Rush - A Farewell to Kings (1977)

had ik zeker gedaan, als ik de vorige release niet gemist had een paar jaar geleden.

Na de enorme groeispurt op 2112 blijft Rush zich als band ontwikkelen. Men blijft experimenteren met complexe arrangementen waarbij het knap is hoe toegankelijk de band toch blijft klinken. Als geheel is AFTK meer in balans dan de voorganger, maar ik mis het absolute spektakel dat de band op het titelnummer 2112 af en toe laat horen. Daarom beoordeel ik dit album toch een fractie lager.

Score: 89/100

Voor mij is Cygnus X-1 absoluut spektakel dat ik in al zijn surrealisme ronduit briljant vind.
Later nog kwam ik achter het tweeluik dat dit nummer deelt met Hemispheres. Dat maakt het allemaal nog briljanter.

Terecht genoemd als eerste echte hoogtepunt van Rush.
Hier loopt het allemaal gesmeerder, zonder vreemde overgangen bij de langere nummers, en eindelijk een eigen geluid.
Hierna zou het alleen nog maar beter worden.
Verlost van het jaren 60 geluid, en nog meer avontuurlijke intro’s.
Xanadu is hiervan al een duidelijk voorbeeld.
Hier vormt een gedicht van Samuel Taylor Coleridge de basis voor deze song.
Gelukkig wordt er niet gekozen voor een muzikale voordracht, maar is het een geheel geworden.
Blijkt dat Rush mij voor het eerste mij van begin tot einde weet te boeien met een lang werkstuk, iets waar ze op de vorige albums nog niet in slaagden.
Is het daarom voor mij zoveel beter?
Waarschijnlijk hou ik wel van het experiment, maar is mijn gehoor wat commerciëler ingesteld, want toegankelijk is het zeker.
Meer een rol voor het gitaarspel, de drum en bas is minder op de voorgrond, en ondanks dat deze elementen zeer bepalend zijn voor het geluid van Rush, is hun rol hier op de achtergrond, totaal niet vervelend.
Closer To The Heart begin klein, maar ontwikkeld zich heerlijk, het einde is minder met die fade-out op het einde; moeten ze niet doen bij een single.
Live zal dit waarschijnlijk een stuk beter uitpakken.
Cinderella Man en Madrigal zijn wat gewoontjes, maar afsluiter Cygnus X-1 maakt veel goed; bijna spookachtig futuristisch komt deze binnen.
Hier wil je direct verder naar luisteren; het meest duistere stuk wat ik tot nu toe van Rush heb gehoord.
De magie daarvan is wel weg als de bas invalt, maar wat volgt is grootst, bijna naar het bombastische neigend.
Een soort van The War of the Worlds, maar dan samengevat door Rush, zo komt het bij mij over.
Eerst de introductie tot iets vreemds, onbekends, dreigends, vervolgens de razendsnelle overheersing van iets, waarvan het nog steeds niet helemaal duidelijk is wat het daadwerkelijk is.
Hier komen de twee lange stukken duidelijk beter over dan op de vorige albums.

Cygnus X-1 was echt ver zijn tijd vooruit. Het voelt echt als de blauwdruk voor de latere progmetal, je hoort Opeth er doorheen sijpelen. Bij vlagen is het akkoordenwerk net zo grimmig en ijzig als op een goede blackmetalplaat. Een atypische track in de Rush-discografie, maar een van de beste die ze ooit hebben gedaan.

Ja, zo kwam die track ook bij mij over, vooral het begingedeelte.

Een album dat met zich met gemak in een top 100 allertijden van beste albums bij mij zou vestigen. Werkelijk iedere track is voor mij een hit. Waar we echter het meest over kunnen uitweiden, zijn de twee epics Xanadu en Cygnus X-1. In het eerstgenoemde nummer blijf ik immer genieten van de tegenstelling in de twee refreinen (of leidende coupletten?)

To stand within the Pleasure Dome
Decreed by Kubla Khan
To taste anew the fruits of life
The last immortal man

Oh, de glorie van de geslaagde reis en het vinden van het eeuwige leven.

Held within the Pleasure Dome
Decreed by Kubla Khan
To taste my bitter triumph
As a mad immortal man

Oh, de wanhoop van de eenzaamheid van het vinden van het eeuwige leven. Lee gooit hier ook nog extra emotie in zijn laatste wanhopige uithaal bij:

Nevermore shall I return
Escape these caves of ice
For I have dined on honeydew
And drunk the milk of Paradise

Die afsluitende solo van Lifeson is ook wederom een waar genot om naar te luisteren. Zoveel vuur en passie, werkelijk fantastisch! Ook hoe Peart hier tekeer gaat op verschillende soorten bellen en xylofoons als aanvulling op zijn normale drumkit.

