menu

The Beatles - The Beatles (1968)

Alternatieve titel: The White Album

mijn stem
4,30 (1719)
1719 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: Apple

  1. Back in the U.S.S.R. (2:42)
  2. Dear Prudence (3:55)
  3. Glass Onion (2:18)
  4. Ob-La-Di, Ob-La-Da (3:09)
  5. Wild Honey Pie (0:53)
  6. The Continuing Story of Bungalow Bill (3:14)
  7. While My Guitar Gently Weeps (4:45)

    met Eric Clapton

  8. Happiness Is a Warm Gun (2:43)
  9. Martha My Dear (2:28)
  10. I'm So Tired (2:03)
  11. Blackbird (2:18)
  12. Piggies (2:04)
  13. Rocky Raccoon (3:33)
  14. Don't Pass Me By (3:50)
  15. Why Don't We Do It in the Road? (1:41)
  16. I Will (1:45)
  17. Julia (2:53)
  18. Birthday (2:42)
  19. Yer Blues (3:56)
  20. Mother Nature's Son (2:46)
  21. Everybody's Got Something to Hide Except Me and My Monkey (2:23)
  22. Sexy Sadie (3:10)
  23. Helter Skelter (4:29)
  24. Long, Long, Long (3:04)
  25. Revolution 1 (4:13)
  26. Honey Pie (2:40)
  27. Savoy Truffle (2:53)
  28. Cry Baby Cry (2:59)
  29. Revolution 9 (8:10)
  30. Good Night (3:09)
totale tijdsduur: 1:32:48
zoeken in:
avatar van schizodeclown
5,0
Ik heb deze plaat weer voor het eerst in een jaar gehoord,en toen kon ik maar een aantal nummers waarderen,namelijk:
CD1:Dear Prudence,nummers 6 t/m 12,Julia ;
CD2:Mother Nature's Son,Sexy Sadie,Hetler Skelter,en Cry Baby Cry
In totaal zijn dat er 13 van de 30 nummers die ik kon beluisteren.

Inmiddels is mijn muzieksmaak geevolueerd afgelopen jaar,en heb ik bijv. Sgt.Pepper verlaagd van 5* naar 4,5* omdat het me wat tegenviel na mijn nieuwe ontdekkingen.Zo kreeg ik ook het vermoeden dat ik dit dan ook zou verlagen van 4* tot 3,5* omdat het niet zo goed meer zou zijn in mijn oren als een jaar geleden.

Maar nou blijkt dat ik bijna alle overige nummers ook kan waarderen,dit is allemaal heel makkelijk te slikken.
Ook niet zo gek eigenlijk als je bijv. een album als Tago Mago of Pawn Hearts van binnen naar buiten kent,maar goed,dat betekent overigens niet dat je zo'n grote muzikale inzicht hoeft te hebben ofzo.
Maar voor mij is dit nou eindelijk lekker te doorlopen.

Het niveau hier blijft constant hoog,voor bijna anderhalf uur lang.
De enige draak van een song hier is voor mij Don't Pass me By,die had er gewoon echt uit gemogen.Zeer zonde,I really want to pass it by.
Van alle andere nummers hierop heb je trouwens ook wel de uitschieters en de wat mindere,maar het niveau blijft gewoon zo lang hoog,dat ik het met een halfje ga verhogen.

Wat zowiezo bijzonder aan the White Album is,zijn de verschillende stijlen en sferen die erin gedouwd zijn.
Bijvoorbeeld na een aantal lieflijke liedjes zoals Blackbird(Paul),Julia(John) en Mother Nature's Son(George),komt Paul dan opeens met Helter Skelter,hels geweld!De combinatie van de bas,drums,gitaar en vocalen brengt de psycho-killer naar je boven!
I GOT BLISTERS ON MY FINGERS!
Een aantal liedjes later komt Paul,diezelfde Paul van Helter Skelter, opeens met het heerlijk warme melancholische Honey Pie in jaren 30' stijl.Om maar eens een voorbeeld te noemen.
Weet niet meer of ik dat van hier heb of ergens anders,maar Paul kwam op het idee om stukjes van de nummers hier bij elkaar te plakken,wat niet zo in de smaak viel bij de andere leden.Ik had daar wel benieuwd naar geweest in ieder geval.

Het is toch werkelijk een bijzonder album,hoe dit in elkaar zit,ik heb tot nu toe nog geen album ontdekt die op deze manier werkt.
En dan is het niet eens technologisch of ritmisch baanbrekend of wat dan ook,maar gewoon al die verschillende stijlen die je zachtjes heen en weer laten golven zoals alleen de Beatles dat kunnen,dat is bijzonder.

4,5*

avatar van otherfool
3,5
Gezellig plaatje, waarbij ik de 'lieve' nummers prefereer boven de drukke baasjes. Verder in kwaliteit verrassend constitent; bijzonder knap natuurlijk om er in no-time 30 liedjes uit te knallen. Ik mis alleen een beetje een *echte* topper...

Wel minder dan Revolver, maar eigenlijk leuker dan gedacht. 3,5*.

avatar van Toon1
5,0
Een nummer-per-nummer recensie van mijn favoriete Beatles-plaat:

