Rush - A Farewell to Kings (1977)

Nee, die droegen kimono's. Moeten ze zelf ook wel om lachen.

Ondertussen vind ik Cinderella Man toch veel beter te pruimen dan vroeger. Eigenlijk best een aardig nummer. Ik zou zeggen, geef het een kans allemaal! Maakt het album alleen maar nog beter.

@ Leptop gek maar ik vind dat één van de mindere nummers

Relatief gezien klopt dat natuurlijk ook, want er staan sowieso 3 toppers op. Maar vroeger skipte ik Cinderella Man altijd ten faveure van Cygnus, echter de laatste tijd kan dit nummer mij zeker wel bekoren. Ogenschijnlijk simpele tekst, vlotte melodie en lekker samenspel met leuke breaks.

Leuk plaatje, af en toe heerlijk beuken, maar doet me uiteindelijk toch vrij weinig.

Hemispheres blijft mijn favoriete Rushplaat, maar deze zit er toch wel vlàk achter: zeer afwisselend en kleurrijk, met qua nummers een prachtige mix van kort en lang, hard en zacht, concrete en fantasierijke teksten, complexe arrangementen en warm geluid, veelgelaagd en toegankelijk. Vanwege die afwisseling en rijkdom misschien wel een prima plaat om mee te beginnen voor wie Rush wil gaan ontdekken (hoewel een carrière van 40 jaar natuurlijk wel meerdere goede ingangen biedt).
        Het enige minpuntje van dit album duurt maar één à twee seconden: die drie korte gitaarnootjes op 7'51 van Xanadu (dus na "everlasting view") doen me ontzettend seventies-gedateerd aan, alsof Roy Thomas Baker er even een overspannen miniloopje van Brian May tussen heeft geplakt, terwijl ik op de rest van het album het gitaargeluid van Alex Lifeson juist zo sober en tijdloos vind klinken. Het zal wel uiterst persoonlijk zijn, en het verpest voor mij het nummer ook totaal niet, maar die drie nootjes vallen me elke keer weer op.

Ik ken Rush niet heel goed, maar wat een fijn album is dit.
Het groeit per luisterbeurt.
Zanadu en Cygnus zijn ook mijn favorieten.

Ik begin maar eens met 4*

Probeer dan ook eesn: Hemispheres en Moving Pictures. Twee top(!) producten

Moving Pictures ligt al op me te wachten.
Als ik daar net zo positief over ben, is Hemispheres de volgende op de lijst.
Dank je!

Hemispheres ligt in het verlengde van a farewell to kings beide platen zijn even goed. Moving pictures is totaal anders maar natuurlijk ook een geweldige plaat.

100% juist. Je zou eerst Hemisheres moeten kopen (beluisteren), want dat album is min of meer een vervolg op A F T K. Met als hoogtepunt ( voor mij het nummer uit het RUSH oevre) "La Villa Strangiato"

Tsja, ik overleef de "verkeerde" volgorde vast wel.

Altijd leuk om langs de progladder omhoog te klauteren om onderweg naar de top 'nieuwe' bands te ontmoeten. Nou ja, nieuw? Rush is een alom bekende naam, ook voor mij. Alleen heb ik nooit goed naar Rush geluisterd en wat ik er per toeval van hoorde sprak mij toen niet aan en dat klopt redelijk met wat ik ook nu weer ervaar: de muziek wordt ouderwets knap gespeeld, alleen gaat ook deze keer de 'zang' het absoluut niet worden. Te schel! Het is niet anders.

277 stemmers gaven dit album gemiddeld een 4,04. Het lijkt geen heel gewaagde stelling dat Geddy Lee's zang er bij meer van die 277 stemmers de eerste keer niet meteen soepel ingegaan is

Maar als dat het enige struikelblok is, is het wellicht de moeite waard nog eens iets uit de jaren '80 te proberen (Signals bijvoorbeeld), want daar is de zang een stuk instappervriendelijker geworden. Het ouderwets knappe spel is al vier decennia universeel.

