoot". Helaas.
9. Martha My Dear
De onbeholpen melodie in het begin zorgt ervoor dat ook dit nummer geen positieve indruk achterlaat. Later in het nummer wordt het soms leuk, maar slechts bij vlagen.
10. I'm So Tired
Prettige lome sfeer met enkele onbenullige doch leuke stukjes die meer rocken. Nog steeds geen hoogvlieger, maar al beter dan voorgaande nummers.
11. Blackbird
Kijk, dit is wat we nodig hebben. Mogelijk het beste dat ooit met één gitaar, één zangstem, één metronoom en wat samples van een vogel gedaan is. Verzandt niet zoals Dear Prudence (om er een ander emotioneel nummer bij te halen) in loze arrangementen en vervelend gepiel maar blijft
to-the-point en is, gesteund door geniale melodieën, prachtig in al zijn minimalisme. Zeker één van de beste nummers van de Witte Dubbelaar
12. Piggies
Puike barokke arrangementen die een in essentie vrij matig nummer omlijsten. De periodieke pijnlijke akkoordenopvolging, een fout die in meerdere Beatles-nummers te vinden is, duikt hier weer op.
13. Rocky Raccoon
Compleet overbodige, slecht gezongen folkrock met een belachelijk stuiterrefreintje.
14. Don't Pass Me By
Prettig gestoord gepruts door Ringo Starr met onbehouwen orgels en Iers-achtige viool. Ook dit nummer is weer vrij nietszeggend, dit maal echter op een prettige manier.
15. Why Don't We Do It In The Road
Eerder schreef ik ergens dat ik dit nummer onzin vond, tegenwoordig vind ik het één van de betere nummers van het album. Foute blues van Paul McCartney over "how simple the act of procreation is". De simpele tekst suggereert een vreemde, fascinerende diepzinnigheid.
16. I Will
Leuk tussenstukje met opmerkelijke "vocal bass" van Paul. Het zomerse sfeertje wordt nergens echt indringend en het geheel doet nogal aan Super Mario denken, maar voor zijn 1 minuut 45 is dat helemaal niet erg. Prettig liedje.
17. Julia
Een mooi intiem nummer van John Lennon, dat door zijn kleinschaligheid lekker beluisterbaar blijft. Had misschien nog net iets korter gemogen, maar een kniesoor die daar een probleem van maakt.
18. Birthday
Weer een stevig rocknummer, enigszins vergelijkbaar met Back in the USSR, maar een stuk maffer. De betreffende verjaardag lijkt slechts op zeer cynische wijze gevierd te worden, door het luidkeels gebrulde refrein "They say it's your birthday, happy birthday to you".
19. Yer Blues
Weinig indrukwekkende standaardblues van John Lennon, met een tekst die alleen enigszins werkt als parodie. Gelukkig swingt het nummer nog wel lekker.
20. Mother Nature's Son
Weer een minimaal gitaarnummer, erg mooi in zijn intimiteit, hoewel deze intimiteit nogal verstoord wordt door de overbodige blazersarrangementen. Was waarschijnlijk nog mooier geweest als het op een Blackbird-achtige manier was uitgevoerd, met alleen gitaar en zang.
21. Everyone's Got Something To Hide Except Me And My Monkey
Geinig doorsnee rocknummer met een leuke knarsende gitaar. Het chaotische outro is nog wel het leukste aan dit nummer.
22. Sexy Sadie
Rustig voortkabbelend nummer dat ook weer nergens hemelbestormend mooi of overdonderend geniaal is. Dit is overigens waar de mannen van Radiohead hun Karma Police vandaan hebben.
23. Helter Skelter
Lekker knallen met de proto-hardrock van Paul McCartney. Uitstekend nummer dat (gelukkig) nergens gehinderd wordt door enige nuance of subtiliteit. Ook met de moderne hardrock en heavy metal in het achterhoofd een prima stuk ragherrie.
24. Long Long Long
Een relaxte sfeer door
laidback orgel en onstuimige drums die maar net binnen de lijntjes blijven kleuren, het gaat maar net goed maar het resultaat is mooi. Ook het outro (een kort stukje proto-soundscape) is het vermelden waard.