1. Back in the USSR: een betere opener dan dit strak nummer van Paul kan je niet indenken. Toevallig is dit nummer opgenomen op de dag Ringo de Beatles verliet. Twee weken later zou hij terug komen en zou hij zijn drumstel terugvinden volledig bedekt in bloemen.
2. Dear Prudence: is het tweede nummer dat werd opgenomen tijdens Ringo’s afwezigheid en is toevallig ook het track 2 op de plaat. Alsof de Beatles wilden zeggen: we zijn nog steeds een band! Overigens nam Paul de drums voor zijn rekening op de twee songs.
3. Glass Onion: Niet John’s sterkste nummer, maar het onderwerp over mensen die te veel verborgen boodschappen zoeken in Beatles-songs is wel leuk. Het strijkers-einde was een idee van George Martin, hoewel het oorspronkelijke einde allerlei sound effects van John bevatte.
4. Ob-La-Di Ob-La-Da: Niet alleen voor veel mensen een vervelend nummer, maar ook voor The Beatles zelf. Aan dit nummer werd lang gewerkt en veel energie in gestopt omdat Paul nooit tevreden was met het resultaat, tot frustratie van de andere Beatles. Vroege versies klinken beduidend anders. Uiteindelijk werd het nummer uitgebracht met opvallende piano van John. Desondanks had die het nummer naar het schijnt liever niet op het album gezien, omdat hij er een hekel aan had. En ook George spuwde zijn gal; in ‘Savoy Truffle’ zingt hij namelijk ‘We All Know Ob-La-Di’bla-Da/But Can You Show Me Where You Are?’. Ik vind het eigenlijk wel een heel leuk nummer moet ik bekennen
5. Wild Honey Pie: een spontaan tussendoortje van Paul McCartney dat vrij weinig voorstelt, maar omdat het zo kort is ook niet mis staat op dit album.
6. The Continuing Story of Bungalow Bill: mijn minst favoriete nummer van de plaat. Valt vooral op door de (backing)vocals van Yoko en Maureen (Ringo’s vrouw). En het einde waarin John ‘Eh Up!’ roept is een leuke intro voor het geweldige nummer dat er op volgt.
7. While My Guitar Gently Weeps: Het beste nummer van kant één van de eerste LP. Hoewel de oorspronkelijke, akoestische versie ook prachtig is, verkies ik toch de normale versie. Fantastisch piano-introotje van Paul en meesterlijke leadgitaar van Eric Clapton. Ook de eerste Beatles-opname waarbij gebruikt werd gemaakt van de 8-track opnametechniek.
8. Happiness is a Warm Gun: sterk nummer van John, die de inspiratie voor de titel haalde uit een krantenknipsel.
9. Martha My Dear: momenteel mijn favoriete Beatles-song. Prachtige arrangementen.
10. I'm So Tired: Een van John’s beste nummers, die volledig gebruik gebruikte maakte van de 8-track opnametechniek, hoewel John zijn stem bij elke take opnieuw inzong om het ‘live’ gevoel te behouden.
11. Blackbird: Prachtig nummer van Paul dat hij opnam terwijl John aan het werken was aan Revolution No.9. Van contrasten gesproken!
12. Piggies: een van mijn favorieten van de plaat. Goede vocals van George, die zijn stem een nasaal geluid wilde geven.
13. Rocky Raccoon: country & western-achtig nummer van Paul. De lyrics werden nog tijdens het opnemen afgewerkt, en desondanks werd het toch snel opgenomen (in één dag).
14. Don’t Pass Me By: Ringo’s eerste zelfgeschreven nummer. Het zou naar het schijnt al in 1963 gepend zijn maar werd vreemd genoeg vijf jaar later pas opgenomen. Niet de sterkste song van de plaat (wat wel vaker zo is met Ringo-nummers), maar toch wel leuk, vooral omwille van de viool die toch iets toevoegt.
15. Why Don't We Do It in the Road?: Ringo was de enige andere Beatle die hier op meespeelde. Fijn nummertje, vooral door Paul’s indrukwekkende vocals.
16. I Will: Mooie song, wederom van Paul. Tijdens de opname van dit nummer speelde Paul ook de improvisaties ‘Los Paranoias’, ‘Step Inside Love’ (een song voor Cilla Black) en ‘Down in Havana’. Ook ‘Can You Take Me Back’ komt uit deze sessie en zou aan het einde van ‘Cry Baby Cry’ geplakt worden, bij wijze van intro voor ‘Revolution No.9’
17. Julia: Het laatste nummer dat werd opgenomen voor The White Album, in oktober. Magnifieke afsluiter van de eerste LP. Let ook op de verwijzing naar Yoko (‘Ocean child calls me’, Yoko betekent namelijk ‘kind van de oceaan’).
18. Birthday: De laatste gitaarsnaren van ‘Julia’ zijn net afgelopen of het strakke drumritme van ‘Birthday’ wordt al ingezet. Paul schreef deze song letterlijk in de studio, de dag na de opnames van ‘I Will’. Het toont de veelzijdigheid van Paul aan. Dit is een heerlijk rock ‘n’ roll nummer en zet de toon voor de rest van de kant.
19. Yer Blues: weer een geweldig rock ‘n’ rollnummer, van Lennon die iets schreeuwt over zelfmoordneigingen. Wederom is de tekst ondergeschikt aan de muziek, maar dat vind ik absoluut niet erg. De count-in aan het begin van het nummer komt overigens van Ringo.
20. Mother Nature’s Son: een prachtig akoestisch nummer van Paul, duidelijk geïnspireerd door de ervaringen in India.
21. Everybody’s Got Something to Hide Except Me and My Monkey: ook hier is de tekst, die weinig voorstelt, ondergeschikt aan de muziek. Maar John komt er wederom mee weg Leuk einde ook, met een hysterisch schreeuwende John – die fade-out had wat mij betreft wat later mogen komen
22. Sexy Sadie: een nummer met een sterke tekst, die, zoals de meesten wel weten, over de slechte ervaring met de Maharishi gaat. Tijdens de opnamesessies schreeuwde John zijn frustraties uit over de Maharishi. De outro van het nummer duurde oorspronkelijk langer (en vind ik persoonlijk beter).
23. Helter Skelter: Absoluut een van de beste nummers van de plaat die nogmaals de veelzijdigheid van Paul McCartney aantoont. Oorspronkelijk een akoestisch nummer, maar ik ben blij dat ze daar anders over hebben beslist. En wat ben ik benieuwd naar de 27 minuten durende versie, benieuwd of we die überhaupt ooit te horen mogen krijgen.
24. Long, Long, Long: een rustig en veilig landingspunt na Helter Skelter, en net daarom een goed nummer.
25. Revolution No.1: ‘Revolution No.1’ zou opnieuw opgenomen worden in een snellere versie om als single uitgebracht te worden. Welke versie verkies ik? Ik vind beiden evenwaardig. Al vind ik het wel jammer dat ‘Revolution’ maar een b-kantje was in plaats van een a-kant. Al was het geen slechte keuze om ‘Hey Jude’ op de a-kant te zetten, want het zou een van de best verkochte singles ooit worden.
26. Honey Pie: John noemde dit “Paul’s zwak voor oma-muziek”. Ik was aanvankelijk ook geen fan van dit Music-hall nummer, maar het is een groeiertje.
27. Savoy Truffle: persoonlijk zag ik dit nummer liever van de plaat verdwijnen om vervangen te worden door ‘Not Guilty’, al moet ik zeggen dat het zeker geen slecht nummer is.
28. Cry Baby Cry: De minst sterke John-song van de plaat, maar nog steeds erg goed. Een nummer van John dus, al zit er op het einde nog het McCartney-nummer ‘Can You Take Me Back’ aangeplakt…
29. Revolution No.9: De opnamesessies voor The White Album begonnen officiëel op 30 mei 1968 met de opnames van Revolution No.1 (toen nog ‘Revolution’ genaamd). Toch vond er elf dagen eerder al een belangrijke opnamesessie plaats, die ondanks dat het geen Beatles-sessie was, van belang was voor de komende Beatles-plaat. John nam toen samen met Yoko de avant-garde ‘Two Virgins’ LP op. Yoko zou vanaf de eerste dag aanwezig zijn bij de White Album-opnames, en haar invloed laten gelden op John. 4 juni was een dag vol experimenteerdrift. Fragmenten zijn hiervan bewaard gebleven op bootlegs; er zijn al duidelijk elementen te horen die zouden leiden naar Revolution No.9 (bv. John die ‘alriiiiiiiiiiiiiiiiiiight’ schreeuwt, het lange jammen, allerlei bizarre overdubs). De echte ‘opnames’ voor Revolution No.9 zouden twee dagen later beginnen, en alleen John en Yoko (met kleine bijdragen van George) werkten er aan. De toon voor de rest van de White Album-opnames was meteen gezet; het werd een album van vier solo-artiesten, en niet een album van een band. Tegen het einde van de maand was het ‘Revolution No.9’ volledig klaar. Jammer dat zoveel mensen het nummer skippen, want het is toch een bijzonde interessante geluidscollage vind ik. En ik kan me geen White album voorstellen zonder ‘Revolution No.9’, want het voegt iets mysterieus toe aan het album en het maakt de plaat alleen maar gevarieerder. Er is zoveel te ontdekken in dat nummer.
30. Good Night: een prima afsluiter na het bevreemdende ‘Revolution No.9’. De warme stem van Ringo is bijzonder geschikt, en de arrangementen zijn prachtig.
Not Guilty: sterk nummer van George, vind ik, alhoewel er toch iets ontbreekt, waardoor het van de plaat werd gelaten. Wat ik betreur, maar het werd wel gereleased op Anthology 3.
What’s the New Mary Jane: niet 100% een Beatles-nummer, want net als ‘Revolution No.9’ werkten alleen John, Yoko en George hier aan. Toch was dit bedoeld voor The White Album, maar het werd er af gelaten wegens te weinig ruimte. Ondanks dat het nummer erg spontaan klinkt was het geen improvisatie. Toch wel een van de meest bizarre songs uit de Beatles-catalogus. Hoewel ik al een nog vreemdere versie heb gehoord dan die op Anthology 3; met andere geluidseffecten en een schreeuwende Yoko (die doet met haar stem wat Tim Buckley twee jaar later zou doen op ‘Starsailor’) en John (of is het Mal Evans of George?). Dit had ik graag op het album gehoord! (maar in de plaats van wat? ) John zou het in 1969 nog proberen uit te brengen onder de naam van de Plastic Ono Band.
Sour Milk Sea: jammer dat dit nummer van George alleen als demo werd opgenomen, samen met andere songs van The White Album, want ik vind dit een erg goed nummer. Werd waarschijnlijk niet opgenomen omdat het bedoeld was voor Jackie Lomax.
Child of Nature: ook als demo opgenomen voor de start van de White Album-sessies. John zou dit nummer nog eens spelen tijdens de Get Back-sessies in januari 1969. Daarna verdween het nummer, later herschreef John het nummer onder de naam 'Jealous Guy'. Misschien werd dit niet opgenomen voor The White Album omdat Paul al 'Mother Nature's Son' had?
Circles: Prima George-nummer dat eveneens alleen op demo werd opgenomen. Op het internet circuleert een remix van een fan met psychedelische arrangementen (o.a. phasing). Dit had nog een leuk nummer kunnen worden.
Junk: hele mooie song van Paul dat wat mij betreft in de demo-versie op de White Album had gekund. In 1970 wel gereleased op McCartney's eerste solo album.

Kortom, een plaat

avatar van Sandokan-veld
4,0
Ik heb altijd vermoed dat deze dubbelaar zijn goddelijke status onder Beatlefans dankt aan zijn geloofwaardigheid: De witte is de minst dweperige en meest eigenzinnige van de Beatlesplaten, en blijft daardoor het beste overeind bekeken vanuit moderne idealen voor gitaarmuziek (zie punk, Neil Young e.d.).

Natuurlijk is het niet eerlijk persé een verborgen agenda te willen zien bij mensen die er een andere mening dan jij op na houden. Op deze site gebeurt dat al te vaak. Prima dan: veel mensen vinden de witte dubbelaar schijnbaar oprecht, en om muzikale redenen, de beste Beatlesplaat.

Ik kan daar best mee leven, maar ik ben het er niet mee eens. In vergelijking met bijvoorbeeld Pepper of Revolver vind ik de plaat maar wisselvallig, en bij vlagen slecht uitgewerkt. Zelfkritiek ontbrak blijkbaar geheel, kritiek van anderen werd niet getolereerd, zelfs in zoverre dat George Martin, vanouds de nestor van het Beatlesgeluid, nauwelijks iets had in te brengen. Martin heeft altijd gevonden dat De Beatles het beste één hele sterke lp hadden kunnen uitbrengen, en daar zit wat mij betreft wel iets in.