Zal nog eens een ander album proberen. Thanks!

Ik begrijp wel Alicia's bezwaar, want ik ervaar eigenlijk hetzelfde.
Ik heb Rush in de 70's ook wel geprobeerd, maar ik knapte ook af op Geddy Lee zijn zang.
Het is idd een stuk dragelijker vanaf de prille 80's.
Moving Pictures, Signals en Grace Under Pressure zijn hele goede albums.
Toch daarna weer wat afgehaakt.
Power Windows, Hold Your Fire en Presto vind ik een stuk minder.
Daarna gestopt met volgen.

En toch klopt dat wel Casartelli, ook ik heb erg aan de stem van Geddy Lee moeten wennen, Rush' muziek is van de mooiste ooit gemaakt en Geddy's stem is daar een onmisbaar onderdeel van... nu... maar ook voor mij is dit ooit een struikelblok geweest....

Clockwork Angels al eens geluisterd?

Bij een ander album schreef ik enkele regels welke voor mij ook op deze zanger van toepassing zijn:



Een zanger, al zingt ie nog zo vals (niet deze Geddy Lee, hoor) of gilt hij (Geddy Lee) de longen uit z'n tere lijf, kan natuurlijk heel goed bij de muziek passen, maar ik weet niet of ik dit album nou zo vaak ga aanhoren totdat ik er aan gewend ben. Er is daar teveel muziek voor om wel of vrijwel onmiddellijk van te genieten.

Met de latere albums van Rush heb ik dus absoluut geen moeite. Verder prima band!

En Counterparts niet te vergeten. Top album met zo ongeveer Geddy's zwaarste stemgeluid. Clockwork Angels te weinig geluisterd om te kunnen vergelijken...

Understatement van het jaar!

Niet de mijne!

Effe n wikipedia quote : "Een criticus noemde zijn stem een kruising tussen Robert Plant en Donald Duck"

Hoewel ik 53 jaar ben, nooit eerder spontaan albums van Rush beluisterd. Geen singlesband, dus hun muziek kwam indertijd (2e helft jaren 70 en 1e helft jaren 80) niet gemakkelijk via de radio of tv tot mij. Onbedoeld links laten liggen ahw. Maar nu sinds 3 dagen drie albums beluisterd. Waarvan deze de derde in de reeks. Best wel goede rock. Kan nu ook al begrijpen waarom ze als band op nr 33 staan in mume top 100 artiesten.....

O ja, in voorgaande berichten gelezen over de zangstem van Geddy. Niets mis mee. Past als gegoten bij dit type rock, net zoals jon anderson past bij Yes en jonsi bij Sigur Ros.

De portemonnee kan weer omgekeerd worden voor de 4LP 3CD blu-ray fotomok t shirt de luxe editie.
Hammersmith 78 concert is opnieuw ingemixt en toegevoegd.

Ook gewoon verkrijgbaar als 3 CD uitvoering trouwens:
Rush To Release 40th Anniversary, Expanded Edition Of 'A Farewell To Kings' Album - Blabbermouth.net

De Blu-Ray (deluxe only) bevat een nieuwe 5.1 mix van Steven Wilson. Wat was er mis met die van slechts 2 jaar terug, vraag ik me dan af (en waarom is die dan uitgebacht). Het Hammersmith concert bevat 34 minuten extra die dus nog niet op Different Stages stonden. En de HD tracks mix van ook 2 jaar terug komen nu dus alsnog op CD uit. Waarschijnlijk allemaal net genoeg om de fan weer over de streep te trekken. Slimme jongens, maar ach, what else is new.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Rush - A Farewell To Kings, 40th Anniversary Edition - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

In 1978 kocht ik mijn eerste plaat van de Canadese band Rush, het destijds net verschenen Hemispheres, dat mijn liefde voor de muziek van de band flink aanwakkerde.