Cygnus X-1 is samen met enkele passages uit 2112 denk ik het hardste nummer dat de band ooit heeft uitgebracht. Helemaal als tegen het einde Lee helemaal losgaat onder Lifeson's enorm strakke gitaarriff met de volgende tekst:

Spinning, whirling
Still descending
Like a spiral sea
Unending

Sound and fury
Drown my heart
Every nerve
Is torn apart

Hier horen wij de geboorte van progmetal. Hier hoor ik waar Fates Warning, Dream Theater, Opeth, maar ook Iron Maiden de mosterd vandaan hebben als het aankomt op snoeihard en virtuoos tegelijkertijd.

Niets mis met de rest van het materiaal overigens. Sterker nog, in tegenstelling tot 2112 vind ik de kortere nummers helemaal niet zoveel onder doen voor de twee epics. Closer To The Heart is met gemak een van mijn favoriete feelgood songs ooit. Maar toch blijven die twee langere songs net iets meer impact hebben heh.

De combinatie van snoeiharde (hard)rock en progressieve songstructuren komt hier in ieder geval compleet tot bloei. Wonderschoon album die bevestigt hoe ongelooflijk briljant de band is.

Tussenstand:
1. A Farewell To Kings
2. 2112
3. Fly By Night
4. Caress Of Steel
5. Rush

Sterke onderbouwing die mij weer wat nieuwe inzichten heeft gegeven. Thanks!

A Farewell To Kings was van tevoren al een van de grote favorieten om op de eerste plaats te eindigen. Een nagenoeg perfect album waar ik geen genoeg van krijgen. Ook afgelopen zaterdag was dat het geval. De epossen Xanadu en Cygnus X-1 draai ik nog regelmatig. Ook de titelnummer doet het verschrikkelijk goed. Xanadu ontroert me altijd. Rush behoort tot het kleine clubje van bands die het heel oprecht over kunnen laten komen. Closer To The Heart maakt me altijd vrolijk. Heerlijk nummer. Cinderella Man is in principe het minste nummer, maar doet het ook erg goed. Cygnus X-1 is snoeihard en virtuoos. Ik merk dat ik vooral Lennert aan het napraten Ben. We hebben beiden dan ook ontzettend genoten van dit album.


Tussenstand:
1. A Farewell To Kings
2. 2112
3. Fly By Night
4. Caress Of Steel
5. Rush

Door wie dan ?
2112 trekt hier althans meer mensen en de score liegt er ook niet om. Daarnaast is de band daar toch mee "doorgebroken" en is meen ik er onlosmakelijk mee verbonden. Nou zeggen die stats ook niet alles natuurlijk maar op internationale websites zie je dit ook terug.

Door mij in elk geval wel. Heb me verder ter plaatse niet meer in de mooie besprekingen van de marathonmannen gemengd (mijn mening over 2112, zowel het album als het nummer, is ter plaatse al afdoende in oude berichten terug te lezen) en dat van die doorbraak klopt verder wel, maar ook voor mij valt het hier dus pas echt op zijn plek.

Doorbraakalbum is voor mij niet hetzelfde als hoogtepunt.
Ik ben iets meer een liefhebber van A Farewell To Kings, dan van 2112, en daardoor zullen de positieve stukken over A Farewell To Kings bij mij meer blijven hangen, voor mij was 2112 een goede aanloop tot het mooie wat zou volgen.

Ik ben Rush wel steeds meer gaan waarderen, door de marathon ben ik er ook in gedoken, voor mij was Rush een goede band, maar had ik mij er nog nooit echt in verdiept.
Normaal schrijf ik veel bij postpunkbands en jaren 90 gitaarbands.
Rush is voor mij een aangename afwijking, ik heb weinig verstand van progrock, maar sta er open voor om mij hier in te verdiepen, met veel plezier trouwens.

Vandaag Signals gekocht, deze via de marathon leren kennen, en tot nu toe mijn favoriet.

Ja, ok. Je (of jullie) vindt het zelf het eerste echte hoogtepunt, geen probleem, maar geschiedkundig wordt dat in het algemeen niet zo gezien. Veel plezier nog met de marathon, signals is inderdaad ook nog wel goed. Daarna neemt de interesse gestaag af (bij de mume-ers althans)

Misschien de volgende albums ook een kans geven, ik heb meer met die periode, en geef ook hun eerste albums terecht een eerlijke kans.
Zelf vind ik Animate van Counterparts hun beste nummer, wat een geweldig intro.
De ontwikkeling van Rush, en de variatie in hun muziek zal er zeker bij bijdragen dat er verschillende albums als hoogtepunt worden gezien.
Misschien door mijn enthousiasme A Farewell to Kings genoemd als eerste hoogtepunt (is het absoluut voor mij), en daardoor wat kort door de bocht geweest.
Dat dit geschiedkundig anders is; geloof ik gelijk, al zal zeker bij een band als Rush hier de mening verdeeld over zijn.