Lennon maakt op deze plaat de sterkste indruk als songschrijver, eindelijk weer wakker na een paar jaar tweede viool te hebben gespeeld in de band door drugsgebruik en depressie. Hij voegt hier een aantal sterke rockers toe (Yer Blues, Everybody's got something to hide..., Revolution), alsmede een paar van zijn mooiste rustige liedjes (Dear Prudence, Julia) en een psychedelisch meesterwerkje (Cry Baby Cry, met afstand het meest ondergewaardeerde nummer in het oeuvre van de Beatles). Een paar mindere Lennon-momenten: Bungalow Bill is een grapje dat enorm gaat vervelen na drie keer luisteren, I'm so Tired is schetsmatig en saai, en over Revolution 9 zullen we alleen zeggen dat het best gewaagd en kunstzinnig is, maar meer dan ook niet.

McCartney moet het op deze plaat hebben van twee van zijn mooiste akoestische liedjes (Blackbird en Mother Nature's Son) en wat charmante tussendoortjes (Why Don't We Do It In the Road). Met de rest van zijn bijdragen kan hij vooral binnenkort veel succes oogsten, als hij in een bejaardentehuis zit. De oma's in de aula zullen vast erg enthousiast meeklappen en -zwaaien met Martha My Dear en Honey Pie, De paar rockers die hij verder toevoegt aan de plaat horen bij het meest leeghoofdige en onoorspronkelijke wat de Beatles ooit hebben opgenomen, al wordt Helter Skelter enigszins gered door de lekker gruizige aanpak.

Velen vinden dat George Harrison zijn stem als songschrijver vond op dit album, maar ik hoor het niet. Van Harrisons nummers vind ik alleen het fraaie Long, Long, Long bovengemiddeld.
Ja, dit betekent dat ik, op het gevaar af nooit meer serieus te worden genomen door sommige users, hier ga toegeven dat ik While My Guitar Gently Weeps echt een draak van een nummer vind. 'I look at the floor/ and I see it needs sweeping/ while my guitar gently weeps...' Het is me echt een raadsel wat jullie allemaal in dit nummer horen, sorry.

Ook naar aanleiding van de eerste Ringo-compositie op een Beatlesplaat, Don't Pass My By, zul je mij niet snel flikflaks zien maken van enthousiasme.

Alles bij elkaar toch nog makkelijk vier sterren voor een handvol pareltjes, en veel afwisseling en bravoure (vooral van Lennon). Maar het onaantastbare meesterwerk dat veel mede-Beatlefans hiervan willen maken, hoor ik er vooralsnog niet in. 'Je had erbij moeten zijn,' zullen de oudere luisteraars zeggen. Maar dat zegt men ook als iemand een mislukte anekdote vertelt.

Favoriete track: Blackbird.

PS: ik hoor weinig verschil in vergelijking met de remaster.

avatar van ricardo
3,0
Deze heb ik net even weer opgezet. Misschien dat hij mij nu beter smaakt dan toen ik hem net gekocht had. Het begint gelijk erg goed met het stevige nummer Back In The U.S.S.R. Ik heb er enorm veel zin in om hem weer te gaan beluisteren. Daarna komt het rustige en zoetsappige nummer Dear Prudence wat ook lekker klinkt, even wat gas terug t.o.v het vorige nummer. Past er perfect in vind ik. Daarna komt het nummer Glass Union, ook een lekker nummer en vind ik als een 'echt' Beatles nummer klinken, mooi nummer ook die er erg goed tussen past, zit een beetje tussen stevig en rustig in. Daarna komt het nummer Ob-La-Di, Ob-La-Da, een vrolijk nummer die voor weer een heel andere wending zorgt en weer een andere sfeer meebrengt.

Wat een maf begin eigenlijk de eerste 4 nummers, het klinkt wat stuurloos en daardoor als een allegaartje. Ieder album heeft zijn eigen sfeer. Soms heb je albums met erg verschillende nummers, maar dat wel dezelfde sfeer met die verschillende nummers behouden blijft, en dat heb ik met het begin van dit album zeker niet.

Dan komt nummer 5, het vullertje Wild Honey Pie, dat nummer vind ik nergens naar klinken en een echt skip moment. Vervolgens komt het nummer over Bungalow Bill, wat een beetje hoempapa achtig klinkt, tegen het irritante aan eigenlijk. Grr ik zet hem maar af geloof ik, of nee toch maar niet kan dat nummer ook gaan skippen.

While My Guitar Gently Weeps klinkt weer echt zoals ik de Beatles ken, dat nummer herbergt weer perfect van wat ik van The Beatles verwacht, mooi rustig en poppy nummer. Misschien wel een single geweest, maar dat weet ik verder niet, want zoveel weet ik niet van The Beatles. Happiness Is a Warm Gun klinkt ook wat depressief en weemoedig, maar vind ik een mooi nummer, alles is weer mooi in balans verder, ook zit er af en toe een mooi snerpend gitaar geluid in, vooral in het begin van dat nummer.

Vervolgens weer een vrolijk klinkend nummer in de vorm van Martha My Dear, dat nummer klinkt een beetje opbeurend en dat alles weer goed komt, goed nummer ook. Daarna het wat dromerig en weemoedig klinkende I'm So Tired, in de loop van het nummer ook lekker stevig zangwerk, en het nummer gaat steeds steviger klinken, om daarna weer wat af te nemen. Blackbird is een acoustisch nummer en klinkt wel lekker intiem verder, niet een opvallend nummer maar wel leuk als tussendoortje.

Piggies klinkt ook wel vrolijk en opbeurend. Rocky Raccoon is weer een acoustisch nummer, niet erg opvallend maar wel ok. Don't Pass By Me is ook een goed nummer en weer iets steviger ook.

Why Don't We Do It In The Road is een echt bluesrock nummer, mooi nummer die mij als bluesrock liefhebber enorm goed bevalt. I Will heeft weer een totaal ander karakter en klinkt weer echt zoetsappig en opbeurend vrolijk.

Het laatste nummer van cd1, Julia is weer een acoustisch nummer, beetje weemoedig weer en wat depressief karakter zit erin. Een beetje rare afsluiter van cd 1 vind ik het wel.

Mijn conclusie van cd 1 is dan vooral eentje dat ik het toch wat stuurloos vind klinken, net of ze wat zoekende waren naar wat ze wilden gaan doen eigenlijk. Bij vlagen klinkt het allemaal best goed, en de geremasterde uitvoering die ik van dit album heb klinkt gewoon erg goed. Er staan maar 2 nummers op die ik de moeite niet waard vind en dat zijn nummer 5 en 6. Die nummers staan voor mij op een wat gevaarlijke plek, omdat ik hem door 2 mindere nummers achterelkaar al bijna af had gezet. Gelukkig maar doorgeskipt, want nummer 7 is wel weer erg goed. Mooie eerste cd bij vlagen, maar erg overtuigen doet het mij allemaal nog niet. Ik heb het gevoel dat cd 2 bespreken nog wel een tijdje op zich kan laten wachten, al weet je dat bij mij natuurlijk maar nooit.

Back In The U.S.S.R., While My Guitar Gently Weeps en Why don't we do it In the road vind ik de beste 3 nummers van cd 1. Als ik cd1 een stem zou geven zou het balanceren tussen een 2.5* en een 3* ongeveer denk ik. Het klinkt bij mij zeker niet als een meesterwerk in de oren, maar als een band die wat zoekende en dus wat stuurloos klinkt. Ook de verschillende soorten van sfeer in de diverse nummers maakt dat ik niet echt goed weet wat ik hiermee aan moet, en niet weet of ik het nu wel of niet goed vind als compleet geheel gezien. 3 nummers vind ik echt goed en een 5* waard van cd 1, maar de rest klinkt mij zeker niet als meesterwerk in de oren.