Vervolgens kocht ik tegelijkertijd A Farewell To Kings uit 1977 en het uit 1976 stammende 2112, dat uiteindelijk mijn favoriete Rush plaat werd. Mede hierdoor sneeuwde A Farewell To Kings direct onder.

Ik ben Rush lang blijven volgen, maar A Farewell To Kings heeft altijd minder aandacht gekregen dan de meeste andere platen van het drietal uit het Canadese Toronto.

Veel tracks van A Farewell To Kings ken ik van de vele live platen van Rush, maar pas sinds de 40th Anniversary Edition van de plaat op de draaitafel ligt heb ik de plaat uit 1977 wat vaker als geheel beluisterd en dat doet wat met de songs.

A Farewell To Kings is een plaat die naadloos aansluit op de andere platen die Rush in de tweede helft van de jaren 70 maakte. Ook A Farewell To Kings bevat een aantal lange tracks en het zijn tracks vol muzikaal vuurwerk. Rush kan in deze lange tracks stevig rocken, maar kan ook uitpakken met hoogstandjes die raken aan de symfonische rock uit de jaren 70.

Ook op A Farewell To Kings verrast Rush met uiterst ingetogen passages vol subtiele klanken en hier en daar zelfs fluitende vogeltjes, maar trekt het ook hoge gitaarmuren op, waarna de trommelvliezen nog wat verder op de proef worden gesteld door de hoge zang van bassist Geddy Lee. Het voorziet de platen van de band van heel veel dynamiek.

Niet iedereen zal gevoelig zijn voor de muzikale hoogstandjes van Rush en het vaak wat pompeuze geluid van de band, maar ik vind het prachtig. Het gitaarwerk van Alex Lifeson is om je vingers bij af te likken, Neil Peart drumt alsof zijn leven er van af hangt en strooit continu met onnavolgbare ritmes, terwijl Geddy Lee alle gaten dicht met fantastische basloopjes en zijn uit duizenden herkenbare zang. Het is muziek zoals die tegenwoordig niet veel meer wordt gemaakt, maar wat mij betreft is de muziek van Rush nog net zo essentieel als 40 jaar geleden.

Ik kende van A Farewell To Kings zoals gezegd wel veel individuele tracks, maar net zoals op zoveel andere platen van Rush uit de jaren 70 overstijgt het geheel ruimschoots de som der delen.

A Farewell To Kings ligt qua geluid vrij dicht bij het een jaar later verschenen Hemispheres en laat vergeleken met de eerdere platen van de Canadese band een wat grotere rol voor synthesizers horen. De plaat houdt je bijna veertig minuten op het puntje van je stoel en imponeert met muziek die staat als een huis en met zang die op een aangename manier door merg en been gaat.

Waar de originele versie van de plaat na bijna 40 minuten ophield, heeft de 40th Anniversary Edition uiteraard flink wat extra’s te bieden (waarbij je het zo gek kunt maken als je zelf wilt). Deze extra’s bestaan uit geweldig live-materiaal en, verrassend, een aantal uitvoeringen van Rush tracks door andere bands (onder andere Dream Theater en The Trews). Dat laatste hoeft van mij niet zo, maar het live-werk knalt uit de speakers, net als de fraai geremasterde versie van A Farewell To Kings, dat ik na al die jaren alsnog omarm als een van de betere platen van Rush. Erwin Zijleman

Als losstaande recensie had er wel meer info in mogen staan over de live opnames (dat dus al eerder is uitgekomen op een paar nummers na op een extra Different Stages disc.). Verschillen deze opnames van de oude of is het snel geld verdienen etc.

en

Het verschil tussen de 5.1 mix van een aantal jaren en de nieuwe 5.1 mix van Steven Wilson.

had ik zeker gedaan, als ik de vorige release niet gemist had een paar jaar geleden.