Ik ben het ECHT aan het proberen met Rush, en muzikaal is het allemaal best in orde. Maar ik kan niet om de Alvin and the Chipmunks-zang van Geddy Lee heen luisteren, jammer genoeg... Ik geef het nog wat tijd, maar ik vermoed dat Rush het daarom voor mij niet gaat worden...

FrodoK
Ik heb deze week Permanent Waves uit 1980 geprobeerd. Dat album ging er al weer wat beter in, dus er is nog hoop!

Counterparts, Snake and Arrows of Clockwork Angels luisteren is mijn advies. Geddy is daar wat ouder en de scherpte is van zijn stem.

Wow! Wat een muziek, geniale composities!
Ik ben een grote fan van Steven Wilson en wou me wat verdiepen in dit soort muziek (nu weet ik wat progressieve rock inhoudt ) en kwam onder andere bij Rush terecht.
Wat een heerlijk gitaargeluid, doet me met momenten aan Joy Division denken.

Vooral Cygnus X-1 vind ik geniaal, indrukwekkend hoe ze instrumentaal echt het verhaal dragen.
Je voelt de nieuwsgierigheid, zin naar avontuur, later wordt het onheilspellend en voel je wanneer het zwarte gat Rocinante in z'n macht heeft en het schip langzaam naar zich toetrekt, waarna de paniek inslaat. Normaal gezien ben ik niet zo'n fan van dit soort zang maar hoe heerlijk wanneer Geddy ontspoort wanneer het schip in het zwarte gat getrokken wordt!
Machtig nummer dat me kippenvel bezorgd, wat al even geleden was hiervoor.
Wetend dat er een vervolg is op Hemispheres heeft me nooit eerder zo doen verlangen naar een opvolgend album, meer bands zouden dit mogen doen!

Tot zover al een bevredigende ontdekking en ik kijk al uit naar andere albums in het oeuvre van Rush en andere progrock bands!

Check dan vooral ook even de website van Prog Archives als je die nog niet kent, OnCe, want daar vind je o.a. een lijst van de 100 Top Prog Albums, waar Rush en Steven Wilson ook een aantal keer in voorkomen. Mooi begin van een ontdekkingsreis, wmb. Plezier!

Super! Bedankt Tony!
Ik ben al eens op Prog Archives terecht gekomen maar had het nogal rap weggeklikt door de amateuristisch uitziende layout.
Maar dat ziet er een zeer mooie top 100 uit waarvan ik er al redelijk wat in mijn collectie heb, een aantal hoog waardeer (Animals, In The Court Of The Crimson King, Closer to the edge,..) en andere dat ik moeilijk kan appreciëren (Jethro Tull, Marillion en VDGG albums) maar eventueel wat meer draaibeurten moet geven. De term Progressive Rock blijkt ruimer te zijn dan ik dacht, toch zeker op die website. Miles Davis had ik er niet bij verwacht .

Genesis is een band die ik linkte met de zang van Phil Collins waarbij ik het negatieve soort rillingen over m'n ruggenmerg ervaar, ik moet duidelijk eens de Peter Gabriel periode van die band ontdekken.

Nu ligt 2112 van Rush op een eerste draaibeurt te wachten, maar ik heb nog heel wat niet-Progrock albums in de rotatielijst eer ik daar aan begin (hoewel ik stiekem A Farewell To Kings er af en toe tussengooi ).

Verhoogd van 3 naar 4 *. Prima schijf. Het stemgeluid van de uit volle borst zingende Gerry Lee went niet. Er zijn meer progrockers met middelmatige zangers (Camel, King Crimson) maar die (h)erkennen hun tekortkomingen en gaan voor 'overwegend instrumentaal'.
Bestond er maar een karaoke-versie van dit album!

Tsja Zoppo, zijn stem hoeft je niet liggen natuurlijk en wellicht zal het nooit wennen, maar middelmatig? Neuh, dat vind ik niet.

Je kunt van Geddy Lee's stem houden of niet, maar het is ontegenzeggelijk een formidabele zanger.

... was een formidabele zanger. De laatste live DVD is zijn zang vreselijk.

Viel mij ook op ja. Daar is het verval ten opzichte van de release ervoor best wel érg groot. Of hij had een slechte avond of het is maar goed dat ze gestopt zijn

Ik denk het laatste. De mannen deden aan topsport. Als je dan rond je 60e zit, komen er blessures en sleet op de stem.

Cygnus X-1, voor mij het beste van dit album. Een zeer intens nummer waar ook de rustmomenten zoveel schoonheid uitstralen.
En dan zie ik dat Xanadu ook zo bejoebeld wordt hier maar bij dat nummer heb ik dat gevoel gewoon niet.
De 2de kant van deze lp is dus genieten met als ultieme epos die afsluiter, kant 1 doet me voorlopig niet zoveel.
4*