avatar van vork666
3,0
Gelijk dan maar de track-voor-track recensie die ik over dit album aan het schrijven was (met een gezellige dosis aandacht voor Revolution 9):
1. Back in the USSR
Leuke lolligheidsrock en een prima opener. Stevig doch vrolijk rocknummer met een onbekommerde sfeer. Gelijk één van de beste nummers van het album.
2. Dear Prudence
Nummer met zowel een mooi refrein en (in het begin) lekker opgebouwde drums als vervelende zang, irritante arrangementen en een slappe songstructuur. Favoriet van veel luisteraars, maar niet van mij. Nogal richtingloos, haperend en zeikerig.
3. Glass Onion
Funky gitaar en de prettig sarcastische tekst maken van dit korte nummer weer een hoogtepuntje. Mooi zijn ook de fills na de refreinen.
4. Ob-La-Di, Ob-La-Da
Een vrolijk, flauw, haast naïef nummer, door weinig mensen geliefd, maar ik vind het één van de betere nummers hier. Lekker opgewekt en met een prettig stuwende baslijn.
5. Wild Honey Pie
Een minuut aan onzin, dit nummer zou eigenlijk te kort moeten zijn om irritant te zijn, maar helaas, in die ene minuut slaagt het nummer er glansrijk in om flink te vervelen. Bestaat voornamelijk uit onnozel gestuiter met een gitaar (?) en wat lollig gepitchte stemmetjes.
6. The Continuing Story of Bungalow Bill
Leuk nummer, dat eigenlijk nog het meest opvalt door zijn spottende tekst. De muziek mag er ook wel zijn, maar blijft toch een beetje nietszeggend. Desalniettemin een prima nummer.
7. While My Guitar Gently Weeps
De haperende eerste helft van het pianoriedeltje in het begin en de slappe tekst weten dit nummer, dat eigenlijk ontzettend mooi had kunnen zijn, grondig in de soep te leiden. Bovendien bevat het voor zijn 4:45 toch net iets te weinig dynamiek. Flink jammer, gelet op de kwaliteit van het melodisch materiaal en de mooie songstructuur.
8. Happiness is a Warm Gun
Het begin van dit nummer belooft veel, maar bij het stuk "Mother superior" hapert de boel in elkaar en het daaropvolgende stuk wordt al helemaal bar door de bespottelijk klinkende backing vocals "bang bang shoot shoot". Helaas.
9. Martha My Dear
De onbeholpen melodie in het begin zorgt ervoor dat ook dit nummer geen positieve indruk achterlaat. Later in het nummer wordt het soms leuk, maar slechts bij vlagen.
10. I'm So Tired
Prettige lome sfeer met enkele onbenullige doch leuke stukjes die meer rocken. Nog steeds geen hoogvlieger, maar al beter dan voorgaande nummers.
11. Blackbird
Kijk, dit is wat we nodig hebben. Mogelijk het beste dat ooit met één gitaar, één zangstem, één metronoom en wat samples van een vogel gedaan is. Verzandt niet zoals Dear Prudence (om er een ander emotioneel nummer bij te halen) in loze arrangementen en vervelend gepiel maar blijft to-the-point en is, gesteund door geniale melodieën, prachtig in al zijn minimalisme. Zeker één van de beste nummers van de Witte Dubbelaar
12. Piggies
Puike barokke arrangementen die een in essentie vrij matig nummer omlijsten. De periodieke pijnlijke akkoordenopvolging, een fout die in meerdere Beatles-nummers te vinden is, duikt hier weer op.
13. Rocky Raccoon
Compleet overbodige, slecht gezongen folkrock met een belachelijk stuiterrefreintje.
14. Don't Pass Me By
Prettig gestoord gepruts door Ringo Starr met onbehouwen orgels en Iers-achtige viool. Ook dit nummer is weer vrij nietszeggend, dit maal echter op een prettige manier.
15. Why Don't We Do It In The Road
Eerder schreef ik ergens dat ik dit nummer onzin vond, tegenwoordig vind ik het één van de betere nummers van het album. Foute blues van Paul McCartney over "how simple the act of procreation is". De simpele tekst suggereert een vreemde, fascinerende diepzinnigheid.
16. I Will
Leuk tussenstukje met opmerkelijke "vocal bass" van Paul. Het zomerse sfeertje wordt nergens echt indringend en het geheel doet nogal aan Super Mario denken, maar voor zijn 1 minuut 45 is dat helemaal niet erg. Prettig liedje.
17. Julia
Een mooi intiem nummer van John Lennon, dat door zijn kleinschaligheid lekker beluisterbaar blijft. Had misschien nog net iets korter gemogen, maar een kniesoor die daar een probleem van maakt.
18. Birthday
Weer een stevig rocknummer, enigszins vergelijkbaar met Back in the USSR, maar een stuk maffer. De betreffende verjaardag lijkt slechts op zeer cynische wijze gevierd te worden, door het luidkeels gebrulde refrein "They say it's your birthday, happy birthday to you".
19. Yer Blues
Weinig indrukwekkende standaardblues van John Lennon, met een tekst die alleen enigszins werkt als parodie. Gelukkig swingt het nummer nog wel lekker.
20. Mother Nature's Son
Weer een minimaal gitaarnummer, erg mooi in zijn intimiteit, hoewel deze intimiteit nogal verstoord wordt door de overbodige blazersarrangementen. Was waarschijnlijk nog mooier geweest als het op een Blackbird-achtige manier was uitgevoerd, met alleen gitaar en zang.
21. Everyone's Got Something To Hide Except Me And My Monkey
Geinig doorsnee rocknummer met een leuke knarsende gitaar. Het chaotische outro is nog wel het leukste aan dit nummer.
22. Sexy Sadie
Rustig voortkabbelend nummer dat ook weer nergens hemelbestormend mooi of overdonderend geniaal is. Dit is overigens waar de mannen van Radiohead hun Karma Police vandaan hebben.
23. Helter Skelter
Lekker knallen met de proto-hardrock van Paul McCartney. Uitstekend nummer dat (gelukkig) nergens gehinderd wordt door enige nuance of subtiliteit. Ook met de moderne hardrock en heavy metal in het achterhoofd een prima stuk ragherrie.
24. Long Long Long
Een relaxte sfeer door laidback orgel en onstuimige drums die maar net binnen de lijntjes blijven kleuren, het gaat maar net goed maar het resultaat is mooi. Ook het outro (een kort stukje proto-soundscape) is het vermelden waard.
25. Revolution 1
Vrolijke muziek die weinig met revoluties van doen lijkt te hebben, hoewel de veel te vrolijke "shoebie shoeba"-zang vervreemdend werkt en de luisteraar inderdaad achterlaat met een gevoel van anarchie. Bij vlagen ronduit hinderlijk.
26. Honey Pie
Jazzy nummer dat ergens doet denken aan Lovely Rita van Sgt. Pepper. Mij boeit het niet zoveel, want te simpel.
27. Savoy Truffle
Het laatste conventionele hoogtepunt van het album, een swingend nummer van George Harrison over de chocoladeverslaving van Eric Clapton. De saxofoonstukken en het catchy refrein zijn even heerlijk als de delicatessen uit de tekst.
28. Cry Baby Cry
Weer een nummer uit de brei van middelmatigheid, niet goed en niet slecht. Het refrein is best catchy, dat moet gezegd worden.
29. Revolution 9
Maar dan. Revolution 9. Door velen geskipt, door velen gehaat, door anderen, waaronder mij, geliefd. Natuurlijk is het hommeles als je een experimentele, vrij abstracte geluidscollage van 8 minuten op een vrolijk popalbum gooit en het is door het verschil in publiek vrij begrijpelijk dat er niet heel veel fans zullen zijn. Echter vind ik dit juist één van de intrigerendste nummers van The Beatles.
Het pianoloopje en de "Number 9"-sample aan het begin suggereren rust, als een ingedut restaurant dat, onder begeleiding van het spel van een al even vermoeide pianist, nog even een cognacje of een kopje koffie drinkt. Er is echter meer aan de hand, zelfs in die eerste seconden kruipt onderhuids al een soort onrust door het nummer, die, na een korte pauze dan tot uiting komt in alarmerende achterstevoren-samples en stijgende orkestachtige klanken. Sarcastische tapeloops van dramatische koormuziek worden afgewisseld met klarinettengesputter en de temperatuur loopt snel op. De (toch schijnbaar rustgevende) stukken tekst van Lennon en Harrison zijn als de discussierende studenten aan de vooravond van de revolutie, bekvechtend over ideologische vraagstukken: de slaperige restaurantbezoekers blijken fanatieke communisten of anarchisten en de schijnbaar gemoedelijke sfeer wordt langzaam grimmiger. Hier en daar wat hysterisch gelach, de steeds drukkender orkestsamples, maar ook (nog steeds) de onverstoorbare mantra "Number 9" die steeds meer aan zeggingskracht lijkt in te boeten en slechts nog tevergeefs stand houdt tegen het kabaal. De teksten van John en George ("They are standing still" ) beginnen rond de 4 minuten de overhand te nemen, laten tegelijk een ironische indruk achter tegen de achtergrond van chaos, geschreeuw en hectiek. Als deze chaos eindelijk een hoogtepunt lijkt te bereiken wordt ineens plaatsgemaakt voor een anticlimactisch operaloopje en nadat zo nog een halve minuut wordt aangemodderd, lijkt de rest van het nummer, na het "take this brother, may it serve you well", compleet uitgeput als de laatste geluiden zich vermoeid tot het einde slepen.
Het hele nummer beeldt voor mij dan ook niet zozeer een revolutie op zich uit, als wel een cartooneske afbeelding van die revolutie, als een tekenfilm waarbij de paniek en chaos becommentariëerd worden door een geflipte filmpianist die de boel voorziet van vrolijke ragtimes.
Juist door al die ironie is het naar mijn mening één van de meest geslaagde Beatles-nummers. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt dit nummer te skippen.
30. Good Night
Sommige mensen beschouwen dit als een goed gemikte vorm van escapisme na het anarchistische geweld van Revolution 9 en daar is zeker wat voor te zeggen. Ikzelf ben op zijn zachtst gezegd niet bepaald een fan van dit nummer, door de slijmerige strijkersarrangementen die een voorbode zijn van de irritante kerstmuziek die tegenwoordig in december in menig warenhuis te horen is.