25. Revolution 1
Vrolijke muziek die weinig met revoluties van doen lijkt te hebben, hoewel de veel te vrolijke "shoebie shoeba"-zang vervreemdend werkt en de luisteraar inderdaad achterlaat met een gevoel van anarchie. Bij vlagen ronduit hinderlijk.
26. Honey Pie
Jazzy nummer dat ergens doet denken aan Lovely Rita van Sgt. Pepper. Mij boeit het niet zoveel, want te simpel.
27. Savoy Truffle
Het laatste conventionele hoogtepunt van het album, een swingend nummer van George Harrison over de chocoladeverslaving van Eric Clapton. De saxofoonstukken en het catchy refrein zijn even heerlijk als de delicatessen uit de tekst.
28. Cry Baby Cry
Weer een nummer uit de brei van middelmatigheid, niet goed en niet slecht. Het refrein is best catchy, dat moet gezegd worden.
29. Revolution 9
Maar dan. Revolution 9. Door velen geskipt, door velen gehaat, door anderen, waaronder mij, geliefd. Natuurlijk is het hommeles als je een experimentele, vrij abstracte geluidscollage van 8 minuten op een vrolijk popalbum gooit en het is door het verschil in publiek vrij begrijpelijk dat er niet heel veel fans zullen zijn. Echter vind ik dit juist één van de intrigerendste nummers van The Beatles.
Het pianoloopje en de "Number 9"-sample aan het begin suggereren rust, als een ingedut restaurant dat, onder begeleiding van het spel van een al even vermoeide pianist, nog even een cognacje of een kopje koffie drinkt. Er is echter meer aan de hand, zelfs in die eerste seconden kruipt onderhuids al een soort onrust door het nummer, die, na een korte pauze dan tot uiting komt in alarmerende achterstevoren-samples en stijgende orkestachtige klanken. Sarcastische tapeloops van dramatische koormuziek worden afgewisseld met klarinettengesputter en de temperatuur loopt snel op. De (toch schijnbaar rustgevende) stukken tekst van Lennon en Harrison zijn als de discussierende studenten aan de vooravond van de revolutie, bekvechtend over ideologische vraagstukken: de slaperige restaurantbezoekers blijken fanatieke communisten of anarchisten en de schijnbaar gemoedelijke sfeer wordt langzaam grimmiger. Hier en daar wat hysterisch gelach, de steeds drukkender orkestsamples, maar ook (nog steeds) de onverstoorbare mantra "Number 9" die steeds meer aan zeggingskracht lijkt in te boeten en slechts nog tevergeefs stand houdt tegen het kabaal. De teksten van John en George ("They are standing still"
) beginnen rond de 4 minuten de overhand te nemen, laten tegelijk een ironische indruk achter tegen de achtergrond van chaos, geschreeuw en hectiek. Als deze chaos eindelijk een hoogtepunt lijkt te bereiken wordt ineens plaatsgemaakt voor een anticlimactisch operaloopje en nadat zo nog een halve minuut wordt aangemodderd, lijkt de rest van het nummer, na het "take this brother, may it serve you well", compleet uitgeput als de laatste geluiden zich vermoeid tot het einde slepen.
Het hele nummer beeldt voor mij dan ook niet zozeer een revolutie op zich uit, als wel een cartooneske afbeelding van die revolutie, als een tekenfilm waarbij de paniek en chaos becommentariëerd worden door een geflipte filmpianist die de boel voorziet van vrolijke ragtimes.
Juist door al die ironie is het naar mijn mening één van de meest geslaagde Beatles-nummers. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt dit nummer te skippen.
30. Good Night
Sommige mensen beschouwen dit als een goed gemikte vorm van escapisme na het anarchistische geweld van Revolution 9 en daar is zeker wat voor te zeggen. Ikzelf ben op zijn zachtst gezegd niet bepaald een fan van dit nummer, door de slijmerige strijkersarrangementen die een voorbode zijn van de irritante kerstmuziek die tegenwoordig in december in menig warenhuis te horen is.
Conclusie: Hoewel ik veel plezier heb beleefd aan het recenseren van dit album blijft The White Album voor mij een dubbel-LP die uitblinkt in middelmatigheid, met enkele uitschieters, zowel positief als negatief. Het lijkt me dan ook niet echt waarschijnlijk dat ik ooit het predikaat "meesterwerk" op het gehele album zal plakken. 3.0*