Conclusie: Hoewel ik veel plezier heb beleefd aan het recenseren van dit album blijft The White Album voor mij een dubbel-LP die uitblinkt in middelmatigheid, met enkele uitschieters, zowel positief als negatief. Het lijkt me dan ook niet echt waarschijnlijk dat ik ooit het predikaat "meesterwerk" op het gehele album zal plakken. 3.0*

avatar van avdj
5,0
Eerder schreef ik al met interesse de platenverzameling van mijn ouders uit te spitten. En wederom was er een Beatles CD die sterk afweek van de rest. “The Beatles” viel op door zijn volledig witte hoes. De mysterieuze appels aan de zijkant waren natuurlijk wel aanwezig.  Als cassette kwam ik het album ook tegen als een los zwart en wit bandje. In tegenstelling tot de meeste andere CD’s kan ik ontzettend veel nummers herinneren. “Honey Pie”, “Ob-La-Di, Ob-La-Da” en “Birthday” moet ik inmiddels bijna 20 jaar kennen..

In dat prachtige muziekjaar 1968 ging er voor de bandleden een reis naar India aan vooraf. Het moet haast surrealistisch zijn geweest. De grootste muzikale genieën van dat moment werden geacht acht (!) uur per dag te mediteren. Paul hield het niet meer vol en is in zijn eentje de voormalige kolonie ontvlucht. Niet veel later volgde Ringo waarna alleen de ‘spirituelen’ John en George overbleven. Nadat John en erachter kwam dat Mahareshi niet zo’n zuiver geweten had als hij dacht was het voor hem ook klaar. Naar aanleiding hiervan schreef hij het schitterende “Sexy Sadie”

En daar bleef het niet bij. Tussen het praten en mediteren door was de gitaar namelijk nooit ver weg. Het leverde een karrenvracht aan nieuwe songs op die vanaf het voorjaar werden opgenomen. De sfeer was vaak om te snijden. Yoko Ono deed namelijk haar intrede in de studio tot afgrijzen van de groepsleden. Zodoende kwam het voor dat de Fab Four soms in drie studio’s tegelijk, maar onafhankelijk van elkaar repeteerden. Alle wetten werden doorbroken. Paul speelde nieuw songs zonder ze aan John voor te leggen, de ideeën van George kregen geen gehoor en George Martin belandde bijna op een zijspoor.

Gelukkig werden de popmuziekwetten óók overschreden. Wie haalde het nou in zijn hoofd dertig nummers op LP te zetten? Toegeven, Bob Dylan kwam in ’66 al met een dubbelelpee maar hoe de kenners er ook over mogen denken, hiermee werd mijns inziens geen nieuwe standaard gezet. Bob is een topper maar ik hoor op BoB wél voortdurend een mondharmonica en een vrij beperkte stem. Op “The White Album” lijken veel meer groepen aan het werk te zijn. Nog steeds ken ik geen enkel album met een dergelijke variatie.

Hoogstwaarschijnlijk zal die ook nooit meer komen. De luisteraar belandt van country (Rocky Raccoon) tot hardrock (Helter Skelter) en van mierzoete pop (I Will) tot een interpretatie van de vroege jaren ’50 (Honey Pie) Daarnaast vinden we een slaapliedje en het avant-garde achtige stuk “Revolution 9” Taaie blues en akoestische nummers mogen ook niet ontbreken. Het knappe is dat het niet geforceerd klinkt. Sterker nog, ik vindt dit hun meest rommelige album sinds “Beatles for Sale”

Een normale groep had het Sgt. Peppers concept tot in het oneindige uitgemolken. Maar The Beatles vonden het na Magical Mystery Tour alweer tijd een andere richting in te slaan. Het album klinkt vrij losjes en je hoort eigenlijk al dat de eenheid verwaterd. Maar juist dat maakt het voor mij zo bijzonder. Hier speelt een groep die volledig doet waar ze zin in hebben en wonderwel komt er een onovertroffen album uit de koker. Het speelplezier spat er gewoon van af. Elk nummer is bezield, melodieus en voegt iets toe aan het totaalplaatje.

We hebben hierna green, black en purple albums gehad. Talloze dubbelaars zijn er verschenen. Artiesten zijn buiten ‘hun’ genre gaan componeren. Maar nooit meer werd een dergelijk product overtroffen. 100/100

avatar van devel-hunt
5,0
musiquenonstop schreef:
Ik loop meer warm voor de periode voor The White Album daarna het begin en dan de laatste paar albums, waar ik toch de eenheid van de band, en vooral muziekaal gezien mis. Niet echt een richting en te veel met andere dingen bezig.
.
Deels ben ik het met je eens. The white album laat feitelijk al de solo stijl van alle afzondelijke leden horen, ze gedragen zich als elkaars begeleiders. Terwijl ik vind dat ze sinds Revolver niet meer als zo'n éénheid klonken als op Abbey Road, dat vind ik een echte groepsplaat.

3,0
Het was al een tijdje geleden dat ik deze nog opgelegd heb, daar ik The White Album altijd al wat te lang en onevenwichtig gevonden heb.
Nu ik hem nog eens beluisterd heb, moet ik vaststellen dat deze Beatles mij weer niet heeft kunnen overtuigen. Toegegeven, er staan enkele klassiekers op, zoals While My Guitar Gently Weeps en Revolution 1. Maar voor iedere Revolution staat er minstens één Piggies op.
Zoals hierboven al meerdere keren geopperd is, denk ook ik dat het beter zou geweest zijn, moesten ze er één cd, met de sterkste nummers, van gemaakt hebben in plaats van een dubbelaar.
Aangezien er zoveel tussen stijlen gewisseld wordt, wordt de plaat nooit een geheel waarin mindere nummers geruisloos passeren. In de plaats daarvan halen deze nummers het tempo volledig uit de plaat.

avatar van Chronos85
5,0
The White Album is het album dat ik mee zou nemen als ik naar een onbewoond eiland zou vertrekken. Je raakt er namelijk niet op uitgeluisterd. Er staat zoveel variatie op waaronder variatie in thematiek: persoonlijke nummers als Yer Blues, Don't Pass Me By, Julia, I Will, Long, Long, Long, I'm So Tired en Revolution 1, nummers over andere (bestaande) personen (Sexy Sadie, Martha My Dear, Savoy Truffle, Dear Prudence), nummers over de samenleving/tijdgeest (Revolution 1, Piggies, Blackbird, Why Don't We Do It in the Road?), verhalende nummers (Bungalow Bill, Rocky Raccoon, Cry Baby Cry, Ob-la-di, ob-la-da), gelegenheidsnummers (Birthday, Good Night) en 'onzin'-nummers (Back In the USSR, Glass Onion, Everybody's Got Something To Hide, Happiness Is a Warm Gun, Helter Skelter). En dan heb ik het nog niet over de diversiteit in genres, zangstem, instrumenten, productie (vergelijk de productie van Helter Skelter eens met opvolger Long, Long, Long. Een wereld van verschil!) die door The Beatles op dit album worden gehanteerd.

Eigenlijk kan ik elk nummer op een bepaalde manier waarderen. Revolution No. 9 is natuurlijk weinig toegankelijk maar ook dat nummer hoort op één of andere manier bij het album. Ik weet, het is wel wat essentialistisch gedacht maar zo werkt.

Wel denk ik dat 'The White Album' typisch een album kan zijn waarbij het kwartje ineens valt. Bij mij was dit het geval. In eerste instantie was ik vooral gefocust op de best ofs, Abbey Road en een aantal oudere platen en deed deze plaat mij weinig. Op een gegeven moment zat ik bij mijn ouders aan tafel (ik moet een jaar of 15 geweest zijn) met deze plaat op de achtergrond. Ik geloof dat het Birthday was dat opstond en in eens was ik bekeerd.

Ik denk dat mijn oorspronkelijke afkeer vooral te maken had met het feit dat de liedjes van de middenperiode (maar ook die van Abbey Road) met meer perfectie en vaak rijkelijker zijn geproduceerd, zeg maar gerust gelikter. Dit laatste ermoedelijk voor een deel te maken heeft met het feit dat George Martin niet bij het gehele productieproces van The White Album betrokken was (hij was ook tegen het concept van een dubbelalbum). Uiteindelijk was hij de hoofdverantwoordelijk, hij speelt verder piano op Rocky Raccoon, maar waar op andere platen zijn visie centraal stond, waren het nu de afzonderlijke Beatles die bepaalden hoe hun nummers moesten klinken op de plaat. Ook staan er op The White Album geen singles. Net als met Sgt. Pepper om geen nummers van deze plaat als single uit te brengen. Maar waar bij Sgt. Pepper er een rij met potentiële 'hits' aanwezig was (op Within You and Without You, A Day in the Life en Sgt. Pepper Reprise na elk nummer...), ontbraken deze voor een groot deel op The White Album. Ob-la-di, ob-la-da maakte denk ik de grootste kans aangezien Back in the USSR en Revolution waarschijnlijk als te controversieel werden gezien. De rest van de plaat was qua sound zo anders dan het vorige werk dat het een te grote stijlbreuk zou betekenen. Dat is één van de redenen dat Hey Jude buiten het album is gelaten, en wel als single is gekozen.

The White Album beschouw ik door zijn veelzijdigheid en idiotie als een soort beste verzameling b-kantjes ooit en daarmee bedoel ik iets positiefs aangezien ik een liefhebber van b-kantjes ben en zeker die van The Beatles. Mensen die The Beatles als een band van pakkende anthematische singles en dito albums zien moeten The White Album als een heel ander verhaal zien, een vreemde eend in de bijt, maar wel eentje om te omarmen.

avatar van Ronald5150
3,0
Op dit "White Album" bewijzen The Beatles hun veelzijdigheid. Op dit met 30 tracks voorziene album komt een breed palet aan stijlen voorbij. En daar wringt voor mij nu net de schoen. Ik ben een echte albumluisteraar en vind het juist heel mooi om de consistentie, de rode draad, de bindende factor tussen liedjes te ontdekken. Maar dit album is zo uiteenlopend dat ik moeite heb om het album in zijn geheel te luisteren. Daarnaast is er ook een groot contrast tussen de nummers, van briljant tot ronduit infantiel. De kwaliteiten van de heren staat niet ter discussie, echter de gekozen vorm kan mij niet in zijn geheel bekoren. Hoogtepunten zijn "While My Guitar Genty Weeps", "Blackbird", maar vooral "Yer Blues".

avatar van HugovdBos
5,0
De invloed die The Beatles hebben gehad in de muziekgeschiedenis is moeilijk in woorden uit te drukken. Met albums en singles die elkaar telkens weer overtroffen en het niveau opstuwde was het onvermijdelijk dat er een eind zou komen aan het voortbestaan van deze band. De toepassing van verschillende muziekstijlen is merkbaar op het gelijknamige album, ook bekend als The White Album, waar ze onder andere de invloed van het bezoek aan Maharishi Mahesh Yogi uit India in hun muziek meenamen. Het album drukte de band uit elkaar waardoor vooral persoonlijke ontwikkelingen sterk naar voren kwamen.

Het album opent met de geluiden van een vliegtuig die over komt razen. Back in the U.S.S.R. doet zijn intrede op een swingende en Beach Boys achtige sound en samenzang. Even wennen zonder Ringo Starr op de drums, maar een sterke binnenkomer van het album met snijdende gitaren. Al bij het vervolg met Dear Prudence merken we dat het album vooral losstaande nummers bevat en als geheel wat minder op elkaar aansluit. Dit doet niks af aan de kwaliteit van de nummers. Een heerlijk ontspannen song gezongen door Lennon met lichte muzikale invloeden van de flügelhorn en het handgeklap op de achtergrond. Met een prachtige tekst over Prudence Farrow die met de band meereisde naar India komen de kwaliteiten van tekstschrijver Lennon goed naar voren. Met een verwijzing naar het legendarische nummer Strawberry Fields Forever opent Glass Onion. Met prachtige strijkers en violen is het nummer kort maar krachtig. Met een rustig ritme doet Ob-La-Di, Ob-La-Da zijn intrede waar naar Desmond Dekker wordt gerefereerd. Muzikaal is er genoeg te ontdekken in het nummer met verschillende riedeltjes, bongo geluiden en trompetten.

“Happy ever after in the market place
Desmond lets the children lend a hand (Arm! Leg!)
Molly stays at home and does her pretty face
And in the evening she still sings it with the band

Yes, ob-la-di ob-la-da life goes on bra
La-la how the life goes on (Ha ha ha)
Hey, ob-la-di ob-la-da life goes on bra
La-la how the life goes on”


Op het korte Wild Honey Pie horen we de duidelijke invloeden terug van het bezoek van The Fab Four aan India. Door het multitracken horen we rare vervormingen in de gitaargeluiden die oosters doen aanvoelen. The Continuing Story of Bungalow Bill is een vrolijke binnenkomer waar de verhalen over de ware achtergrond van het verhaal nogal doen verschillen. Het is een zonnig nummer door de sterke samenzang en ondanks de wat minder vrolijke tekst. De directe overgang gaat in naar de schitterende akoestische klanken van While My Guitar Gently Weeps. Met het nummer bewees George Harrison zijn kwaliteiten als songschrijver en de sterke muzikale indeling. Met een krachtige gitaarsolo van Eric Clapton werd het beste uit de groep gehaald. De hoge krijsende gitaarklanken en eveneens hoge zang maken het nummer tot een waar juweeltje in het enorme oeuvre van The Beatles. Happiness Is a Warm Gun is een wat minder bekende song van de band maar daarom niet minder sterk. Een goed opgebouwde tekst die wordt afgewisseld met muzikale veranderingen door het nummer heen en de schreeuwende stem van Lennon. Daarna horen we opnieuw mooie pianoklanken die goed aansluiten bij de zachte stem van Paul in Martha My Dear. Het nummer krijgt een jazzy sound door de blazers en strijkers die overal prachtig samenklinken. Dan is het weer de beurt aan Lennon die tijdens het bezoek aan India de slaap niet kon vatten en zijn gedachten deden afdwalen naar Yoko Ono. De klanken geven een donkere sfeer aan het nummer, passend bij de nacht en het niet kunnen slapen. Al bij het horen van de rustgevende klanken van de akoestische gitaar wordt de sfeer van het prachtige Blackbird neergezet. Het solonummer van McCartney is een kenmerk van een groot talent door met een simpele melodielijn en een zachte stem de juiste snaar weten te raken. Het nummer roept emoties op en voert je mee door de rust van de natuur, het toevoegen van vogelgeluiden legt een extra nadruk op dit gevoel.

“Blackbird singing in the dead of night
Take these broken wings and learn to fly
All your life
You were only waiting for this moment to arise.

Blackbird singing in the dead of night
Take these sunken eyes and learn to see
All your life
You were only waiting for this moment to be free.“


Harrison weet met een simpel en fijn melodietje een kunstig nummer te brengen met Piggies. De harpsichord (soort piano) geeft net dat deuntje wat past bij de eenvoud van het nummer. En dan is het tijd voor invloeden uit de country met Rocky Racoon. Beland in een western worden we meegevoerd in het verhaal van Rocky. Honky-tonk geluiden ondersteunen het verhaal en wekken de sfeer nog is op. En dan het moment van de enige echte Ringo Starr in zijn eerste solo compositie Don’t Pass Me By. Opnieuw een country nummer dat vooral door de invloed van de viool goed in het gehoor ligt. De muzikale afwisseling van het album krijgt een vervolg met het bluesnummer Why Don’t We Do It in the Road?. Een vertoning van hoe je met weinig tekst toch een aanstekelijke track kunt maken. Door de teksten op verschillende toonhoogtes en volumes te zingen en er een pianoritme onder te gooien. Met I Will keert de band terug naar de rust van het album, met opnieuw invloeden van het bezoek aan Rishikesh in India. Een simpel maar effectief liefdesliedje. Julia, gezongen voor de vroeg overleden moeder van John, geeft een vervolg met rustige akoestische klanken. De stem van John slaat de juiste tonen aan en heeft hierbij geen uithalen nodig om de impact van de tekst op je door te laten dringen.

Het is tijd voor een wat wilder feestje met Birthday dat een stevig gitaargeluid kent. De eerste kenmerken van de hardrock zijn hoorbaar in het nummer met krachtige uithalen op de elektrische gitaren. Daarna wordt een omschakeling gemaakt naar de blues met een heerlijk jammend geluid. Het ritme ligt zoals passend bij de blues erg laag. Zelfmoordneigingen vormen de basis van de tekst van het nummer geschreven in India. Mother Nature’s Son geeft pure rust waarbij natuur en gedachten één worden. Die rust wordt daarna weer ruw verstoord door het nummer met de lange titel Everybody’s Got Something to Hide Except Me and My Monkey. Knallende gitaarklanken die altijd het beste aansluiten bij de schreeuwende zang van John Lennon met een afsluiting waarbij alle instrumenten door elkaar heen gaan. En wat horen we dan, is het Karma Police van Radiohead. Nee, we horen de originele klanken van het hammond orgel bespeeld door John. Een schitterend melodieus lijntje die het begin vormt van Sexy Sadie. Het nummer kent een sterke opbouw door de tempowisselingen en de gitaarklanken die tussendoor te horen zijn.

“We gave her everything we owned just to sit at her table
Just a smile would lighten everything
Sexy Sadie she’s the latest and the greatest of them all”


En wat er dan gebeurd kan worden beschouwd als het begin van Heavy Metal. Knallende gitaren en drums die door het nummer heen dreunen. Lekker ruig en hard waarmee ze de hardste sound probeerde neer te zetten voor de periode waarin het album verscheen. Ringo Starr maakt het zelfs zo bond dat de blaren op zijn vingers verschijnen en Paul was gelijk van zijn softe imago af. Met Long, Long, Long keert de rust weder en horen we een combinatie tussen jazz, folk en psychedelica. Een nummer waarbij Harrison opnieuw zijn kwaliteiten laat zien. Dan is het tijd voor een revolutie met Revolution 1, een door de politiek beïnvloed nummer geschreven door Lennon. Een swingend en tekstueel sterk nummer die bij de ideeën van Lennon in die tijd aansluit. Het Britse entertainment van de Music hall wordt beschreven in Honey Pie dat over een beroemde actrice gaat. Een ontspannen nummer in de stijl van de jaren vijftig met klarinet en al. Savoy Truffle opent kort met een geluid dat sterk op The Doors lijkt maar vindt daarna zijn weg in muzikale afwisselingen met gitaren en saxofoons. De chocoladeverslaving van Harrison’s vriend Eric Clapton wordt aan de kaak gesteld. Het nummer gaat compleet over lekker zoetigheden en de invloed daarvan op je gezondheid.

“You might not feel it now
But when the pain cuts through
You’re going to know and how
The sweat is going to fill your head
When it becomes too much
You’re going to shout aloud”


Met Cry Baby Cry zingt Lennon een rustig en droevig nummer dat met ondersteuning van een vast drumritme en gitaren wordt aangevoerd. Op het eind wijzigt het nummer met een korte outro van Paul. Het vervolg van Revolution 1 komt met Revolution 9, een voor die tijd erg lang nummer. In ruim acht minuten worden we meegevoerd in een muzikaal experiment dat met geluidseffecten en loops een apart gevoel oproept. Het blijft een bijzondere vertoning op de plaat en de verwerking van vele nummers en muzikale arrangementen maken het er niet makkelijker op. De plaat sluit passend af met Good Night, een nummer in de stijl van de jaren vijftig compleet met orkest. Ringo mag opnieuw de zang voor zijn rekening nemen en weet hier op een mooie manier invulling aan te geven. Na anderhalf uur de meest uiteenlopen muzikale stijlen gehoord te hebben komt er een einde aan het indrukwekkende album van The Beatles.

Er zijn meesterwerken en albums die van ongelooflijke waarde zijn geweest voor het ontstaan van de muziek. The White Album kan in beide categorieën worden ingedeeld door de enorme muzikale invloeden en talenten van de leden van The Beatles. In een meer dan anderhalf uur durende plaat worden we meegevoerd door de blues, rock, folk, jazz en heavy metal. De nummers zijn elk van grote klasse en vormen zowel tekstueel en muzikaal een waar genot. Het enige wat als puntje van kritiek naar voren komt is dat de samenhang van het album minder aanwezig is mede door de persoonlijke ontwikkelingen en de gespannen sfeer bij het opnemen van het album. Daarbij komt wel het talent van elk bandlid sterk naar voren, waarbij we zien dat er grote sprongen werden gemaakt in het schrijven en samenstellen van de nummers. Niet voor niks mag het album worden beschouwd als één van de hoogtepunten uit de muziekgeschiedenis.

5*

Afkomstig van Platendraaier.

avatar van Boermetkiespijn
3,0
Hoewel dit album gespeend is van prachtsongs, ben ik het toch met menigeen in dit topic eens: het had ook een enkele plaat mogen zijn met alleen de beste nummers.
Als ze dat gedaan hadden kreeg deze plaat misschien wel 4 of 5 sterren. Nu zijn er toch wat nummers die dit aantal wat omlaag trekken, daarom: 3...

avatar van west
5,0
Once upon a time leende ik achter elkaar bij de platenbieb de grote 3 van the Beatles: Abbey Road, Sgt. Pepper & the White Album en zette ze op cassettebandjes. Zo hoor je nog eens wat... Tot dan draaide ik vaak hun 30 grootste hits, die wij thuis hadden. Die losse hits bleken toch even wat anders, dan de albums.
Ik was vanaf het begin zeer gecharmeerd van dit album. Belangrijkste reden was dat hier veel van mijn favoriete Beatles nummers op staan. En dat zijn ook niet toevallig hun beste rocksongs als Back in the USSR en Helter Skelter, maar zeker ook dat briljante prachtnummer While My Guitar Gently Weeps.

Hoewel de individuele inbreng van de bandleden veel groter is, blijft het voor mij toch echt een afwisselende Beatles plaat, met die typische kenmerken en sound. Luister bijvoorbeeld eens naar de ijzersterke side A van het album. Wat Lennon en McCartney later solo maakten is echt weer wat anders.
De eerste nummers van side B zijn ook gelijk weer zo goed: achter elkaar Martha My Dear, I'm So Tired & het fraaie Blackbird. Hoezo past dit niet bij elkaar? Heel goed zelfs.

Side C bevat voornamelijk sterke tracks, zoals opener Birthday. Maar bovenal 1 van mijn favoriete Beatles nummers: Helter Skelter. Paul laat zien wat 'ie ook in huis heeft: geweldige hardrock! Maar laten we de rest niet vergeten: dit is 1 van mijn favoriete LP kanten van the Beatles.
Side D steekt wat flets af, tegenover die andere LP sides. Dit komt met name door het vreemde en vooral veel te lange geluidsexperiment Revolution 9 van John en... Yoko. Revolution 1 is heel anders en veel beter.

Toch heb ik dit album altijd 5 sterren gegeven. Daarvoor zit het het grootste deel te goed in elkaar. Daarvoor staat er te veel bijzonders op en past het ondanks de verschillen toch juist weer goed bij elkaar. Dit is immers het White Album van the Beatles.

avatar van caravelle
4,5
Vanavond de White Album in mono eens een kans gegeven. Ik kwam er al snel achter dat de stereo uitvoering superieur is. Of toch niet helemaal ? Inderdaad, er zijn twee momenten waarbij de mono versie de stereo versie zijn hielen laat zien en wel in het nummer Back in the USSR. De fade in en de fade out van het nummer of beter gezegd het vliegtuig klinkt in mono geweldig. In de stereo versie klinkt het allemaal heel beroerd bij de fade in terwijl je aan het einde van het nummer ook nog het idee krijgt dat deze gaat crashen na een bar slechte landing. In de mono versie is dus heel duidelijk te horen dat het om een propliner gaat en niet zoals vaak verondersteld wordt om een vliegtuig met straalmotoren. Ik weet het niet helemaal zeker maar denk dat het een opname van een Engelse Vickers Viscount of Vickers Vanguard moet gaan. Een mooier propgeluid (Rolls-Royce) is er volgens mij nooit geproduceerd door een vliegtuig en in Back in the USSR in mono vliegt het toestel keurig het nummer in en tijdens de fade out ook prachtig verder met een bijzonder haarscherp geluid. Niets crashlanding en dat klinkt mij dan weer als muziek in de oren.

avatar van wizard
3,5
Zo tussen Sgt. Pepper en Abbey Road vind ik dit album toch wat tegenvallen. Het probleem is niet dat The White Album niet een paar topnummers in huis heeft: nummers als Back in the USSR, While My Guitar Gently Weeps (niet in de minste plaats vanwege de bijdrage van Eric Clapton), Julia, Yer Blues, Helter Skelter, en Long, Long, Long zouden de basis kunnen vormen voor een prima LP. Daar staan helaas ook een XXX mindere nummers tegenover, zoals Glass Onion, Bungalow Bill, I’m So Tired, en Rocky Racoon. Een tussendoortje als Wild Honey Pie had van mij weggelaten mogen worden, en hetzelfde geldt voor Revolution 9, hoewel dat allesbehalve een tussendoortje is. Een overslanummer is het zeker. Wellicht was Revolution 9 een interesant experiment om te doen na inname van bepaalde stoffen, of is het spannend tijdens het mediteren, maar als ik er met mijn nuchtere hoofd probeer doorheen te komen, is het vooral saai en een lange zit.
Nu het toch over revoluties gaat: de versie van Revolution die op de blauwe best-of staat, vind ik stukken spannender dan de slappe versie die hier als Revolution 1 door het leven gaat.

The White Album is voor mij een te lange verzameling liedjes van te wisselende kwaliteit en teveel variatie om een consistent en overtuigend geheel te kunnen vormen. Dat maakt dat ik het album ook weinig draai. Wellicht moet ik voor mezelf nog eens een verkorte versie van dit album maken met alleen de nummers die ik goed vind.

3,5*

avatar van WoNa
4,5
The Beatles of The White Album is het album van de bands latere die ik zelden afspeel. Het is gewoon allemaal wat te veel. Het probleem ontstaat wanneer ik een keuze zou moeten maken tussen wat wel en wat niet. 'Revolution 9' valt dan direct af, de twee korte schetsjes zijn ook makkelijk, maar daarna? Bij de zoveelste ballad, denk ik, daar gaan we weer, maar als ik ze apart afspeel, dan doen ze allemaal nauwelijks voor elkaar onder. Uiteindelijk mag zelfs die draak er op blijven staan, met de naam 'Obladi Oblada'. Ik hoor wel hoe goed dit gemaakt is en dat Paul niet te flauw is om John de draak te laten steken met het nummer hier en daar.

Het meest opvallend aan dit album is dat de traditionele indeling van John en Paul hier compleet wordt gelogenstraft. Drie van de rocksongs zijn toch echt van Paul, waarbij 'Helter Skelter' simpelweg aangevoerd mag worden, samen met 'Summertime Blues' van Blue Cheer en 'Born To Be Wild' van Steppenwolf, als het begin van de hardrock. Het match John's uitermate zure 'Yer Blues' op alle fronten. "Feel so suicidal", serieus of niet, John klinkt in een aantal nummers verbeten en ontevreden, ondanks zijn nieuwe liefde voor Yoko. Maar hij klinkt ook uitermate teder in bv. Julia.

Het grote schandaal van dit album is uiteindelijk dat George zijn nummer 1 single onthouden is. Hij heeft geen mooier nummer geschreven dan 'While My Guitar Gently Weeps'.Ja, met hulp van Eric Clapton, maar de randvoorwaarden zijn toch echt van hemzelf. Dit had een single moeten zijn, eind 1968 en dan had het in een prachtig rijtje gestaan met 'Hey Jude', 'Eloise', 'Just A Little Bit Of Peace In My Heart' (o.k. een #2 hit) en 'Hair'.

Samenvattend hadden twee LPs, een herfst 68 en een begin voorjaar 69 de oplossing geweest. "Hey Jude' en 'Revolution 0' er bij, #9 er af. Twee briljante LPs waren het resultaat geweest. Nu een bri

Een, heel, uitgebreide versie staat hier op WoNo Magazine.

avatar van lennert
2,5
Aha! Yoko Ono's introductie in de geschiedenis van The Beatles. Tevens verantwoordelijk voor pijnlijk lelijke zanglijnen in het sowieso al bizar slechte The Continuing Story of Bungalow Bill. Dit soort songs zijn ook echt jammer, want de s/t (White Album) heeft met Back In The USSR en While My Guitar Gently Weeps een aantal Beatles-songs die ik echt verdomd goed vind. Het complete album is echt een enorme hoeveelheid aan songs die wat mij betreft nooit op album uitgebracht hadden hoeven worden. Het eerder genoemde The Continuing Story of Bungalow Bill hoort hier sowieso bij, maar I'm So Tired, Glass Onion, Wild Honey Pie, PIggies, Why Don't We Do It In The Road? en Sexie Sadie zijn in mijn ogen ook echt allemaal niemandalletjes. Daarnaast vind ik nummers als Don't Pass Me By en Julia ook weinig interessant, maar deze voelen nog in ieder geval aan als songs.

Dat ik Birthday dan ineens wel een goede track vind terwijl het vrij simpele rock n roll is, is dan vooral ook een tekenend iets voor het feit dat het album uitzonderlijk langdradig is en maar blijft kabbelen. Yer Blues voelt ook beter aan, omdat het ten minste weer wat rauwer is. Oh ja, en dan is er natuurlijk Helter Skelter, het proto heavy-metalnummer, wat absoluut echt wel een goed nummer is. Ik zou zeggen dat het zelfs op eenzame hoogte staat. Goed, Revolution 1 is ook nog best tof. Revolution 9 is gewoon stront en wederom een reden waarom ik John Lennon een gruwelijk overschat muzikant vind.

Dit album voelt vooral aan als een vermoeiende studiotijd waarin iedere scheet is opgenomen onder het mom van 'ja, maar als jij deze troep erop zet, dan wil ik dat dit er ook echt opkomt!'. Het gros van de fans vind het fantastisch, maar wat mij betreft waren de beste songs gewoon op een album gezet van maximaal 40 minuten. Eindscore en plaats in de ranglijst is ook op basis van het feit dat er echt een aantal hele goeie songs opstaan. Het is jammer dat het er verdomd weinig zijn. Waar ik bij heel veel albums echt nog wel begrijp dat de fans het goed vinden, is het voor mij hier een compleet raadsel waarom er zoveel fans zijn.

Voorlopige tussenlijst:
1.Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band
2. Revolver
3. Rubber Soul
4. Help!
5. A Hard Day's Night
6. Magical Mystery Tour
7. The Beatles
8. With The Beatles
9. Beatles For Sale
10. Please Please Me

avatar van musician
4,0
Ik ben niet zó streng maar kan je kritiek in veel gevallen wel begrijpen.
En in het geval van dit album, zou een samenvatting van 40 minuten tot een beter album (van The Beatles) hebben geleid.

Ik denk dat McCartney zelf, als hij de stofkam bij dit album nogmaals ter hand zou nemen, hij over veel teleurgesteld zou zijn en daarmee eveneens veel zou schrappen/aanpassen.
Maar destijds had de band een goddelijke status, was alles even fraai en werd kritiek niet geduld.

De compromissen die door de Beatles werden gesloten over elkaars muziek hebben ontegenzeggelijk geleid tot mindere albums. Reden waarom ik graag kies voor Rubber Soul en Revolver, albums waar de enthousiaste samenwerking nog wel heeft geleid tot een resultaat die meer is dan de som der delen.

En inderdaad, de komst van Yoko Ono heeft ook bepaald niet geleid tot een kwaliteitsimpuls, integendeel.

avatar van RuudC
2,0
Blegh, lange plaat.

Hoewel de A-kant van de eerste plaat een goede start is, valt op dat er wel heel veel songs op staan. De meeste zijn ook echt niet de moeite waard en daardoor voelt deze witte plaat aan als een grote stap terug. Ik kreeg op den duur zelfs een Beatles For Sale gevoel. Veel fillers en weinig krakers. Ook van mij hadden ze het mogen houden bij een album van veertig minuten. Zelfs Bungalow Bill vond ik leuk. Heb nog even smakelijk gelachen om het gekweel van Yoko Ono. Maar goed, de helft is gewoon niks en Revolution 9 schiet na ruim een uur aan wisselvallig materiaal aardig in het verkeerde keelgat. Dat heeft niets meer met muziek te maken.

Tussenstand:
1. Magical Mystery Tour
2. Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band
3. Revolver
4. Rubber Soul
5. Help!
6. A Hard Day's Night
7. Please, Please Me
8. Beatles For Sale
9. With The Beatles
10. The Beatles

avatar van Marco van Lochem
4,5
Op 22 november 1968 verscheen het ambitieuze dubbelalbum “THE BEATLES” van The Beatles. Na “WONDERWALL MUSIC” van George Harrison was dit het eerste Beatles album dat op hun eigen label, Apple verscheen. Omdat de hoes nagenoeg helemaal wit is, werd dit album al snel “THE WHITE ALBUM” genoemd. De eind augustus 1968 verschenen superhit “HEY JUDE” is, vreemd genoeg, niet terug te vinden op het album. Het merendeel van de songs voor dit album is geschreven tijdens een meditatie periode met de Maharishi Maheshi Yogi in India. In totaal staan er 30 songs op, goed voor ruim anderhalf uur muziek. Alle 4 Fab Four mannen zijn als leadzangers te horen. Drummer Ringo Starr op 2 en gitarist George Harrison op 4 zelf geschreven nummers, waaronder het fenomenale “WHILE MY GUITAR GENTLY WEEPS”. Dit nummer hebben ze heel vaak opgenomen, maar elke keer niet tot tevredenheid. Vriend van Harrison, gitarist Eric Clapton, werd door hem gevraagd of hij een solo wilde spelen in dit nummer, aanvankelijk weigerde hij. Uiteindelijk heeft Clapton het toch gedaan, 1 take en dat werd de definitieve versie. De resterende songs werden verdeeld tussen John Lennon en Paul McCartney. Wat opvalt is de grote diversiteit aan stijlen, waardoor “THE WHITE ALBUM” het meest gefragmenteerde album van de band uit Liverpool is. Het knappe is dat het desondanks toch een geheel is en een echt Beatles album. Er staan een aantal klassiekers op, zoals het reeds genoemde “WHILE MY GUITAR GENTLY WEEPS”, “BACK IN THE U.S.S.R.”, “OB-LA-DI, OB-LA-DA”, “BLACKBIRD”, “BIRTHDAY”, “HELTER SKELTER” en “REVOLUTION 1”. Het enige nummer dat ik niet kan verteren is het ruim 8 minuten durende “REVOLUTION 9”. Een door Lennon gemaakte geluidcollage, waarin, in tegenstelling tot alle andere Beatles nummers, geen melodie in te ontdekken valt. Een klein smetje op een verder briljant album, waarop één van de eerste progressieve rocksongs staat, het door Lennon gezongen ”HAPPINESS IS A WARM GUN” en je zou “HELTER SKELTER” wel als één van de eerste hardrocksongs kunnen bestempelen. Ondanks een andere aanpak én resultaat als “SGT. PEPPER’S LONELY HEARTS CLUB BAND”, is “THE WHITE ALBUM” een zeer invloedrijk album geweest, omdat het in 1968 (en daarna) bewees dat je met verschillende stijlen toch een samenhangend album kunt maken…geweldig!

avatar van captino
LucM schreef:
Dit is meer een album waar alle Beatles-leden individueel hun bijdrage leverden. Vandaar dat dit album minder evenwichtig lijkt maar boordevol stijlen en ideeën, ik kan geen ander album opnoemen dat zo divers is al deze. Sommigen noemen dat een pluspunt, anderen dan weer een minpunt.
Abbey Road is dan meer een groepsalbum.


En dat maakt dit album ook zo uniek, vind ik. Niet alle nummers zijn even sterk, maar als geheel is het gewoon een ijzersterk album. Revolution #9 is bijna niet te doen, maar als ik het album weer eens in zijn geheel beluister, skip ik het niet. Vooral omdat daarna Goodnight komt, met de breekbare stem van Ringo. Een heerlijke afsluiter.

Gast
geplaatst: vandaag om 21:39 uur

geplaatst: vandaag om 21:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.